Διεθνές Δίκαιο Περιβάλλοντος Η προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος

 Το σύνολο των αλμυρών τμημάτων της υδρόσφαιρας, τα οποία επικοινωνούν μεταξύ τους και καλύπτουν περίπου τα ¾ της επιφάνειας του πλανήτη.  Δεν θεωρούνται ως θάλασσα υδάτινες επιφάνειες γλυκού νερού ή υδάτινες περιοχές αλμυρού ύδατος που δεν επικοινωνούν, με φυσικό τρόπο, με τη θαλάσσια μάζα του πλανήτη (π.χ. Κασπία θάλασσα). Ορισμός της θάλασσας

 Αρχαιότητα  Αναγέννηση: η ναυσιπλοία στην ανοιχτή θάλασσα ήταν ελεύθερη για όλους.  Ρωμαίοι νομικοί (Ουλπιανός, Κέλσος): θεωρούσαν την ελευθερία των θαλασσών δοσμένη από τη φύση.  Ύστερος Μεσαίωνας  τα κράτη της εποχής άρχισαν βαθμιαία να διεκδικούν τμήματα των θαλασσών (π.χ. Βενετία, Αγγλία. Ισπανία και Πορτογαλία μετά την ανακάλυψη της Αμερικής). Ιστορία του δικαίου της θάλασσας

 Ολλανδία – Αγγλία  Hugo Grotius, 1606  Mare liberum: αναλυτική και εκτεταμένη γνωμοδότηση για τον εργοδότη του που ήταν η Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών. Προσέφερε νομική θεμελίωση για τις ολλανδικές αντιλήψεις σχετικά με την ελευθερία των θαλασσών και συνεπακόλουθα για την ελευθερία της παραπάνω Εταιρείας να έχει θαλάσσια πρόσβαση στις Ανατολικές Ινδίες. Τα πλοία όλων των κρατών έχουν δικαίωμα να πλέουν στην ανοιχτή θάλασσα. Στη χωρική θάλασσα το παράκτιο κράτος ασκεί απλώς δικαιοδοσία. Το εύρος της ΧΘ προσδιορίζεται από τη δυνατότητα της αποτελεσματικής κατοχής.  John Selden, 1635  Mare clausum. Γράφτηκε κατά παραγγελία του Βασιλέα της Αγγλίας Καρόλου του πρώτου. Διαμάχη μεταξύ οικειοποίησης και ελευθερίας των θαλασσών.  Τελικά επικράτησε η ελευθερία των θαλασσών και το εθιμικό δίκαιο διαμορφώθηκε γύρω από αυτή τη θεμελιώδη έννοια τόσο εν καιρώ ειρήνης όσο και εν καιρώ πολέμου.  Αρχές του 20 ου αι.  η ελευθερία της ανοιχτής θάλασσας ήταν πλέον αναγνωρισμένος εθμικός κανόνας. Ωστόσο, διχογνωμία γύρω από το εύρος της ΧΘ. 17 ος αι.  «πόλεμος των βιβλίων»

 Σύμβαση για την αιγιαλίτιδα και τη συνορεύουσα ζώνη: ουδείς λόγος για το εύρος της ΑΖ  Σύμβαση για την ανοιχτή θάλασσα  Σύμβαση για την αλιεία και τη διατήρηση των ζώντων πόρων της ανοικτής θάλασσας  Σύμβαση για την υφαλοκρηπίδα (μόνο αυτή κύρωσε η Ελλάδα).  Κωδικοποίησαν και διευκρίνισαν τους περισσότερους εθιμικούς κανόνες και προσέθεσαν νέους. Ωστόσο τα προβλήματα δεν λύθηκαν, ιδίως το εύρος της ΑΖ. 1 η Συνδιάσκεψη για το δίκαιο της θάλασσας: Γενεύη 1958

 Εθιμικό δίκαιο: τα κράτη μπορούσαν, δεν όφειλαν όμως να ρυθμίσουν τη ρύπανση της θάλασσας. Το κλασικό εθιμικό δίκαιο ρύθμιζε μάλλον τις συνέπειες της ρύπανσης μέσω του θεσμού της διεθνούς ευθύνης.  Στις Συμβάσεις του 1958  μόνο 2 άρθρα: Αρ. 24 και 25 της Σύμβασης για την ανοιχτή θάλασσα: τα κράτη όφειλαν να λάβουν μέτρα για τη ρύπανση από πετρέλαιο που προέρχεται από πλοία (άρα δικαιοδοσία του κράτους της σημαίας), αγωγούς και δραστηριότητες που έχουν σχέση με το βυθό της θάλασσας καθώς επίσης να προλαμβάνουν τη μόλυνση από βιομηχανικά και ραδιενεργά απόβλητα. Προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος

 Κύριο θέμα: εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης  Καμία συμφωνία 2 η Συνδιάσκεψη: Γενεύη 1960

 Νέοι παράγοντες: τη δεκαετία του ’60 ο αριθμός των κρατών πολλαπλασιάστηκε λόγω της αποαποικιοποίησης.  Τάσεις διεκδίκησης από παράκτια κράτη μεγάλων τμημάτων της θάλασσας που μέχρι τότε ήταν ανοικτή θάλασσα. Στην αρχή με το πρόσχημα των ειδικών ζωνών αλιείας (Χιλή, Περού, ΗΠΑ κλπ. διεκδικούσαν 200 νμ).  Μικρός αριθμός κρατών στις Συμβάσεις του 1958  Θέμα του εύρους της ΑΖ  Εκμετάλλευση κοιτασμάτων λόγω εξέλιξης της τεχνολογίας  Ανάγκη νέων ρυθμίσεων  Ναυτιλιακά κράτη  υπέρ της ελευθερίας της ναυσιπλοίας  Παράκτια κράτη  υπέρ της διεύρυνσης των αρμοδιοτήτων  Περίκλειστα κράτη  ήθελαν ανταλλάγματα : 3 η Συνδιάσκεψη

 Σε ισχύ από το 1994  167 συμβαλλόμενα μέρη σήμερα (τελευταία επικύρωση  Παλαιστίνη 2 Ιανουαρίου 2015)  Συναινετικό κείμενο με πολλές καινοτομίες: ΑΟΖ, Περιοχή (διεθνής βυθός πέραν των ζωνών εθνικής δικαιοδοσίας), ολόκληρο κεφάλαιο για την προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος (μέρος ΧΙΙ). Σύμβαση των ΗΕ για το νέο δίκαιο της θάλασσας, Μοντέγκο Μπέυ 1982

Θαλάσσιες ζώνες ΕΝΤΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΣ  Εσωτερικά ύδατα  Αιγιαλίτιδα ζώνη  Συνορεύουσα ζώνη  Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη  Υφαλοκρηπίδα ΕΚΤΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΣ  Ανοιχτή θάλασσα  Περιοχή του διεθνούς βυθού

 Βρίσκονται προς το εσωτερικό των γραμμών βάσης.  Γραμμές βάσης: σημεία κατά μήκος της ακτογραμμής από τα οποία μπορούν να μετρηθούν τα εξωτερικά όρια των θαλασσίων ζωνών (φυσική ακτογραμμή: γραμμή της κατώτατης ρηχείας, δηλαδή το σημείο της ακτής στο οποίο σταματά η τελευταία φάση της παλίρροιας – ευθείες γραμμές βάσης: η γραμμή της συντομότερης απόστασης μεταξύ δυο σημείων της ακτογραμμής).  Κόλποι, λιμάνια και εκβολές των ποταμών.  Νομικό καθεστώς: εξομοιώνεται, από την άποψη της κυριαρχίας, προς το χερσαίο έδαφος. Το κράτος ασκεί πλήρη κυριαρχία  οποιαδήποτε δραστηριότητα διέπεται από τη νομοθετική αρμοδιότητα του παράκτιου κράτους.  Τα σημαντικότερα νομικά ζητήματα σχετικά με τα ΕΥ έχουν σχέση με τους λιμένες: ασφαλής περιοχή όπου τα πλοία μπορούν να διακινούν εμπορεύματα και επιβάτες, καθώς και να προστατεύονται από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Εσωτερικά ύδατα

