ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΕΣ ΟΥΣΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΕΣ ΟΥΣΙΕΣ

Τι είναι θρησκεία; Η θρησκευτική μυθολογία, έντυσε την πραγματικότητα με νοήματα. Από την προϊστορία, την ιστορία μέχρι την σύγχρονη εποχή, η θρησκεία καθόριζε το φαντασιακό, το έξω-πραγματικό, το μεταφυσικό, το καλό και το κακό.

Έτσι αυτές οι πρωτόγονες θρησκείες δημιουργούσαν τελετές επικοινωνίας με το θείο μέσω μιας άλλης οδού που εκφραζόταν με την ηδονή, το ταξίδι, την “έκσταση”.

Η έκσταση ήταν η είσοδος σε ένα άλλο κόσμο, όπου η πραγματικότητα αποκτά άλλες διαστάσεις, φανερώνει μια προσπάθεια υπέρβασης της ζωής και του θανάτου, υπέρβασης του επίσημου χρόνου, του χρόνου φυλακή.

Γιατί υπάρχουν θρησκείες; Οι θρησκείες δημιουργήθηκαν εξαιτίας της ανάγκης του ανθρώπου να ερμηνεύσει το άγνωστο, να του δώσει μορφή, να του δώσει σιγουριά, να βάλει τάξη στην ανασφάλεια της αταξίας που αντιπροσώπευε η ίδια του η παρουσία. Η θρησκεία αποτελεί το βασικό παράγοντα γύρω από την οποία εκφραζόταν αυτή η ανάγκη. Όλα αυτά δεν είναι παρά ένας τρόπος ερμηνείας της πραγματικότητας του ανθρώπου από τον άνθρωπο κάτω από το βάρος της μικρότητας του μπροστά στην φύση.

ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΕΣ ΟΥΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ (…….-313 μ.Χ.)

Χρήση παραισθησιογονών ουσιών στον: ΑΝΙΜΙΣΜΟ ΤΟΤΕΜΙΣΜΟ ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΜΟ

Παραισθησιογόνες ουσίες: Στην αρχαία Ελλάδα και σε άλλες χώρες Στην αρχαία Ελλάδα μαρτυρείται πως γινόταν ευρεία χρήση παραισθησιογόνων ουσιών κατά τη διάρκεια των θρησκευτικών τελετών είτε για ένωση με το θείο στοιχείο είτε προς τέρψη.

Στα Ελευσίνια μυστήρια υπάρχουν μαρτυρίες από τον Σοφοκλή, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη ότι έκαναν χρήση παραισθησιογόνων των οποίων η σύνθετη κρατείτο μυστική.

Αλλά και από τον πατέρα της ιατρικής τον Ιπποκράτη μαθαίνουμε για πρώτη φορά την ύπαρξη ενός χυμού, το οποίο χρησιμοποιεί για θεραπευτικούς σκοπούς. Επίσης ο Ιπποκράτης φτιάχνοντας ένα κράμα από κρασί και κάνναβη είχε δημιουργήσει μια παραισθησιογόνα ουσία, την οποία χρησιμοποιούσε ως αναισθητικό στις εγχειρήσεις που έκανε μέσα σε κλίμα θρησκευτικής κατάνυξης.

Οι Ινδιάνοι, ιθαγενείς της Νοτίου Αμερικής μασούν φύλα κόκας τα οποία περιορίζουν την πείνα, την κούραση και αυξάνουν την αντοχή του οργανισμού και φυσικά θεωρούνται δώρα των θεών προς τους πιστούς. Στην Αφρική παρόμοιες ουσίες έρχονται να παίξουν τον ίδιο ρόλο τόσο στις τελετές ενηλικίωσης , όσο και στις τελετές επικοινωνίας με τους προγόνους και τους ανώτερους θεούς.

Στην Κίνα χρησιμοποιούν την ντάτουρα, η οποία χαρακτηρίζεται ως παραισθησιογόνο που ανάλογα με τη δόση χρησιμοποιείται για ιατρικούς λόγους ή ως μέσο εκστασης – ένωσης με το θειο σε θρησκευτικές τελετουργίες χάρη στο δημιουργικό μεθύσι που προσέφερε

Οι παραισθησιογόνες αυτές ουσίες προέρχονταν από την φύση και η κατανάλωση τους ήταν μια συλλογική πρακτική τις περισσότερες φορές μέσα σε οριοθετημένο πλαίσιο με την καθοδήγηση κάποιου μάγου, σαμανου, ιερέα, δάσκαλου, γιατρού.

