Η ΤΕΧΝΗ τηΣ ΑναγγΕνησηΣ Εύα Παπαγεωργίου Β’2

Κουατροτσέντο Είναι ο 15ος αιώνας στην ιταλική τέχνη είναι γνωστότερος ως Κουατροτσέντο που προτιμούσαν να χρησιμοποιούν οι Ιταλοί καλλιτέχνες αναφερόμενοι στον 15ο αιώνα. Ονομάζεται και Πρώιμη Αναγέννηση, ενώ πολλοί τον εντάσσουν στην καθαυτό Αναγέννηση μαζί με τον 16ο αιώνα. Οπωσδήποτε η τέχνη του Κουατροτσέντο έχει περισσότερα αναγεννησιακά παρά μεσαιωνικά γνωρίσματα, αν και ορισμένοι την χαρακτηρίζουν και ως την τελευταία φάση της μεσαιωνικής τέχνης.

Σπουδαίοι καλλιτέχνες της εποχής ήταν στην αρχιτεκτονική: Μπραμάντε Μιχαήλ Άγγελος Ανδρέας Παλλάντιο Ενώ στη γλυπτική και ζωγραφική έχουμε: Λεονάρντο ντα Βίντσι Μιχαήλ Άγγελος Ραφαήλ Σάντι Δομήνικος Θεοτοκόπουλος

ΛεονΑρντο ντα ΒΙντσι Ζωγράφος, γλύπτης, εφευρέτης, αρχιτέκτονας, μηχανικός και επιστήμονας, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι αποτελεί την προσωποποίηση του Αναγεννησιακού ανθρώπου. Μεγάλωσε με τον πατέρα του στην πόλη της Φλωρεντίας, όπου από πολύ μικρή ηλικία έδειξε δείγματα της ευφυΐας και του καλλιτεχνικού του ταλέντου. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών στάλθηκε ως μαθητευόμενος στο εργαστήριο του φλωρεντίνου ζωγράφου και αρχιτέκτονα Αντρέα ντελ Βερόκιο. Μεταξύ των πιο διάσημων έργων του είναι η Μόνα Λίζα και ο Μυστικός Δείπνος. Εκτός από τα παραπάνω, ο ντα Βίντσι ενδιαφερόταν για την αστρονομία, τη βοτανική, τη συγγραφή, την ιστορία και τη χαρτογραφία.

Ο ΜυστικΟΣ ΔεΙπνοΣ Το έργο σκεπάζει τον τοίχο μιας ορθογώνιας αίθουσας που χρησιμοποιούσαν για τραπεζαρία οι καλόγεροι του μοναστηριού Santa Maria delle Grazie στο Μιλάνο. Τέμπερα σε ασβεστοκονίαμα Το πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση είναι ο τόσο προσιτός και φυσικός τρόπος που αποδόθηκε το ιερό επεισόδιο.

Η φυσικότητα με την οποία αποδόθηκαν όλες οι λεπτομέρειες, τα πιάτα πάνω στο τραπεζομάντηλο και οι πτυχές στα ρούχα. Οι άνθρωποι έκριναν τα έργα της τέχνης ανάλογα με το πόσο έμοιαζαν με τη φύση. Η δραματικότητα του προκαλεί συγκίνηση. Παρά τη συγκίνηση που προκάλεσαν τα λόγια του Χριστού δεν υπάρχει τίποτε το χαώδες στη σύνθεση.

Ο Χριστός είχε μόλις ξεστομίσει τις τραγικές λέξεις και οι Απόστολοι που βρίσκονται δίπλα του αποτραβιούνται με τρόμο, μερικοί φαίνονται να τον βεβαιώνουν για την αγάπη τους και την αθωότητα, άλλοι μοιάζουν να τον κοιτάζουν περιμένοντας κάποια εξήγηση.

