ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΕΛ ΔΟΛΙΑΝΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΣΧΟΛ. ΕΤΟΣ 2014-15 Β΄ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ Υπεύθυνη Καθηγήτρια: Καίσαρη Λαμπρινή Ομάδες Εργασίας: Στα πλαίσια της ερευνητικής εργασίας για το Β΄ τετράμηνο ανατέθηκε στο τμήμα μας να ασχοληθεί με το ζήτημα της Θανατικής Ποινής. Η Α΄ ομάδα ασχολήθηκε με τη θανατική ποινή στην ιστορία της ανθρωπότητας και τα μέλη της ομάδας είναι : Μέμου Εύη Ντάγκα Όλγα Χαριζάι Έλντα Χαρίσης Θανάσης

Η Β΄ ομάδα ασχολήθηκε με τη θέση της θανατικής ποινής στις θρησκείες και με τα επιχειρήματα υπέρ της θανατικής ποινής. Τα μέλη της ομάδας είναι : Σκόρδου Ευαγγελία Τζαβέλλα Σταυρούλα Τζαβέλλα Παναγιώτα Η Γ΄ ομάδα ασχολήθηκε με την έννοια της θανατικής ποινής και με τα επιχειρήματα κατά της θανατικής ποινής. Μεντή Κατερίνα Ντίνου Αλεξάνδρα Τσόλη Ευτυχία

ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΟΜΑΔΑ: Κατερίνα Μεντή Αλεξάνδρα Ντίνου Ευτυχία Τσόλη

Η έννοια της θανατικής ποινής Η έννοια της θανατικής ποινής Με τον όρο "ποινή" ορίζεται η τιμωρία που επιβάλλεται από ένα πρόσωπο που κατέχει θέση αρχής σε ένα άλλο που έχει παραβιάσει έναν κανόνα δικαίου. Η ποινή μπορεί να περιλαμβάνει τη σωματική τιμωρία, τη χρηματική αποζημίωση, την απώλεια δικαιωμάτων ή της ελευθερίας ή τέλος την απώλεια της ζωής. Η τελευταία περίπτωση ονομάζεται θανατική ποινή. Η έννοια της θανατικής ποινής Η έννοια της θανατικής ποινής

Θανατική ποινή είναι η ποινή που επιβάλλεται σε έναν εγκληματία από τις αρχές του κράτους, και έχει να κάνει με την αφαίρεση της ζωής αυτού. Είναι η αυστηρότερη ποινή που μπορεί να επιβληθεί και συχνά ονομάζεται "η εσχάτη των ποινών".

Η θανατική ποινή δεν είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο. Αντίθετα, εμφανίζεται ήδη από την προ-χριστιανική εποχή, σε διάφορες εποχές και περιοχές. Πιο συγκεκριμένα, τον 18ο αιώνα π. Χ στη Βαβυλώνα επικρατούσε ο νόμος του βασιλιά Χαμουραμπί σύμφωνα με τον οποίο η θανατική ποινή λειτουργούσε ως τιμωρία για 25 εγκλήματα. Τον 14ο αιώνα π. Χ. υπήρχε ο νόμος της Χιττίτης, ενώ τον 7ο αιώνα εμφανίστηκε ο γνωστός Δρακόντειος νόμος στην Αθήνα, ο οποίος επέβαλλε τη θανατική ποινή σε όλα τα εγκλήματα. Τέλος, και στη Ρώμη υπήρξε ο νόμος των Δώδεκα Πινάκων.

Με το πέρασμα των χρόνων, οι ποινές άρχισαν να γίνονται πιο λογικές, και ταυτόχρονα, απαγορεύτηκε η θανατική ποινή για μικρά εγκλήματα. Σταδιακά, όλο και περισσότερες πολιτείες άρχισαν να υιοθετούν πιο συγκεκριμένους τρόπους εφαρμογής της θανατικής ποινής, ενώ για κάποια περίοδο τέθηκε και το ζήτημα των σκλάβων, οι οποίοι τιμωρούνταν συχνότερα από τους ελεύθερους πολίτες. Σήμερα, η θανατική ποινή εφαρμόζεται σε αρκετές χώρες για εγκλήματα που σχετίζονται με φόνο, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις όπου τιμωρήθηκαν εγκληματίες για πράξεις μη δολοφονικές αλλά άμεσα συσχετιζόμενες με την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής, όπως η διακίνηση ναρκωτικών σε μεγάλες ποσότητες. Η χώρα με τις περισσότερες εκτελέσεις είναι η Αμερική η οποία εξακολουθεί να υιοθετεί αυτή τη μέθοδο τιμωρίας μέχρι και σήμερα.

Επιχειρήματα κατά της θανατικής ποινής

Στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη η θανατική ποινή δεν αποτελεί πλέον νομικό ζήτημα. Στην Ελλάδα έχει ολοσχερώς καταργηθεί και στην Ευρώπη έχει ήδη καταργηθεί για εγκλήματα που διεξάγονται σε καιρό ειρήνης, ενώ με το 13o Πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του ανθρώπου που έχει τεθεί προς υπογραφή από τις χώρες του Συμβουλίου της Ευρώπης και το οποίο πρόσφατα επικύρωσε η χώρα μας, προβλέπεται να καταργηθεί ολοσχερώς για οποιοδήποτε αδίκημα οποτεδήποτε κι αν διαπραχθεί.

Όταν ένα έλλογο ον δρα με ένα συγκεκριμένο τρόπο έναντι των άλλων, εννοείται ότι αποδέχεται να δράσουν οι άλλοι παρόμοια εις βάρος του. H ανταπόδοση του θανάτου με θάνατο είναι όμως άδικη. Καθώς, δεν υπάρχει καμιά πράξη τόσο αποτρόπαιη που να της «αξίζει» η θανατική ποινή. Η κοινωνία δεν δικαιούται να επιβάλλει σε κάποιον κακό μεγαλύτερο από αυτό που αυτός προξένησε.

