Η ΑΝΑΤΙΝΑΞΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΝΑΥΑΡΧΙΔΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΝΑΡΗ(1822) Παρουσίαση από τον: Κωνσταντίνο Αφάμη Ευτυχία Δημητριάδου Μάκη Αλεξάνδρου Βόβα Μουττιάν
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΗΡΩΑ Κωνσταντίνος Κανάρης (1793 ή 1795 – 2 Σεπτεμβρίου 1877), Έλληνας επαναστάτης, ναύαρχος και πολιτικός, ήρωας της Επανάστασης του 1821 Πρώτα χρόνια Γεννήθηκε στα Ψαρά γύρω στο 1793. Από μικρός δούλευε σε πλοία συγγενών του, κυρίως σ' αυτό του Μπουρέκα. Το αρχικό του επίθετο ηταν Κανάριος .Ο πατέρας του Μικές Κανάριος είχε εκλεγεί επανελημένα Δημογέροντασ των Ψαρρων. Όταν πέθανε ο θειος του Δημητριος Μπουρέκα στου οποιου το μικρό εμπορικό πλοίο εργαζόταν, ανέλαβε καπετάνιος του ο ίδιος σε ηλικία είκοσι ετών. Πήγε στην Οδησσό για πρώτη φορά το 1820. Ήξερε για τη Φιλική Εταιρεία αλλά δεν είχε γίνει μέλος της. Όταν έμαθε ότι ξέσπασε η επανάσταση στις Παραδουνάβειες Ηγεμονίες, γύρισε εσπευσμένα στα Ψαρά. Ήταν απ' τους πρώτους που κατατάχθηκαν στον στόλο των Ψαριανών. Ναύαρχος ήταν ο Ν. Αποστόλης. Ο Κανάρης έκανε επιδρομές στα μικρασιατικά παράλια ενώ κατόπιν εντάχθηκε στα πυρπολικά. Η ανατίναξη στην Ερεσσό ενός τουρκικού δικρότου τον παρακίνησε να κάνει ένα ανάλογο εγχείρημα
ΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΝΑΥΑΡΧΙΔΑΣ Ιούνιος 1822 Λιμάνι της Χίου Σκοπός: Εκδίκηση για την σφαγή στην Χίο
ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ Στην πυρπόληση της ναυαρχίδας βοήθησαν : Η νύχτα χωρίς φεγγάρι Η φρούρηση στα καράβια ήταν λιγοστή 2. Το πυρπολικό πλησίασε με μεγάλη ταχύτητα την ναυαρχίδα και την ανατίναξε.
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΝΑΡΗ Όλη η βουλή των προεστών στο μόλο συναγμένη είπε πως όξω στη στεριά τους Τούρκους θα προσμένει. Τότε έβγαλα το φέσι και να μιλήσω θάρρεψα προβάλλοντας στη μέση: «Τίποτα, αρχόντοι, δε φελά, μονάχα το καράβι!» Σα μ' άκουσε ένα απ' τα τρανά καλπάκια μας, ανάβει και το φαρμάκι χύνει: «Ποιος είναι αυτός, και πώς τον λέν, που συμβουλές μας δίνει;» Να τα Ψαρά πως χάθηκαν. Κ' εγώ φωτιά στο χέρι πήρα, και πέρα τράβηξα κατά της Χιός τα μέρη, κ΄ είπα από κεί -δε βάσταξα- με χείλια πικραμένα: «Να πώς με λέν έμενα». ΠΑΛΛΗΣ Α
Κάποιοι δαιμόνοι τον είχαν στείλει. Έγινε αχείλη κόσμου που επόνει. (Ήρωες χρόνοι!) Και πως εμίλει με το φιτίλι, με το τρομπόνι! Το πέρασμά του, μήνυμα κρύο μαύρου θανάτου. Κι είχε το θείο χέρι που φλόγα κράταε κι ευλόγα. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ Κ.