 Θαλάσσια ζώνη που εκτείνεται πέρα από την ξηρά και τα ΕΥ και επί της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί πλήρη κυριαρχία. Ως ξηρά νοείται τόσο το ηπειρωτικό έδαφος όσο και οποιοσδήποτε νησιωτικός σχηματισμός. Περιλαμβάνει το βυθό και το υπέδαφος και τον υπερκείμενο εναέριο χώρο.  Εύρος: μέχρι 12 νμ. (Ελλάδα: 6 νμ και 10 νμ στον αέρα)  Νομικό καθεστώς: το παράκτιο κράτος ασκεί πλήρη κυριαρχία σαν να πρόκειται για το έδαφός του. Περιλαμβάνει το σύνολο των αρμοδιοτήτων μείον ένα δικαίωμα: αυτό της αβλαβούς διέλευσης πλοίων (δεν υπάρχει προκειμένου περί εδάφους, υπεδάφους ή εναερίου χώρου).  Αβλαβής είναι η διέλευση των πλοίων τρίτων κρατών μέσα από την ΑΖ παράκτιου κράτους χωρίς την προηγούμενη συγκατάθεσή του. Διέλευση συνεχής και ταχεία. Αβλαβής: όταν το αλλοδαπό πλοίο δεν επιχειρεί ενέργειες που στρέφονται κατά της ειρήνης, της ασφάλειας και της δημόσιας τάξης του παράκτιου κράτους (όχι απειλή ή χρήση βίας – διεξαγωγή πολεμικών ασκήσεων – εκπόνηση επιστημονικής έρευνας – αλιευτική δραστηριότητα – συλλογή πληροφοριών – εκ προθέσεως σοβαρή ρύπανση).  Το παράκτιο κράτος έχει νομοθετική και ποινική δικαιοδοσία. Αιγιαλίτιδα ζώνη

 Θαλάσσια περιοχή προσκείμενη στην ΑΖ επί της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί περιορισμένα δικαιώματα ελέγχου, κυρίως διοικητικού χαρακτήρα προς το σκοπό εφαρμογής της παράκτιας υγειονομικής, τελωνειακής, δημοσιονομικής ή μεταναστευτικής νομοθεσίας. Αν ένα κράτος έχει υιοθετήσει ΑΟΖ, τότε η ΣΖ εντάσσεται μέσα στην ΑΟΖ, αποτελεί τμήμα της. Αν όχι, αποτελεί τμήμα της ανοιχτής θάλασσας. Συνορεύουσα ζώνη

 Θαλάσσια περιοχή πέραν και παρακείμενη της ΑΖ, το πλάτος της οποίας μπορεί να φθάσει τα 200 νμ από τις γραμμές βάσης.  Το παράκτιο κράτος ασκεί συγκεκριμένες εξουσίες, κυρίως για οικονομικούς σκοπούς.  Δικαιώματα του παράκτιου κράτους:  Κυριαρχικά δικαιώματα για έρευνα και εκμετάλλευση των ζώντων ή μη πόρων υδάτων και βυθού.  Δικαιοδοσία για μέτρα προστασίας θαλασσίου περιβάλλοντος, επιστημονική έρευνα, εγκατάσταση τεχνητών νησιών.  Ποινική δικαιοδοσία.  Δικαιώματα αποκτώνται μόνον εφόσον το παράκτιο κράτος κηρύξει ΑΟΖ. ΑΟΖ

 Θαλάσσιος βυθός και υπέδαφος των υποθαλάσσιων περιοχών που εκτείνονται πέρα από την ΑΖ σε όλη την έκταση της φυσικής προέκτασης του χερσαίου εδάφους ως το εξωτερικό όριο του υφαλοπλαισίου ή σε απόσταση 200 νμ από τις γραμμές βάσης (όταν το εξωτερικό όριο του υφαλοπλαισίου δεν εκτείνεται ως αυτήν την απόσταση).  Καλύπτει μόνο το βυθό και το υπέδαφος, όχι τα υπερκείμενα ύδατα (αν δεν έχει κηρυχθεί ΑΟΖ είναι ανοιχτή θάλασσα).  Νομικό καθεστώς: το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα, δηλαδή δικαιώματα ειδικού σκοπού. Τα δικαιώματα αυτά είναι αποκλειστικά και δεν εξαρτώνται από την πραγματική ή ιδεατή κατοχή ή από οποιαδήποτε ρητή διακήρυξη.  Τα δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα υπάρχουν εξ υπαρχής και αυτοδικαίως (ab initio και ipso facto). Με άλλα λόγια, η υφαλοκρηπίδα δεν χρειάζεται κήρυξη. Υπάρχει από πάντα. Είναι φυσική προέκταση του εδάφους. Υφαλοκρηπίδα

 Δυσκολίες: δεν υπάρχουν φυσικά στοιχεία που μπορεί να αποτελέσουν οροθετικά σημεία: γίνεται με γεωγραφικές συντεταγμένες. Πολύπλοκο έργο.  ΑΖ  αρχή της μέσης γραμμής/ίσης απόστασης.  ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα  αρ. 74/83 της Σύμβασης: «συμφωνία.... προς το σκοπό επίτευξης μιας δίκαιης λύσης».  Πρακτική: μέση γραμμή και μετά συνεκτιμώνται ειδικές/σχετικές περιστάσεις: γενική διαμόρφωση των ακτών, γεωγραφική θέση ορισμένων νησιών κλπ. Οριοθέτηση

