1. ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ, ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ

Παρουσίαση με θέμα: "1. ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ, ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 1. ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ, ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΑΓΓΛΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ, ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ (φιλελευθερισμός) ΗΤΤΑ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ, ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΩΝ, ΑΝΟΔΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ, ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΥ.

2 1800

3 ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΧΑΡΤΩΝ ΤΟΥ 1800 ΚΑΙ ΤΟΥ 1900... ΤΙ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙΤΕ;

4

5 "Κομάντ μάρς λε Κονγκρέ"; (= Πώς πάει το Συνέδριο;), Ο ξένος διπλωμάτης απάντησε, "Λε Κονγκρέ νε μαρς πα, ιλ ντάνς"! (= Το Συνέδριο δεν προχωράει, χορεύει!) ΒΙΕΝΝΗ  πρωτεύουσα κλασικής μουσικής ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΑ ΚΡΑΤΗ μετατρέπονται σε ΕΘΝΙΚΑ ΚΡΑΤΗ (ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ): ΔΗΛΑΔΗ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΕΝΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ (ΕΔΑΦΟΣ) ΑΝΑΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ (ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ: ΓΛΩΣΣΑ , ΙΣΤΟΡΙΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ...) ΛΑΟΣ: Πολιτική έννοια ΕΘΝΟΣ: Πολιτισμική έννοια Αυτοδιάθεση των λαών ένα έθνος – ένα κράτος ≠ «παλιαιό καθεστώς» διατήρηση των παλαιών αυτοκρατοριών (πολυεθνικών) και των ζωνών επιρροής τους.

6 Τι είναι το συνέδριο της Βιέννης (Συνθήκη Ειρήνης το αποτέλεσμα του);
Πλαίσιο Ασφαλείας  Ευρωπαϊκή Συμφωνία Ένα από τα πλέον σημαντικότερα συνέδρια στην Ιστορία της Ευρώπης που αποτέλεσε και σταθμό στην ιστορία του Διεθνούς Δικαίου. Προηγείται η Συνθήκης των Παρισίων (1814) και συμμετείχαν όλες οι τότε ευρωπαϊκές Ηγεμονίες με 450 συνολικά παρευρεθέντες αντιπροσώπους (η πολυπληθέστερη συγκέντρωση). Σκοπός του Συνεδρίου αυτού ήταν αφενός μεν η αναζήτηση ενός πραγματικού συστήματος ισορροπίας μεταξύ των Δυνάμεων που είχαν εμπλακεί και από τις δύο πλευρές στους Ναπολεόντειους πολέμους, και αφετέρου η δικαία ρύθμιση των χωροταξικών προβλημάτων που είχαν αναδυθεί μεταξύ των Βασιλικών Οίκων της Ευρώπης, της περιόδου εκείνης.

7 παράθεμα «Σε γενικές γραμμές το Συνέδριο της Βιέννης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως επιτυχές, μολονότι οι εδαφικές ρυθμίσεις του δεν διατηρήθηκε επί πολύ. Παρά τον συντηρητισμό των ηγετών που επέβαλαν τις θελήσεις τους, οι ιστορικοί θεωρούν το Συνέδριο της Βιέννης ως την πρώτη προσπάθεια της Ευρώπης να λύσει τα προβλήματά της με διάλογο και όχι με πόλεμο. Ωστόσο οι ιδέες που εξέθρεψαν τη Γαλλική Επανάσταση δεν μπορούσαν να καταπνιγούν διά παντός. Παλινορθώνοντας παλιές μοναρχίες και ξαναχαράζοντας σύνορα χωρών, το συνέδριο αγνόησε δυνάμεις όπως τον εθνικισμό, το αίτημα για δημοκρατικές ελευθερίες και τη βιομηχανική επανάσταση. H μοναρχία και η αριστοκρατία σύντομα βρέθηκαν αντιμέτωπες με την αναπτυσσόμενη αστική τάξη η οποία πλούτιζε από τη βιομηχανική έκρηξη. Παράλληλα οι λαοί διεκδικούσαν το δικαίωμα της ψήφου. Πολύ σύντομα, οι άνθρωποι του 19ου αιώνα άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι οι μάχες δίνονται για την πατρίδα και την ευημερία του λαού και όχι για τον μονάρχη. Οι κοινωνικοπολιτικές επαναστάσεις του 1848 τάραξαν όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης. Οι περισσότερες πνίγηκαν στο αίμα αλλά απέδειξαν τουλάχιστον ότι το πισωγύρισμα της Ευρώπης στα χρόνια πριν από το 1789, που θέλησε να επιβάλει το Συνέδριο της Βιέννης, ήταν ιστορικά καταδικασμένο.». (Α. ΖΕΝΑΚΟΣ)

8 ΑΥΣΤΡΟΟΥΓΓΑΡΙΑ

9 ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

10 ΡΩΣΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

11 ΒΡΕΤΑΝΙΚΕΣ ΚΤΗΣΕΙΣ

12 παράθεμα Στο Συνέδριο της Βιέννης, στη ρωσική αντιπροσωπεία που συνόδευε τον Τσάρο Αλέξανδρο συμμετείχε και ο Ιωάννης Καποδίστριας. Σε κάποια στιγμή των εργασιών του συνεδρίου θεώρησε ότι ήταν και η καταλληλότερη στιγμή να θέσει υπόψη του συνεδρίου και το ζήτημα των Ελλήνων που παρέμεναν υπό τον τουρκικό ζυγό. Τότε πλησιάζοντας τον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο του μίλησε ιδιαιτέρως προκειμένου εκείνος ν΄ αναλάβει την πρόνοια υπέρ των Ελλήνων προσθέτοντας μεταξύ άλλων ότι οι "Έλληνες μετά τον Θεό θεωρούν προστάτη τους μόνο την ομόθρησκη Αυτοκρατορία (Ρωσία)"[16]. Τότε ο Τσάρος του έδωσε την άδεια να θέσει το ζήτημα σε μία των συνεδριάσεων και στη συνέχεια θ΄ αναλάμβανε εκείνος το βάρος. Πράγματι ο Καποδίστριας στην αμέσως επόμενη συνεδρίαση λαμβάνοντας τον λόγο είπε: "Νομίζω πως χρέος των Μεγαλειοτάτων, (Βασιλέων), είναι να λάβετε οποιαδήποτε πρόνοιαν και δια το καταδυναστευόμενον ελληνικόν έθνος παρά της Οθωμανικής εξουσίας, το οποίον υποφέρει τόσους αιώνας τον τυραννικόν οθωμανικόν ζυγόν και το οποίον διακινδυνεύει να πέση εις την τελευταίαν εξόντωσιν και τον μηδενισμόν, όθεν δεν μου φαίνεται δίκαιον το να αδιαφορήσουν οι Βασιλείς."[17]

13 Τότε ο αποδεδειγμένα μισέλληνας Μέττερνιχ, που καλλιεργούσε αντιλαϊκά πνεύματα,[17] σηκώθηκε και απαντώντας στον Ρώσο διπλωμάτη Καποδίστρια με έντονο ειρωνικό, προσβλητικό αλλά και απειλητικό τρόπο[17] είπε: "Κύριε Κόμη! Η Ευρώπη δεν γνωρίζει Έλληνας, γνωρίζει την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν υπό της οποίας την εξουσίαν είναι οι κατοικούντες σ΄ αυτήν Έλληνες. Δια τούτο φαίνεται, Κύριε Κόμη, υποστήριξες τόσον, και άφησες εκτός Συνδέσμου της Ιεράς Συμμαχίας, το απέραντον Οθωμανικόν Κράτος, αλλά δεν θα επιτύχεις τις ελπίδες σου περί τούτων". [17][18]

14 Ιερά Συμμαχία (Ευρώπης)
Η μυστική αρχικά τριμερής συνθήκη που συνάφθηκε μεταξύ των Αυτοκρατόρων της Ρωσίας, της Αυστρίας και του Βασιλέα της Πρωσσίας την οποία συνομολόγησαν και υπέγραψαν αυτοπροσώπως, στο Παρίσι στις 26 Σεπτεμβρίου του 1815. Κύριος στόχος - σκοπός : ήταν η αντίδραση των Αυτοκρατόρων κατά των φιλελεύθερων τάσεων που είχαν ήδη αρχίσει να εκδηλώνονται στην Ευρώπη μετά τη Γαλλική Επανάσταση το 1789. Την πρωτοβουλία της σύναψης αυτής της συνθήκης είχε ο Τσάρος Αλέξανδρος, η δε ονομασία «ιερά» οφείλεται στην αρχική πρόθεσή του όπως επιτύχει την εν «χριστιανική αλληλεγγύη» συνένωση των ευρωπαϊκών Χωρών.

15 Στη συνθήκη εκείνη προσχώρησε και Αγγλία και η Γαλλία
Στη συνθήκη εκείνη προσχώρησε και Αγγλία και η Γαλλία. Ψυχή και ιθύνων νους της διατήρησης της έγινε ο Αυστριακός Καγκελάριος Κλέμενς φον Μέττερνιχ ο οποίος και μετέβαλε τελείως τους αρχικούς σκοπούς μετατρέποντάς την σε κύριο όργανο - μέσο επιβολής απολυταρχισμού και καταπολέμησης των λαϊκών ελευθεριών. Όμως, κύριος υπονομευτής, που επέφερε και το μεγαλύτερο πλήγμα στην Ιερά Συμμαχία υπήρξε, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, η Ελληνική Επανάσταση του 1821 την οποία και καταπολέμησε ο Μέττερνιχ με κάθε δύναμη που διέθετε. Η Ελληνική Επανάσταση αποδεδειγμένα ήταν εκείνη που επέφερε το ουσιαστικό τέλος του ανελεύθερου θεσμού της Ιεράς Συμμαχίας.