Η τιμωρία, επομένως, με τη θανατική ποινή όλων των αδικημάτων εκτός από την ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, δεν έχουν καμία απολύτως δικαιολογητική βάση. Η θανατική ποινή προσβάλλει το δικαίωμα στη ζωή, ούτε αναγκαία ούτε χρήσιμη είναι. Αναγκαία δεν είναι, αφού υπάρχουν στερητικές της ελευθερίας ποινές μέχρι και ισόβιες. Χρήσιμη δεν είναι, αφού δεν είναι αποτελεσματική, αντιθέτως μάλιστα, εξαγριώνει και εξαχρειώνει τα μέλη της κοινωνίας. Το τραγικότερο όμως είναι ότι η ποινή αυτή είναι η μόνη ανεπανόρθωτη.

Και όμως οι δικαστικές πλάνες δεν είναι λίγες Και όμως οι δικαστικές πλάνες δεν είναι λίγες. Πάντως είναι περισσότερες από όσο νομίζεται. Διότι σ' αυτές δεν πρέπει να υπολογιστούν μόνο οι περιπτώσεις που ο εκτελεστής δεν ήταν ο δράστης του εγκλήματος, όπως γίνεται συνήθως, αλλά και πολλές περιπτώσεις που ενώ συνέτρεχαν κάποιες ελαφρυντικές περιστάσεις, δεν μπόρεσε να τις αποδείξει ο κατηγορούμενος ή παρέλειψε να τις προβάλει ο συνήγορός του. Και όμως, αυτό θα ήταν αρκετό για να καταγνωσθεί ποινή ελαφρότερη από τη θανατική.

Η θανατική ποινή δεν ταιριάζει σε μια κοινωνία δημοκρατική. Το απόλυτο δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των άλλων είναι απαράδεκτο σε μια δημοκρατία. Οι σύγχρονες αντιλήψεις για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου δεν μπορούν να αποδεχτούν την ποινή που προσβάλλει το πρωταρχικό δικαίωμα της ζωής, έστω και αν εμφανίζεται ως αντίδραση σε όμοια πράξη του κρινόμενου, την οποία, όμως, χαρακτηρίζουμε έγκλημα. Δεν αποδέχονται, δηλαδή, την απάντηση της πολιτείας με έγκλημα στο έγκλημα του ιδιώτη.

Σύμφωνα με έρευνες της Διεθνούς Αμνηστίας, τουλάχιστον το 10% των θανατοποινιτών είναι άτομα που πάσχουν από σοβαρές πνευματικές ασθένειες και έχουν ιδιαίτερα διαταραγμένες προσωπικότητες με αποτέλεσμα να μην κατανοούν την σοβαρότητα του εγκλήματος που έχουν διαπράξει αλλά ούτε και την επικείμενη τιμωρία τους. Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου ορίζει κατηγορηματικά πως «κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ούτε σε ποινή ή μεταχείριση σκληρή, απάνθρωπη ή ταπεινωτική».

Κάθε μορφή εκτέλεσης είναι απάνθρωπη. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να εγγυηθεί έναν αξιοπρεπή και ανώδυνο θάνατο σε φυλακισμένους που έχουν καταδικαστεί σε θάνατο, οι οποίοι επίσης υφίστανται ψυχική οδύνη μέχρι την εκτέλεση της ποινής τους. Η εφαρμογή της θανατικής ποινής εισάγει διακρίσεις. Σε όλο τον κόσμο, η θανατική ποινή επιβάλλεται δυσανάλογα εναντίον των μελών περιθωριοποιημένων ομάδων ανθρώπων.

Ορισμένοι θανατοποινίτες προερχόμενοι από τις φτωχότερες κοινωνικές τάξεις δεν θα είχαν καταδικαστεί σε θάνατο αν προέρχονταν από πιο ευκατάστατα κοινωνικά στρώματα. Η θανατική ποινή αμφισβητεί την ικανότητα των ανθρώπων να βελτιώσουν τον εαυτό τους.

Οι υπέρμαχοι της θανατικής ποινής υποστηρίζουν ότι όποιος καταδικάζεται σε θάνατο αδυνατεί να βελτιωθεί σαν άνθρωπος και μπορεί να διαπράξει αδίκημα οποιαδήποτε στιγμή εφόσον απελευθερωθεί. Αντί να αυξάνεται ο αριθμός των εκτελέσεων, η Διεθνής Αμνηστία υποστηρίζει ότι ο καταλληλότερος τρόπος για να προληφθεί η διάπραξη αδικημάτων είναι η αναθεώρηση των διαδικασιών για την αποφυλάκιση υπό όρους και η ψυχολογική παρακολούθηση των κρατουμένων κατά την κράτηση. Επιπλέον, η θανατική ποινή αφαιρεί από κάθε καταδικασμένο άτομο τη δυνατότητα μεταμέλειας.