 Η θάλασσα επιτελεί διάφορες οικολογικές λειτουργίες και προσφέρει οφέλη για τον άνθρωπο: ζώντες οργανισμοί, γενετικοί πόροι κλπ δεν μπορούν να επιζήσουν σε μολυσμένα ή τοξικά ύδατα.  Πρόβλημα προσδιορισμού των απειλών που περιλαμβάνει  Ποιά είναι η ικανότητα αυτοκαθαρισμού της θάλασσας; Η θαλάσσια επιστημονική έρευνα δεν έχει προχωρήσει αρκετά σε αυτό το θέμα. Γιατί το θαλάσσιο περιβάλλον χρειάζεται προστασία;

 Ορισμός  άρθρο 1 παρ. 4: «ρύπανση του θαλασσίου περιβάλλοντος σημαίνει την απόθεση από τον άνθρωπο, αμέσως ή εμμέσως, ουσιών ή ενέργειας στο θαλάσσιο περιβάλλον, συμπεριλαμβανομένων και των εκβολών ποταμών, η οποία έχει ως αποτέλεσμα ή ενδέχεται να έχει ως αποτέλεσμα την επέλευση βλαβερών συνεπειών ή βλάβης στους βιολογικούς πόρους και την θαλάσσια ζωή, κινδύνους για την ανθρώπινη υγεία, παρακώλυση των θαλάσσιων δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανομένων των αλιευτικών και άλλων νόμιμων χρήσεων της θάλασσας, πτώση της ποιότητας χρησιμοποίησης του θαλασσίου ύδατος και υποβάθμιση της αναψυχής». ρύπανση

 Χερσαίες πηγές: non point source pollution. Αστικά, βιομηχανικά και γεωργικά λύματα που καταλήγουν στη θάλασσα χωρίς επεξεργασία, αλλά και ρύπανση από φυσικές θαλάσσιες οδούς που εκβάλλουν στη θάλασσα.  Δραστηριότητες που σχετίζονται με την έρευνα και την εκμετάλλευση του θαλασσίου βυθού. Offshore εγκαταστάσεις: λειτουργική και ατυχηματική ρύπανση, απομάκρυνση.  Ρύπανση από πλοία: από την κανονική λειτουργία των πλοίων και από ατυχήματα (Torrey Canyon, Amoco Cadiz, Exxon Valdez, Prestige, Erika ….)  Η απόρριψη αποβλήτων (dumping): από πλοία ή αεροσκάφη Πηγές της ρύπανσης

 Τομεακές ρυθμίσεις: συμβάσεις που προσεγγίζουν ειδικές μόνον μορφές θαλάσσιας ρύπανσης όπως τη ρύπανση από συγκεκριμένους ρύπους (π.χ. πετρελαιοειδή), από πλοία, συγκεκριμένες ρυπαντικές πρακτικές (π.χ. dumping) ή συγκεκριμένα προβλήματα που προκύπτουν από τη ρύπανση του θαλασσίου περιβάλλοντος (π.χ. ευθύνη – αποζημίωση, ρύπανση συγκεκριμένων θαλάσσιων περιοχών).  Σύμβαση για την πρόληψη της ρύπανσης από πετρέλαιο (OILPOL), Λονδίνο Αντικαταστάθηκε το 1973 από την MARPOL για την πρόληψη της ρύπανσης από πλοία  σήμερα αποτελεί τον κορμό του δικαίου περιβάλλοντος που ρυθμίζει τη ρύπανση από πλοία. Έχουν προστεθεί πολλά πρωτόκολλα που ρυθμίζουν ειδικότερα ζητήματα, όπως την πρόληψη της ρύπανσης από υγρές τοξικές ουσίες.  Βρυξέλλες 1969  Σύμβαση για την επέμβαση στην ανοιχτή θάλασσα σε περίπτωση ατυχήματος από πετρέλαιο και Σύμβαση για την αστική ευθύνη, συνεπεία ζημιών εκ ρυπάνσεως πετρελαίου  Όσλο 1972  Σύμβαση για την πρόληψη της ρύπανσης των θαλασσών από την απόρριψη αποβλήτων  Ελσίνκι 1974  Σύμβαση για την πρόληψη της ρύπανσης στη Βαλτική θάλασσα  Βαρκελώνη 1975  Σύμβαση για την πρόληψη της ρύπανσης στη Μεσόγειο Είχαμε ρυθμίσεις έως το 1982;