Οι 12 Απόστολοι μοιάζουν να σχηματίζουν εντελώς φυσιολογικά 4 ομάδες, που συνδέονται μεταξύ τους με χειρονομίες και κινήσεις. Υπάρχει τόση τάξη σε αυτή την ποικιλία και τόση ποικιλία σε αυτή την τάξη που είναι αδύνατο να εξαντλήσουμε το αρμονικό παιχνίδι της κίνησης και της αντικίνησης.

Ραφαηλ O Ραφαήλ ή Ραφαέλο Σάντσιο ήταν Ιταλός ζωγράφος και αρχιτέκτονας της ύστερης Αναγέννησης. Γεννήθηκε στο Ουρμπίνο και μαθήτευσε αρχικά στο πλευρό του πατέρα του, Τζιοβάνι Σάντι ενώ αργότερα εκπαιδεύτηκε στο εργαστήριο του Περουτζίνο. Παράλληλα, ήρθε νωρίς σε επαφή με κύκλους μορφωμένων ουμανιστών.

Ο θρΙαμβοΣ τηΣ ΓαλΑτειαΣ

Ο Ραφαήλ ζωγράφισε αυτή της τοιχογραφία στην έπαυλη ενός πλούσιου τραπεζίτη, του Agostino Chigi, γνωστή σήμερα με το όνομα Φαρνεζίνα. Θέμα παρμένο από ένα ποίημα του Φλωρεντινού ποιητή Angelo Poliziano που είχε επίσης εμπνεύσει τη «Γέννηση της Αφροδίτης» του Μποττιτσέλλι.

Είναι μια σκηνή όπου ο άξεστος Κύκλωπας Πολύφημος τραγουδά ένα ερωτικό τραγούδι στην όμορφη νηρηίδα Γαλάτεια, ενώ εκείνη πάνω σε ένα άρμα που το σέρνουν δύο δελφίνια φεύγει πάνω στα κύματα κοροϊδεύοντας τον Κύκλωπα για το αδέξιο τραγούδι του, τριγυρισμένη από μια εύθυμη παρέα, θεότητες της θάλασσας και νύμφες. Στην τοιχογραφία εμφανίζεται η Γαλάτεια με τους συντρόφους της.

Κάθε μορφή μοιάζει να αντιστοιχεί σε κάποια άλλη και κάθε κίνηση να απαντά σε μια αντίθετη κίνηση. Ο Ραφαήλ είχε την ιδιότητα στα έργα του που θαύμαζαν όλοι, την ωραιότητα των μορφών του.

ΜιχαΗλ ΑγγελοΣ Ο Μικελάντζελο ντι Λοντοβίκο Μπουοναρότι Σιμόνι, γνωστός περισσότερο ως Μιχαήλ Άγγελος, ήταν Ιταλός γλύπτης, ζωγράφος, αρχιτέκτονας και ποιητής της Αναγέννησης, που άσκησε μεγάλη επίδραση στην ανάπτυξη της δυτικής τέχνης. Σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σπουδαιότερους δημιουργούς στην ιστορία της τέχνης. Υπήρξε ο μοναδικός καλλιτέχνης της εποχής, του οποίου η βιογραφία εκδόθηκε πριν τον θάνατό του, στους Βίους του Τζόρτζιο Βαζάρι, ο οποίος επέλεξε να τον τοποθετήσει στην κορυφή των καλλιτεχνών, χρησιμοποιώντας για τον Μιχαήλ Άγγελο το προσωνύμιο ο θεϊκός (Il Divino). Στα δημοφιλέστερα έργα του ανήκουν οι νωπογραφίες που φιλοτέχνησε για το Παπικό παρεκκλήσιο του Βατικανού (Καπέλα Σιξτίνα), το άγαλμα του Δαβίδ και η Πιετά (αποκαθήλωση) στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου, στη Ρώμη.