Αυτά τα διαχρονικά νοητικά συλλογικά στερεότυπα του κάθε πολιτισμού έχουν σχέση με το μύθο, το φανταστικό, την άλλη πραγματικότητα, όπου η θρησκεία έπαιξε το βασικό τροφοδότη τους. Νοητικά συλλογικά κατασκευάσματα των οποίων η κοινωνική λειτουργία ήταν, και είναι, τόσο σημαντική ώστε αν δεν υπήρχαν δεν θα έπαιρνε μορφή και νόημα η κοινωνική πραγματικότητα.

Το μαντείο των Δελφών Πυθία ονομαζόταν η εκάστοτε Πρωθιέρεια του Θεού Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών η οποία, ευρισκόμενη σε έκσταση, μετέφερε τη χρησμοδότηση του Θεού προς τον ενδιαφερόμενο με τρόπο συνήθως λακωνικό, δυσνόητο και αινιγματικό. Η λέξη «Πυθία» προέρχεται από το «Πύθων», το όνομα ενός ερπετού, φιδιού ή «δράκου» που σκότωσε κατά τη μυθολογία ο Απόλλωνας για να κυριεύσει το χώρο του μαντείου στους Δελφούς. Πριν από κάθε χρησμοδότηση η Πυθία πλενόταν, έπινε νερό από τηνΚασταλία πηγή, μασούσε φύλλα δάφνης και ανέβαινε σ' έναν τρίποδα , καθώς έβγαιναν αναθυμιάσεις που παράγονταν με την καύση διαφόρων ψυχοτρόπων βοτάνων, εμπλουτισμένων με υψηλές ποσότητες μεθανίου, η Πυθία ερχόταν σε έκσταση και έβγαζε ασυνάρτητες κραυγές και λόγους. Οι ιερείς του μαντείου μετέτρεπαν τα άναρθρα αυτά λόγια σε έμμετρους χρησμούς με διφορούμενη σημασία. 

Το νεκρομαντείο του Αχέροντα Μέθοδος μαντείας Καταλυτικός για τη μαντεία ήταν ο ρόλος των ιερέων, οι οποίοι επεδίωκαν συζητήσεις με τους επισκέπτες για να γνωρίσουν τις προθέσεις τους και να δώσουν τις ανάλογες απαντήσεις, καθώς και η ιεροτελεστία που ακολουθούνταν. Υπέβαλαν τους επισκέπτες σε ψυχολογικές και σωματικές δοκιμασίες είτε με τη δαιδαλώδη, επιβλητική κατασκευή του μαντείου και τις σκοτεινές γεμάτες υγρασία αίθουσες είτε με δίαιτα και με τη βοήθεια κυάμων που μασούσαν ώστε να θολώνουν το μυαλό τους και να εξάπτουν τη φαντασία τους. Για να λάβει ο επισκέπτης απάντηση από την ψυχή έπρεπε να τελέσει προσφορές και να τη βγάλει από τη λήθη δίνοντάς της να πιει αίμα. Αξιοσημείωτη είναι η αναφορά του Ομήρου σύμφωνα με την οποία η μάνα του Οδυσσέα δεν τον αναγνώρισε παρά μόνο όταν ήπιε από το αίμα της προσφοράς. Οι ψυχές θεωρούνταν άυλες σαν σκιές. Τα "είδωλα" των ψυχών τα ανέβαζαν οι ιερείς με σιδερένιους μοχλούς από την υπόγεια αίθουσα. Στο τέλος οι πιστοί αποχωρούσαν από άλλη έξοδο ώστε να μην έρθουν σε επαφή με τους επόμενους επισκέπτες εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη μυστικότητα. Η οποιαδήποτε μαρτυρία του χρησμού αποτελούσε βλασφημία και οδηγούσε ακόμα και σε θάνατο.