 Γενικά χαρακτηριστικά:  Καθορίζει επί τη βάσει των θαλασσίων ζωνών, τις αρμοδιότητες και τα καθήκοντα όλων των εμπλεκομένων κρατών, επιτυγχάνοντας μια ευαίσθητη ισορροπία μεταξύ των συμφερόντων που εκπροσωπούν. Αποσαφηνίζει δηλαδή σε ποιές ζώνες εφαρμόζεται η εθνική δικαιοδοσία για κάθε τύπο ρύπανσης.  Συγκεντρώνει για πρώτη φορά σε ένα κείμενο οικουμενικής εμβέλειας τις γενικές αρχές προστασίας του θαλασσίου περιβάλλοντος, αρχές που ως το 1982 βρίσκονταν είτε σε κείμενα soft law είτε σε ορισμένες εξειδικευμένες συμβάσεις με περιορισμένη συμμετοχή συμβαλλομένων μερών. Ορισμένες από αυτές τις αρχές έχουν εθιμική προέλευση (π.χ. Αρχή της δέουσας επιμέλειας), όμως οι περισσότερες, προτού κωδικοποιηθούν από τη Σύμβαση του 1982 βρίσκονταν σε μια γκρίζα ζώνη μεταξύ soft law και εθιμικού δικαίου (π.χ. Αρχή της επέμβασης στην ανοιχτή θάλασσα σε περίπτωση σοβαρού ατυχήματος). Σήμερα αποτελούν συμβατικούς κανόνες, υποχρεωτικούς για τα ΣΜ. Το σύστημα προστασίας της Σύμβασης ΔΘ

 Περιλαμβάνει τις γενικές υποχρεώσεις για τον έλεγχο της θαλάσσιας ρύπανσης σε όλες τις ζώνες και από όλες τις πηγές. Δεν περιλαμβάνει λεπτομέρειες αλλά τις βασικές υποχρεώσεις και καθορίζει τη δικαιοδοσία των εμπλεκομένων κρατών (παράκτιο κράτος, κράτος της σημαίας, κράτος του λιμένα). Πολλοί λόγοι συνέτειναν σε αυτήν την επιλογή  η 3 η Συνδιάσκεψη για το Δίκαιο της θάλασσας δεν ήταν κατάλληλη για την επεξεργασία ή επικαιροποίηση των τεχνικών κανόνων που απαιτεί η θαλάσσια ρύπανση. Μπορούσε να στηριχθεί σε υφιστάμενα συμβατικά πλαίσια για τον έλεγχο αρκετών πηγών ρύπανσης και να αναθέσει σε ειδικευμένα σώματα την αρμοδιότητα να επικαιροποιεί ρυθμίσεις σε τακτική βάση.  Αντιμετωπίζει σφαιρικά τα προβλήματα που αφορούν στο θαλάσσιο περιβάλλον. Προσεγγίζει δηλαδή όλες τις πηγές ρύπανσης και συντονίζει τις αρμοδιότητες και τα καθήκοντα όλων των εμπλεκομένων κρατών. Μέρος ΧΙΙ: προστασία και διαφύλαξη του θαλασσίου περιβάλλοντος (άρ )

 Τα κράτη έχουν την υποχρέωση να προστατεύουν και να διαφυλάσσουν το θαλάσσιο περιβάλλον (αρ. 192).  Η γενική υποχρέωση του αρ. 192 αναπτύσσεται περαιτέρω σε μεταγενέστερες διατάξεις:  Π.χ. άρθρο 194  τα κράτη λαμβάνουν, χωριστά ή από κοινού, όπως αρμόζει, όλα τα μέτρα τα οποία είναι αναγκαία για την πρόληψη, τη μείωση και τον έλεγχο της ρύπανσης του θαλασσίου περιβάλλοντος από όπου κι αν προέρχεται. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούν τα πλέον κατάλληλα μέσα που διαθέτουν, ανάλογα με τις δυνατότητές τους  Τα κράτη λαμβάνουν όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε οι δραστηριότητες που υπάγονται στη δικαιοδοσία ή τον έλεγχό τους να διενεργούνται κατά τρόπο που να μην προξενούν ζημία από ρύπανση σε άλλα κράτη ή στο περιβάλλον τους... Γενικές υποχρεώσεις

