Επαγγέλματα που χάνονται στο χρόνο.

Όμορφα, αγαπημένα, χρήσιμα επαγγέλματα μιας προηγούμενης εποχής που με την πάροδο του χρόνου ατόνησαν και σιγά σιγά άρχισαν να εγκαταλείπονται, μέχρι που εξέλειψαν παντελώς. Πρεσβευτές μνήμης κάποιες φωτογραφίες, ιστορίες παππούδων και πληροφορίες από το διαδίκτυο, απέμειναν για να μας κάνουν να νοσταλγούμε τις παλιές εκείνε εποχές και τα επαγγέλματα που τα βλέπουμε που και που μέσα από τις παλιές ελληνικές ταινίες. Οι λόγοι που έχουν χαθεί ή που βρίσκονται υπό εξαφάνιση είναι πολλοί. Καινούρια επαγγέλματα πήραν τη θέση των παλιών, μηχανήματα αντικατέστησαν εργατικά χέρια, όσα έχουν απομείνει προσφέρουν ελάχιστες απολαβές και αντικείμενα επαγγελμάτων έχουν εξαλειφθεί.

Αγγειοπλάστες

Μια από τις αρχαιότερες τέχνες που αναπτύχθηκαν στη χώρα μας. Το επάγγελμα αυτό ασκούνταν κυρίως σε περιοχές όπου υπήρχε το κατάλληλο χώμα αγγειοπλαστικής και όπου υπήρχε τεχνικά αγγειοπλαστική παράδοση. Τέτοιες περιοχές ήταν η Κρήτη, η Αθήνα, οι Κυκλάδες, η Σίφνος, τα Δωδεκάνησα.

Σαν πρώτη ύλη οι αγγειοπλάστες είχαν “το χώμα”

δηλαδή όλα τα είδη των αργίλων μεμονωμένα ή σε μείγμα για τη δημιουργία των ειδών της κεραμικής τέχνης κατασκεύασαν πήλινα χρηστικά αντικείμενα για την κάλυψη των αναγκών των κατοίκων της υπαίθρου και των πόλεων που απαιτούσε η οικιακή χρήση.

Μερικά από τα αντικείμενα αυτά ήταν τα πήλινα πιάτα, τα ταψιά, τα τσουκάλια, η στάμνα, το σταμνί, ο μαστραπάς, το κιούπι κτλ.

-Ειρήνη Χατζηδημήτρη -Κική Νικολένδρη -Θάνος Δελής

Βυρσοδεψία

Διαδικασία που ακολουθείται με τη βοήθεια τεχνικών και χημικών επεξεργασιών που κάνουν τελικά τα δέρματα να είναι αδιάβροχα, όσο και να μην σαπίζουν.

Κατά την οθωμανική αυτοκρατορία η κατεργασία των δερμάτων εξελίχθηκε ακόμη περισσότερο ενώ πλέον δημιουργήθηκαν βυρσοδεψικά κέντρα στον ελλαδικό χώρο με σημαντικές εμπορικές συναλλαγές στα βαλκάνια, τη μικρά Ασία, τη Ρωσία, τη δύση.

Τα ταμπάκικα προστατεύονται με ευνοϊκές ρυθμίσεις ως προς τις προμήθειες των υλών και τη διάθεση των προϊόντων.

Στα νεότερα χρόνια η βυρσοδεψία πέρασε στη διαδικασία της εκβιομηχάνισης δημιουργώντας ένα εύρωστο και δυναμικό κλάδο στην Ελλάδα.

-Αντωνία Αγγέλοβα -Ετεμ Σακίογλου -Βαγγέλης Κουσπακίδης

Μυλωνάδες

Οι μυλωνάδες ασχολούνταν με το άλεσμα του σιταριού ώστε να γίνει αλεύρι

Εργάζονταν τους καλοκαιρινούς μήνες κυρίως σε οικογενειακή βάση, ενώ τον χειμώνα απασχολούνταν σε απλές αγροτικές εργασίες

Όλοι οι χωρικοί καλλιεργούσαν σιτάρι, κάθε Ιούνιο θέριζαν και το πήγαιναν στους μυλωνάδες για να το αλέσουν,

ώστε να έχουν αποθέματα σε αλεύρι αφού μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα όλες σχεδόν οι οικογένειες ζύμωναν μόνες τους το ψωμί.

Οι μυλωνάδες δεν πληρώνονταν συνήθως σε χρήμα, αλλά “παίρνανε δίκιο” δηλαδή αποζημιώνονταν σε είδος (αλεύρι).

Σήμερα δεν υπάρχουν μυλωνάδες που να λειτουργούν τους αλευρόμυλους,

όλοι αγοράζουν έτοιμο ψωμί από τους φούρνους οι οποίοι προμηθεύονται το αλεύρι από εργοστάσια μαζικής παραγωγής.

-Αθανασία Μαντά -Χρήστος Μαντάς -Αθανασία Μαντά -Χρήστος Μαντάς

Τσαγκάρηδες

Οι τσαγκάρηδες κατασκεύαζαν και επιδιόρθωναν υποδήματα.

Μέχρι τη δεκαετία του 1950 και 1960 το επάγγελμα θεωρούνταν από τα πιο προσοδοφόρα,

δεδομένου ότι δεν υπήρχαν ακόμη πολλά εργοστάσια μαζικής παραγωγής, οπότε σχεδόν όλες οι οικογένειες αγόραζαν τα παπούτσια τους από κάποιο τσαγκάρη.

Σήμερα δεν υπάρχουν πια τσαγκάρηδες που κατασκευάζουν υποδήματα παρά μόνο λίγοι που απλά επιδιορθώνουν παπούτσια,

αφού όλοι αγοράζουν τα έτοιμα βιομηχανοποιημένα υποδήματα που είναι φθηνά και διατίθενται σε πολλά διαφορετικά σχέδια.

-Αλεξάνδρα Καπλανίδου -Ζαχαρώ Ντινώρη

ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ Β’ ΤΑΞΗ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΩ 2013-2014