Ομάδα εργασίας: Χαρίσης Θανάσης Μέμου Εύη Ντάγκα Όλγα Χαριζάι Έλντα

ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ

Ιστορία της θανατικής ποινής Η θανατική ποινή δεν είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο. Αντίθετα, εμφανίζεται ήδη από την προ-χριστιανική εποχή, σε διάφορες εποχές και περιοχές. Πιο συγκεκριμένα, τον 18ο αιώνα στη Βαβυλώνα επικρατούσε ο νόμος του βασιλιά σύμφωνα με τον οποίο η θανατική ποινή λειτουργούσε ως τιμωρία για 25 εγκλήματα. Τον 7ο αιώνα εμφανίστηκε ο γνωστός Δρακόντειος νόμος στην Αθήνα, ο οποίος επέβαλλε τη θανατική ποινή σε όλα τα εγκλήματα. Τέλος, και στη Ρώμη υπήρξε ο νόμος των Δώδεκα Πινάκων. Ιστορία της θανατικής ποινής

Η πιο δημοφιλής μέθοδος θανατικής ποινής από τους πρώτους αιώνες μ. Χ Η πιο δημοφιλής μέθοδος θανατικής ποινής από τους πρώτους αιώνες μ. Χ. ήταν η κρεμάλα, όπως φυσικά και η πυρά, η οποία είχε συνδυαστεί με τον πνευματικό σκοταδισμό και το κάψιμο των μαγισσών. Ο αριθμός των ατόμων που εκτελούνταν εκείνα τα χρόνια ήταν τεράστιος αφού δεν υπήρχε σύστημα δικαιοσύνης, ενώ επικρατούσε μεγάλη αυθαιρεσία από τη μεριά των τοπικών αρχών. Όσο για την κοινωνική κατακραυγή... το πλήθος μάλλον επευφημούσε τους δημίους, αφού θεωρούσε τη δημόσια εκτέλεση ως μέσο απόδοσης δικαιοσύνης και ικανοποίησης του κοινού αισθήματος.

Παρόλα αυτά, με το πέρασμα των χρόνων, οι ποινές άρχισαν να γίνονται πιο λογικές, και ταυτόχρονα, απαγορεύτηκε η θανατική ποινή για μικρά εγκλήματα. Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το φέρνει η Βρετανία η οποία μαζί με τους εξερευνητές της, έφερε και τη θανατική ποινή στα νέα εδάφη. Η πρώτη καταγεγραμμένη εκτέλεση στην Αμερική ήταν αυτή του καπετάνιου George Kendall το 1608 στην Virginia, ο οποίος θεωρήθηκε κατάσκοπος της Ισπανίας. Την ίδια περίοδο, μεγάλοι διανοητές της Ευρώπης, δημιούργησαν το λεγόμενο "Abolitionist Movement", ένα κίνημα υπέρ της κατάργησης της. Η χώρα με τις περισσότερες εκτελέσεις είναι η Αμερική η οποία εξακολουθεί να υιοθετεί αυτή τη μέθοδο τιμωρίας μέχρι και σήμερα.

Η δράση τους ήταν τόσο ισχυρή ώστε κατάφεραν να καταργήσουν την ποινή αυτή στην Αυστρία και την Τοσκάνη. Μάλιστα, η δράση τους έφτασε μέχρι και την Αμερική όπου ο Thomas Jefferson πρότεινε ένα νόμο σύμφωνα με τον οποίο η θανατική ποινή θα υιοθετούνταν στην πολιτεία της Virginia μόνο για περιπτώσεις δολοφονίας και εσχάτης προδοσίας. Πώς έφτασε όμως αυτή η τεχνική στη νέα γη της θανατικής ποινής; Σταδιακά, όλο και περισσότερες πολιτείες άρχισαν να υιοθετούν πιο συγκεκριμένους τρόπους εφαρμογής της θανατικής ποινής, ενώ για κάποια περίοδο τέθηκε και το ζήτημα των σκλάβων, οι οποίοι τιμωρούνταν συχνότερα από τους ελεύθερους πολίτες. Μια ακόμα νίκη του κινήματος του 1700 ήταν η κατάργηση της υποχρεωτικής θανατικής ποινής. Με άλλα λόγια, οι αρχές δεν υιοθετούσαν πλέον την ποινή κάθε φορά που τελούσε κάποιος ένα έγκλημα όπως η δολοφονία.

Αντίθετα, άρχισαν να εξετάζουν κάθε έγκλημα διαφορετικά για να κρίνουν κατά πόσο έπρεπε να ασκηθεί ή όχι αυτή η ποινή. Είναι προφανές αυτό το στοιχείο διαμόρφωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό το σύγχρονο σύστημα δικαιοσύνης όπου κάθε κατηγορούμενος δικαιούται εκπροσώπηση και δίκη, όποιο έγκλημα και αν έχει τελέσει. Η περίοδος από το 1920-1950 ήταν ιδιαίτερα τεταμένη όσον αφορά το ζήτημα της θανατικής ποινής. Οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι και ο Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην υιοθέτηση αυτής της τεχνικής, αφού επικρατούσε πανικός και οι εγκληματολόγοι θεωρούσαν πως μόνο η θανατική ποινή θα καθησύχαζε τη δημόσια συνείδηση.

Η περίοδος από το 1920-1950 ήταν ιδιαίτερα τεταμένη όσον αφορά το ζήτημα της θανατικής ποινής. Οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι και ο Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην υιοθέτηση αυτής της τεχνικής, αφού επικρατούσε πανικός και οι εγκληματολόγοι θεωρούσαν πως μόνο η θανατική ποινή θα καθησύχαζε τη δημόσια συνείδηση. Από το 1950 όμως, η κατάσταση άρχισε να αλλάζει. Το 1940 έγιναν 1.289 εκτελέσεις, το 1950 έγιναν 715, ενώ από το 1960-1976 ο αριθμός μειώθηκε σε μόλις 191. Ο λόγος που άλλαξε τόσο πολύ το τοπίο ήταν η εμφάνιση ανθρωπιστικών οργανώσεων, όπως και η υπογραφή συμβάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Μπορεί αυτές να μην απαγόρευαν την θανατική ποινή, αλλά η χρήση της περιορίστηκε ή εξαλείφθηκε σε πολλές χώρες. Άλλα ζητήματα που τέθηκαν σχετικά με την εφαρμογή της θανατικής ποινής ήταν η ψυχική διαταραχή, το θέμα της φυλής, και οι ανήλικοι εγκληματίες (οι οποίοι δεν τιμωρούνται με θανατική ποινή στις περισσότερες περιπτώσεις). Ακόμα, αναδύεται ένα πολύ σημαντικό θέμα, η άδικη θανάτωση ανθρώπων που ήταν τελικά αθώοι.

