Keep calm and Keep writing «Οι μαθητές γράφουν ποιήματα-πεζά-θεατρικά» ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 2015-2016 «Οι μαθητές γράφουν ποιήματα-πεζά-θεατρικά» 10ο Γυμνάσιο Αχαρνών (Πολιτιστικό πρόγραμμα) Keep calm and Keep writing

Λογοτεχνικό εργαστήριο. «Οι μαθητές γράφουν» Λογοτεχνικό εργαστήριο. «Οι μαθητές γράφουν» Οργάνωση: Δ/νση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατ. Αττικής Συνεργαζόμενοι φορείς: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση Υπεύθυνος-Συντονιστής: Kατερίνα Aλεξιάδη, Υπεύθυνη Πολιτιστικών Θεμάτων Ανατ. Αττικής Υπεύθυνη καθηγήτρια: Νικολοπούλου Ειρήνη

Σκοποί και στόχοι του Λογοτεχνικού εργαστηρίου Σκοπός είναι η ενθάρρυνση και εμψύχωση των μαθητών να γράψουν ποιήματα, διηγήματα ή θεατρικά έργα. Επιμέρους στόχοι είναι: Η δραστική επαφή του εφήβου με τη Λογοτεχνία και τη Γλώσσα η ανάπτυξη ιδιαίτερων δεξιοτήτων στη γραφή η ανακάλυψη καινούριων δρόμων έκφρασης και επικοινωνίας η ικανοποίηση από την  ολοκλήρωση μιας προσωπικής προσπάθειας και την προβολή των αποτελεσμάτων της Η καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας Η ανάπτυξη συνεργασίας και ομαδικότητας

Εργαστήριο ποίησης Στόχοι Μεθοδολογία Επαφή με πνευματικές και ηθικές αξίες Ενδοσκόπηση, καταγραφή συναισθημάτων Παρατήρηση και αξιολόγηση της κοινωνίας με ποιητικό τρόπο Δημιουργία ευχάριστης ατμόσφαιρας Θετικότερη αντιμετώπιση του σχολείου Μελέτη ποιημάτων και συλλογών Συζήτηση για το περιεχόμενο και την τεχνική Ασκήσεις φαντασίας Θεατρικό παιχνίδι Οπτικοποίηση ποιημάτων

Η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων… Ποίηση είναι…. Η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων… Ένα κομμάτι χαρτί με λίγη έστω φαντασία… Αναστασία Να παίζεις με τις λέξεις σα να είναι μπάλες… Να νιώθεις ελεύθερος ,ενώ είσαι υποδουλωμένος… Αργύρης Όταν γράφω… νιώθω γαλήνη κι ευτυχία, Νιώθω σαν ένα ελεύθερο πουλί που πετάει στο δάσος… Ηλιάνα

Εργαστήριο διηγήματος Δομή διηγήματος Μεθοδολογία Τίτλος Αρχή Ανάπτυξη χαρακτήρων Πλοκή Οπτική γωνία Τέλος Μελέτη περιπτώσεων Ασκήσεις δημιουργικής γραφής Συζήτηση Κριτική Αναθεωρήση, διόρθωση και βελτίωση αρχικών κειμένων

Ένα περιστέρι, ένας ταύρος και…μια κυρία (Λίμερικ) Ήταν ένα περιστέρι Λίμερικ ονομάζεται ένα είδος ποίησης, με χαρακτηριστική, σύντομη, χιουμοριστική σύσταση μίας στροφής πέντε στίχων και ομοιοκαταληξία aabba. Τα ποιήματα του είδους λίμερικ διηγούνται μια σύντομη ιστορία, και καταλήγουν σε ένα ανέκδοτο. Ένα περιστέρι, ένας ταύρος και…μια κυρία (Λίμερικ) Ήταν ένα περιστέρι Που το παίζε ξεφτέρι. Έτρωγε σουβλάκια Μέσα στα σοκάκια. Το πεινασμενοξέφτερο περιστέρι. Ήταν ένας ταύρος Που ήταν από λιμάνι κι ήταν γαύρος. Έτρωγε ψαράκια Στα καφενεδάκια. Ο λιμανογαυράκιας ταύρος. Ήταν και μια κυρία Που πήγε στη Γαλλία. Χόρευε συρτάκι Διαβάζοντας παραμυθάκι. Η χορευταρουπαραμυθένια κυρία από τη Γαλλία. Παύλος Πολυχρονίδης

Το Λίμερικ της χήρας και του χοίρου… Ήταν ένας μαύρος τύπος από τη νότια φυλή Που πήγε κι έδωσε ένα πολύ γλυκό φιλί. Πήρε μια λύρα για τραγούδι Και σε μια χήρα έδωσε λουλούδι. Ο μαυρόγλυκος τύπος από τη νότια φυλή. Είδα κι έναν τύπο Που έφαγε έναν χοίρο. Έκανε μετά μαγικό διάλυμα στο μπρίκι Τα κιλά να χάσει από τη φρίκη. Ο τρελότυπος που έφαγε ένα χοίρο. Kωνσταντίνος Ντούρος

