Χρίστος Λάσκαρης Χρίστος Λάσκαρης Ο Ποιητής Χρίστος Λάσκαρης γεννήθηκε στο Χάβαρι της Ηλείας και μεγάλωσε στην Πάτρα. Αποφοίτησε απ' την Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης αλλά δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα του δασκάλου. Εργάστηκε ως τη συνταξιοδότησή του στον Ασφαλιστικό Οργανισμό Αστικών Λεωφορείων του Δήμου Πατρών.Παράλληλα, αφοσιώθηκε στα Γράμματα και ειδικότερα στην ποίηση. Ποιητής της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς ήταν μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων ενώ ποιήματά του περιέχονται σε πολλές ανθολογίες και πολλά έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες όπως τα Γερμανικά, τα Ισπανικά, τα Πολωνικά, τα Πορτογαλικά κ.ά. H συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του, τα οποία εκδόθηκαν από διάφορους εκδοτικούς οίκους της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, κυκλοφόρησε το 2004 απ' τις εκδόσεις "Γαβριηλίδη". Το 2007 του απονεμήθηκε το διεθνές Βραβείο ποίησης Καβάφη από το Ινστιτούτο Μελετών Ανατολικής παράδοσης Μοχάμεντ Άλι του Καΐρου ενώ τιμή του επεφύλαξε και η τοπική κοινωνία. Ο Δήμος Πατρέων, η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αχαΐας και το Πανεπιστήμιο Πατρών τον βράβευσαν για το συνολικό του έργο. Ένα έργο που είχε αναγνωριστεί από ανθρώπους του πνεύματος και των γραμμάτων όχι μόνον της Ελλάδος. Υπήρξε άνθρωπος «αθόρυβος», αφοσιωμένος στον ποιητικό του λόγο και παρά την περιπέτεια που αντιμετώπιζε με την υγεία του τα τελευταία χρόνια, ποτέ δεν εγκατέλειπε τις συναντήσεις των ποιητών σε διάφορα γνωστά στέκια της πόλης.Περισσότερα από 320 ποιήματα φέρουν την υπογραφή του και καταγράφουν συναισθήματα, γεγονότα, εικόνες της καθημερινότητας αλλά και βαθύτερα νοήματα ώστε ο αναγνώστης να «ταξιδεύει». Εκτός από τις δεκάδες ποιητικές του συλλογές έχει εκδώσει και αρκετά βιβλία. Χρίστος Λάσκαρης Χρίστος Λάσκαρης

Ορισμενα απο τα βιβλια του ειναι: Ορισμενα απο τα βιβλια του ειναι: «Απόγευμα προς βράδυ» (2007),έκδοση Γαβριηλίδης «Δωμάτιο για έναν» (2001),έκδοση Γαβριηλίδης «Ποιήματα» (1978),έκδοση Γαβριηλίδης «Να εμποδίσεις τις σκιές» (1982),Έκδοση Διαγώνιος «Ο ευτυχισμένος καιρός επέρασε» (1979) «Να τελειώνουμε» (1986), Έκδοση Διαγώνιος «Σύντομο βιογραφικό» (1991),Έκδοση Διαγώνιος «Ποιήματα» (1995),έκδοση Μπιλιέτο «Τέλος προγράμματος» (1997) έκδοση Μπιλιέτο

Νοσταλγια Εκείνο που θα μ' ευχαριστούσε σήμερα είναι να άκουγα ένα ευτυχισμένο ποίημα: δυο λόγια για το Μαστραβίνη που εμέθαγε, το Νώντα Ντάναση. Βαρέθηκα να λένε όλο για την καταπίεση, για οργισμένους νέους και την εποχή μας. Πεθύμησε η ψυχή μου λίγο Τραπαλόγιαννη, το Ντούλο το μουγγό να δέρνει μες στη νύχτα τη γυναίκα του, και το Γκλανγκλάν τον ψειριασμένο.

Καθημερινοτητα Ταξιδεύεις ακόμα βουερό σπίτι της εξοχής και ακόμα η τρελή σου ψυχή επιμένει στο καλοκαίρι. Ακόμα αντλείς από το πηγάδι νερό ακόμα τις νύχτες με πάθος ανασαίνεις ανασαίνεις. Εικόνα μαγική και άσβηστη θλίψη ακόμα κρατάς το παιδί στην καρδιά σου.

Θλιψη [...] σαν άγαλμα προς τη θυρίδα για το εισιτήριο θα προχωρείς και ύστερα στην ουρά πάντα σαν άγαλμα που μες το μάρμαρό του ονειροπολεί, θα στέκεις. Στο τραμ πιασμένος στη χειρολαβή θα ταλαντεύεσαι με το κεφάλι μες τη λύπη κρεμασμένο. Στον Πειραιά, η πρωινή ομίχλη θα σε πνίγει και στο γραφείο οι συνάδελφοι.

Τρυφεροτητα για το παρελθον Τρεις το πρωί. Στο πλάι, η γυναίκα του κοιμάται. Δεν έχει γι'αυτήν φαντάσματα. Ροχαλίζει μ' έναν τρόπο σαν να τον λυπάται. Αλλά και στο ποίημα "Μοναχά οι αυτόχειρες": Μονάχα οι αυτόχειρες είναι πραγματικά ελεύθεροι. Οι άλλοι, βρισκόμαστε στο σώμα μας ακόμα και όταν ονειρευόμαστε.

