ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ ( ) ΜΑΘΗΤΕΣ  ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΕΛΕΙΟΡΙΔΗΣ  ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΑΜΟΥΤΣΟΣ

Η ΖΩΗ ΤΟΥ Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος Αύγουστος ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 161 μέχρι τον θάνατο του, το 180. Ήταν ο τελευταίος από τους "Πέντε Καλούς Αυτοκράτορες" και θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς στωικούς φιλοσόφους. Ο Μάρκος Αυρήλιος έγραψε το περίφημο έργο "Έις εαυτόν", στα ελληνικά, κατά τη διάρκεια των εκστρατειών του. Ακόμη και σήμερα θεωρείται ως έργο μνημείο για μια διακυβέρνηση με γνώμονα το καθήκον και την εξυπηρέτηση του συνόλου.

ΠΟΛΕΜΟΙ Στην επιστροφή του στην Ρώμη, ο Βέρος ανταμείφθηκε με μία παρέλαση θριάμβου, η παρέλαση ήταν περίεργη επειδή συμπεριελάμβανε δύο αυτοκράτορες, τους γιούς τους και τις ανύπαντρες κόρες τους, και έμοιαζε σαν μία μεγάλη οικογενειακή γιορτή. Οι δύο γιοι του Μάρκου Αυρήλιου, ο Άννιος Βέρος και ο Κόμμοδος, τριών και πέντε ετών αντίστοιχα, έγιναν Καίσαρες για την περίσταση. Αρχίζοντας από το 160, γερμανικές φυλές άρχισαν να κάνουν επιθέσεις στα βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας, κυρίως στην Γαλατία και στον ποταμό Δούναβη. Η πρώτη εισβολή στο Σατί, στην Άνω Γερμανία αποκρούστηκε το 162. Πολύ πιο επικίνδυνη αποδείχθηκε η εισβολή των Μαρκομάννων από τη Βοημία, που ήταν υποτελείς στην αυτοκρατορία από το 19 μ.Χ., που διέσχισαν τον Δούναβη το 166, μαζί με τους Λογγοβάρδους και άλλες γερμανικές φυλές.ΚόμμοδοςΚαίσαρεςΓαλατίαΔούναβη

ΔΙΩΓΜΟΙ Ο Μάρκος Αυρήλιος δίωξε τους Χριστιανούς και η στάση του αυτή μπορεί να ερμηνευτεί αν ληφθεί υπόψη ότι ο σοβαρός και λάτρης της αλήθειας αυτός αυτοκράτορας ήταν θιασώτης της θρησκείας των Ρωμαίων, λαμπρός πατριώτης και εκλεκτός στωικός φιλόσοφος. Ο Αυρήλιος πίστευε ακράδαντα ότι οι ρωμαϊκοί θεοί υπάρχουν και γιʼ αυτό τους σεβόταν. Ο Αυρήλιος πίστευε ότι ο άνθρωπος πρέπει να δείχνει μπροστά στο θάνατο, με στωική απάθεια, την ησυχία εκείνη και ηρεμία η οποία προέρχεται από τη λογική και επιστημονική πεποίθηση, και να διακατέχεται από την αυταπάρνηση εκείνη του σοφού ανθρώπου, ο οποίος υποκύπτει στον αδήριτο νόμο του θανάτου με σκέψη και πεποίθηση, όταν έρθει η μοίρα του. Οι διαθέσεις του αυτοκράτορα εναντίον των Χριστιανών εκδηλώθηκαν φανερά και έντονα από το 176 και ύστερα. Το εξαντλημένο από τους πολέμους κράτος πλήττονταν τώρα από το λοιμό και το λιμό και ο λαός ζητούσε όχι μόνο τη θεραπεία των κακών αλλά και τη διακρίβωση των αιτίων που τα προκάλεσαν. Οι συμφορές αυτές αποδόθηκαν τότε στους Χριστιανούς, εναντίον των οποίων, δήθεν, αγανακτούσαν οι θεοί για τα εγκλήματα που αυτοί διέπραπαν. Το ο αυτοκράτορας με διάταγμα, το οποίο στρεφόταν προφανώς εναντίον των Χριστιανών, απαγόρευσε με εξορία ή ποινή θανάτου την εισαγωγή και τη διάδοση νέων θρησκευμάτων και άγνωστες μέχρι τοτε θρησκευτικές τελετές, που θα δημιουργούσαν αναταραχές και θα προκαλούσαν τους ειδωλολάτρες. Τέτοιες διατάξεις εύκολα μπορούσαν να γίνουν ικανό όπλο στα χέρια του όχλου, που κατάλληλα υποθαλπόμενος, θα στρεφόταν με μανία εναντίον των Χριστιανών. Οι αιτίες υπήρχαν και η ευκαιρία δόθηκε με το διάταγμα αυτό. Η αγριότητα των ειδωλολατρών εκδηλώθηκε ευρύτατα. Στην πράξη ξεπεράστηκαν οι διατάξεις του Τραϊανού και Αδριανού και οι κατά τόπους διοικητές άρχισαν να αναζητούν πια και να καταδιώκουν τους Χριστιανούς και να τους υποβάλλουν σε φρικτά βασανιστήρια για να τους αναγκάσουν να αρνηθούν το Χριστό. Έρχονται μάλιστα στιγμές που παραβιάζουν και τους αρχαίους νόμους της ρωμαϊκής πολιτείας και υποβάλλουν σε βασανιστήρια τους δούλους και δέχονται από αυτούς καταγγελίες εναντίον των κυρίων τους.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 1. %CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%91% CF%85%CF%81%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE %BF%CF%82http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC %CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%91% CF%85%CF%81%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE %BF%CF% _1/10.htmhttp:// _1/10.htm