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ Πόσο πολύ περιμένω Να ΄ρθει το καλοκαιράκι. Να ΄χουν κλείσει τα σχολεία Χωρίς άγχος κι αγωνία. Να πηγαίνω παραλία Και να τρώω ποικιλία με το θείο και τη θεία. Αχ! Γλυκό καλοκαιράκι Φέρε τον ήλιο το ζεστό, Τα πουλόβερ να πετάξω, Το μαγιό μου να ξεθάψω Και στη θάλασσα ν’ αράξω. Μέχρι να ΄ρθεις καλοκαιράκι Στα όνειρά μου θα σε ζητάω, Ηλιαχτίδες θα μετράω Και για σένα θα μιλάω… ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ

Φθινόπωρο Φθινόπωρο γλυκό, Τα φύλλα πέφτουν στου αέρα το θυμό. Κρύο και βροχή, Σκούφο έβαλα ζεστό και γαντάκι χνουδωτό. Αχ! Φθινόπωρο γλυκό, Όλα τα δέντρα έγδυσες, μα εμένα με έντυσες. Κι έκανες τα σαλιγκάρια να βγουν στα λιβάδια. Πόσο πολύ σ’ αγαπώ! Παπαναστασοπούλου Αναστασία

ψηλά κοιτώ… Μ’ αρέσει να κοιτώ ψηλά, Έτσι μπορώ να ονειρευτώ, Τον κόσμο διαφορετικά να δω, Απ’ τα προβλήματα να ξεχαστώ. Τα σύννεφα εικόνες σχηματίζουν, Μαγικό κόσμο θυμίζουν. Μακριά από την ασχήμια της γης Και την κακία της ζωής. Όλα διάφανα, απλά και καθαρά. Πουλιά ελεύθερα πετούν, Τα όνειρά μας σε γαλάζιο ουρανό θέλω να ζουν. Ντούρος Κωνσταντίνος

Η μικρή πολιτεία Η μέρα σαν χαρτί λευκό, Ο ήλιος ακτινοβολώντας, Τα πουλιά να κελαηδούν Στα σύννεφα πετώντας. Λουλούδια ευωδιαστά, Πολύχρωμα και τρυφερά, Στολίζουν το χορτάρι Σαν κοσμήματα φανταχτερά. Ξάφνου ένα χρώμα Σα μελαψό σκεπάζει γη και χώμα. Ήρθε η νύχτα σκοτεινή κι αρπάζει την αυγή Κι απλώνεται μες του πολέμου την πυγμή. Κάποια φωτάκια λαμπερά, Λάμπουν αδίστακτα και ζωηρά Τη νύχτα προσπαθώντας Να φωτίσουν. Όλα είναι σιωπηλά, Δεν ακούγεται η παραμικρή μιλιά, Καθώς τα φύλλα Πασχίζουν να θροΐσουν. Όλα πια έχουν στο σκοτάδι βυθιστεί Και τίποτα δεν μπορεί να διακριθεί. Μα ξάφνου τώρα μια πολιτεία πολύ μικρή Γίνεται πάλι ορατή, μες στο σκοτάδι δυνατή, Με την ΕΙΡΗΝΗ να κυριαρχεί, Επειδή πρυτάνευσε η λογική. Καραμπατζάκη Θεοφανία

Συνταγή για πετυχημένη… ψυχή Υλικά: ½ κουταλάκι του γλυκού χιούμορ 2 κουταλιές φιλία (και περισσότερο) 10 κιλά αγάπη (ΠΑΡΑΚΑΛΩ μην την τσιγκουνευτείτε!) 1 χαμόγελο διάπλατο 1 κιλό ελπίδα 3 κουταλιές φαντασία και καλοσύνη 1 πρέζα αισιοδοξία ΠΡΟΣΟΧΗ: Μη σας πέσει καθόλου δυστυχία, θυμός και προς θεού καθόλου μίσος-αν γίνεται και στεναχώρια- διότι δεν θα πετύχει η συνταγή! Καραμπατζάκη Θεοφανία

Η σοφή χελώνα… Μια φορά κι έναν καιρό Σ΄ έναν κόσμο μακρινό, Εκεί όπου τα ζώα μιλούν Κι οι άνθρωποι δε ζουν. Σε μια χώρα των ζώων, Την Περαπαραπέρα, Μια χελώνα κορόιδευαν, Την Αργουλαπρασινούλα. Στο μανάβη καθώς πήγαινε, Ο λαγός ο Γρηγοροσξεγρήγορος της είπε, Κουτή, το μανάβη δεν προλαβαίνεις, Ξέχασες; δε με παραβγαίνεις. Μα κι ο αρκούδος ο μανάβης, ο Μελιπαραψάρης, Την πλήγωσε, κλείνω τέτοια ώρα που έφτασες, Ξέρω, να τρέξεις δεν μπορείς, έχασες.