Ο Θανατοσ Είναι και οι λέξεις επιμένουν. Εμείς οι ίδιοι, έχουμε παραιτηθεί. Ρουφάμε αργά τη σούπα μας. Όμως αυτές και μέσα σε τέτοιο θάνατο δουλεύουν.

Μελαγχολια Μες τον καθρέπτη μόνοι. Ωχροί, χωρίς το βλέμμα τους: σαν να 'χει το μυαλό τους κάπου ταξιδέψει. Δεν επιστέφουνε. Ή επιστρέφουν γερασμένοι. Όπως και η "Ανία" : Με δυσκολία προχωράει η ζωή, σαν άρρωστο απομεσήμερο, σαν Κυριακή. Όπως σ' ένα μπαλκόνι ένα σκυλί, γαβγίζει από ανία.

Μνημεσ Παλιότερα θυμάμαι που αηδίαζα πολύ βλέποντας τη μάνα μου τα βράδια να βγάζει και να περιποιείται τις μασέλες της. Τώρα ως και αυτό πάω να το συνηθίσω.

Σιωπη Τι κάνουνε σ' ένα κρεβάτι; Κοιμούνται ή κάνουν έρωτα. Εκτός απ' την περίπτωση, που παραμένουν σιωπηλοί με μάτια καρφωμένα στο ταβάνι.

ερωτασ Στην πρώτη επαφή που είχαμε, μιλήσαμε όπως δυο ξένοι για πράγματα διάφορα σχεδόν. Στη δεύτερη μπορώ να πω το ίδιο, με κάποια στη φωνή μας διαφορά, ένα χρωμάτισμα. Ώσπου στην Τρίτη, τα λόγια μας ακολουθούσαν παύσεις - εκείνες οι γλυκές σιωπές του έρωτα.

Γλωσσα και εκφραστικα στοιχεια Γλωσσα και εκφραστικα στοιχεια Αγρός η ψυχή και όσο μένει χέρσα κινδυνεύει. Η μέρα έσβησε στους κήπους βασιλεύει ερημιά και το σκοτάδι πνίγει τα τριαντάφυλλα. Ο τρόπος γραφής του λιττός, απέρριτος και υπαινικτικός, αιχμαλωτίζει αμέσως τον αναγνώστη. Ο λόγος του απλός και καθημερινός, λόγος ταπεινός, και καθόλου μεγαλόσχημος και μεγαλόστομος, είναι ο λόγος του καθενός μας που δεν είναι ποιητής. Επιπλέον, στα ποιήματά του διακρίνουμε συχνά και την επιγραμματικότητα. π.χ "Ο αγρός" : Ακόμη,γράφει με μινιμαλιστικό τρόπο-το μέγεθος των ποιημάτων του είναι μικρό και αυτός χαρακτηρίζεται ως μινιατουρίστας της ποίησης- και ο λόγος του είναι ρηματικός.Ας απουσιάζουν τα επίθετα ή τουλάχιστον παρουσιάζονται εκεί που είναι απολύτως αναγκαία.Δεν υπάρχει περιττολογία.( "Η μέρα έσβησε" :)

Η λειτουργια τησ εικονασ Απέναντί μου ένας τοίχος, μιά πλάτη τοίχου με τον αριθμό 37. Δίπλα, ένα υπαίθριο καφενείο: δύο-τρείς θαμώνες, και στην πόρτα μιά χοντρή γυναίκα με ποδιά. Περνάει ένα σχολικό λεωφορείο. Ένας λαχειοπώλης, όπως κάθομαι, μου βάζει στην τσέπη ένα λαχείο. Ένα τρίκυκλο ξεφορτώνει αναψυκτικά. Ανώφελο να τ' αμφισβητήσεις όλα αυτά. Είναι το συστατικό στοιχείο της ποίησης του Λάσκαρη. Μ' αυτήν ως μέσο αναδεικνύει ένα νόημα, μια σκέψη ή ένα συναίσθημα με την ισχυρότερη δυνατή εντύπωση και με τα λιτότερα εκφραστικά μέσα. Η λειτουργία των εικόνων στην ποίησή του είναι πολύπλευρη. Για παράδειγμα, στο ποίημα "Λαϊκός συνοικισμός" έχουμε την κυριολεκτική περιγραφή μιας λαϊκής γειτονιάς, με την οποία ο ποιητής αποσκοπεί στο να μας παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη σκηνή.

Ποιηματα περι ποιητικησ Υπάρχει έν’ άλλο ποίημα Μέσα σε κάθε ποίημα Κάποτε Στα χρόνια που έρχονται θα φανεί Αυτός Που την καρδιά του να χτυπά θ’ ακούσει, Και θα σταθεί Κι ολόκληρος τρέμοντας Θα σκύψει Και θα το ανασύρει. Ο Χ. Λάσκαρης δεν παραλείπει να δώσει μέσα από τα ποιήματά του και τον προσωπικό του ορισμό για την τέχνη. Η ποίηση εμφανίζεται ως ερωμένη, ως νοσοκόμα και βακτηρία. Δεν παύει ωστόσο να απαιτεί θυσίες. Το ποίημα δεν πρέπει να γραφεί, αλλά να ξεθαφτεί: "Δε γράφονται τα ποιήματα σ' ένα χαρτί/ξεθάβονται/με μιαν αξίνα τα μεσάνυχτα//αφήνοντας/και απόνα λάκο.