1896-1928 «Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος» Κώστας Καρυωτάκης 1896-1928 «Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος»

Κώστας Καρυωτάκης Γενιά του '20 – ομάδα ποιητών που είχε αρνητική στάση απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα (συναισθήματα κούρασης, απαισιοδοξίας και πίκρας) Μαρία Πολυδούρη, Τέλος Άγρας, Κώστας Ουράνης Κάνει την πρώτη εμφάνιση στα παιδικά περιοδικά της εποχής - Διάπλασις των παίδων, Παιδικός αστέρας, Ελλάς

Κώστας Καρυωτάκης «Συνάντηση» με τον Παλαμά – 1916 (αφορμή – η διάλεξη του Καρυωτάκη για τον Γάλλο παρνασσικό ποιητή, Jose Maria de Heredia) Η Γάμπα – σατιρικό περιοδικό (1919) – η αστυνομία θα απαγορεύσει γρήγορα τη δημοσίευσή του, επειδή το θεωρούσε άσεμνο Ο πόνος του ανθρώπου και των πραγμάτων – 1919, (10 ποιήματα), επηρεασμένος από το συμβολισμό

Κώστας Καρυωτάκης «Ο τίτλος είναι πολύ βαρύς για ένα με κάπως φτωχό περιεχόμενο βιβλίο» - Κ. Παλαμάς Το 1919 για πρώτη φορά ένα από τα ποιήματά του («Ξεπροβόδισμα») στο Νουμά Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία. Βυθίζει κάποια μυγδαλιά το ανθοχαμόγελό της Στου βάλτου το θολό νερό. Και η θύμηση της νιότης Παλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη κακία… («Άνοιξη»)

Κώστας Καρυωτάκης Νηπενθή – 1921 (αυτό που διώχνει το πένθος, τη λύπη) («νηπενθές φάρμακον») Δημοσιεύτηκε αρχικά με τον τίτλο Τα τραγούδια της πατρίδας, το 1920 βραβεύτηκε με δεύτερο βραβείο στο Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό «Η λυρική αυτή συλλογή διαπνέεται από την αγάπη προς την γενέτειραν γην, προς τα ξενιτευόμενα αυτής τέκνα, προς τας αγνάς παραδόσεις του ελληνικού κόσμου…

Κώστας Καρυωτάκης …Τα τραγούδια της πατρίδας, απομακρυνόμενα της συνήθους πατριδοκαπηλείας, είναι μία ευγενής εκδήλωσις ποιητικής ψυχής […] εις το στάδιον των προσπαθειών είναι άξιος πάσης ενθαρρήνσεως» (Γ. Πωπ, Αθήναι, 1920)

Κώστας Καρυωτάκης […] Κανένας όμως δεν ανιστορεί και το έρεβος εσκέπασε βαρύ τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε. μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ’ναι […] Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί: «Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε «Την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή Μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ’ναι;»

Κώστας Καρυωτάκης Οι Δον Κιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουν ως την άκρη του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Ιδέα. Κοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία. Σκοντάφτουν στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων, αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσής του δρόμου, ο Σάντσος λέει «δε σ’ το ’λεγα;», μα εκείνοι των μεγάλων σχεδίων αντάξιοι μένουνε και: «Σάντσο, τ’ άλογό μου!» «Δον Κιχώτες»

Κώστας Καρυωτάκης Ελεγεία και Σάτιρες – 1927 (παραπέμπει στον Παλαμά), στα όρια μεταξύ παραδοσιακής και νεωτερικής ποίησης «Κ’ έξαφνα, στα 1927, με την τρίτη και τελευταία συλλογή Ελεγεία και Σάτιρες, μας εξεπέρασεν όλους κ’ εξακολουθητικά! Έγινε αμέσως μαίτρ. Απέκτησε καλούς μαθητάς και κακούς μιμητάς» Τέλος Άγρας, Κριτικά, 1934, σ. 187-188

Κώστας Καρυωτάκης Αυτοκτόνησε στην Πρέβεζα (1928) Απέναντι στο ρητορισμό του Παλαμά και του Σικελιανού Προσγείωση του ποιητικού λόγου Εναλλάσσονται θέματα του θανάτου και του έρωτα Μοτίβα απελπισίας και απαισιοδοξίας, και από την άλλη έντονη διάθεση για αμφισβήτηση και κοινωνική κριτική

Κώστας Καρυωτάκης «Ποιο συναίσθημα περιμένει τον άνθρωπο, αν εξακολουθήσει να ζει και δεν συντριβεί, ύστερ’ απ’ την απογοήτευση πλέον οριστική; Η Σάτιρα». (Τέλος Άγρας) Καρυωτακισμός: υποτίμηση και παρώδηση του ρόλου του ποιητή από τον ίδιο, διαμαρτυρία προς την κοινωνία, έκφραση του προσωπικού αδιεξόδου, χρήση σκληρής γλώσσας και στιχουργικής παρωδίας