Η τέχνη βασίζεται στην εμπειρία και στο ταλέντο. Αποτελεί έναν ευρύτερης ερμηνείας όρο που χρησιμοποιείται για να περιγράψουμε την διαδικασία, της οποίας προϊόν είναι κάτι το μη φυσικό, το οποίο ακολουθεί τους κανόνες του δημιουργού. Κατά συνέπεια όροι με κοινή ρίζα όπως τεχνικό, τεχνίτης, καλλιτέχνης αποδίδονται σε ανθρώπινες δημιουργίες, τρόπους έκφρασης και δραστηριότητες αυθαίρετες με τη ροπή του φυσικού κόσμου. Στον Δυτικό κόσμο η τέχνη περιγράφεται ως art, από το Λατινικό ars που εν μέρει σημαίνει "διακανονίζω, διευθετώ".εμπειρίαταλέντο

Νέα τέχνη

Σύγχρονη τέχνη

Δημιουργική τέχνη Ετυμολογικά με την λέξη ‘ταλέντο' αναφερόμαστε σε κάθε φυσικό χάρισμα και εγγενή κλίση ή ικανότητα που εμφανίζει ο άνθρωπος, συνήθως κατά την ανάπτυξή του. Πρόκειται για έναν ορισμό σαφή αλλά και κάπως περιορισμένο μια και τα φυσικά χαρίσματα ενός παιδιού βρίσκονται πάντα σε τόσο μεγάλη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον που αναπτύσσεται και είναι τόσο εξαρτημένα από το πόσο γόνιμο έδαφος θα βρει αυτό το ταλέντο για να καλλιεργηθεί, που τελικά η έφεση σε κάτι είναι απλά και μόνο μια ‘προϋπόθεση'. Η δημιουργικότητα πάλι σαν όρος είναι δυνατόν να καλύψει ένα ευρύ φάσμα δράσεων. Δημιουργικός από την μία πλευρά μπορεί να είναι απλά ο άνθρωπος που φτιάχνει κάτι με επιτυχία. Ο πνευματικός άνθρωπος από την άλλη είναι δημιουργικός όταν γεννά νέες και αξιόλογες ιδέες.

Γλυπτική Τέχνη

Στην κατηγορία Αρχαία τέχνη εντάσσονται όλα τα λήμματα που σχετίζονται με την τέχνη των αρχαίων πολιτισμών σε όλες τις εκφάνσεις της. Για παράδειγμα, η αρχιτεκτονική, η μνημειακή γλυπτική, η κεραμική, η τέχνη του ψηφιδωτού, η μικροτεχνία είναι τομείς που αντανακλούν την καλλιτεχνική αίσθηση των λαών της αρχαιότητας.

Η υψηλή τέχνη, προϊόν της αποκαλούμενης ποιοτικής κουλτούρας, είναι εκείνη που - σύμφωνα με τους απολογητές της- στοχεύει στις υψηλότερες αξίες της πολιτισμικής ιεραρχίας του εκάστοτε κοινωνικού πλαισίου προς το οποίο απευθύνεται. Η υψηλή τέχνη είναι ένας όρος ο οποίος επινοήθηκε τον 17ο αιώνα από τους υποστηρικτές του κλασικισμού, αλλά απέκτησε το ιδεολογικό του ένδυμα στα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου. Η καθιέρωση του όρου έχει τις ρίζες του εν μέρει στην καθιέρωση του επαγγελματισμού, όσο και στην ιδρυματοποίηση της καλλιτεχνικής πρακτικής σε διάφορες ακαδημίες. Ουσιαστικά συνδέεται με τη νοησιαρχία της κοινωνικής ελίτ της εκάστοτε εποχής. Αν και η μεταμόρφωση του όρου – προκειμένου να απορροφήσει νέες τάσεις- είναι διαρκής και δυναμική, ωστόσο ο όρος είναι απολυταρχικός ως προς το γεγονός ότι θέτει ή προσπαθεί να θέσει παγκόσμιους κανόνες για μια αντικειμενική θεώρηση της τέχνης.17ο αιώνακλασικισμού18ου19ουτέχνης