Εγκλήματα Πολέμου Μαρτυρίες 40 ανθρώπων για βασανιστήρια Σκληρά βασανιστήρια σε ιρακινές φυλακές καταγγέλλει το παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε πρόσφατη έκθεσή του.

ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ Κατήγγειλε ότι υπέστη σκληρά βασανιστήρια, όπως σοδομισμό, ηλεκτροσόκ στα γεννητικά του όργανα και ξυλοδαρμό. Συνεχή βασανιστήρια με ηλεκτροσόκ και σεξουαλική κακοποίηση σε κρατούμενους σε μυστική φυλακή στο Ιράκ καταγγέλλει το παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σύμφωνα με το BBC. Το παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επικαλείται μαρτυρίες περισσότερων από 40 ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένου και ενός Βρετανού υπηκόου, σύμφωνα με τον οποίο οι βασανιστές ήταν μέλη του ιρακινού στρατού.

Οι ιρακινές Αρχές αρνούνται την ύπαρξη μυστικών κέντρων κράτησης, ωστόσο και στο παρελθόν είχαν υπάρξει τέτοιου είδους καταγγελίες. Συγκεκριμένα, έκθεση του ΟΗΕ το 2006, έκανε λόγο για καταστάσεις εκτός ελέγχου, οι οποίες ενδεχομένως να είναι και χειρότερες από αυτές κατά τη διάρκεια που στην εξουσία ήταν ο Σαντάμ Χουσεΐν.

Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, περισσότεροι από 400 κρατούμενοι φέρεται να έχουν κρατηθεί σε μυστικό κέντρο κράτησης σε αεροπορική βάση στη Βαγδάτη.

Τα στρατόπεδα πριν τον πόλεμο Χίτλερ Τα στρατόπεδα πριν τον πόλεμο Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δημιουργήθηκαν ήδη από τις αρχές της Ναζιστικής διακυβέρνησης στη Γερμανία το 1933. Οι Ναζιστές δημιούργησαν στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσα στην Γερμανία, πολλά από τα οποία κατασκευάστηκαν από τις τοπικές αρχές, με σκοπό τον εγκλεισμό σε αυτά των πολιτικών κρατουμένων και των ανεπιθύμητων ατόμων.

Τα αρχικά στρατόπεδα συγκέντρωσης σταδιακά απέκτησαν ενιαίο έλεγχο και μέχρι το 1939 είχαν τεθεί σε λειτουργία έξι από τα μεγαλύτερα στρατόπεδα συγκέντρωσης: το Νταχάου (1933), το Σάξενχαουζεν (1936), το Μπούχενβαλντ (1937), το Φλόσενμπεργκ (1938), το Μαουτχάουζεν (1938) και το Ράβενσμπρικ (1939).

Το 1938 τα Ες-Ες άρχισαν να εκμεταλλεύονται την καταναγκαστική εργασία σε αυτά τα στρατόπεδα με σκοπό το κέρδος. Πολλές γερμανικές εταιρίες χρησιμοποίησαν εργατικό δυναμικό από στρατόπεδα συγκέντρωσης, ειδικά κατά τη διάρκεια του Πολέμου.

Τα στρατόπεδα κατά τη διάρκεια του πολέμου Μετά το 1939, με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έγιναν σταδιακά οι τόποι όπου όσοι θεωρούνταν εχθροί των Ναζί, περιλαμβανομένων των Εβραίων και των αιχμαλώτων πολέμου, είτε θανατώνονταν είτε υποχρεώνονταν σε καταναγκαστική εργασία είτε κρατούνταν σε συνθήκες υποσιτισμού και βασανιστηρίων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους "ανεπιθύμητους" διεσπάρησαν σε όλη την Ευρώπη.

Δημιουργώντας νέα στρατόπεδα σε περιοχές πυκνοκατοικημένες από "ανεπιθύμητους", όπως οι περιοχές με μεγάλους πληθυσμούς Εβραίων, Πολωνικής ιντελιγκέντσια, κομμουνιστών ή Τσιγγάνων. Τα περισσότερα στρατόπεδα βρίσκονταν στην περιοχή της Γενικού Κυβερνείου στην Πολωνία.

Η μεταφορά των κρατουμένων γινόταν συνήθως κάτω από τρομερές συνθήκες με τη χρήση αμαξοστοιχιών για τη μεταφορά εμπορευμάτων, μέσα στα οποία πολλοί πέθαιναν πριν φτάσουν στον προορισμό τους. Στρατόπεδα συγκέντρωσης υπήρχαν και μέσα στη Γερμανία και, μολονότι δεν είχαν σχεδιαστεί με σκοπό τη συστηματική εξόντωση, πολλοί κρατούμενοι σε αυτά πέθαιναν εξαιτίας των σκληρών συνθηκών που επικρατούσαν ή των εκτελέσεων.

Με την έναρξη εφαρμογής του σχεδίου της τελικής λύσης, δημιουργήθηκαν τα λεγόμενα "στρατόπεδα εξόντωσης". Σκοπός τους δεν ήταν ο εγκλεισμός και η καταναγκαστική εργασία, όπως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά η συστηματική και χωρίς οίκτο εξόντωση όσων μεταφέρονταν σε αυτά. Τα στρατόπεδα εξόντωσης δημιουργήθηκαν εκτός Γερμανικού εδάφους, στο έδαφος της κατεχόμενης Πολωνίας.

Τα στρατόπεδα μετά τον πόλεμο Στην Ανατολική Γερμανία κάποια στρατόπεδα συγκέντρωσης τέθηκαν και πάλι σε λειτουργία από τις Σοβιετικές κατοχικές δυνάμεις και χρησιμοποιήθηκαν για τη φυλάκιση πολιτικών αντιπάλων, που περιλάμβαναν από πρώην Ναζιστές μέχρι σοσιαλδημοκράτες. Δεκάδες χιλιάδες κρατούμενοι πέθαναν στο Ζάξενχαουζεν και στο Μπούχενβαλντ μεταξύ των ετών 1945-1950.

Τα περισσότερα από τα στρατόπεδα αυτά καταστράφηκαν μετά τον πόλεμο, αν και παρέμειναν μερικά (όπως το Νταχάου) ως μόνιμα μνημεία. Επίσης, δεν απελευθερώθηκαν όλοι οι κρατούμενοι από τις συμμαχικές δυνάμεις· οι ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι δεν αφέθηκαν ελεύθεροι, αλλά υποχρεώθηκαν να εκτίσουν την ποινή τους σύμφωνα με την Παράγραφο 175 του προναζιστικού Γερμανικού νόμου κατά της ομοφυλοφιλίας.

ΚΟΥΡΟΥΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