Η δημιουργια του Αδαμ

Ο Αδάμ είναι ξαπλωμένος κατάχαμα με όλο το σφρίγος και την ομορφιά που ταιριάζουν στον πρώτο άνθρωπο. Ο Θεός-Πατέρας πλησιάζει από την αντίθετη μεριά με τους αγγέλους να Τον κρατούν, τυλιγμένος μέσα σε ένα μεγάλο και επιβλητικό μανδύα που τον φουσκώνει ο άνεμος σαν πανί καραβιού, υποβάλλοντας την άνεση και την ταχύτητα με τις οποίες ταξιδεύει στο κενό. Ενώ απλώνει το χέρι Του, βλέπουμε σχεδόν τον πρώτο άνθρωπο να ξυπνά σαν από βαθύ ύπνο και να αντικρίζει το πατρικό πρόσωπο του Δημιουργού του.

Ο τρόπος με τον οποίο ο Μιχαήλ Άγγελος κατόρθωσε να κάνει το άγγιγμα του θεϊκού χεριού κέντρο και οπτική εστία της εικόνας και το πώς μας έδωσε να καταλάβουμε την έννοια της παντοδυναμίας με την άνεση και τη δύναμη της χειρονομίας της Δημιουργίας, είναι ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα της τέχνης.

Δομηνικοσ Θεοτοκοπουλοσ Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος γνωστός επίσης και El Greco ήταν Kρητικός ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας της Ισπανικής Αναγέννησης. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μακριά από την πατρίδα του, κυρίως στην Ιταλία και στην Ισπανία. Εκπαιδεύτηκε αρχικά ως αγιογράφος στην Κρήτη, που αποτελούσε τότε τμήμα της ενετικής επικράτειας, και αργότερα ταξίδεψε στη Βενετία. Στην Ιταλία επηρεάστηκε από τους μεγαλύτερους δασκάλους της ιταλικής τέχνης, όπως τον Τιντορέττο και τον Τιτσιάνο, του οποίου υπήρξε μαθητής, υιοθετώντας στοιχεία από τον μανιερισμό. Το 1577 εγκαταστάθηκε στο Τολέδο, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του και ολοκλήρωσε ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του.

Μανιερισμοσ Με τον όρο Μανιερισμός εννοείται το καλλιτεχνικό ρεύμα που αναπτύχθηκε κατά την τελευταία περίοδο της Αναγέννησης και ειδικότερα το χρονικό διάστημα, από τη δεκαετία του 1520 ως το 1600 περίπου. Ανάμεσα στα κυριότερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Μανιερισμού στη ζωγραφική είναι: πολυπλοκότητα στη σύνθεση επιτήδευση στην απόδοση της ανθρώπινης έκφρασης κατάργηση των αρμονικών αναλογιών της Αναγέννησης επιμήκυνση των ανθρώπινων χαρακτηριστικών χρήση εξεζητημένων στάσεων υπερβολικά παραμορφωμένες φιγούρες = συναισθηματική ένταση

Η Πεμπτη Σφραγιδα τησ Αποκαλυψεωσ

Λάδι σε μουσαμά Νέα Υόρκη, Μητροπολιτικό Μουσείο. Ο Γκρέκο δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τον πίνακα, που προοριζόταν για το νοσοκομείο Ταβέρα. Μοτίβα του έργου χρησιμοποιήθηκαν αργότερα από τον Πικάσο για τον πίνακα Δεσποινίδες της Αβινιόν. Έργο εξπρεσιονιστικό

Εμπνευσμένο από την Αποκάλυψη αριστερά προβάλλει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ως μια μορφή μεταφυσική. Στο κέντρο του πίνακα υπάρχουν δύο γυναικείες μορφές, οι οποίες πλαισιώνονται από πέντε ανδρικές φιγούρες. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ικετεύει το Θεό εξ ονόματος των ψυχών των μαρτύρων που περιμένουν την λύτρωσή τους. Οι γυμνές ψυχές τρέμουν μέσα σε μια χαώδη θύελλα συγκίνησης καθώς δέχονται τους λευκούς χιτώνες της σωτηρίας.

βιβλιογραφια www.wikipedia.com Ιστορία του Μεσαιωνικού και του Νεότερου Κόσμου Το Χρονικό της Τέχνης – E.H Gombrich