Ολυμπιακοί Αγώνες Αγώνες που τελούνταν στην Ολυμπία κατά την αρχαιότητα και μέχρι τον 4ο αι. και συνεχίζονται ως τις μέρες μας. Οι Ολυμπιακοί αγώνες υπήρξαν η λαμπρότερη έκφραση της ενότητας της ελληνικής φυλής, στιγμή ειρηνικής δημιουργίας και ευγενικής άμιλλας, μήνυμα πανελλήνιας ενότητας μέσα σε καιρούς εμφύλιων συγκρούσεων και διαμαχών, η αφύπνιση της συνείδησης του ενιαίου της γλώσσας, των ηθών, των εθίμων, του πολιτισμού, της λατρείας και των ιδανικών των Ελλήνων.

776 π.Χ.: Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες   Η Ολυμπία βρίσκεται σε απόσταση 10 χλμ. από τη θάλασσα στην περιοχή της Ηλείας, στη βορειοδυτική Πελοπόννησο. οι Ολυμπιακοί Αγώνες τελέστηκαν για πρώτη φορά το 776 π.Χ. και περιλάμβαναν ένα και μοναδικό αγώνισμα, το στάδιο, στο οποίο κέρδισε ο Κόροιβος ο Ήλειος, ο πρώτος γνωστός ολυμπιονίκης.  

Η Ολυμπιάδα Οι Ολυμπιακοί Αγώνες τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια, τη δεύτερη εβδομάδα του Ιουλίου, και διαρκούσαν τέσσερις έως πέντε μέρες τους Κλασικούς χρόνους, αν και στη μακραίωνη ιστορία τους υπήρξαν αυξομειώσεις στη διάρκειά τους. Μέχρι την 24η Ολυμπιάδα (684 π.Χ.) διεξάγονταν σε μία μόνο μέρα, ενώ άλλες τρεις προστέθηκαν στην 37η Ολυμπιάδα (632 π.Χ.). Με το πέρασμα των αιώνων, οι αγώνες εξελίσσονταν και νέα αγωνίσματα προσθέτονταν στο πρόγραμμά τους. Κατά τη διάρκεια διεξαγωγής τους, οι Έλληνες θυσίαζαν στο Δία και τους άλλους θεούς του ιερού, πραγματοποιούνταν διάφοροι αθλητικοί αγώνες και η διοργάνωση τελείωνε με μεγάλες εορταστικές τελετές θρησκευτικού χαρακτήρα.    

Αγωνίσματα των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αρχαιότητας περιλάμβαναν ένα σημαντικό αριθμό αγωνισμάτων. Πολλά από αυτά είναι πρόγονοι των σύγχρονων ολυμπιακών αθλημάτων και είχαν όρους και κανόνες όχι άγνωστους στους σύγχρονους αθλητές. Τα αρχαία ολυμπιακά αγωνίσματα ήταν τα εξής: Αγώνες κηρύκων και σαλπιγκτών Ακόντιο Άλμα Δίσκος Δρόμος Ιππικά αγωνίσματα Παγκράτιο Πάλη Πένταθλο Πυγμαχία

Κανόνες συμμετοχής Κατά τη διάρκεια της Κλασικής περιόδου στους Ολυμπιακούς αγώνες μπορούσαν να συμμετέχουν όλοι οι Έλληνες, από διάφορες πόλεις-κράτη της κυρίως Ελλάδας και των αποικιών της. Η συμμετοχή των δούλων και των "βαρβάρων" απαγορευόταν αυστηρά, όπως και όσων είχαν διαπράξει εγκλήματα ή είχαν κλέψει κάποιο ναό. Την Ελληνιστική περίοδο οι αγώνες έγιναν διεθνείς. Οι Έλληνες που συμμετείχαν ήταν κυρίως επαγγελματίες αθλητές που κατάγονταν και μετακινούνταν από πόλη σε πόλη για να κερδίσουν μεγάλα χρηματικά έπαθλα. Αργότερα, στη Ρωμαϊκή περίοδο, καθώς παρήκμαζε το αθλητικό πνεύμα, οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες αγωνίζονταν στην Ολυμπία, ενώ στους δούλους επιτρεπόταν να συμμετέχουν στους αγώνες που γίνονταν σε άλλες πόλεις.