Οι απόψεις του κοινού ποικίλουν, αν και όλο και περισσότεροι άνθρωποι τάσσονται σταδιακά ενάντια της θανατικής ποινής. Φυσικά, πολύ σημαντική επιρροή ασκεί και η άποψη της εκκλησίας, η οποία τάσσεται ενάντια στην θανατική ποινή. Σήμερα, η θανατική ποινή εφαρμόζεται σε αρκετές χώρες για εγκλήματα που σχετίζονται με φόνο, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις όπου τιμωρήθηκαν εγκληματίες για πράξεις μη δολοφονικές αλλά άμεσα συσχετιζόμενες με την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής

Η ποινή του θανάτου στην αρχαιότητα Ο αρχαίος κόσμος θεσμοποίησε κατά καιρούς διάφορους τρόπους εκτέλεσης των εγκληματιών: οι Βαβυλώνιοι την πυρά, τον πνιγμό και τον ανασκολοπισμό , οι Πέρσες τη σταύρωση , οι Εβραίοι το λιθοβολισμό και τη σταύρωση , οι Αιγύπτιοι τον ανασκολοπισμό, την πυρά, τον πνιγμό, τον απαγχονισμό, τον αποκεφαλισμό και ίσως τη σταύρωση , οι Έλληνες, κυρίως, το λιθοβολισμό, τον κατακρημνισμό, το δηλητήριο και τον «αποτυμπανισμό». Ήδη από τους πρώιμους αρχαϊκούς χρόνους, σε πολλές Ελληνιστικές πόλεις, ο λιθοβολισμός έπαψε να αποτελεί νόμιμο τρόπο εκτέλεσης κακοποιών πού η ίδια η πολιτεία καταδίκαζε σε θάνατο. Όπου εξακολούθησε να εφαρμόζεται αποτελούσε μάλλον ποινή υπαγορευμένη και εκτελούμενη από μία κοινωνική ομάδα, παρά κύρωση θεσμοθετημένη και εφαρμοζόμενη από το κράτος. Στην Αθήνα των κλασικών χρόνων, όσοι καταδικάζονταν από τα δικαστήρια σε θάνατο, εκτελούνταν είτε με κώνειο, είτε με κατακρημνισμό, είτε τέλος με «αποτυμπανισμό».

Μέθοδοι Εκτέλεσης Στην Αρχαιότητα Ο ανθρώπινος νους ήταν και παραμένει ιδιαίτερα εφευρετικός όταν πρόκειται να ασχοληθεί με τρόπους βασανισμού και μεθόδους εκτέλεσης. Στην έρευνά μου για τις πιο διαδεδομένες μεθόδους εκτέλεσης, υπάρχουν και άλλες που είτε έχουν πλέον εκλείψει, ή εφαρμόζονταν μόνο σε συγκεκριμένη χώρα και ιστορική περίοδο. Οι περισσότερες από αυτές παρουσιάζονταν ως τρόποι βασανισμού. Ήταν, όμως, τόσο σκληρές, που ο βασανιζόμενος δεν υπήρχε περίπτωση να επιβιώσει του μαρτυρίου, έτσι μπορούμε να τις εντάξουμε στις εκτελέσεις. Είναι, πραγματικά, τρομακτικό να έρχεται κανείς αντιμέτωπος με όλους αυτούς τους φριχτούς τρόπους βασανισμού και εκτελέσεων ανθρώπου από άνθρωπο. Το είδος μας, στην εξελικτική του πορεία, άφησε πίσω του ματωμένα χνάρια και τσακισμένα κορμιά.

μερικούς από τους φριχτούς τρόπους βασανισμού και εκτελέσεων, Ας δούμε, όμως, μερικούς από τους φριχτούς τρόπους βασανισμού και εκτελέσεων, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

ΒΡΑΣΜΟΣ Αν και όχι τόσο διαδεδομένος όσο άλλες μέθοδοι εκτέλεσης, ο βρασμός έως θανάτου αποτελούσε κοινή πρακτική στην Ευρώπη και την Ασία τα τελευταία δύο με τρεις χιλιάδες χρόνια. Ο κρατούμενος, είτε ρίχνεται γυμνός μέσα σε υγρό που ήδη βράζει, είτε δένεται και τοποθετείται μέσα σε ένα μεγάλο μεταλλικό δοχείο γεμάτο με το υγρό. Στη συνέχεια ο εκτελεστής ανάβει φωτιά κάτω από το δοχείο μέχρι το υγρό να αρχίσει να βράζει και, συνεπώς, να πεθάνει ο καταδικασμένος. Το υγρό μπορεί να είναι, νερό, λάδι, οξύ, πίσσα ή ακόμα και υγρό μολύβι.

Μπρούτζινος ταύρος Ο μπρούτζινος ταύρος ήταν μια συσκευή βασανισμού/εκτέλεσης, που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε στην Αρχαία Ελλάδα. Επρόκειτο για ένα άγαλμα, κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από μπρούτζο, κούφιο εσωτερικά και με πόρτα στο πλάι. Ο καταδικασμένος κλεινόταν μέσα στον ταύρο, κάτω από τον οποίο άναβαν φωτιά. Το μέταλλο πύρωνε και ο έγκλειστος, κυριολεκτικά, ψηνόταν ζωντανός. Εκτός από τους αρχαίους Έλληνες, τη μέθοδο αυτή χρησιμοποίησαν και οι Ρωμαίοι, κυρίως για να βασανίζουν και να εκτελούν χριστιανούς.