Ένας χρόνος πέρασε κι η χελώνα χαμένη, Τα ζώα παραξενεύτηκαν, γιατί δε βγαίνει. Στο σπίτι της πήγαν και στο κρεβάτι την βρήκαν. Φεύγω, τους λέει, για κόσμο μακρινό, Αν με βρείτε θελήσετε, ένα θα σας πω, Να είστε καλοί με όλους, Να μην αγαπάτε με όρους, Είπε κι έφυγε η χελώνα Κι όλα τα ζώα έκλαιγαν όλο το χειμώνα. Κανείς δεν ξέχασε ποτέ τη χελώνα τη σοφή, Στην καρδιά τους πάντα την είχαν Και τη σχολή αγάπης «Αργουλαπρασινούλα» ιδρύσαν. Πολυχρονίδης Παύλος, Γ’ βραβείο, 4ος Διαγωνισμός ποιήσης Ν.Λαδά

Σαν το τριαντάφυλλο… Ένα τριαντάφυλλο Μόνο και πικραμένο έζησε. Δυστυχία κι ευτυχία λιγοστή, Ταλαιπωρία και κατάντια. Αχ! Το καημένο το τριαντάφυλλο, Σαν πληγωμένο πουλί έζησε, Που δεν μπορεί να πετάξει. Παγερή αδιαφορία Στη ζωή του τη μικρή. Φόβος και λύπη Κάθε φορά με την αυγή. Κάποιοι το θαύμασαν Μα δεν το αγάπησαν, Τα αγκάθια του κατηγόρησαν Και γρήγορα το ξέχασαν. Γέρασε μονάχο Και τα ωραία του πέταλα Έπεσαν στο χιόνι. Η ζωή του πέρασε Σαν το νερό που κατρακυλά Μες στης λίμνης τα νερά Γρήγορα και κατηφορικά… Παπαγεωργίου Χριστίνα

Κοιτώντας ψηλά Ξανά ψηλά κοιτώ Πουλιά κι όνειρα μακρινά. Τα σύννεφα παρατηρώ, τα παρακολουθώ. Ο ήλιος λάμπει εκεί ψηλά Και μας ζεσταίνει δυνατά. Κι όταν νυχτώσει πια, Κοιτώ τ’ αστέρια τα λαμπρά. Το φεγγάρι τ’ αργυρό Φωτίζει μες στον ουρανό. Κι όταν μαζεύονται κι αυτά Τα σύννεφα τα ζωηρά, Που μοιάζουν με βαμβακερά, Ρίχνουν στον κόσμο μας δροσιά Κι άλλοτε δάκρυα βαριά… Φράγκος Αργύρης

Aργύρης –Αναστασία –Θεοφανία -Φανή- Αναστασία Xαϊκού για τις εποχές (Το χαϊκού είναι με συνολικά 17 συλλαβές η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο. Περιγράφει μια εικόνα της φύσης και δίνει στοιχεία για την εποχή του χρόνου ) Τα δέντρα γυμνά Η φύση νεκρή Φύλλα πορτοκαλί Φυσάει βοριάς Δροσοσταλίδες χαράς Ομπρέλα κρατάς Δέντρα τριγύρω πεσμένο ένα φύλλο Το σάπιο μήλο. Πνοή της φύσης Χωρίς να την αγγίξεις Ο γιος της δύσης. Τριαντάφυλλα Κόκκινα, ροζ και άσπρα Αχ! Μοσχοβολούν. Χρυσή αμμουδιά Κρύα τα νερά Επιτέλους διακοπές! Καλοκαιράκι Το πουλόβερ το πετώ Και στο γαλάζιο βουτώ. Aργύρης –Αναστασία –Θεοφανία -Φανή- Αναστασία

Για τη φιλία… Παγώνα Φανή Γυναίκα λεπτοκαμωμένη, Λεπτά αλλά βαθιά τα αισθήματά της. Στα μάτια της το απέραντο γαλάζιο της ειλικρίνειας, Μαλλιά μακριά, απέραντα, Σαν το χρόνο που κρατάει, ατελείωτος, Μπούκλες ξανθές της παρηγοριάς Φωτίζουν το πρόσωπο της , Όταν ο φίλος στα δύσκολα είναι κοντά. Κυρία αγγελική, αλλά δυσεύρετη. Αυτή σου κλέβει την καρδιά και την κρατά ευτυχισμένη, ασφαλή, Στα δύσκολα δυναμώνει τη γροθιά. Καθρέφτης του εαυτού μας, Μα και πόσα προσθέτει στην ψυχή μας. Βάζει τα καλά της η καρδιά μας, Μια μουσική μάς βγάζει από τη φωλιά μας. Μα πού χάθηκες εσύ κυρία αγγελική; Mίσος, καχυποψία, εγωισμός αχ! σε έσβησαν. Σχέσεις με ψέματα και κρυμμένα κέρδη, Αγώνας να βρεις ατέλειες ή τον άλλο ν’ αλλάξεις. Παγώνα Φανή

Αντιστέκομαι… Aντιστέκομαι Στο κακό όνειρο που βλέπω και φοβάμαι. Σε αυτόν που παχιά λόγια λέει και με τρομάζει. Αντιστέκομαι στους ρατσιστές, τους οπισθοδρομικούς που με την ελευθερία μου παλεύουν. Στις ασπίδες και στις μυτερές λεπίδες. Στη δικτατορία και στη δήθεν δημοκρατία. σε όσους θέλουν να με αλλάξουν, σε όσους προσπαθούν να με βλάψουν. σε καθετί κακό, με πράξεις και λόγο δυνατό. Πυργιώτη Αικατερίνη

Η χαμένη Ατλαντίδα Τα χρόνια υπήρχε τα παλιά Ωραία πόλη με βασιλιά Η γνωστή μας Ατλαντίδα, Καμία σχέση με βραχονησίδα. Είχε πολιτισμό μεγάλο Και γι’ αυτό δεν αμφιβάλλω. Ήταν μυθικό νησί Που είχε αιματοκυλισθεί. Βυθίστηκε όμως η καημένη Κι από ωραία Ατλαντίδα Έγινε κρησφύγετο για τη μαρίδα. Τώρα στα σπίτια της ζουν οι γαρίδες Παρέα με τις συναγρίδες. Έγραψε ο Πλάτωνας γι’ αυτήν Όσο ήταν εν ζωή. Τώρα το λόγο έχουν τα καβουράκια Και τα μικρά τα χταποδάκια. Πυργιώτη Αικατερίνη

H φαντασία του παιδιού Πέρασε κι αυτή η μέρα Τα βλέφαρά του κλείνουν Βαραίνουν από τη στεναχώρια και την κούραση. Koιμάται…ονειρεύεται… Ονειρεύεται έναν κόσμο χωρίς μοναξιά και διχόνοια. Ονειρεύεται τον κόσμο των ονείρων. Έναν κόσμο όπου όλοι θα αγαπιούνται. Έρχεται το πρωί, ξυπνάει, Σκέφτεται το όνειρό του, Νιώθει θλίψη, όλο αυτό ήταν απλά ένα όνειρο, Φαντασία που ταξιδεύει. Το βράδυ θα ξαναδεί όνειρα, Όνειρα που θα διαλέξει εκείνο, Και θα τα ζωγραφίσει με τα πιο φωτεινά χρώματα… Πυργιώτη Αικατερίνη

Το ψάρι του Αιγαίου Το φεγγάρι λάμπει σαν διαμάντι στα μαύρα νερά, Μοναχικό καράβι φωτίζει που πλέει στα βαθιά. Το ψάρι του ουράνιου τόξου ψάχνουν καπετάνιος και ναύτες πολλοί, Την ευτυχία λένε πως φέρνει σε όποιον το βρει. Βράδια πολλά το γύρευαν, σώματα και ψυχές πολλές ξόδεψαν Γυρεύοντας πολύχρωμη να κάνει ο καθένας τη ζωή Στο δικό του καλάμι το ψάρι, αν βρεθεί. Περίμενε ο καπετάνιος το δικό του όραμα να φανερωθεί, Η τύχη αυτόν να ακολουθεί. Μα το καλάμι του μικρού ψαρά έφερε το θησαυρό. Ο Αιγαίας έβλεπε ξαφνικά όλα τα χρώματα του ουρανού, δεν το ονειρεύτηκε ποτέ, δεν το θέλησε πολύ, θαύμαζε μόνο το θαύμα της ζωής. Καπετάνιος και ναύτες τον φθονήσαν, Το ψάρι να του κλέψουν θελήσαν. Πάλεψε με τα κύματα ο Αιγαίας. Χάθηκε στα πολύχρωμα νερά που αγάπησε, Στη θάλασσα που σεργιάνιζε. Μαζί του και το ψάρι του ουράνιου τόξου, Το ψάρι του Αιγαίου… Φενερίδη Ιωάννα

Καλοκαιρινή μπόρα Κάθομαι στο δωμάτιό μου και ακούω τη βροχή που πέφτει πυκνή έξω από το παράθυρο. Ηρεμώ, χαλαρώνω ξυπνούν οι βαθύτερες σκέψεις μου. Το μυαλό μου ταξιδεύει σαν τις σταγόνες της βροχής που τις παίρνει ο άνεμος και ποιος ξέρει πού τις πάει.. Μια καλοκαιρινή μπόρα που σβήνει το ζεστό καλοκαιρινό τοπίο με την ξερή βλάστηση και δίνει δροσιά στη διψασμένη γη. Τότε σκέφτομαι πόσο ξεχωριστή είναι αυτή η στιγμή. Η ζωή είναι μικρή μα η κάθε στιγμή μοναδική. Μουστακάτου Αναστασία

Τοπίο… Μ’ ένα καράβι ταξιδεύω, Έξω από το παράθυρο κοιτώ. Η βροχή πέφτει ασταμάτητα, Παντού σκοτάδι. Γκρίζα σύννεφα σκεπάζουν τη γη. Τα φουσκωμένα κύματα χτυπούν το καράβι Κι αυτό χαράζει μια ξέφρενη πορεία στη μέση του πελάγους. Δυνατός ήχος βροχής, αστραπές και βροντές, μανιασμένο βουητό κυμάτων, Δε με αφήνουν να ησυχάσω. Ξαφνικά η βροχή κοπάζει. Μια ακτίνα φωτός κόβει τα σύννεφα. Η θάλασσα γαληνεύει, Η μαυρίλα του ουρανού εξαφανίζεται. Ένας λαμπερός ήλιος τη διώχνει απρόσμενα. Ένας γλάρος περνά από μπροστά μου. Τον κοιτώ και του χαμογελώ. Στο βάθος βλέπω στεριά. Τα καταφέραμε! Μουστακάτου Αναστασία

Σπουδή… στο Λίμερικ με αφορμή την κρίση Σπουδή… στο Λίμερικ με αφορμή την κρίση Είναι μια αγελάδα Που μένει στην Ελλάδα Δεν έχει τίποτα να φάει Και όλο πεινάει. Η ατυχοπεινασμένη αγελάδα από την Ελλάδα. Είναι κι ένας βοσκός (οι πολιτικοί μας) Που φυτεύει λίγο χορτάρι αυτός, Γιατί θεωρεί πως για την αγελάδα αρκεί. Ο τσιγκουνογελασμένος βοσκός. Είναι κι ένα άλογο που έχει πολύ φαγητό (οι δυτικοί) Και παλιότερα έδινε και στην αγελάδα αυτό. Μα τώρα τρώει και το δικό της και δεν της δίνει πια, Ενώ με το δικό του χορταίνει μια χαρά. Το φαταουλοαχάριστο άλογο. Αναστασία Μουστακάτου

ακροστιχίδα Αν Χριστέ μου είναι Νύχτα, Απόλυτο Σκοτάδι και Τίποτα δε βλέπω, Ατρόμητη γίνομαι με τη βοήθειά σου για να Συνεχίσω και ο Ίδιος με οδηγείς στο φως μακριά Από το σκοτάδι.

Μάσκες Βλέπω σκιές, Γύρω μου παντού σκοτάδι. Πρόσωπα κρυμμένα, μάσκες. Μάσκες φορούν τα πρόσωπά τους, Ήρθαν ντυμένοι φίλοι μου, Μα είναι εχθροί μου. Τη χαρά της ψυχής μου έκλεψαν Δίχως να ρωτήσουν. Βλέμματα ψεύτικα, Ο μανδύας της υποκρισίας περισσεύει. Ακούω φωνές, ήχους. Το στόμα σιωπά, Τα μάτια κλείνουν, Το σώμα αντιδρά, Αμέτρητες πληγές. Φωνάζει, να ακουστεί παλεύει μέσα σε κραυγές. Αλλά στο τέλος σιωπή… Μάσκες παντού… Σαγανά Ηλιάνα

Πάντως όχι η γη… Ένας κόσμος μαγικός, Μικρές πυγολαμπίδες σκορπούν γύρω το φως. Πεταλούδες μικρές μα με πλατιά φτερά Φέρνουν την άνοιξη σε όλο τον πλανήτη και την καρδιά. Ποτάμια καθαρά, γεμάτα νούφαρα χρωματιστά. Στου πλανήτη αυτού τη μαγική πηγή, Αιωρούμενη νεράιδα που κρατά ραβδί. Το μαγικό νερό φροντίζει, Αυτός είναι ο λόγος για να ζει. Είναι ο πλανήτης αυτός ονειρικός και μαγικός, Ο πλανήτης Φαντασία, Τον έχει μέσα του κάθε παιδί κι είναι μοναδικός!!! Παγώνα Φανή

Zητείται αλληλεγγύη… (με αφορμή το διήγημα «Ζητείται ελπίς» του Αντ. Σαμαράκη) ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Ο κόσμος έχει μεγάλη έλλειψή της. Οποιοσδήποτε κατέχει έστω και λίγη ποσότητα από αυτήν, θα ήταν επιθυμητό, εάν παρέδιδε όση μπορούσε. Πού; Μα φυσικά στον σημερινό άνθρωπο που περνά από δίπλα σου με αυτό το αχνό και αόριστο βλέμμα. Όλοι την έχουν ανάγκη στο ανοσοποιητικό τους σύστημα. Τα ποσοστά της ουσίας αυτής στο οργανισμό μας έχουν υπολογιστεί σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα με την πάροδο των χρόνων. Κινδυνεύουμε!

