Τα λατινικά κρατίδια στον ελλαδικό χώρο

Δυτικές κυριαρχίες στον ελλαδικό χερσαίο και νησιωτικό χώρο

Πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης 1204 O ενετικός στόλος σπάζει τις αλυσίδες του Κεράτιου

Λατινοκρατία 1204 έως 1566

Λατινοκρατία ή Φραγκοκρατία η χρονική περίοδος της λατινικής κυριαρχίας στο Βυζάντιο και στην Ελληνική ανατολή

Η περίοδος 1204 έως 1566 ή ακόμα 1669 και 1797, ως ακρότατο όριο τερματισμού της Λατινοκρατίας στον ελληνικό χώρο χαρακτηρίζεται από μια ποικιλία δυτικών κυριάρχων: Φράγκων/Βουργουνδών, Φλαμανδών, Γενουατών, Λομβαρδών, Βενετών, Καταλανών, Φλωρεντινών, Ναβαρραίων, Ιπποτών Ναϊτών ή Ιωαννιτών.

Όλοι αυτοί είχαν ως κοινό πολιτιστικό χαρακτηριστικό την πολιτισμική-θρησκευτική τους ταυτότητα: όλοι ήταν Λατίνοι, οπαδοί της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και αναγνώριζαν τον Πάπα της Ρώμης ως ανώτατο θρησκευτικό και πνευματικό τους ηγέτη.Στις πηγές το όνομα Λατίνοςπροσδιορίζει γενικά τον δυτικό άνθρωπο, ανεξαρτήτως εθνικής υπόστασης, ενώ το όνομα Φράγκος ταυτίζεται με το Λατίνος και δηλώνει τον Δυτικοευρωπαίο. Τέλος το Φράγκος καταλήγει να δηλώνει τον γαλλόφωνο ή τον γαλλικής καταγωγής δυτικό.

Η Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης ή Αυτοκρατορία της Ρωμανίας (Imperium Romaniae) ( ).Πρώτος Λατίνος αυτοκράτορας ο Βαλδουίνος της Φλάνδρας Η στέψη του Βαλδουίνου της Φλάνδρας ως αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης. (1204). Πίνακας του Louis Gallait (1847). Aίθουσα των Σταυροφοριών. Παλάτι των Βερσαλλιών

Το Λατινικό (Λομβαρδικό) Βασίλειο της Θεσσαλονίκης του οίκου των Μομφερατικών (1204/7-1224). Πρώτος βασιλιάς ο Βονιφάτιος ο Μομφερατικός,ένας από τους ηγέτες της Δ Σταυροφορίας Η στέψη του Βονιφάτιου του Μομφεράτικού ως αρχηγού της Δ΄ Σταυροφορίας - έργο του Henri Decaisne (1840)

Το Φραγκικό Πριγκηπάτο της Αχαΐας, η φραγκοκρατούμενη Πελοπόννησος/Μορέας (1204/5-1262/1430). υπό την εξουσία του Γουλιέλμου Σαμπλίτη και στη συνέχεια από τους Βιλλεαρδουίνους.

Το Δουκάτο των Αθηνών και των Θηβών, δηλαδή η λατινοκρατούμενη Αττικοβοιωτία (1204/ /58), που άλλαξε διαδοχικά κατακτητές: τους Βουργουνδούς Ντελαρός (1204/5-1311), την Καταλανοκρατία ( ) και την Φλωρεντινοκρατία των Ατζαγιόλι/Ατζαγιωλών ( /58) και μία εμβόλιμη Ενετοκρατία ( ) Θυρεός του Δουκάτου υπό τους ντε λα Ρος Ο θυρεός των Ατσαϊόλι.

Την αρχικά Λομβαρδοκρατία (1204/5-1216) και κατόπιν Εενετοκρατία ( ) της Εύβοιας (το Regno di Negroponte των δυτικών πηγών) Η έναρξη της φεουδαρχικής φάσης στο νησί της Εύβοιας τοποθετείται στα 1205, όταν ο Βονιφάτιος Μομφερατικός, ηγέτης της Δ΄ Σταυροφορίας και βασιλιάς της Θεσσαλονίκης, κυρίευσε το νησί και το παραχώρησε αρχικά στο Φλαμανδό σταυροφόρο Jacques d’ Avesnes και μετά το θάνατο αυτού σε τρεις ευγενείς από τη Βερόνα, τον Ravano dalle Carceri, τον Pegoraro de Mercanuovo και τον Giberto da Verona, χωρίζοντάς το με τον τρόπο αυτό σε τρεις φεουδαρχικούς κλήρους

Την Ενετοκρατία του Αιγαίου Πελάγους (Κυκλάδων) με το Δουκάτο της Νάξου ή Αρχιπελάγους (του δυναστικού οίκου των Σανούδων πρώτα και των Κρίσπων αργότερα). Παρεμβλήθηκαν διαλείμματα Γενουατοκρατίας σε ορισμένες από τις Κυκλάδες ( ) και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου (Γενουατοκρατούμενη Χίος και Γατελούζου Λέσβου ) Το οικόσημο των Σανούντι, δουκών της Νάξου

Τη Ενετοκρατία των Επτανήσων (Ιονίου Πελάγους): μια μακρόχρονη κατάκτηση από το 1207 ως την ανατροπή της από τον Μέγα Ναπολέοντα (1797). Αρχικά υπήρχαν εναλλαγές εξουσίας των Βενετών με τη δυναστεία των Ανδηγαυών (Ανζού) της Σικελίας και Νάπολης και με την παλατινή δυναστεία των Τόκκο/Τόκκων του Βρινδισίου (Μπρίντεζι) (με κτήσεις στα Επτάνησα και την δυτική Ήπειρο)

Την αρχικά Γενουατοκρατία (1204/6-1210) και κατόπιν Ενετοκρατία της Κρήτης (Candia) ( )

Iπποτοκρατία (ηγεμονία των Ιωαννιτών Ιπποτών ) στη Ρόδο και στα Δωδεκάνησα (1309/ /23)