Τροχός Ο τροχός αποτελούσε μια μέθοδο βασανιστικής εκτέλεσης, αρχικά στην Αρχαία Ελλάδα, που είναι και ο τόπος έμπνευσής του, και κατόπιν στη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Σουηδία και τη Ρωσία. Έμοιαζε με έναν μεγάλο τροχό κάρου, πάνω στον οποίο δενόταν, με ανοιχτά χέρια και πόδια ο κρατούμενος. Στη συνέχεια ο τροχός περιστρεφόταν αργά, ενώ o εκτελεστής με ένα σφυρί ή με έναν σιδερένιο λοστό έσπαζε τα κόκαλα του καταδικασμένου. Αν κάποιο από τα χτυπήματα, στο στήθος ή στο κεφάλι, δεν ήταν αρκετά δυνατό ώστε να τον σκοτώσει και να θέσει έτσι τέλος στο μαρτύριο του, ο άνθρωπος υπέφερε φρικτά για πολλές ώρες. Μετά το θάνατο του καταδικασμένου, ο τροχός με τα υπολείμματά του στερεωνόταν σ’ έναν ψηλό στύλο, ώστε τα όρνια να φάνε ό,τι είχε απομείνει.

Ταφή (ζώντος, γνωστή και ως «το πηγάδι») Στην αρχαία Ρώμη, τις Εστιάδες που παραβίαζαν τους όρκους τους, τις «έθαβαν ζωντανές», κλείνοντας τες σε μια σπηλιά με ελάχιστη τροφή και νερό. Σε περίπτωση που ήταν αθώες, η θεά Εστία θα φρόντιζε να τις απελευθερώσει! Άλλος τρόπος ταφής ζωντανού ανθρώπου ήταν να ανοιχτεί απλά μια τρύπα στο έδαφος, να τον πετάξουν μέσα και να τη σκεπάσουν, στη συνέχεια, με χώμα. Αυτή η μέθοδος, γνωστή ως «το πηγάδι», χρησιμοποιήθηκε στη μεσαιωνική Ιταλία ως τρόπος εκτέλεσης των δολοφόνων και στη Ρωσία, κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, όπου τιμωρούσαν έτσι τις γυναίκες που είχαν σκοτώσει τους συζύγους τους. Στη σύγχρονη εποχή χρησιμοποιήθηκε ευρέως, κατά το τέλος του 1937 μέχρι τις αρχές του 1938.

Σταύρωση Η σταύρωση είναι ένας αρχαίος τρόπος εκτέλεσης, κατά τον οποίο ο καταδικασμένος δένεται ή καρφώνεται σε έναν μεγάλο ξύλινο σταυρό ή πάσσαλο, και αφήνεται εκεί μέχρι να πεθάνει. Αυτή η μέθοδος εκτέλεσης ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Αρχαία Ρώμη και στους γειτονικούς μεσογειακούς πολιτισμούς και ήταν σε ισχύ μέχρι το 313 μ. Χ., οπότε ο Χριστιανισμός νομιμοποιήθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και έγινε γρήγορα η επίσημη θρησκεία του κράτους.

Σύνθλιψη Ο κρατούμενος πέθαινε κάτω από το βάρος βράχων που σωρεύονταν στο κορμί του ή του συνέθλιβαν το κεφάλι κάτω από το πόδι ενός ελέφαντα. Στην πρώτη περίπτωση ο θάνατος μπορούσε να είναι αργός και βασανιστικός, εάν οι βαριές πέτρες δεν ρίχνονταν επάνω του μονομιάς. Η εκτέλεση με σύνθλιψη είχε εφαρμογή σε πολλές χώρες και οι τεχνικές διέφεραν από τόπο σε τόπο.

Ξεκοίλιασμα Όταν εφαρμόζεται σε ζωντανό άνθρωπο τα αποτελέσματα είναι, αναπόφευκτα, μοιραία. Χρησιμοποιήθηκε ευρέως στο παρελθόν ως τρόπος επιβολής της θανατικής ποινής σε πολλές δυτικές και ανατολικές χώρες. Τα τελευταία όργανα που αφαιρούνται είναι η καρδιά και οι πνεύμονες, έτσι ο καταδικασμένος διατηρείται στη ζωή για να υποφέρει από το αβάσταχτο μαρτύριο για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα.

Διαμελισμός Ο διαμελισμός συνίσταται στο κόψιμο, σκίσιμο, τράβηγμα και, γενικά, αποκόλληση των μελών ενός ζωντανού ανθρώπου από το σώμα του. Στους ανθρώπους συμβαίνει είτε μετά από κάποιο ατύχημα, είτε ως αποτέλεσμα εκτέλεσης με αυτή τη βάρβαρη μέθοδο. Ήταν πολύ διαδεδομένος τρόπος θανάτωσης κατά τον Μεσαίωνα, όπου ο κρατούμενος δενόταν σε τέσσερα άλογα, δύο για τα πόδια και δύο για τα χέρια. Στη συνέχεια τα άλογα έτρεχαν προς διαφορετική κατεύθυνση το καθένα με αποτέλεσμα τον διαμελισμό του άτυχου ανθρώπου. Στη σύγχρονη εποχή ο διαμελισμός έχει πάψει να χρησιμοποιείται ως μέθοδος εκτέλεσης. Όμως δεν είναι σπάνιο φαινόμενο σε περιπτώσεις δολοφονίας, ακόμα και κανιβαλισμού. Οι Αμερικανοί κατά συρροή δολοφόνοι συνήθιζαν να διαμελίζουν τα θύματά τους.