Σχεδιάγραμμα του Νεκρομαντείου και διαδικασία μύησης

ΠΟΙΟΙ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑΝ: ΟΠΙO ΠΟΙΟΙ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑΝ:  Σουμέριοι Ασσύριοι Αιγύπτιοι, Ινδιάνοι Έλληνες Ρωμαίοι

ΤΙ ΚΑΝΕΙ: Το όπιο προέρχεται από χυμό (γάλα) που έχει ο μίσχος της παπαρούνας, ο οποίος περιέχει μέχρι και 12% μορφίνη, το ενεργό συστατικό του ναρκωτικού. Ιστορικά έχει χρησιμοποιηθεί ως υπνωτικό φάρμακο, αναλγητικό και φάρμακο κατά της διάρροιας, καθώς επίσης και για να κάνει καλύτερο το σεξ στην αρχαία Κίνα. Το ναρκωτικό αυτό έχει μεγάλη ιστορία: Πρώτα καλλιεργήθηκε από τους Σουμέριους το 3400 π.Χ., που το ονόμαζαν «το φυτό της χαράς». Οι Αρχαίοι Ελληνικοί θεοί του ύπνου, της νύχτας και του θανάτου συχνά απεικονίζονται στεφανωμένοι με παπαρούνες ή κρατώντας τες. Σήμερα το όπιο παράγει από τα αποστάγματά του άλλα ναρκωτικά όπως η ηρωίνη, αλλά τα άνθη μπορούν και να γίνονται τσάι.

Η Ρωμαϊκή θρησκεία Ως ρωμαϊκή θρησκεία ορίζουμε το ετερογενές σώμα δοξασιών, αντιλήψεων και λατρευτικών πρακτικών που εξασκούνταν στο ρωμαϊκό κράτος κατά την αρχαιότητα.

Οι απαρχές: Η ρωμαϊκή θρησκεία έχοντας δεχθεί ισχυρές ετρουσκικές και ελληνικές επιρροές, ήταν μια πολυθεϊστική τυπολατρική αστική θρησκεία, η οποία επικεντρωνόταν στην εξασφάλιση της εύνοιας των θεών, τόσο σε οικογενειακό όσο και σε κοινοτικό επίπεδο μέσω της προσκόλλησης σε παραδοσιακές λατρευτικές τελετουργίες (θυσίες, προσευχές, ύμνους, αργίες, αθλητικούς αγώνες), που χρηματοδοτούσαν το κράτος και οι ευκατάστατες κοινωνικές ομάδες. Το πάνθεον έμοιαζε με το αντίστοιχο των ελληνικών πόλεων-κρατών, με ορισμένες μόνο ουσιαστικές διαφορές στις ιδιότητες της κάθε θεότητας και στις όψεις του κόσμου ή στις δραστηριότητες τις οποίες αυτή ρύθμιζε.

Αρχικώς βέβαια δεν ήταν ανθρωπομορφικό πάνθεον ούτε υποστηριζόταν από εκτενείς μυθολογικές αφηγήσεις, αλλά με το πέρασμα του χρόνου υιοθετήθηκαν πλήρως οι ελληνικοί μυθικοί κύκλοι και οι ιστορίες για τους αντίστοιχους θεούς. Στόχος της λατρείας ήταν η εξευμένιση των θεών και ο «συνεταιρισμός» μαζί τους για τη διασφάλιση της επιτυχίας σε κάποιο εγχείρημα. Επικρατούσε η αντίληψη ότι ο κόσμος, οι θεότητες και οι άνθρωποι υπήρχαν ανέκαθεν, και οι ίδιοι οι Ρωμαίοι ήταν που επέλεξαν, όταν ίδρυσαν την πόλη τους, να «συνεταιριστούν» με συγκεκριμένους θεούς τους οποίους από εκεί και πέρα τιμούσαν. Για το λόγο αυτόν οι Ρωμαίοι δεν επιχείρησαν ποτέ να εμφυτεύσουν το θρησκευτικό εορτολόγιο, τις παραδόσεις και το πάνθεον τους στις ιταλικές πόλεις που έπεσαν υπό την επιρροή τους, θεωρώντας την αστική λατρείας τους καθαρά ρωμαϊκή υπόθεση.