Ωστόσο, όλοι μας γνωρίζουμε… Γνωρίζουμε τη σημασία της ουσίας που μας λείπει. Εάν δεν συγχωνευτεί αρκετή ποσότητα αλληλεγγύης, θα μετατραπούμε όλοι μας σε μοχθηρά και εγωπαθή πλάσματα, που δε θα γνωρίζουν την αντανάκλασή τους, εξαιτίας των συμπτωμάτων και των επιπτώσεων της απερισκεψίας τους. Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΘΗΚΕ…. Σε αναμονή για ανταπόκριση… Ο καθένας Τζάνη Ναταλία

ΣΚΕΨΕΙΣ Τζάνη Ναταλία Χρήματα, δόξα κεντρίζουν το ενδιαφέρον μας, Ασήμαντες ειδήσεις, κουτσομπολιά για δήθεν διάσημους και σταρ. Ναρκωμένη σκέψη, αδιαφορία για το άυλο, το πνευματικό. Όμοιες απόψεις, τυποποιημένες, σπανίζει το ξεχωριστό. Άγνοια, μίσος, φιλοδοξία, βόλεμα ή φόβος; Για λίγο να βρεθούμε στην αγαπημένη μας γωνιά, Να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά, Στην απόλυτη ησυχία να δούμε την καρδιά μας, να την ακούσουμε, να σκεφτούμε ό,τι αποφεύγαμε για καιρό, με ειλικρίνεια να κάνουμε την κριτική μας. Ίσως βρούμε έναν ιδανικό κόσμο, Ουτοπία μπορεί, μα θα ΄ναι η δική μας. Τζάνη Ναταλία

Κόντρα στον άνεμο… Αντίθετα στον κόσμο της εξουσίας βαδίζω, Τα βήματά μου βροντερά. Κόντρα στον άνεμο τα μάτια μου ανοίγω, Ενάντια σε βλέμματα σκοτεινά. Προχωρώ ανάμεσα σε τσιμεντένια φρούρια, κρυμμένα στις σκιές. Εδώ που στο όνομα του χρήματος ορκίζονται δαίμονες κι αμέτρητες ψυχές. Εδώ χτυπούν οι κεραυνοί, νιώθω να πάλλεται η γη. Της θάλασσας τα κύματα ξυπνούν, ανατέλλουν σαν τη κόκκινη αυγή. Διχασμένα ποτάμια γύρω μου παρακαλούν για λίγο νερό. Δάση πνιγμένα σε στάχτες, Λιβάδια πτώματα κάτω από μαύρο ουρανό.

Αρματωμένος με τη φλογισμένη μου καρδιά, Αστραφτερή η πανοπλία μου, λάβα το αίμα μου κυλά, Στα χέρια μου σφίγγω θαρραλέα την ασπίδα μου, Στον Θεό υψώνω το ακτινοβόλο μου σπαθί. Αναβάτης της ελπίδας, της περηφάνιας πολεμιστής, Φύλακας της αγάπης, της μοναξιάς περιπατητής. Ακούω τα βήματά τους, σύμμαχοι πλησιάζουν από μακριά. Ο ένας δίπλα στον άλλο, ατσάλινο τείχος στην σκοτεινιά. Ο χρυσός ήλιος από εδώ θα ανεγερθεί, Σε μονοπάτια λευκά, το φως του με δέος θα χαραχτεί. Η ελευθερία θα κραυγάζει από τα στόματά μας, Τα κάγκελα θα σπάσει της ψυχής μας… ΤΑΧΤΣOΓΛΟΥ ΜΑΡΙΑ Βραβείο στα ποιήματα, «λογοτεχνικό εργαστήριο 2015-2016»

Σύντομη ζωή Ο σύγχρονος κόσμος Όμορφη ιστορία, πολλά θαυμαστικά μα και παρενθέσεις με ερωτηματικά. Κόμμα είχα ώρα να δω. Επιτέλους να ξεκουραστώ. Γρήγορα έφτασε η τελεία. Θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η ιστορία. Ο σύγχρονος κόσμος Ο κόσμος, καράβι ακυβέρνητο. Δυνατός αέρας και κύματα το σπρώχνουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο καπετάνιος, το πλήρωμα και οι επιβάτες πανικόβλητοι κατηγορούν ο ένας τον άλλο. Μα αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Αν συνεχίσουμε έτσι το καράβι σύντομα θα βυθιστεί. Μουστακάτου Αναστασία