1)Τα πρότυπα για τον έλεγχο της ρύπανσης που τα κράτη θα πρέπει να ακολουθήσουν δεν είναι σαφώς προσδιορισμένα αλλά σχετικά. Λαμβάνονται υπόψη οι καλύτερες διαθέσιμες πρακτικές και η διαφορετική ικανότητα των κρατών να αντιμετωπίσουν τη θαλάσσια ρύπανση. Έτσι το επίπεδο ελέγχου μπορεί να αναπτυχθεί με το χρόνο. 2)Οι βασικές υποχρεώσεις συνδέονται περισσότερο με τη συμπεριφορά παρά με το αποτέλεσμα. Η τελική απόφαση για την εκτέλεση των υποχρεώσεων ανήκει στα κράτη τα οποία θα πρέπει να νομοθετήσουν. 3)Η Σύμβαση θέτει τις γενικές αρχές που μπορούν να αναπτυχθούν περαιτέρω. Βιώσιμη ανάπτυξη, ολοκληρωμένη διαχείριση των οικοσυστημάτων, αρχή της προφύλαξης, διατήρηση της βιολογικής ποικιλότητας? Η Σύμβαση δεν τις αναφέρει αλλά αποτελεί το όχημα για νέες χωριστές νομικές πρωτοβουλίες τις οποίες ενθαρρύνει (είτε σε οικουμενικό είτε σε περιφερειακό επίπεδο). παρατηρήσεις

 Για κάθε τύπο ρύπανσης χωριστά  Παραδείγματα:  Χερσαίες πηγές  τα κράτη υποχρεούνται να θεσπίζουν νόμους και κανονισμούς για τον έλεγχο και την πρόληψη της ρύπανσης που προέρχεται από χερσαίες πηγές, λαμβάνοντας υπόψη τα διεθνή πρότυπα και πρακτικές.  Ρύπανση από πλοία  όλα τα κράτη είναι υποχρεωμένα να υιοθετήσουν κανονισμούς για την πρόληψη, τη μείωση και τον έλεγχο της ρύπανσης που προέρχεται από τα πλοία που φέρουν τη σημαία τους ή είναι εγγεγραμμένα στο νηολόγιό τους. Οι κανονισμοί αυτοί δεν θα πρέπει να υστερούν σε αποτελεσματικότητα από τους γενικώς αποδεκτούς διεθνείς κανόνες και πρότυπα που έχουν καθιερωθεί μέσω του αρμόδιου διεθνούς οργανισμού. Εξειδικευμένες υποχρεώσεις

 Οι διατάξεις της Σύμβασης ΔΘ έχουν ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα, ένα κατεξοχήν ναυτικό κράτος, αλλά και για την οποία τόσο η αλιεία όσο και ο τουρισμός αποτελούν ζωτικούς τομείς οικονομικής δραστηριότητας.  Ωστόσο, είναι ταυτόχρονα παράκτιο κράτος και ναυτιλιακό κράτος  αυτό εξηγεί γιατί δεν έχει μέχρι σήμερα διαμορφώσει μια συνολική πολιτική σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος. Η στάση της στα θέματα αυτά καθορίζεται κυρίως από την ιδιότητά της ως μεγάλης ναυτιλιακής δύναμης έτσι ώστε να μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μετριοπαθής. Η προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος στην Ελλάδα

 Ν. 743/77 «περί προστασίας του θαλασσίου περιβάλλοντος και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων» όπως τροποποιήθηκε από το Ν. 1147/81. Απαγορεύει την απόρριψη κάθε είδους αποβλήτων, λυμάτων και απορριμμάτων στους λιμένες, στις ακτές και τα χωρικά ύδατα. Απαγορεύει την απόρριψη πετρελαιοειδών και άλλων ρυπαντικών ουσιών στην ανοιχτή θάλασσα, όπως ορίζουν οι διεθνείς συμβάσεις (που έχει κυρώσει η Ελλάδα). Σε περίπτωση παράβασης, προβλέπονται ποινικές, διοικητικές και πειθαρχικές κυρώσεις.  Μεγάλος αριθμός νομοθετικών και διοικητικών διατάξεων αντιμετωπίζουν επιμέρους ζητήματα ή ενσωματώνουν διεθνές και ενωσιακό περιβαλλοντικό δίκαιο στην εσωτερική έννομη τάξη. Εσωτερική νομοθεσία για την προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος