Τα Συνορα της ΕλλΑδας 1930-1947

1830 Η συνοριακή γραμμή του Πρωτοκόλλου της 3ης Φεβρουαρίου 1830 κρατούσε έξω από το ελληνικό έδαφος ένα μεγάλο τμήμα της Στερεάς. Επιπλέον, καθοριζόταν η πολιτειακή μορφή του νέου κράτους και παρεχόταν στις Δυνάμεις το δικαίωμα εκλογής του βασιλιά χωρίς να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός. Δόθηκε πλήρης αμνηστία και προβλεπόταν δικαίωμα μετανάστευσης από ή και προς «τόπον Οθωμανικών». «Ηγεμών Άρχων της Ελλάδος» ορίστηκε ο Λεοπόλδος του Σαξ-Κόμπουργκ, ο οποίος όμως αρνήθηκε το θρόνο. Ορίστηκε, με την υπογραφή του Πρωτοκόλλου, να αποκατασταθούν οι εμπορικές δραστηριότητες και η ναυτιλία. Οι Έλληνες, με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3ης Φεβρουαρίου 1830, είδαν την απαρχή του ελεύθερου πολιτικού βίου του έθνους. Η ελληνική Επανάσταση είχε τελειώσει και άρχιζε να υφίσταται επίσημα στη διεθνή κοινότητα το ελληνικό κράτος.

1832 Πρωτόκολλου περί ανεξαρτησίας της Ελλάδος (3 Φεβρουαρίου 1830). Συνθήκη Κωνσταντινουπόλεως (9 Ιουλίου 1832). Πρωτόκολλο της Συνδιάσκεψης του Λονδίνου(30 Αυγούστου 1832): Το ελληνικό κράτος περιλαμβάνει την Πελοπόννησο με τα νησιά του Αργοσαρωνικού, τη Στερεά Ελλάδα, την Εύβοια, τις Σποράδες και τις Κυκλάδες. Στις 22 Ιανουαρίου- 3 Φεβρουαρίου του 1830 η διάσκεψη του Λονδίνου, διακήρυξε την πολιτική ανεξαρτησία της Ελλάδας που υπογράφτηκε από τους πληρεξουσίους της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. Η συνοριακή γραμμή του Πρωτοκόλλου της 3ης Φεβρουαρίου κρατούσε έξω από το έδαφος της Ελλάδας μεγάλο τμήμα της Στερεάς Ελλάδας. Έγινε περικοπή της νέας γραμμής στη Δυτική Ελλάδα και ολόκληρη η περιοχή πέρα από τον Αχελώο επανήλθε στην εξουσία του σουλτάνου. Οι διατάξεις του Πρωτοκόλλου επίσης αποσκοπούσαν να ικανοποιηθεί η επιθυμία των άγγλων αποικιοκρατών για κατοχύρωση των Ιονίων νήσων από τον κίνδυνο, τον απότοκο της κυριαρχίας των Ελλήνων στη γειτονική Ακαρνανία

1864 1864 Ιόνια νησιά: Συνθήκη Λονδίνου (2 Νοεμβρίου 1863): Παραίτηση της Μεγάλης Βρετανίας από το δικαίωμα προστασίας των Επτανήσων και η ένωσή τους με την Ελλάδα κάτω από καθεστώς ουδετερότητας. Πρωτόκολλο Λονδίνου (25 Ιανουαρίου 1864) Περιορίζει την ουδετερότητα μόνο στην Κέρκυρα και στους Παξούς. Ψήφισμα Βουλής Επτανήσου (23 Σεπτεμβρίου 1864): Ένωση με το ελληνικό κράτος.

1881 Προσάρτηση Θεσσαλίας-Άρτας Συνθήκη Βερολίνου (13 Ιουλίου 1878): Τροποποιείται η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, που δημιουργούσε τη "Μεγάλη Βουλγαρίας", μετά το νικηφόρο πόλεμο της Ρωσίας εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1877-1878. Σύμβαση Κωνσταντινούπολης(20 Ιουνίου 1881): Συνάπτεται μεταξύ Ελλάδας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Ελλάδα προσαρτά τη Θεσσαλία πλην της Ελασσόνας και την περιοχή της Άρτας.

1913 Προσάρτηση Μακεδονίας. Ηπείρου, Κρήτης, νησιών Αιγαίου. Προσάρτηση Μακεδονίας. Ηπείρου, Κρήτης, νησιών Αιγαίου.  Συνθήκη Λονδίνου (17 Μάιου 1913): Η Αλβανία γίνεται αυτόνομο κράτος. Τα σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ορίζονται στη γραμμή Αίνου-Μήδειας.  Συνθήκη Βουκουρεστίου (28 Ιουλίου 1913): Τα σύνορα Ελλάδας-Βουλγαρίας ορίζονται στη γραμμή Μπάλες-εκβολές Νέστου (προσάρτηση Ανατολικής Μακεδονίας).  Διακοίνωση των ευρωπαϊκών δυνάμεων (31 Ιανουαρίου 1914): Η Ελλάδα προσαρτά τα νησιά του Αιγαίου εκτός από την Ίμβρο και την Τένεδο. Η Κρήτη ενσωματώνεται στο ελληνικό κράτος την 1η Δεκεμβρίου 1913

1919 Το 1919 υπογράφτηκε στο Νεϊγύ η Συνθήκη Ειρήνης με τη Βουλγαρία, που αποκατάστησε τα προπολεμικά σύνορα, με εξαιρέσεις την παραχώρηση από τη Βουλγαρία της Στρώνοντας στη Σερβία, και της δυτικής Θράκης στην Ελλάδα. Το 1920, η Συνθήκη των Σεβρών έδωσε τέλος στον πόλεμο με την Τουρκία: η Ελλάδα αποκτούσε την κυριαρχία και στην ανατολική Θράκη και τον έλεγχο της Ζώνης της Σμύρνης στα μικρασιατικά παράλια. Η «Μεγάλη Ελλάδα», ωστόσο, αποδείχθηκε εφήμερη και ως το 1923 τα δεδομένα είχαν πλήρως ανατραπεί. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή τον Αύγουστο 1922, την απώλεια της Σμύρνης και της ανατολικής Θράκης, τη σύναψη της Συνθήκης της Λοζάνης, και τις δύο ανταλλαγές, πληθυσμών, την ελληνοβουλγαρική και την ελληνοτουρκική, η Ελλάδα απώλεσε τους Έλληνες της Μικράς Ασίας και της Βαλκανικής, που ήλθαν να εγκατασταθούν πρόσφυγες στο ελεύθερο ελληνικό κράτος. Μετατράπηκε όμως από εθνολογική άποψη στο πιο ομοιογενές κράτος της ανατολικής Ευρώπης και σε υποστηρικτή της πολιτικής διατήρησης του μεταπολεμικού εδαφικού καθεστώς. Στο νέο προσανατολισμό της χώρας σημαντικό ρόλο έπαιξε η ενσωμάτωση της Μακεδονίας.

1920 Συνθήκη του Τρανών Με την ονομασία Συνθήκη του Τρανών φέρεται η «συνθήκη ειρήνης» που υπογράφηκε στις 4 Ιουνίου του 1920, στο Παλάτι «Μεγάλο Τρανών», στο άλσος των Βερσαλλιών της Γαλλίας. Η Συνθήκη αυτή που επικυρώθηκε στις 13 Νοεμβρίου του 1920 περιλάμβανε 364 άρθρα και περιείχε ως εισαγωγή (προοίμιο) το Σύμφωνο της Κοινωνίας των Εθνών, και διατάξεις των συνθηκών των Βερσαλλιών(28 Ιουνίου 1919) και Αγίου Γερμανού (10 Σεπτεμβρίου 1919). Με αυτή τη συνθήκη επαναπροσδιορίστηκαν τα σύνορά της Ουγγαρίας με της Αυστρίας, της Τσεχοσλοβακίας, της τότε Νοτιοσλαβίας και Ρουμανίας, καθώς και οι ρυθμίσεις για την διεθνή θέση της, (υποχρεώσεις του νέου κράτους, δικαιώματα μειονοτήτων κ.λπ.). Η Ουγγαρία έχασε ¾ του εδάφους της και το 65% του πληθυσμού της. Την Κροατία και τη Σλοβενία Τη Σλοβακία και τη Ρουθήνια Την Τρανσυλβανία και το Βανάτο του Τέμεσβαρ Γενικά το μεγαλύτερο μέρος παραχωρήθηκε στη Ρουμανία, στη Γιουγκοσλαβία και στην Τσεχοσλοβακία.

1920 Συνθήκη των Σεβρών Η Συνθήκη των Σεβρών υπεγράφη στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 στην Πόλη Σεβρ της Γαλλίας, φέρνοντας την ειρήνη ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις Συμμαχικές και σχετιζόμενες Δυνάμεις μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκ μέρους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε αποδεκτή από τον σουλτάνο αλλά απορρίφθηκε από το ανεξάρτητο κίνημα των Νεότουρκων. Το κίνημα υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ χρησιμοποίησε αυτή τη διένεξη για να αυτοανακηρυχθεί κυβέρνηση και να καταργήσει την μοναρχία. Οι Βασικοί όροι της συνθήκης ήταν: η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέδιδε την κυριαρχία της Μεσοποταμίας( Ιράκ), της Παλαιστίνης και της Υπεριορδανίας στην Βρετανία, την Συρία και το Λίβανο στην Γαλλία. Η Χετζάζ, το Κουρδιστάν και η Αρμενία θα γίνονταν ανεξάρτητα κράτη. Η Βόρεια Ήπειρος ενσωματώνονταν στο ιδρυόμενο Αλβανικό κράτος. Τα Δωδεκάνησα παραδόθηκαν στην Ιταλία η οποία συμφώνησε να τα δώσει εκτός

Τα εδάφη που έχασε η Οθωμανική Αυτοκρατορία στην Συνθήκη των Σεβρών

1920 Ο χάρτης της Ελλάδας σύμφωνα με τη συνθήκη των Σεβρών

Υπογραφή της Συνθήκης στις 4 Ιουνίου, του 1920. Υπογραφή της Συνθήκης στις 4 Ιουνίου, του 1920.

1923 Προσάρτηση Δυτικής Θράκης Προσάρτηση Δυτικής Θράκης  Συνθήκη Νεϊγύ (14 Νοεμβρίου 1919): Παραίτηση της Βουλγαρίας από τη Δυτική Θράκη Συνθήκη Σεβρών (28 Ιουλίου 1920):  Παραχωρείται στην Ελλάδα η Ανατολική Θράκη έως την Τσατάλτζα, η Ίμβρος, η Τένεδος και η περιοχή της Σμύρνης (επικυριαρχία και δημοψήφισμα μετά την παρέλευση πέντε ετών). Την ίδια μέρα υπογράφεται η Συνθήκη της Θράκης, με την οποία παραχωρείται στην Ελλάδα από τις Δυνάμεις της Entente η Δυτική Θράκη.  Η Ελλάδα, ως νικήτρια χώρα στο πλευρό της Αντάντ κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, ανταμείφθηκε με παραχώρηση εδαφών από τη Βουλγαρία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, χώρες οι οποίες κατά τη διάρκεια του πολέμου είχαν ταχθεί με τις κεντρικές δυνάμεις. Από τη Βουλγαρία η Ελλάδα απέσπασε την Δυτική Θράκη, σύμφωνα με τη ν συνθήκη του Νεϊγύ, που απέκοπτε το βουλγαρικό κράτος από άμεση πρόσβαση προς τη Μεσόγειο Θάλασσα. Επίσης, υπεγράφη η Συνθήκη των Σεβρών, σύμφωνα με την οποία η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέδιδε στην Ελλάδα όλη την Ανατολική Θράκη εκτός από την περιοχή της Κωνσταντινούπολης και τη ζώνη της Σμύρνης στη δυτική Μικρά Ασία.

1947 Προσάρτηση Δωδεκανήσου Συνθήκη Παρισίων (10 Φεβρουαρίου 1947): Τα Δωδεκάνησα παραχωρούνται στην Ελλάδα και επαναβεβαιώνεται ι ισχύς της Ιταλοτουρκικής Συνθήκης της 24ης Ιουλίου 1924, που προβλέπει την παραίτηση της Τουρκίας από κάθε διεκδίκηση της Δωδεκανήσου.  Συνθήκη Λοζάνης (10 Φεβρουαρίου 1947): Η Ελλάδα διατηρεί τη Δυτική Θράκη, αλλά χάνει την περιοχή της Σμύρνης, την Ίμβρο και την Τένεδο. Η αιτία για την έναρξη του πολέμου ήταν οι μυστικές συμφωνίες των Δυτικών δυνάμεων για να διαμελίσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συγκεκριμένα, η Αγγλία υποσχέθηκε στους Έλληνες εδαφικές προεκτάσεις εις βάρος των Τούρκων αν συμμαχούσαν με τους Συμμάχους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. ΤΑ εδάφη που υποσχέθηκαν οι Άγγλοι ήταν η Ίμβρος, η Τένεδος και τα μικρασιατικά παράλια. Αυτή την περίοδο, ο Μουσταφά Κεμάλ, στρατιωτικός και ηγέτης μίας ομάδας επαναστατών, ίδρυσε το Τούρκικο Εθνικό Κίνημα στην Μικρά Ασία. Οι επαναστάτες θέλησαν να ελευθερώσουν τα μέρη που είχαν παραδοθεί στην Ελλάδα

Τελοσ