To Θέατρο του Παραλόγου "Le Théâtre de l'Absurde" Κυριάκος Τοφαρίδης - Θεατρολόγος

Κοινωνικό περιβάλλον Δεκαετίες του 1940, 1950 και 1960 Κρίση αξιών Ιδεολογική αποσάθρωση Προβλήματα επικοινωνίας Μοναξιά Υπαρξιακό κενό

Εύκαμπτη κατασκευή με βραστά φασόλια. Το Θέατρο του Παραλόγου θεωρείται πως κατάγεται από τον Νανοϊσμό, α-νόητη ποίηση και αβαντ-γκαρντ τέχνη των δεκαετιών του 1920 και 1930. Εύκαμπτη κατασκευή με βραστά φασόλια. Προμήνυμα εμφύλιου πολέμου Salvador Dali

Salvador Dali (1904-1989)

Ωδή στον Σαλβαδόρ Νταλί «Αλλά πάνω απ’ όλα υμνώ μια κοινή σκέψη Που μας ενώνει τις σκοτεινές και τις χρυσές ώρες. Δεν είναι η Τέχνη το φως που μας τυφλώνει. Είναι κυρίως η αγάπη, η φιλία, ή η ξιφομαχία» Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα, 1925

Η εμμονή της μνήμης - 1931

θεατρικοί συγγραφείς του κινήματος - έργα Ευγένιος Ιονέσκο (Η φαλακρή τραγουδίστρια, Ρινόκερος, Οι καρέκλες) Σάμιουελ Μπέκετ (Περιμένοντας το Γκοντό, Το τέλος του παιχνιδιού) Ζαν Ζενέ (Οι δούλες, Οι νέγροι) Άρθουρ Αντάμοβ (Πινγκ-πονγκ)

Ευγένιος Ιονέσκο «Η φαλακρή τραγουδίστρια » Ευγένιος Ιονέσκο «Η φαλακρή τραγουδίστρια » Το κείμενο της Φαλακρής τραγουδίστριας  ή του εγχειριδίου για την εκμάθηση των αγγλικών με τις έτοιμες εκφράσεις, με τους πιο ξεπερασμένους τύπους, μου αποκάλυπτε, ακριβώς μ’ αυτούς: τον αυτοματισμό της γλώσσας το «να μιλάμε για να μη λέμε τίποτα» να μιλάμε γιατί δεν έχουμε τίποτα να πούμε προσωπικό μου αποκάλυπτε την έλλειψη εσωτερικής ζωής το μηχανισμό του καθημερινού τον άνθρωπο που πλέει μέσα στο κοινωνικό του περιβάλλον

Ευγένιος Ιονέσκο «Η φαλακρή τραγουδίστρια » Ευγένιος Ιονέσκο «Η φαλακρή τραγουδίστρια » Το έργο είναι μια επίθεση ενάντια σ’ αυτό που ο Ιονέσκο αποκαλούσε παγκόσμιο μικροαστισμό προσωποποίηση παραδεδεγμένων ιδεών και συνθημάτων πανταχού παρών κονφορμισμό «Όταν ο άνθρωπος χάνεται στον κόσμο, οι πράξεις του γίνονται παράλογες και άχρηστες»

Η Φαλακρή τραγουδίστρια χαρακτηριζόταν σαν «αντι-έργο» Ο Ιονέσκο θεωρούσε ότι είχε γράψει την απόλυτη τραγωδία. Κι όμως, όπου παιζόταν το έργο, το κοινό έπεφτε κάτω από τα γέλια. Ο Ιονέσκο αρχικά αντέδρασε, αλλά τελικά συναίνεσε λέγοντας: Από τη στιγμή που το κωμικό είναι η διαίσθηση του παραλόγου, τότε, κατ’ εμένα, το κωμικό είναι πολύ πιο κοντά στην απελπισία παρά το τραγικό.

