Το 529μ.Χ. με αυτοκρατορικό διάταγμα του τότε αυτοκράτορα Ιουστινιανού κλείνει η φιλοσοφική σχολή Αθηνών. Ο τελευταίος πνεύμονας του Αρχαίου Ελληνικού φωτός σταμάτησε να λειτουργεί. Βαθύ σκοτάδι έπεσε πάνω στην Αρχαία Γνώση κι αυτό το σκοτάδι έγινε πιό πυκνό κι αποκρουστικό επί αυτοκράτορος Θεοδοσίου. Στα χρόνια του ολοκληρώθηκε η καταστροφή. Μαυροντυμένοι ρασοφόροι γυρνούσαν πόλεις και χωριά καταστρέφοντας τα μνημεία που μιλούσαν για το ένδοξο Ελληνικό παρελθόν. Μάταια όμως!! Ήταν σα να προσπαθούσαν να σκοτώσουν τον αέρα! Τα Ελληνικά χώματα ξαναγεννούσαν με υπερφυσικό τρόπο την Ελληνική Γνώση!! Και σα να μην έφθανε αυτό, ήρθε η ώρα που οι ρασοφόροι διώκτες αναγνώρισαν την ανωτερότητα των θυμάτων τους! Οι θησαυροί της Αρχαιότητας άρχισαν να μπαίνουν στα Βυζαντινά στεγανά κάνοντας παντού αισθητή την φωτοβόλα παρουσία τους!

Ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθωνας γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το Ο πατέρας του κατείχε υψηλό λειτούργημα στην πατριαρχική εκκλησία. Δάσκαλός του ήταν ο πολυθεϊστής Ελισσαίος, που δίδασκε στην Οθωμανική αυλή. Η μαθητεία του κοντά στον Ελισσαίο, σήμαινε για τον Πλήθωνα, την μύησή του στον νεοπλατωνισμό και τον Ζωροαστρισμό, φιλοσοφικά δόγματα που κατά την διάρκεια της ζωής του, κατάφερε να συζεύξει με απόλυτη επιτυχία. Μετά την επιστροφή του από την Οθωμανική αυλή, άρχισε να διδάσκει στην Κωνσταντινούπολη. Κάτι τέτοιο όμως και συγκεκριμένα το αναψηλάφισμα της Αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας, έκανε αρκετούς από τους τότε κοσμικούς και θρησκευτικούς άρχοντες να δυσαρεστηθούν…

Αποτέλεσμα της “αρχοντικής δυσαρέσκειας” ήταν ο εξορισμός του Πλήθωνα στον Μυστρά, από τον Μανουήλ Β’ Παλαιολόγο. Ο Πλήθωνας με μεγάλη χαρά απομακρύνθηκε, από την αντιδραστική πρωτεύουσα. Στον Μυστρά και κοντά στον Δεσπότη Θεόδωρο Β’ Παλαιολόγο, ανέλαβε το αξίωμα του γενικού δικαστή. Εδώ κοντά στον Ταϋγετο, που κεντρίζει τις Αρχαίες μνήμες, ξαναβρίσκει τις ρίζες του Ελληνισμού του. Τα πολλά του ταξίδια στη Δύση και οι τιμές των Δυτικών στο πρόσωπό του, δεν τον έκαναν ούτε για μία στιγμή ν’ απαρνηθεί αυτή την γωνιά της Ελληνικής γής.

Τα μαύρα σύννεφα πύκνωναν πάνω από την εναπομείνασα Βυζαντινή αυτοκρατορία. Η Ασιατική πλημμυρίδα κοιτούσε με λαίμαργο μάτι προς την Δύση! Και δυστυχώς προπύργιο της Δύσης και σ’ εκείνον τον αγώνα, ήταν ο Ελληνισμός. Κάτω από το πρίσμα της Τουρκικής απειλής, ο Πλήθωνας προσπαθεί με ό,τι έχει ένας Έλληνας φιλόσοφος, την γραφίδα και την ψυχή του, να πείσει τους κυβερνώντες στην Κωνσταντινούπολη, για την ανάγκη της πολιτειακής αναδημιουργίας του υπάρχοντος ακόμα Βυζαντινού κράτους. Μάταια όμως! Η κρατική μηχανή του Βυζαντίου, έχει πάψει προ πολλού να λειτουργεί! Εκφυλισμός και παρακμή, είχαν καλύψει την πάλαι ποτέ Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ο Ελληνισμός όμως εξακολουθούσε να υπάρχει, δίνοντας στον Έλληνα φιλόσοφο την ευκαιρία ν΄αναπτύξει την θεωρία της Εθνικής συνέχειας των Ελλήνων, περισσότερο απ’ όλους. Η αγάπη του για την Ελλάδα τον κάνει να προτείνει στους τότε άρχοντες, ολοκληρωμένο σχέδιο διοικητικής, οικονομικής και κοινωνικής μεταρρύθμισης, για την άμυνα του Μωρηά, του μόνου ελεύθερου ακόμη τμήματος. Το εξουσιαστικό σύστημα που προτείνει αποτελείται από δύο τάξεις: α) Την τάξη φυλάκων – πολεμιστών και β) Την τάξη των παραγωγών.