Μην εμπιστεύεσαι οποιονδήποτε ψευτοφιλία Κάποιοι άνθρωποι μας δίνουν φως. Νομίζουμε πως τα καταφέραμε. Μα είναι δόλωμα. Ρίχνουν δίχτυα και μας παγιδεύουν. Μην εμπιστεύεσαι οποιονδήποτε Νύχτα χαμένος στο δάσος ψάχνεις την έξοδο. Πιάνει βροχή. Σκοτάδι παντού. Δε βλέπεις πού πηγαίνεις. Νιώθεις πως ο κόσμος χάνεται. Κάποιος σου δείχνει την έξοδο. Μα ο δρόμος καταλήγει σε γκρεμό. Αν είχες καλέσει βοήθεια τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Μουστακάτου Αναστασία

Χαρές περνούν απαρατήρητες Πολλές φορές το μυαλό κολλάει. Κλείνει τα μάτια του και απορροφημένο από το σκοτάδι όσο φως και αν συναντήσει, περνά απαρατήρητο. Μόνο αν ανοίξει τα μάτια του θα δει. Όμως μέχρι τότε μπορεί να έχουμε χάσει πολλά. Ο κύκλος της ειρήνης Η ειρήνη, δέντρο γερό. Κάποιοι το ποτίζουν ώστε να μεγαλώσει μα άλλοι κόβουν τα φύλλα και τα κλαδιά του και προσπαθούν να το καταστρέψουν. Κάποια στιγμή μπορεί να τα καταφέρουν. Όμως όλο και κάποιο φύλλο θα πέσει στο έδαφος. Μπορεί να περάσει καιρός μα το δέντρο θα ξαναφυτρώσει Μουστακάτου Αναστασία

Η ψυχή του ανθρώπου Όταν γεννιέται ένας άνθρωπος η ψυχή του είναι γεμάτη χαρά αγάπη και τρυφερότητα. Όμως από τις καθημερινές δυσκολίες η ψυχή σκληραίνει, όπως ο πυλός εκτεθειμένος στον αέρα γεμίζει θυμό, μίσος και εχθρότητα. Είναι εύθραυστη σαν γυαλί, γιατί πληγώνεται εύκολα και μετά δύσκολα ξαναεμπιστευόμαστε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό. Ας πάψουμε να σκεφτόμαστε το παρελθόν. Ας κοιτάξουμε μπροστά κι ας συνεχίσουμε. Μουστακάτου Αναστασία

Θα είμαι ο εαυτός μου Γιατί θέλεις να με αλλάξεις; Γιατί θέλεις να ταιριάξω στη σύγχρονη κοινωνία; Δε θα συμβιβαστώ. Δε θα ενταχτώ σε ένα κόσμο γεμάτο μίσος, αδικία και ψευτιά. Μου λες πως έτσι είναι οι σημερινοί άνθρωποι. Τα λόγια σου όμως δε με πείθουν. Είναι απλώς δικαιολογίες και δείχνουν την άρνησή σου να προσπαθήσεις για ένα κόσμο πιο ανθρώπινο. Μπορείς και μόνος σου να ξεχωρίσεις το σωστό από το λάθος αλλά δεν το κάνεις. Φοβάσαι μήπως σε κοροϊδέψουν. Σου φαίνεται πιο εύκολο απλώς να συμφωνείς μαζί τους. Εμένα όμως δε με νοιάζει. Θέλω να είμαι ο εαυτός μου. Μουστακάτου Αναστασία

Πάντα στο ίδιο σημείο Μακρύς ο δρόμος της αγάπης Της συγχώρεσης και της αλληλεγγύης. Μακρύς και δύσκολος. Θέλει προσπάθεια να καταφέρεις να φτάσεις σε ένα καλό σημείο. Σε καλό σημείο όχι στο τέλειο. Γιατί το τέλειο δεν μπορούμε ούτε να το πλησιάσουμε. Μόνο ο Θεός είναι αναμάρτητος. Κάποιες φορές νομίζω πως φτάνω σ’ αυτό το καλό σημείο. Τότε κοιτώ βαθιά μέσα μου και διαψεύδομαι. Δεν έχω κάνει ούτε βήμα. Μουστακάτου Αναστασία

Κάνε Θεέ μου Κάνε Θεέ μου το φως να φωτίσει τις σκληρές των ανθρώπων καρδιές. το μίσος για πάντα να σβήσει και γαλήνη να έρθει σ’ αυτές. Κάνε Θεέ μου οι ανθρώπινες ψυχές απ’ του ήλιου τη ζεστασιά να πλημμυρίσουν, να πάψουν οι καταιγίδες και οι αστραπές και ουράνια τόξα να γεμίσουν. Κάνε Θεέ μου οι ψυχές να φτερουγίσουν σαν πεταλούδες στον ουρανό ψηλά, την αγάπη παντού να σκορπίσουν, την ελπίδα, την ειρήνη και τη χαρά. Μουστακάτου Αναστασία

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 2015-2016 ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΜΕ ΕΡΓΑ ΤΟΥΣ Τζάνη Ναταλία, Γ γυμν. Moυστακάτου Αναστασία, Β γυμν. Ντούρος Κων/νος, Β γυμν. Παγώνα Φανή, Β γυμν. Παπαδόπουλος Ιωάννης, Β γυμν. Παπαναστασοπούλου Αναστασία, Β γυμν. Πολυχρονίδης Παύλος, Β γυμν. Σαγανά Ηλιάνα, Β γυμν. Φράγκος Αργύρης, Β γυμν. Καραμπατζάκη Θεοφανία, Α γυμν. Παπαγεωργίου Χριστίνα, Α γυμν. Πυργιώτη Αικατερίνη, Α γυμν. Τρυφιάτη Κλαίρη, Α γυμν. Φενερίδη Ιωάννα, Α γυμν.

Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατ. Αττικής δίκτυο - πρόγραμμα Λογοτεχνικό Εργαστήριο "οι μαθητές γράφουν!“ ποιήματα - διηγήματα/πεζά-θεατρικά ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ 10ΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2010-2011 βραβείο: «Το φύλλο», Μαρία Μαργαρώνη ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2011-2012 βραβείο: Οριέλα Πιέτρι, «Μυστικό παραμύθι»  Ειδική Διάκριση: Δημήτρης Φοίφας, «Αδικία» ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2012-2013 βραβείο: Θανάσης Καλέμης, Χριστίνα Μπαρμπαράκου, «Η ρόδα» ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2013-2014 βραβεία: Χριστίνα Μπαρμπαράκου , “Στη φωνή των αστεριών”  Αννίτα Παπανίκα, “Ταξιδεύοντας στον επίγειο ουρανό” Ειδική Διάκριση: Στυλιανή Δασκαλάκη,”Οι παρομοιώσεις της ζωής"  Αθηνά Εμπεσλίδου, “Ανάμνηση”  Φανή Ντάση  , “Στιγμές...”  ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2014-2015 Βραβείο: Μαρία Ταχτσόγλου, «Κόντρα στον άνεμο»

ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ 2010-2011 Ειδική Διάκριση: “Κλειδωμένες ψυχές”, Δέσποινα Βελέντζα  “Το μαγικό σκεύος”, Γιάννης Χολίδης  ΠΕΖΑ 2011-2012 Λεντίνα Σούλι «Ο Φόβος» ΠΕΖΑ  2012-2013 Λάμπρος Ζορμπάς “Τα μαγικά κρύσταλλα” Ελισάβετ Μάνθου “Η Εκστρατεία”  ΠΕΖΑ 2013-2014 Βραβείo Δημήτρης Φυτάς ,”Τα κίτρινα μάτια” Διακρίσεις:  Βασίλης Τσιανάκας, “Καρυάτιδες: Οι γυναίκες του Ερεχθείου”  Βασιλική Κατσιφή, “Σκιές”  Ελισάβετ Μάνθου,  “Οι μάσκες”  Βιβιάνα Νοροτσέα, “Το χαμόγελο”  ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ(2010-2015): Εργαζάκη Βασιλική Λάσκαρη Ευφροσύνη Νικολοπούλου Ειρήνη Ποντίκη Γεωργία Σταυριανού Ευγενία Χαρίτος Κωνσταντίνος

Γ’ Διαγωνισμός ποίησης "Νίκος Λαδάς“ 2014 ΦΙΛΟΤΕΧΝΗ ΛΕΣΧΗ ΑΧΑΡΝΩΝ ΦΙΛΟΤΕΧΝΗ ΛΕΣΧΗ ΑΧΑΡΝΩΝ  ΒΡΑΒΕΙΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ: Α΄ΒΡΑΒΕΙΟ :  ΦΙΛΟΤΕΧΝΗ ΛΕΣΧΗ ΑΧΑΡΝΩΝ & ΕΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΔΗΜΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ "Πόλεμος" Αλέξανδρος Νταγιάντας , "η νύχτα" Ελευθερία Αρβανιτάκη  Β΄ΒΡΑΒΕΙΟ :    "Αχ! Μικρή μου καρδιά" Κλαούντια Μεμούσι , " η γέφυρα" Διονυσία Περράκη Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ :  "Αντιστέκομαι" Παρασκευή Κώστα  "Ταξιδεύοντας στον επίγειο ουρανό" Αννίτα Παπανίκα  "Βρες τον εαυτό σου" Ελένη Καρανίκα  ΕΠΑΙΝΟΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ: "Ελλάδα" Χριστίνα Βλάχου  "Θα περάσει" Αργυρώ Ζερβού  "οι παρομοιώσεις της ζωής" & κάποιοι άνθρωποι" Στυλιανή Δασκαλάκη  Δ’ Διαγωνισμός ποίησης "Νίκος Λαδάς“ 2016 «Η σοφή χελώνα» Παύλος Πολυχρονίδης, Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