Σύμφωνα με την περιγραφή του συγγραφέα, η έναρξη του μονόπρακτου γίνεται στο σαλόνι ενός εγγλέζικου αστικού σπιτιού, όπου ένα εγγλέζικο ζευγάρι, ο κύριος και η κυρία Σμιθ, κάθεται πλάι στο εγγλέζικο τζάκι τους .Ο κύριος Σμιθ καπνίζει την εγγλέζικη πίπα του διαβάζοντας την εγγλέζικη εφημερίδα του, και η κυρία Σμιθ, καθισμένη στην εγγλέζικη πολυθρόνα της, μαντάρει τις εγγλέζικες κάλτσες της. Μετά από μια μεγάλη διάρκεια εγγλέζικης σιωπής, και αφού το εγγλέζικο ρολόι του τοίχου, που δείχνει πάντα την αντίθετη ώρα απ΄ αυτή που είναι, χτυπήσει δεκαεπτά εγγλέζικες φορές, ο κύριος και η κυρία Σμιθ, επιδίδονται σ΄ έναν τετριμμένα καθημερινό και παράλογο διάλογο. Δέχονται την επίσκεψη ενός φιλικού τους ζευγαριού, του κυρίου και της κυρίας Μάρτιν, οι οποίοι αν και είναι σύζυγοι που βλέπονται και μιλάνε καθημερινά, δεν αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Μετά από πολλές συζητήσεις, σκέψεις και συσχετισμούς γεγονότων, αφού διαπιστώνουν πολλές «συμπτώσεις», αντιλαμβάνονται την μεταξύ τους σχέση.

Τα διανοητικά ταραγμένα ζευγάρια, έρχεται να ταράξει ακόμη περισσότερο, ένας απρόσκλητος πυροσβέστης ο οποίος καταφθάνει και διηγείται απίθανες ιστορίες, όπως εκείνη που ένα μοσχαράκι έφερε στον κόσμο μια αγελάδα. Σε λίγο φεύγει για να προλάβει μια πυρκαγιά η οποία θα ξεσπάσει σε τρία τέταρτα και δεκαέξι δευτερόλεπτα ακριβώς στην άλλη άκρη της πόλης, αφού πρώτα ρωτήσει τους παρευρισκόμενους τι απέγινε η φαλακρή τραγουδίστρια, και πάρει την απάντηση πως χτενίζεται πάντα με τον ίδιο τρόπο. Τα ζευγάρια ξαναρχίζουν την κουβέντα τους, ανταλλάσσοντας εξωφρενικές κοινοτοπίες που καταλήγουν σε ουρλιαχτά, ενώ το έργο τελειώνει με την κυρία Μάρτιν να επαναλαμβάνει τα πρώτα λόγια του έργου, δίνοντας τη δυνατότητα να ξαναρχίσει το μονόπρακτο από την αρχή.

Ευγένιος Ιονέσκο Η ναζιστική ιδεολογία της βίας και του ρατσισμού έχει εισβάλει στο Πανεπιστήμιο Κάθε διάλογος γίνεται αδύνατος και κάθε αντίσταση επικίνδυνη Η κατάσταση αυτή μεταφέρεται στο έργο του Ρινόκερος το 1958 «όταν ο άνθρωπος χάνεται στον κόσμο, οι πράξεις του γίνονται παράλογες και άχρηστες»

Χαρακτηριστικά Το Θέατρο του Παραλόγου ξεφεύγει από τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες, καταστάσεις και ό,τι είναι συνδεδεμένο με θεατρικές συμβάσεις Ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα είναι ασαφή και ρευστά Ασήμαντες πλοκές Επαναληπτικός ή χωρίς νόημα διάλογος Δραματικές ασυνέπειες χρησιμοποιούνται συχνά για να δημιουργήσουν ονειρικές, ή ακόμη και εφιαλτικές διαθέσεις

Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης υπάρχει Έντονος υπαρξιακός προβληματισμός Μεταφυσική αγωνία Απεγνωσμένη προσπάθεια του ήρωα να βρει νόημα σε ένα κόσμο χωρίς προορισμό Κυριάκος Τοφαρίδης - Θεατρολόγος