Μέσα από τους συλλογισμούς του Πλήθωνα βλέπουμε να ξεπετάγεται μια αρμονική Ελληνική πολιτεία στην οποία υπάρχει θέση για κάθε Έλληνα πολίτη. Ο Πλήθων αρνιόταν ακόμη την έγγειο ιδιοκτησία, γιατί έβλεπε σ’ αυτήν την γενομένη αδικία σε βάρος του Ελληνικού λαού. Διέβλεπε ακόμη και την αντίδραση των γαιοκτημόνων στο πρόγραμμά του, που έχοντας τεράστιες εκτάσεις ζούσαν πλουσιοπάροχα, αφήνοντας τον Ελληνικό λαό να πεθαίνει μέσα στην πείνα και την εξαθλίωση. Οι γαιοκτήμονες αντιδρούσαν στο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του Πλήθωνα, γιατί έβλεπαν σ’ αυτό τον περιορισμό των προνομίων τους και όχι μόνον. Το μέτρο της δημιουργίας Εθνικού στρατού, που ο φιλόδοφος θεωρούσε σαν το Α και το Ω, για την ανάπτυξη και την προστασία της μελλοντικής Ελληνικής πολιτείας που ονειρεύτηκε, πήγαινε κόντρα στα αποσχιστικά σχέδια των μεγάλων γαοκτημόνων, που δεν εμπιστεύονταν τον Ελληνικό λαό, αλλά τους ξένους μισθοφόρους τους!

Ύπαρξη Εθνικού στρατού σήμαινε ταυτόχρονα και αφύπνιση της Ελληνικής συνείδησης. Αυτή η αφύπνιση όμως ήταν αντίθετη στον ηδονικό κοσμοπολιτισμό των γαιοκτημόνων, γιατί διέβλεπαν σ’ αυτήν το τέλος του μαλθακού τους βίου, σε συνάρτηση με τον περιορισμό των άπειρων προνομίων τους. Οι ελπίδες του Πλήθωνα για την αναγέννηση της αυτοκρατορίας αποδείχθηκαν μάταιες. Η προχωρημένη σήψη, είχε κάνει καλά την δουλειά της. Ο Βυζαντινός κόσμος ήταν γηρασμένος, πολύ συντηρητικός για το παρελθόν του και πολύ δύσπιστος για το μέλλον του. O Bυζαντινός Χριστιανικός κλήρος διακήρυσε, πως η σωτηρία θα έλθει μόνο με μια εσωτερική μεταρρύθμιση ηθικής συμπεριφοράς. Ο Πλήθων αντίθετα πίστευε πως μαζί με την εσωτερική αλλαγή, που θα επέλθει όχι από την Χριστιανική πίστη, την οποία απέρριπτε, αλλά από μια ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ σύνθετη από τους Αρχαίους Ελληνικούς Θεούς και από το ηθικό θεολογικό και Ζωροαστρικό σύστημα, χρειάζεται και αλλαγή του πολιτειακού συστήματος.

Η Βασιλεύουσα όμως, πόλη του Κωνσταντίνου, όπως λέει και ο Παλαμάς στον Δωδεκάλογο του Γύφτου καταδικάζοντας τον Πλήθωνα, τους Έλληνες, αλλά και τον εαυτόν της. Ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθωνας πέθανε στην Πελοπόννησο το 1452, όταν στην Κωνσταντινούπολη βασίλευε ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Ο θάνατος συνάντησε τον Έλληνα φιλόσοφο έναν χρόνο, πριν την πτώση της Βασιλεύουσας των Πόλεων.

Μετά τον θάνατο του Πλήθωνα ο Γεώργιος Σχολάριος φανατικός Χριστιανός και Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη, αμέσως μετά την άλωση, έκαψε το σπουδαιότερο έργο του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου “Πραγματεία περί Νόμων”. Άλλα έργα του Πλήθωνα είναι : Περί διαφορών μεταξύ Πλάτωνα και Αριστοτέλη Περί ειμαρμένης Περί τύχης Πραγματείες περί της ενώσεως των Εκκλησιών Διορθώσεις στην Γεωγραφία του Στράβωνα

ΜΙΚΕΛΑΤΟΥ ΜΙΚΕΛΑΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΝΑΝΟΥ ΝΑΝΟΥ ΝΤΑΛΛΙΑ ΝΤΑΛΛΙΑ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