ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ-ΤΖΟΚΟΝΤΑ

Αναγεννησιακή Τέχνη Με τον όρο Αναγεννησιακή τέχνη αναφερόμαστε στην καλλιτεχνική παραγωγή κατά την ιστορική περίοδο τηςΑναγέννησης. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της ήταν η ανανέωση των θεμάτων και της αισθητικής στην Ευρώπη. Η καλλιτεχνική παραγωγή την περίοδο αυτή είναι δύσκολο να οριοθετηθεί χρονικά, ωστόσο θεωρούμε πως ξεκίνησε στηνΙταλία τον 15ο αιώνα και διαδόθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη, με διαφορετικούς όμως ρυθμούς και σε διαφορετικό βαθμό ανάλογα με την γεωγραφική περιοχή. Τον 16ο αιώνα έφθασε σε πολλές χώρες στο απόγειό της.

Λεονάντο Νταβίντσι Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι (15 Απριλίου 1452 — 2 Μαΐου 1519) ήταν Ιταλός αρχιτέκτονας, ζωγράφος, γλύπτης,μουσικός,   εφευρέτης, μηχανικός, ανατόμος, γεωμέτρης, επιστήμονας και γιατρος που έζησε την περίοδο της Αναγγένησης.Θεωρείται αρχετυπική μορφή του Αναγεννησιακού Ουμανιστή, του Αναγεννησιακού καλλιτέχνη, Homo Universalis και μια ιδιοφυής προσωπικότητα. Μεταξύ των πιο διάσημων έργων του βρίσκονται η Μόνα Λίζα και ο Μυστικός Δείπνος. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, υπήρξε ακόμα σημαντικός εφευρέτης και επιστήμονας, με σημαντική συνεισφορά στην ανατομία, και την αστρονομία.

Χρονολογία Ο Λεονάρντο ξεκίνησε να ζωγραφίζει τη Μόνα Λίζα το έτος 1503 ή το 1504 στη Φλωρεντία της Ιταλίας. Σύμφωνα με τον σύγχρονο του Λεονάρντο, Τζόρτζιο Βαζάρι, "...αφότου ασχολήθηκε επί τέσσερα χρόνια με το έργο, το άφησε ημιτελές...Είναι γνωστό πως αυτή ήταν μια συνήθης συμπεριφορά του Λεονάρντο ο οποίος, αργότερα, μετάνιωσε που "δεν ολοκλήρωσε ποτέ ούτε ένα έργο"Θεωρείται πως συνέχισε να ασχολείται με τη Μόνα Λίζα για τρία χρόνια αφότου εγκαταστάθηκε στη Γαλλία και πως την τελείωσε λίγο πριν πεθάνει το 1519.Ο καλλιτέχνης μετέφερε τον πίνακα από την Ιταλία στη Γαλλία το 1516.Αργότερα,Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ μετέφερε το έργο στο Παλάτι των Βερσαλλιών. Μετά τηΓαλλική Επανάσταση, μεταφέρθηκε στο Μουσείο του Λούβρου. Ο Ναπολέοντας τοποθέτησε το έργο στο δωμάτιό του, στο Παλάτι του Κεραμεικού. Αργότερα ο πίνακας επεστράφη στο Μουσείο του Λούβρου. Κατά τη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού Πολέμου (1870-1871) μεταφέρθηκε από το Λούβρο στο Brest Arsenal.

Το αντικείμενο του έργου Ο πίνακας πήρε το όνομά του από τη Λίζα ντελ Τζιοκόντοπου ήταν μέλος της οικογένειας Γκεραρντίνι από τη Φλωρεντία και την Τοσκάνη και σύζυγος του εύπορου έμπορου μεταξιού Φρανσέσκο ντελ Τζιοκόντο. Ο πίνακας ήταν παραγγελία για το καινούριο τους σπίτι και για να γιορτάσουν τη γέννηση του δεύτερου γιου τους, Αντρέα. Η ταυτότητα της εικονιζόμενης γυναίκας αναγνωρίστηκε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης το 2005 από έναν ειδικό που ανακάλυψε ένα σημείωμα του 1503το οποίο είχε γράψει ο Αγκοστίνο Βεσπούτσι.

Μόνα Λίζα και μυστικά που κρύβονται πίσω από τον πίνακα  Χαμόγελο Μέχρι τώρα, είναι γενικά αποδεκτό ότι η Μόνα Λίζα ήταν ευγενής, έμενε στη Φλωρεντία και ήταν παντρεμένη με τον έμπορο μεταξιού, ο οποίος και ανέθεσε στον Ντα Βίντσι να της φτιάξει το πορτραίτο.Στο βιβλίο «Η Παναγία μιλάει: Να ανακαλύψουμε τα μυστικά της Μόνα Λίζα» ο Aμερικανός ακαδημαϊκός γράφει: «Η Τζοκόντα θα μπορούσε να είναι από μόνη της μια δήλωση για τα δικαιώματα των γυναικών».Κατά τη διάρκεια της καριέρας του ο μεγάλος Ιταλός ζωγράφος είχε ζωγραφίσει κάθε κεφάλαιο της Παλαιάς Διαθήκης, στην οποία περιγράφεται μια δίκαιη και ισότιμη κοινωνία, προσθέτει στο βιβλίο του ο Βάρβελ και εξηγεί: «Προκειμένου να δηλώσει οι θα πρέπει να δοθεί και στις γυναίκες δικαίωμα στην ιεροσύνη ζωγράφισε την Τζοκόντα. Αυτό το μυστικό αντανακλά το χαμόγελό της».Πάντως, μερικά από τα σύμβολα που βρίσκονται στο παρασκήνιο του πορτραίτου της Μόνα Λίζα φαίνονται να στηρίζουν τη θεωρία του Αμερικανού ακαδημαϊκού: o Γολγοθάς, ο τόπος όπου σταυρώθηκε ο Ιησούς απεικονίζεται πίσω από το δεξιό ώμο της Μόνα Λίζα, ενώ από την άλλη πλευρά απεικονίζεται το Ορος των Ελαιών. Επίσης, ο ακαδημαϊκός υποστηρίζει ότι τη θεωρία του ενισχύει το γεγονός ότι τα χέρια της Μόνα Λίζα σχηματίζουν ένα ζυγό, το οποίο θα μπορούσε να εκληφθεί ως αναφορά στην καταπίεση των γυναικών.Σύμφωνα πάντως με άλλους ιστορικούς η Μόνα Λίζα χαμογελά γιατί είχε γεννήσει πρόσφατα. Πρόσωπο Στους πέντε αιώνες που µεσολάβησαν από τη δηµιουργία του µέχρι σήµερα, δεκάδες είναι οι θεωρίες που έχουν διατυπωθεί για την ταυτότητα της γυναίκας. Οι πιο ακραίες θέλουν τον καλλιτέχνη να έχει φιλοτεχνήσει µια αυτοπροσωπογραφία του, σε ένα καλλιτεχνικό παιχνίδι µε τη θηλυκή πλευρά του.  Άλλες υποστηρίζουν πως είχε επιλέξει ως µοντέλο του τη µητέρα του, μια ιερόδουλο ή γνωστές κυρίες της αυλής, καταλήγοντας ορισµένες φορές και σε συγκεκριµένες µορφές της εποχής, όπως η Ιζαµπέλα ντ’ Έστε και η Σεσίλια Γκαλεράνι, µε επικρατέστερη εκείνη τη Λίζα Γκεραρντίνι, σύζυγο του εύπορου εµπόρου µεταξιού Φραντζέσκο Ντελ Τζοκόντο (εξ ου και η επωνυµία Τζοκόντα). 

ΤΕΛΟΣ