ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Οι δράκοντες είναι μυθικά τέρατα που κατέχουν τα νερά των πηγών (Δρακονέρια). Μύθοι για το δράκο που εμποδίζει τη χρήση του νερού και τον ήρωα που τον σκοτώνει υπάρχουν σε πολλούς λαούς και θρησκείες. Στη χριστιανική θρησκεία τέτοιος ήρωας είναι ο Αγιος Γεώργιος. Αλλες φορές τα στοιχειά των ποταμών παρουσιάζονται πολύ ευαίσθητα και ρομαντικά.

ΝΑΪΑΔΕΣ Νύμφες των γλυκών νερών, πηγών (κρηνών), ποταμών, λιμνών.Ο Ομηρος θεωρεί κόρες του Δία ως θεού των νεφών και τις παρουσιάζει να δέχονται Θείες τιμές. Ήταν προσκαλεσμένες στον Όλυμπο και συμμετείχαν στα Θεία συμβούλια. Οι κατοικίες τους βρίσκονταν σε παραποτάμιους χώρους, τα δε ειδικότερα ονόματα τους τα λάμβαναν από τους ποταμούς στους οποίους κατοικούσαν. Αποδίδονταν σε αυτές, όπως και στο νερό, μαντικές και ιαματικές ικανότητες. Πίστευαν επίσης ότι αν ένα νεαρό αγόρι ή κορίτσι πέθαινε κοντά στα νερά που βρίσκονταν σε τρυφερή ηλικία, οι ναϊάδες ή άλλες νύμφες τα άρπαζαν. Παριστάνονταν συνήθως σε αγγεία να αντλούν ή να φέρνουν εντός δοχείου νερό ή κρατώντας κομψά όστρακα.

ΝΑΪΑΔΕΣ Πίστευαν ακόμη πως οι Ναϊάδες είχαν ιατρικές θεραπευτικές ικανότητες, κυρίως λόγω της σχέσης τους με τον Απόλλωνα, καθώς και το χάρισμα να προφητεύουν τα μελλούμενα. Για την ακρίβεια, επικρατούσε η αντίληψη πως ήξεραν να ερμηνεύουν τη θέληση της ανώτερης θεότητας· η Ερατώ τις επιθυμίες του Πάνα ή η Δάφνη αυτές της Γαίας. Στο σπήλαιο Σφραγίδιο του βουνού Κιθαιρώνας υπήρχε μαντείο των Νυμφών. Oι Νύμφες λατρεύονταν σε πολλά μέρη σ' όλη την Ελλάδα, δεν υπήρχαν όμως ναοί αφιερωμένοι σ' αυτές. Οι θυσίες προς τιμή τους γίνονταν κοντά σε πηγές ή μέσα σε σπηλιές.

Λέγονται και Ανεράιδες ή Ανεράδες Λέγονται και Ανεράιδες ή Ανεράδες. Το όνομά τους προέρχεται από τις Νηρηίδες, τις θαλάσσιες νύμφες που ταυτίστηκαν με τις Νύμφες των πηγών. Σε διάφορα μέρη της Ελλάδας οι Νεράιδες γίνονται Ξωτικά, Αγερικά, Ανεμικές, Ξωνέρια, Κυράδες, Καλομοίρες, Καλούδες. Εμφανίζονται στα σπήλαια, στις πηγές, κοντά στα πηγάδια, στα ποτάμια αλλά και στους αγρούς και στα αλώνια. Διακρίνονται επίσης σε τοπικές και ξενικές. Οι τοπικές είναι καλές και προστατεύουν τους συντοπίτες τους, ενώ οι ξενικές είναι επικίνδυνες ΝΕΡΑΪΔΕΣ

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ Όταν η θάλασσα λυσσομανούσε, ήταν ο Ποσειδώνας που «καβάλα» στα ατίθασα άλογά του ξεχυνόταν αγριεμένος. Θεός κυρίαρχος των θαλασσών , σε αυτόν κατέφευγαν οι ναυτικοί και οι ψαράδες για να τον παρακαλέσουν. Του έδιναν την πρώτη ψαριά για να τον καλοπιάσουν, να είναι καλοτάξιδοι και να έχουν πολύ ψάρι.      Όταν οι αγέρηδες σφύριζαν πάνω από τα κύματα και σάρωναν τα κατάρτια των πλοίων, ήταν ο Τρίτων, ο γιος του Ποσειδώνα, που φυσώντας το κέρας έβγαζε ήχους τρομερούς και διαλαλούσε τη θέληση του πατέρα του.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΑΙ ΘΕΤΙΔΑ Με τους θεούς συνδέονταν τα αναβλύζοντα από τη γη νερά τα οποία είχαν ιαματικές και μαντικές ιδιότητες. Τέτοια ήταν η «Πηγή της Δήμητρας» στην Πάτρα, το «Λυσσόνερο» των Λούσων και άλλα. Τα πιο γνωστά και φοβερά όμως ήταν τα «Ύδατα της Στυγός» στο Χελμό για τα οποία κάνει λόγο ο Όμηρος στην Ιλιάδα, γιατί ήταν τα νερά που πήγαζαν από τον κάτω κόσμο, τον Άδη. Σε αυτά βούτηξε η Θέτιδα τον γιο της τον Αχιλλέα για να γίνει αθάνατος, αλλά το μέρος που τον κρατούσε, η φτέρνα, έμεινε θνητή , όπως απέδειξε το βέλος του Πάρη που τον σκότωσε στον Τρωϊκό πόλεμο.

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Μια μέρα απφάσισαν οι θεοί να δώσουν στον Μέγα Αλέξανδρο το αθάνατο νερό γιατί ήταν πιστός στην Ελλάδα. Το νερό το έβαλαν στο δωμάτιό του. Η αδελφή του νομίζοντας ότι ήταν κανονικό νερό το ήπιε. Όταν κατάλαβε ότι το νερό προοριζόταν για τον αδελφό της , για να γίνει αθάνατος στενοχωρήθηκε τόσο πολύ που ήθελε να αυτοκτονήσει. Έτσι πήγε σε ένα γκρεμμό που από κάτω είχε θάλασσα κα πήδηξε για να πεθάνει. Επείδη όμως είχε πιει το αθάνατο νερό δεν σκοτώθηκε αλλά μεταμορφώθηκε σε γοργόνα. Ο μύθος λέει ότι όποιο καράβι συναντούσε το ρωτούσε αν ζει ο Μέγας Αλέξανδρος. Αν οι ναυτικοί ήξεραν το μύθο και απαντούσαν ότι ο αδελφός της ζει, ζει και βασιλεύει τους βοηθούσε να φτάσουν στον προορισμό τους. Αν δεν ήξεραν και της απαντούσαν αρνητικά και ότι ο αδελφός της πέθανε τότε έκανε τρικυμία και βούλιαζε το πλοίο τους.

Oι Iνδιάνοι της Bόρειας Aμερικής έχουν μια σοφή ρήση για το νερό, στο οποίο είναι αφιερωμένη η 22α Mαρτίου κάθε έτους, που ορίσθηκε από τον OHE, το 1992, «Παγκόσμια Hμέρα για το Nερό»: «Tο νερό το δανειστήκαμε από τα εγγόνια μας και οφείλουμε να τους το παραδώσουμε όπως το παραλάβαμε».