Οι τέσσερις Ελληνίδες γυναίκες που καταδικάστηκαν σε θανατική ποινή Ήταν 7η Γενάρη του 1959, στο Λεωνίδιο της Αρκαδίας, έμελλε να είναι η τελευταία μέρα της Μεταξίας, της εγκύου νύφης της Σταυρούλας Γκουρούση, η οποία δολοφονήθηκε άγρια από την πεθερά και τον άντρα της. Η αμείλικτη πεθερά, πίστευε ότι η νύφη της είχε απατήσει το γιό της και το παιδί που κυοφορούσε ήταν καρπός παράνομου έρωτα, και απαίτησε να πάει στο Άργος να κάνει έκτρωση. Ο γιατρός όμως αρνήθηκε να κάνει την επέμβαση γιατί η εγκυμοσύνη της Μεταξίας ήταν πολύ προχωρημένη. Έτσι η πεθερά αποφάσισε να πάρει το νόμο στα δικά της χέρια.

Εκείνο το πρωί του Γενάρη, όρμησε στη νύφη της η οποία ακόμα κοιμόταν και αφού την έδεσε και τη φίμωσε, τη χτύπησε πολλές φορές στο κεφάλι μέχρι να πέσει λιπόθυμη και στη συνέχεια με τη βοήθεια του γιού της την πέταξαν στη δεξαμενή νερού και την άφησαν να πνιγεί. Το έγκλημα ήταν φαινομενικά τέλειο χωρίς κανένα ίχνος εγκληματικής ενέργειας, ενώ αποδείχθηκαν τέλειοι ηθοποιοί μάνα και γιός φωνάζοντας πανικόβλητοι όταν δήθεν βρήκαν τη Μεταξία στο πηγάδι. Η φρικτή πράξη τους όμως δεν άργησε να αποκαλυφθεί όταν ήρθε η ώρα να καταθέσουν στην αστυνομία, οι καταθέσεις τους συγκρούονταν και εν τέλει να κατηγορούν ο ένας τον άλλο. Η Γκουβούση εκτελέστηκε στον Άγιο Ιωάννη Θεολόγο Υμηττού στις 27-8-1960 και ο γιός της στις φυλακές της Κέρκυρας τρεις μέρες μετά.

Η επόμενη περίπτωση, αφορά μία ακόμα θανάσιμη πεθερά, την Αλεξάνδρα Μέρδη, ετών 67, η οποία δολοφόνησε το γαμπρό της ρίχνοντας στο φαγητό του παραθείο, επειδή ο «σώγαμπρος» όπως τον αποκαλούσε, είχε απότομο χαρακτήρα και ερχόταν συχνά σε σύγκρουση με τη γυναίκα του και τη πεθερά του. Η Μέρδη εκτελέστηκε στου Γουδή στις 4-9-1962. Στο ίδιο μέρος ένα μήνα μετά εκτελέστηκε και η Αθανασία Αγγελινού, 52 ετών, η οποία στις 23 Ιουνίου του 1960, σκότωσε το σύζυγο και ξάδελφό της Νικόλαο, πολτοποιώντας με μία αξίνα το κεφάλι του. Ο λόγος ήταν οι συνεχείς απιστίες του συζύγου της, ο οποίος δε μπορούσε να δεχτεί τον υποσεξουαλισμό της γυναίκας του, ο οποίος είχε προκληθεί από ατύχημα.

Τέταρτη και τελευταία, κλείνει το χορό του θανάτου η 40χρονη Μανιάτισσα Αικατερίνη Δημητρέα, καταδικάστηκε 4 φορές εις θάνατον, γιατί δολοφόνησε δηλητηριάζοντας με παραθείο την 70χρονη μητέρα της, τον αδερφό της τη θεία της και το τον 5χρονο ανιψιό της (η 4χρονη ανιψιά της γλύτωσε γιατί δεν έφαγε το δηλητηριασμένο λουκούμι). Ο λόγος του πολλαπλού φονικού, είναι ότι η Δημητρέα, είχε εγκαταλειφθεί από τον άντρα της λόγω του δύστροπου χαρακτήρα της και η οικογένειά της της το θύμιζε καθημερινά κατηγορώντας την. Η Αικατερίνη Δημητρέα εκτελέστηκε στις 10 Ιουλίου του 1965 στου Γουδή. Στυγνοί αποτρόπαιοι δολοφόνοι, ή απλά προδομένες γυναίκες που ενέργησαν εν βρασμό ψυχής σε αναζήτηση της τιμής τους; Η δικαιοσύνη της τιμώρησε, αλλά εξαρτάται από τη κρίση του καθενός αν θα τις αθωώσει ή όχι η ιστορία.

Αν θέλουν να καταργήσουν τη θανατική ποινή, ας κάνουν το πρώτο βήμα οι δολοφόνοι. Η θανατική ποινή δεν φέρνει πίσω στη ζωή το θύμα.

ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΣΚΟΡΔΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΤΖΑΒΕΛΛΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΤΖΑΒΕΛΛΑ

ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜ Οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι η θανατική ποινή είναι μια σοβαρή πρόταση, μια έννοια που μπορεί να λάβει εντολή από το δικαστήριο για τα εγκλήματα κατάλληλης σοβαρότητας. Ενώ μπορεί να υπάρχει πιο βαθιά τιμωρία στα χέρια του Θεού, υπάρχει επίσης χώρος για μια επίγεια τιμωρία. Οι ισλαμικές χώρες εφαρμόζουν τον αυστηρό νόμο της Σαρία που σχετίζεται με τη χρήση της θανατικής ποινής ως τιμωρία για τη μεγαλύτερη ποικιλία των εγκλημάτων. Στον ισλαμικό νόμο, η θανατική ποινή είναι κατάλληλη για : Εκ προθέσεως δολοφονία Προδοσία / αποστασία (όταν κάποιος εγκαταλείπει την πίστη) Τρομοκρατία Η πειρατεία των κάθε είδους Βιασμός Μοιχεία Ομοφυλοφιλική δραστηριότητα .

Ενώ το Ισλάμ παραμένει σταθερά στη διατήρηση της θανατικής ποινής, υπάρχει μια μικρή αλλά αυξανόμενη κατάργηση της θανατικής ποινής

Βουδισμός και η θανατική ποινή Επειδή ο Βουδισμός υπάρχει σε πολλές μορφές , σύμφωνα με πολλούς οργανισμούς , δεν υπάρχει ενιαία βουδιστική πολιτική για τη θανατική ποινή . Από την άποψη της θεωρίας η θανατική ποινή είναι σαφώς σε αντίθεση με την βουδιστική διδασκαλία . Οι Βουδιστές δίνουν μεγάλη έμφαση στη μη - βία και τη συμπόνια για όλη τη ζωή . Ο Βούδας δεν μιλούσε ρητά για τη θανατική ποινή , αλλά οι διδασκαλίες του δεν δείχνουν συμπάθεια για τη σωματική τιμωρία .

ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ Η βάση μπορεί να βρεθεί σε ινδουιστικές διδασκαλίες για τη χορήγηση αδειών και την απαγόρευση της θανατικής ποινής. Ο Ινδουισμός κηρύττει αχίμσα (ή ahinsa, μη-βία), αλλά επίσης διδάσκει ότι η ψυχή δεν μπορεί να σκοτωθεί και ο θάνατος περιορίζεται μόνο στο φυσικό σώμα. Η ψυχή ξαναγεννιέται σε ένα άλλο σώμα μετά το θάνατο (μέχρι το Μόξα), μοιάζει με ένα άνθρωπο που αλλάζει ρούχα. Ο νόμος των Ινδουιστών που κωδικοποιείται στο Dharmaśāstras και το Arthasastra. Η Dharmasastras περιγράφουν πολλά εγκλήματα, τις ποινές και τις κλήσεις για την θανατική ποινή σε πολλές περιπτώσεις, συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας. Ωστόσο, η Mahabharata περιέχει αποσπάσματα που επιχειρηματολογούν ενάντια στην χρήση της θανατικής ποινής σε όλες τις περιπτώσεις.

αν η θανατική ποινή χορηγείται θα έχει σοβαρές συνέπειες για τις ψυχές Ο Βουδισμός πιστεύει θεμελιωδώς τον κύκλο της γέννησης και την εκ νέου γέννηση ( Samsara ) και διδάσκει ότι αν η θανατική ποινή χορηγείται θα έχει σοβαρές συνέπειες για τις ψυχές του δράστη και του τιμωρού σε μελλοντικές ενσαρκώσεις .

ΙΟΥΔΑ'Ι'ΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ Η επίσημη διδασκαλία του Ιουδαϊσμού εγκρίνει τη θανατική ποινή, κατ’ αρχήν, αλλά το πρότυπο της απόδειξης που απαιτείται για την εφαρμογή της θανατικής ποινής είναι σκληρό, και στην πράξη, έχει καταργηθεί από διάφορες αποφάσεις του Ταλμούδ, κάνοντας τις περιπτώσεις στις οποίες η ποινή του θανάτου θα μπορούσε να περάσει αδύνατη. Ενώ επιτρέπει τη θανατική ποινή σε ορισμένες υποθετικές περιπτώσεις, οι μελετητές του Ιουδαϊσμού, είναι σε μεγάλο βαθμό σε αντίθεση με τη θανατική ποινή που ασκείται στο σύγχρονο κόσμο.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ Η Εκκλησία εναντιώνεται στη θανατική ποινή, επειδή στερεί από τον άνθρωπο τη δυνατότητα να μετανοήσει και να σωθεί. Ο λόγος για τον οποίο η Εκκλησία εναντιώνεται στη θανατική ποινή είναι ότι υπάρχει το ενδεχόμενο, ενώ έχει επιβληθεί και εκτελεστεί η θανατική ποινή, εκ των υστέρων να αποδειχθεί ότι επρόκειτο για "δικαστική πλάνη", οπότε δεν υπάρχει περιθώριο επανόρθωσης. Επίσης δεν είναι δυνατόν η κρατική εξουσία να χρησιμοποιεί μέσα που η ίδια καταδικάζει, το φόνο, έστω και αν υποστηρίζεται ότι γίνεται για σωφρονισμό. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Η άποψη της Εκκλησίας είναι, ότι ούτε το κράτος έχει το δικαίωμα ν' αφαιρέσει τη ζωή και του ειδεχθέστερου ακόμη εγκληματία. Ο Θεός μόνο δίδει την ζωή και μόνον Εκείνος έχει το δικαίωμα να την αφαιρέσει.

Το κράτος δεν πρέπει να εμφανίζεται εκδικητικό αλλά πρέπει να βελτιώσει τον άνθρωπο που εγκλημάτησε, όπως ακριβώς κάνει η Εκκλησία. Η εκκλησία δεν παίρνει κανενός την ζωή, αντιθέτως, προσπαθεί να διορθώσει τον άνθρωπο, να του εμπνεύσει εμπιστοσύνη προς τον Θεό, ώστε να φωτιστεί η ψυχή του και να διορθωθεί.

ΤΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΘΑΝΑΤΙΚΗΣ ΠΟΙΝΗΣ Η θανατική ποινή έχει απίστευτη εκφοβιστική και προληπτική δύναμη καθώς ο φόβος της ποινής του θανάτου αποθαρρύνει τον εγκληματία από την τέλεση εγκλήματος . Η ισάξια ανταπόδοση είναι η μόνη που αρμόζει σε άτομα που έχουν αφαιρέσει κάποια ανθρώπινη ζωή  αλλά και σε περιπτώσεις  άλλων εγκλημάτων  που πλήττουν σοβαρά μια ανθρώπινη ζωή όπως είναι οι βασανισμοί, οι βιασμοί , η παιδεραστία, η εμπορία ναρκωτικών κ. α.  Η δικαίωση της οικογένειας του θύματος, επέρχεται μόνο με τη θανάτωση του δράστη.

Η ισόβια κάθειρξη  (που είναι 20 χρόνια) που απειλεί σήμερα τα βαρύτερα των  εγκλημάτων δεν εγγυάται ότι ο δράστης δεν θα ξαναπροβεί στην τέλεση του ίδιου εγκλήματος. Η θανατική ποινή, με την προϋπόθεση ότι αυτή γίνεται άμεσα, δεν επιβαρύνει το κράτος οικονομικά. Η λειτουργία των φυλακών απαιτεί μεγάλες οικονομικές δαπάνες με τις οποίες καταλήγει τελικά να επιβαρύνεται ο απλός φορολογούμενος πολίτης. Ε)

ΕΠΙΛΟΓΟΣ Συνοψίζοντας ελπίζουμε μέσα από αμέτρητες βιβλιογραφικές και διαδικτυακές πηγές να αναδείξαμε την έννοια της ποινής στη λειτουργία της Δημοκρατίας ως διατήρηση της κοινωνικής τάξης και διαφύλαξη της δικαιοσύνης . Εστιάσαμε ειδικότερα στην εσχάτη των ποινών «τη θανατική ποινή», με την οποία αποφασίζεται η αφαίρεση της ζωής κάποιου που καταδικάστηκε για τη διάπραξη ενός εγκλήματος ιδιαίτερα βάρβαρου. Ερευνήσαμε την ποινή του θανάτου στη ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας έως και σήμερα, τους τρόπους εκτέλεσης της ποινής, τα επιχειρήματα για την κατάργησή ή την επιβολή της, τη θέση των επιμέρους θρησκειών και ιδιαίτερα του Χριστιανισμού για το σεβασμό της ανθρώπινης προσωπικότητας και το δικαίωμα στη ζωή.

Επίσης καλλιεργήσαμε την ομαδικότητα, τη συνεργατικότητα αλλά και της υπευθυνότητας των μαθητών Αναπτύξαμε την κριτικής μας σκέψη και την ερευνητική διαδικασία με την αξιοποίηση των πηγών που χρησιμοποιήσαμε Εξοικειωθήκαμε με τη διαδικτυακή αναζήτηση αλλά και την ηλεκτρονική παρουσίαση της ερευνητικής μας εργασίας. Αξιοποιήσαμε τη δημιουργικότητά μας με τη σύνθεση γραπτών και οπτικοακουστικών μέσων με κύριο σκοπό την καλλιέργεια και την ενδυνάμωση της μαθησιακής μας διαδικασίας.

ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΘΥΜΟΣΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΟΤΙ

και του χειρότερου εγκληματία Στο πρόσωπο και του χειρότερου εγκληματία

η κοινωνία πρέπει να αναγνωρίζει ένα µέλος της

Μόνο υπ' αυτό τον όρο της επιτρέπεται να τον τιμωρεί

Πρέπει να του προσδώσει αξία, έστω κι αν ο ίδιος την αρνείται ή την αγνοεί

για να μπορεί να επικαλείται η κοινωνία την ηθική και τη δικαιοσύνη

Ως εκ τούτου, ως ζήτηµα αρχής, δεν µπορεί να του αφαιρεί τη ζωή

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ http://en.wikipedia.org http://www.bbc.co.uk/religion/religions/buddhism/buddhistethics/capitalpunishment.shtml http://free.openeclass.org/modules/document/file.php/HUM125/2. ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ.pdf Βιργινία Γκιούλη, Φιλοσοφία της ποινής, εκδ. Αντ. Σάκκουλα. 2. Δημοσθένης Μιράσγετζης, Η ποινή του θανάτου, εκδ. "Τα χρονικά", Αθήνα, 1936. 3. Νέστωρ Κουράκης, Εισαγωγή στη θεωρία της ποινής, εκδ, "Δίκαιο και οικονομία" Π.Ν. Σάκκουλα, Αθήνα, 2004. 4. Bedau, Hugo Adam, The death penalty in America, X.O. 5. Ευάγγελος Β. Αποστολόπουλος, Η ποινή του θανάτου (από κριτικής σκοπιάς), Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα, 1980. 6. Μιχαήλ Ν. Συμπέθερος, Η ποινή του Θανάτου, Τα υπέρ και τα κατά, Αθήνα, 1982. 7. Ι. Μανωλεδάκης, Γενική θεωρία του ποινικού Δικαίου, Τόμος Β', Θεσ/νικη 1978, εκδ. Σάκκουλα. 8. Μανώλης Ανδριανάκης, Η κατάργηση της ποινής του θανάτου, Τύποις Π.Α. Φρέσκου, Αθήνα, 1950. 9. Όταν η πολιτεία σκοτώνει... Η θανατική ποινή παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έκδοση Διεθνούς Αμνηστίας, Λονδίνο, 1989.