Ολυμπιακοί Αγώνες και γυναίκες 1 Σύμφωνα μ' έναν πολύ αυστηρό κανόνα, εκτός του ότι απαγορευόταν η συμμετοχή γυναικών ως αθλητριών, απαγορευόταν ακόμη και η είσοδος στο Στάδιο των παντρεμένων γυναικών, οι οποίες δεν μπορούσαν έτσι να παρακολουθήσουν τ' αγωνίσματα. Αυτό διαρκούσε μόνο για την περίοδο των αγώνων. Στη μόνη γυναίκα που επιτρεπόταν η είσοδος ήταν η ιέρεια της Δήμητρας Χαμύνης, που παρακολουθούσε τους αγώνες καθισμένη στο βωμό της θεάς, απέναντι από τις θέσεις των κριτών. Στους Ρωμαϊκούς χρόνους αυτή την τιμητική θέση κατείχε η Ρήγιλλα, σύζυγος του Ηρώδη του Αττικού.

Ολυμπιακοί Αγώνες και γυναίκες 2 Η μόνη γυναίκα που κατάφερε να παραβεί το νόμο και να μείνει ατιμώρητη ήταν η Καλλιπάτειρα, κόρη, αδερφή και μητέρα ολυμπιονικών. Η Καλλιπάτειρα έδειξε ιδιαίτερη φροντίδα στην ανατροφή και την εκγύμναση του γιου της Πεισίδωρου, γι' αυτό η επιθυμία της ήταν να τον δει να αγωνίζεται στους αγώνες. Ντυμένη μ' αντρικά ρούχα μπήκε στο Στάδιο για να παρακολουθήσει το γιο της να τρέχει. Μετά τη νίκη εκείνου, στην προσπάθειά της να εισέλθει στο αγωνιστικό χώρο, έπεσαν τα ρούχα της αποκαλύπτοντας το φύλο της. Οι ελλανοδίκες, ωστόσο, δεν την τιμώρησαν, τιμώντας έτσι τα μέλη της οικογένειάς της, που ήταν όλοι ολυμπιονίκες.

Ολυμπιακοί Αγώνες και γυναίκες 3 Υπήρχαν ειδικοί αγώνες δρόμου για τις νέες κοπέλες, οι οποίοι γίνονταν στην Ολυμπία προς τιμήν της θεάς Ήρας κάθε τέσσερα χρόνια. Στα Ηραία, όπως ονομάζονταν, έπαιρναν μέρος νέες γυναίκες παρθένοι, που χωρίζονταν ηλικιακά σε κατηγορίες -κορασίδες, νεάνιδες και γυναίκες- ντυμένες με κοντό χιτώνα και έχοντας γυμνό το δεξί ώμο μέχρι το στήθος. Η νικήτρια στεφανωνόταν με κλαδί ελιάς, αποκτούσε το δικαίωμα να αναθέσει γλυπτή εικόνα με το όνομά της στο Ηραίο και της προσφερόταν μερίδιο από την αγελάδα που είχε θυσιαστεί στην Ήρα. Στους Ολυμπιακούς αγώνες οι γυναίκες είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο ως ιδιοκτήτριες στα ιππικά αγωνίσματα, όπου βραβευόταν ο ιδιοκτήτης του αλόγου και όχι ο αναβάτης. Χάρη σ' αυτόν το θεσμό, πολλές γυναίκες ανακηρύχθηκαν ολυμπιονίκες. Πρώτη γυναίκα ολυμπιονίκης υπήρξε η Κυνίσκα, κόρη του βασιλιά της Σπάρτης Aρχίδαμου.

Οι ελλανοδίκες Οι δικαστές των Ελλήνων. Κατά τη διάρκεια των αγώνων κατοικούσαν στο Ελλανοδικείο, ένα μεγάλο κτήριο στην αγορά της πόλης, και φορούσαν πορφυρούς χιτώνες για να ξεχωρίζουν. Ήταν υπεύθυνοι για την απονομή των επάθλων στους νικητές και την επιβολή τιμωρίας και προστίμων στους παραβάτες των κανονισμών. Για να προάγουν τους αγώνες και να εξασφαλίσουν ένα άψογο τελικό θέαμα, επέβλεπαν τους αθλητές το μήνα της προπόνησης, επέλεγαν αυτούς που είχαν προετοιμαστεί ικανοποιητικά και απέρριπταν εκείνους με τις χαμηλές επιδόσεις. Η κρίση τους δεν αφορούσε μόνο το ζήτημα της σωματικής επίδοσης, αλλά και το χαρακτήρα και το ήθος των αθλητών.

Εκεχειρία Πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων κηρυσσόταν η εκεχειρία, κατά την οποία όλες οι ελληνικές πόλεις έπαυαν τις εχθροπραξίες για μια ορισμένη περίοδο. Η περίοδος αυτή διαρκούσε από ένα μήνα έως τρεις, όσο δηλαδή χρειαζόταν για τους αθλητές και τους επισκέπτες να φτάσουν ανενόχλητοι στο ιερό της Ολυμπίας, να παρακολουθήσουν τα αγωνίσματα και να επιστρέψουν στις πόλεις τους ασφαλείς. Χάρη στο θεσμό αυτό, οι Ολυμπιακοί Αγώνες κέρδισαν μεγάλη φήμη στις ελληνικές πόλεις. Συνοπτικά οι όροι της εκεχειρίας ήταν οι ακόλουθοι: Όλες οι εχθροπραξίες σταματούσαν, ενώ το κράτος των Ηλείων ανακηρυσσόταν ουδέτερο και προσβάσιμο σε όλους. Οι αθλητές και οι επισκέπτες από πόλεις που βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση μπορούσαν να ταξιδέψουν με ασφάλεια μέσα από εχθρικές περιοχές. Στρατός και όπλα απαγορεύονταν στα εδάφη της Ηλείας. Κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας αναστελλόταν η εκτέλεση θανατικής ποινής.

Η σημασία της νίκης Η νίκη στους Ολυμπιακούς αγώνες ισοδυναμούσε με απόκτηση πανελλήνιας φήμης και δόξας. Το πρόσωπο του Ολυμπιονίκη περιέβαλλαν μύθοι, θρύλοι, ανέκδοτα και παραδόσεις. Η ιδιαίτερη πατρίδα του γιόρταζε την υποδοχή του με μεγάλες τιμές. Ο νικητής των αγώνων έμπαινε στην πόλη με τέθριππο άρμα από μια μεριά του τείχους που κατεδάφιζαν για να δείξουν ότι με τέτοιους πολίτες τα τείχη είναι άχρηστα. Η πόλη τιμούσε τους Ολυμπιονίκες της με θρησκευτικά αξιώματα, δωρεάν σίτιση στο πρυτανείο, προεδρία στο θέατρο, στις γιορτές και στους αγώνες. Προς τιμήν τους συνέθεταν επίσης επινίκιους ύμνους και ανέθεταν ανδριάντες τους στην Ολυμπία.

Κότινος, έπαθλο των Ολυμπιακών Αγώνων Σύμφωνα με την μυθολογία ο εφευρέτης του αθλητισμού και ο θεμελιωτής των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ο Ιδαίος Ηρακλής, ο οποίος φύτεψε για πρώτη φορά αγριελιά στην Ολυμπία. Την είχε φέρει από την πατρίδα του, την Κρήτη. Ο Ιδαίος Ηρακλής είχε τέσσερα αδέρφια. Ο μεγαλύτερος αδερφός τούς πήγε κάποια μέρα στην Ολυμπία για να τρέξουν. Ήταν ο πρώτος αγώνας δρόμου που έγινε στον κόσμο! Ο Ηρακλής στεφάνωσε τον νικητή με ένα κλαδί από την ελιά που είχε ο ίδιος φυτέψει εκεί. Κι από τότε έμεινε η συνήθεια να στεφανώνουν με κλαδιά – στεφάνια αγριελιάς τους νικητές των Ολυμπιακών αγώνων. Πράγματι, το μοναδικό βραβείο («άθλον») για τους νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ένα στεφάνι φτιαγμένο από τον «κότινο», δηλαδή την άγρια ελιά. Ο κότινος καθιερώθηκε, ως έπαθλο, από τον Ίφιτο, ύστερα από χρησμό του Μαντείου των Δελφών, την έκοβε πάντα δε από την «Καλλιστέφανο» ελιά ένα μικρό αγόρι (του οποίου ζούσαν και οι δυο γονείς του). Το παιδί αυτό πήγαινε στην ελιά και έκοβε με χρυσό ψαλίδι τόσα ακριβώς κλαδιά όσα και τα αγωνίσματα των Ολυμπιακών. Έπειτα το πήγαινε στο ναό της θεάς Ήρας, όπου και τα τοποθετούσε πάνω σε χρυσελεφάντινη τράπεζα. Οι ελλανοδίκες έπαιρναν από εκεί τα κλαδιά, έφτιαχναν στεφάνια και τα πρόσφεραν ως έπαθλο στους αθλητές

Ολυμπιακοί Αγώνες στη Ρώμη το 80 π.Χ. Η ολοκλήρωση της κατάκτησης από τους Ρωμαίους το 2ο αι. π.Χ., στέρησε την Ελλάδα από χιλιάδες έργα τέχνης, τα οποία μεταφέρονταν στη Ρώμη και σε άλλες πόλεις, προκειμένου να διακοσμήσουν πλούσιες επαύλεις. Ο Σύλλας λαφυραγώγησε το ιερό και μετέφερε την 175η Ολυμπιάδα (80 π.Χ.) στη Ρώμη.

393 μ. Χ.: Κατάργηση των αγώνων Όταν ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι Ολυμπιακοί θεωρούνταν πια σαν μία παγανιστική γιορτή, και το 393 μ. Χ.,ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος απαγόρευσε τη διεξαγωγή τους. Με αυτό τον τρόπο τελείωσε μία περίοδος χιλίων χρόνων κατά την οποία οι Ολυμπιακοί διεξάγονταν συνέχεια κάθε τέσσερα χρόνια.

1896: Αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων Μετά την διακοπή των Ολυμπιακών Αγώνων για αρκετό καιρό, η αναβίωσή τους έγινε από το Γάλλο Βαρόνο Πιέρ ντε Κουμπερτέν ………………………………………………….. και τον Έλληνα Δημήτριο Βικέλα το 1896 στην Αθήνα, με ιδιαίτερη λαμπρότητα, στο Παναθηναϊκό στάδιο.

Η πρώτη αφίσα των Ολυμπιακών Αγώνων Το εξώφυλλο του βιβλίου του Charles Beck για την Ολυμπιάδα του 1896 έγινε η πρώτη ολυμπιακή αφίσα.

Ο Ολυμπιακός Ύμνος Ο Ολυμπιακός Ύμνος δηλώνει την ένωση του αρχαίου παρελθόντος με το εθνικό παρόν. Οι στίχοι είναι του εμπνευσμένου ποιητή μας Κωστή Παλαμά και η μελοποίηση έγινε από το διακεκριμένο Έλληνα μουσουργό Σπυρίδωνα Σαμάρα. Το ποίημα έχει ως εξής: Αρχαίο πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού, κατέβα, φανερώσου κι άστραψ' εδώ πέρα στη δόξα της δικής σου γης και τ' ουρανού. Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι, στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή και με τ' αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί. Κάμποι, βουνά και πέλαγα φέγγουν μαζί σου σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου, αρχαίο πνεύμ' αθάνατο, κάθε λαός.

Μαραθώνιος Από πολύ πρωί εκδηλώθηκε ασυνήθιστη κίνηση. Από τη στιγμή που προτάθηκε η διοργάνωση των αγώνων στην Αθήνα, όλη η Ελλάδα αυτό το αγώνισμα περίμενε. Βαθμηδόν καλλιεργήθηκε η ιδέα ότι ο νικητής του Μαραθωνίου έπρεπε να είναι Έλληνας. Έτσι, πολλές υποσχέσεις και βραβεία άρχισαν να ανακοινώνονται. Ξενοδόχοι, ράφτες, κομμωτές και άλλοι έμποροι δημοσίευσαν διακηρύξεις στις εφημερίδες, υποσχόμενοι ότι αν ο νικητής του Μαραθωνίου ήταν Έλληνας θα του παρείχαν δωρεάν τις υπηρεσίες του επαγγέλματός τους για συγκεκριμένο διάστημα ή ισόβια, ενώ άλλοι ανέλαβαν να προσφέρουν βραβεία και δώρα. Υπολογίζεται ότι περίπου εβδομήντα χιλιάδες θεατές παρακολούθησαν εκείνη τη μέρα τους αγώνες στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Γύρω στις 2.00 το μεσημέρι ξεκίνησε ο αγώνας. Κατά μήκος της διαδρομής, πολλοί κάτοικοι των χωριών της Αττικής είχαν πάρει θέση περιμένοντας τους αγωνιζομένους, τους οποίους χαιρετούσαν ενθαρρύνοντάς τους, χωρίς να κάνουν διαχωρισμούς εθνικότητας, και προσφέροντάς τους δροσιστικά ποτά. Μετά το Πικέρμι, πολλοί άρχισαν να καταβάλλονται από την κούραση και αποσύρονταν στις άμαξες που ακολουθούσαν. Ο Λούης από το Μαρούσι, περνώντας από ένα πανδοχείο κοντά στο Πικέρμι, ζήτησε και ήπιε ένα ποτήρι κρασί.

Σπύρος Λούης Εν τω μεταξύ στο Στάδιο υπήρχε μια αγωνιώδης προσμονή. Τελικά, εισήλθε ένας ηλιοκαμένος άντρας ντυμένος στα λευκά και λουσμένος στον ιδρώτα. Ήταν ο Λούης, ο νικητής του μαραθωνίου. Καθώς κατέφθανε τρέχοντας, ο διάδοχος και ο πρίγκιπας Γεώργιος άρχισαν να τρέχουν στο πλάι του. Το τι συνέβη εκείνη τη στιγμή στο Στάδιο δεν μπορεί να περιγραφεί. Σύσσωμο το πλήθος ενθουσιασμένο πανηγύριζε τη νίκη του. Το κοινό φώναζε και οι μπάντες έπαιζαν τον Εθνικό Ύμνο. Δεύτερος νικητής αναδείχθηκε ο Χαρίλαος Βασιλάκης. Ο Σπύρος Λούης γεννήθηκε το 1872 στο Μαρούσι, χωριό τότε κοντά στην Αθήνα. Η δουλειά του ήταν νερουλάς στα γύρω χωριά. Κατά τη στρατιωτική του θητεία, διακρίθηκε για την ικανότητά του να τρέχει "πιο γρήγορα από άλογο". Ο Σπύρος Λούης, ένας απλός άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση και ειδική εκπαίδευση, που πάντα φορούσε την ελληνική εθνική ενδυμασία, έγινε μύθος. Πολλοί συγγραφείς τού αφιέρωσαν ποιήματα και ύμνους και ο Τύπος τον ανακήρυξε ήρωα.

1920: Η Ολυμπιακή Σημαία H Ολυμπιακή σημαία, το σύμβολο των Ολυμπιακών Αγώνων έχει πέντε συμπλεκόμενους μεταξύ τους κύκλους χρώματος μπλε, κίτρινου, μαύρου, πράσινου, κόκκινου σε ένα λευκό υπόβαθρο. Κάθε κύκλος από αυτούς αντιστοιχεί και σε μια από τις πέντε κατοικίσιμες ηπείρους και αντίστοιχα: Μπλε -> Ευρώπη Κίτρινο -> Ασία Μαύρο -> Αφρική Πράσινο -> Ωκεανία Κόκκινο -> Αμερική Το λευκό πλαίσιο αναπαριστά το γεγονός πως οι αθλητές θα αγωνιστούν με τίμια μέσα, και ο σκοπός τους είναι αγνός: Ο αγώνας αυτός καθ'αυτός. Η σημαία των ολυμπιακών αγώνων έχει και ένα άλλο παγκόσμιο ενωτικό χαρακτήρα. Οι σημαίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των κρατών του κόσμου αποτελούνται απο τον συνδυασμό 2 ή περισσότερων χρωμάτων από τα έξι της ολυμπιακής σημαίας π.χ. Ελλάδα -> λευκό-μπλε , Ισπανία -> κίτρινο-κόκκινο , Η.Π.Α. -> λευκο-κόκκινο-μπλε κτλ. Οι πέντε Ολυμπιακοί κύκλοι σχεδιάστηκαν το 1913, υιοθετήθηκαν το 1914 και παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας το 1920.

1924: χειμερινοί Αγώνες Οι πρώτοι χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες διοργανώθηκαν το 1924 στο Σαμονί της Γαλλίας από τις 25 Ιανουαρίου μέχρι και τις 5 Φεβρουαρίου.

1936: Βερολίνο, η αντιπαράθεση στο ναζισμό Οι ενδέκατοι Ολυμπιακοί Αγώνες υπήρξαν η πλέον συζητημένη διοργάνωση από όσες είχαν προηγηθεί, αλλά και μία από τις περισσότερο συζητημένες στην ιστορία των Αγώνων γιατί ο Χίτλερ ήθελε να κάνει τους Αγώνες βιτρίνα του ναζισμού. Όμως οι επιτυχίες του Jesse Owens, που κέρδισε τέσσερα χρυσά μετάλλια στο στίβο, αποτέλεσαν το κατεξοχήν επιχείρημα για την κατάδειξη της ψευδοεπιστημονικότητας των ρατσιστικών θεωρήσεων σχετικά με ανώτερες και κατώτερες "φυλές", οι οποίες συγκροτούσαν το βασικό πυρήνα της ιδεολογίας του ναζισμού.

1960: οι ιστορικοί Αγώνες Οι πρώτοι Αγώνες που μεταδόθηκαν από την τηλεόραση σε ολόκληρο τον κόσμο οι πρώτοι Αγώνες που εμφανίστηκε η νέα Αφρική. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Ρώμης το 1960 ξεχώρισαν για τον πετυχημένο τρόπο με τον οποίο είχαν συνδεθεί το ιστορικό παρελθόν της "αιώνιας πόλης" με τη σύγχρονη για την εποχή τεχνολογία.

1996: Ατλάντα Οι εικοστοί έκτοι Ολυμπιακοί Αγώνες συνέπεσαν με την επέτειο των εκατό χρόνων από τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες που είχαν διοργανωθεί στην Αθήνα το 1896. Έτσι οι Αγώνες του 1996, που παρά τις προσπάθειες της Ελλάδας για ανάληψη της διοργάνωσης ανατέθηκαν τελικά στις ΗΠΑ και στην πόλη της Ατλάντας, είχαν δημιουργήσει πολλές προσδοκίες σχετικά με τη λαμπρότητα και την αρτιότητα της διοργάνωσης. Τίποτε ωστόσο δεν επιβεβαίωσε τις προσδοκίες αυτές.

2004: Αθήνα Εκατόν οκτώ χρόνια μετά την αναβίωσή τους οι ολυμπιακοί αγώνες επέστρεψαν στη γενέτειρά τους, την Ελλάδα. Η Αθήνα, ως διοργανώτρια πόλη, φιλοξένησε την 28η ολυμπιάδα, μια γιορτή φορτισμένη με συμβολικό περιεχόμενο. 

Οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2012 διεξάγονται στο Λονδίνο, πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου, από τις 27 Ιουλίου ως τις 12 Αυγούστου 2012. Αυτή θα είναι η 30η διοργάνωση Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων. Το Λονδίνο έχει ήδη φιλοξενήσει τις διοργανώσεις του 1908 και 1948. Γίνεται έτσι η πρώτη πόλη που διοργανώνει 3 Ολυμπιακούς Αγώνες.

Φημισμένοι Αρχαίοι Ολυμπιονίκες: Μίλων του Κρότωνος Φημισμένοι Αρχαίοι Ολυμπιονίκες: Μίλων του Κρότωνος  Ο πιο φημισμένος Ολυμπιονίκης στην πάλη ήταν ο Μίλων από τον Κρότωνα της Ιταλίας, με έξι νίκες.Υπάρχουν πολλές ιστορίες που αναφέρονται στην υπερφυσική δύναμη του Μίλωνα, την οποία απέκτησε σηκώνοντας κάθε μέρα ένα μοσχάρι, μέχρις ότου έγινε ταύρος. Λέγεται ότι σήκωσε ένα ταύρο στους ώμους του, τον οποίον αφού περιέφερε δύο γύρους στο στάδιο της Ολυμπίας, αργότερα τον έσφαξε και τον έφαγε μόνος του. Ήταν τέτοια η δύναμη του, που μπορούσε να ξεριζώσει τον κορμό ενός δένδρου.   Κανένας δεν μπορούσε να λυγίσει τα δάκτυλα του τεντωμένου χεριού του. Συνήθιζε να κρατάει στην χούφτα του ένα ρόδι και ενώ οι άλλοι προσπαθούσαν να του το πάρουν, πάντα στο τέλος το ρόδι παρέμενε άθικτο. Ήταν πολύ εύκολο γι' αυτόν να λυγίσει ένα χάλκινο νόμισμα μεταξύ του δείκτη και αντίχειρα. Όταν έγινε Ολυμπιονίκης και του έκαναν το άγαλμα του στην Ολυμπία, το σήκωσε και το τοποθέτησε στην βάση του, αν και ζύγιζε γύρω στα χίλια κιλά. 

Αρραχίων της Φιγαλίας Ένα ηρωικό και συγχρόνως τραγικό γεγονός έλαβε μέρος στην Ολυμπία το 564 π.Χ., όταν ο παγκρατιαστής Αρραχίων από την Φιγαλία πέθανε κατά την διάρκεια του αγώνος. Ο Αρραχίων βρισκόμενος σε δύσκολη θέση, όταν ο αντίπαλος του τον έπιασε με λαβή από τον λαιμό, κατόρθωσε να τον κάνει να παραιτηθεί (ο αντίπαλος ύψωσε το χέρι του), στρίβοντας το πόδι του, ενώ ο ίδιος πέθαινε. Αν και νεκρός, ο Αρραχίων ανακηρύχθηκε νικητής. Κέρδισε σε τρεις συνεχείς Ολυμπιάδες (572/568/564 π.Χ.).

Διαγόρας της Ρόδου Ο πυγμάχος Διαγόρας της Ρόδου (464 π.Χ.) ήταν γνωστός σε όλη την Ελλάδα, ως το καλύτερο παράδειγμα αθλητού.  Η τεχνική του ήταν μοναδική. Δεν προσπαθούσε να αποφύγει τα κτυπήματα του αντιπάλου του και πάντοτε τηρούσε σχολαστικά τους κανόνες της πυγμαχίας.  Οι γιοι του έγιναν επίσης Ολυμπιονίκες και ήταν τυχερός να τους δει να κερδίζουν, ο ένας στην πυγμαχία και ο άλλος στο παγκράτιο.  Μετά το επίτευγμα τους, οι γεμάτοι χαρά γιοι του Διαγόρα, στεφάνωσαν τον πατέρα τους με κλαδιά ελιάς και τον περιέφεραν στο στάδιο, επάνω στους ώμους τους. Ολόκληρο το στάδιο τους χειροκροτούσε και όταν κάποιος του είπε να πεθάνει εκείνη την στιγμή, ο Διαγόρας άφησε το κεφάλι του να πέσει και πέθανε ακαριαία, στους ώμους των παιδιών του.  

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ 1992 (Βαρκελώνη) Πύρρος Δήμας: Χρυσό Άρση Βαρών 82,5 κιλά Βούλα Πατουλίδου: Χρυσό 100μ εμπόδια 1996 (Ατλάντα) Γιάννης Μελισσανίδης: Χρυσό Ενόργανη Νίκος Κακλαμανάκης: Χρυσό Ιστιοπλοία Πύρρος Δήμας: Χρυσό Άρση Βαρών 83 κιλά Κάκι Κακιασβίλι: Χρυσό Άρση Βαρών 99 κιλά

2000 (Σίδνεϋ) Κώστας Κεντέρης: Χρυσό 200μ Μιχάλης Μουρούτσος: Χρυσό Τάε Κβο Ντο 58 κιλά Πύρρος Δήμας: Χρυσό Άρση Βαρών 85 κιλά Κάκι Κακιασβίλι: Χρυσό Άρση Βαρών 94 κιλά

2004 (Αθήνα) Θωμάς Μπίμης-Νίκος Συρανίδης: Χρυσό Καταδύσεις 3μ Ηλίας Ηλιάδης: Χρυσό Τζούντο 81 κιλά Σοφία Μπεκατώρου-Αιμιλία Τσούλφα: Χρυσό Ιστιοπλοία κατ. 470 Δήμος Ταμπάκος: Χρυσό Κρίκοι (Ενόργανη) Αθανασία Τσουμελέκα: Χρυσό 20χλμ Βάδην Φανή Χαλκιά: Χρυσό 400μ Εμπόδια