ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ-ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ-ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ 1. Αρχική προσαρμογή 5. Κοινωνικός μετασχηματισμός 2. Συνεισφορά των εθνοπολιτισμικών ομάδων 4. Αναδόμησης του προγράμματος 3. Εμπλουτισμός του προγράμματος

1. H προσέγγιση της αρχικής προσαρμογής Η προσέγγιση αυτή θεωρεί ότι ο βασικός σκοπός της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης είναι η αρμονική συμβίωση διαφορετικών ανθρώπων και η ενίσχυση του πολιτισμικά διαφορετικού μαθητή να προσαρμοσθεί στην κυρίαρχη κοινωνία. Αυτό επιτυγχάνεται με : την ανάπτυξη διδακτικού και εποπτικού υλικού. την καλλιέργεια θετικής αυτοεκτίμησης.

2. Η προσέγγιση της συνεισφοράς των εθνοπολιτισμικών ομάδων. Βασικός στόχος της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης εδώ είναι η ενημέρωση όλων των μαθητών για την ιστορία, τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά, την κουλτούρα, τη γλώσσα, τη συνεισφορά τους, τους σημαντικούς τους εκπροσώπους, τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες ζωής κ.ά. των μαθητών με μεταναστευτικό υπόβαθρο.

2.Η προσέγγιση της συνεισφοράς των εθνοπολιτισμικών ομάδων. (συν.2) Ιδιαίτερη σημασία έχει εδώ η παροχή πληροφοριών στους μαθητές μας για την ιστορία και τη συμπεριφορά των διαφόρων πολιτισμικών ομάδων που έχουμε στην τάξη μας και παραδοσιακά δεν αναφέρονται στα προγράμματα σπουδών και στη διδακτέα ύλη. Και στην περίπτωση που παρουσιάζονται με μια αρνητική εικόνα να επανορθώσουμε δίνοντας την πραγματική εικόνα που στηρίζεται στην επιστημονική γνώση και ανάλυση.

3. Η προσέγγιση του εμπλουτισμού του προγράμματος. Στόχος της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης εδώ είναι ο εμπλουτισμός ή η συμπλήρωση του περιεχομένου σπουδών με διαπολιτισμικής φύσεως υλικό, καθώς και η ανάπτυξη διαπολιτισμικών ικανοτήτων στους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. διδασκαλία στην τάξη. Το όλο κλίμα της τάξης συμβάλλει σημαντικά στη διαδικασία μάθησης.

4. Η προσέγγιση της ριζικής αναδόμησης του προγράμματος. Στόχος της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης σύμφωνα με τους υποστηρικτές αυτής της προσέγγισης είναι η ουσιαστική αναδόμηση του προγράμματος σπουδών, της διδασκαλίας και του μαθησιακού περιβάλλοντος εν γένει, ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες, τις εμπειρίες και τις προοπτικές όλων των μαθητών. Αυτό θα επιτευχθεί με την υιοθέτηση της βασικής αρχής που θα διαπερνά την οργάνωση και τη λειτουργία του σχολείου και είναι: η πολιτισμική ετερότητα. ο πολιτισμικός πλουραλισμός.

5. Η προσέγγιση του κοινωνικού μετασχηματισμού. Σύμφωνα με την προσέγγιση αυτή στόχος της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης είναι ο εφοδιασμός των μαθητών με γνώσεις: για τον πολιτισμικό πλουραλισμό και την ετερότητα για την καλλιέργεια ικανοτήτων – δεξιοτήτων, ώστε κα είναι ικανοί να αναλάβουν κοινωνική και πολιτισμική δράση για μια δικαιότερη και πιο ανθρώπινη κοινωνία.

Αφομοίωση/ενσωμάτωση και ο λόγος περί ισότητας ευκαιριών

Αφομοίωση/ενσωμάτωση/διαπολιτισμικότητα Αφομοίωση: κυριάρχησε ως τη δεκαετία του 1960 Ενσωμάτωση: αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1970 (μόνο στον βαθμό που δεν αμφισβητούνται οι κυρίαρχες αξίες της χώρας υποδοχής. Μέσω των πρακτικών της ενσωμάτωσης και της πειθάρχησης των υποκειμένων επιδιώχθηκε η συμμόρφωση και η κανονικοποίηση των άλλων Ήδη από την δεκαετία του 1960 αναπτύσσεται συγχρόνως ένας ισχυρός φιλελεύθερος λόγος (ίσες ευκαιρίες...) (Kymlicka, Taylor)

Ο Kymlicka (1998) υποστηρίζει ότι η παγκοσμιοποίηση κατέστησε το μύθο ενός ομοιογενούς πολιτισμικά κράτους μη ρεαλιστικό και ταυτόχρονα υποχρέωσε την πλειοψηφία κάθε κράτους να γίνει πιο ανεκτική στην ετερότητα.

Το παραδοσιακό μοντέλο των δικαιωμάτων αμφισβητήθηκε από δύο πλευρές Καταρχήν, από όσους υποστηρίζουν ότι η σταθερότητα της δημοκρατίας δεν εξαρτάται μόνο από τη δικαιοσύνη των βασικών της θεσμών και την απονομή δικαιωμάτων, αλλά και από τα χαρακτηριστικά και τη στάση των πολιτών της. Δόθηκε, έτσι, έμφαση στην ιδιότητα του πολίτη και στην ενεργό πολιτική συμμετοχή που αναμενόταν να υπερβεί τις αντιθέσεις μεταξύ του φιλελεύθερου ατομικισμού και του κοινοτισμού.

Ο κοινοτισμός συνιστά τη δεύτερη πρόκληση προς το κυρίαρχο μοντέλο των δικαιωμάτων, δίνοντας έμφαση στον πολιτισμικό πλουραλισμό και στα διαφοροποιημένα με βάση την ομάδα δικαιώματα

Θεωρητικοί όπως ο Habermas (1994) άσκησαν κριτική στους κοινοτιστές, τονίζοντας την προτεραιότητα των ατομικών δικαιωμάτων, ως θεμέλιου λίθου της φιλελεύθερης δημοκρατίας και θεωρώντας ότι τα συλλογικά συμφέροντα μπορούν να προστατευτούν μέσω της ενεργούς συμμετοχής όλων των πολιτών στη συγκρότηση των κανόνων δικαίου.

Ο επιταχυνόμενος μετασχηματισμός των σύγχρονων κοινωνιών εξαφανίζει τις στάσιμες μορφές ζωής και οι πολιτισμοί πλέον επιβιώνουν μέσω της επαφής και της ανταλλαγής με άλλους πολιτισμούς και όχι μέσω της απομόνωσης. Σημειώνεται εδώ ότι ο Taylor αμφισβητεί ακριβώς την ηθική ουδετερότητα του κράτους, θεωρώντας ότι ευνοεί τον εκάστοτε κυρίαρχο πολιτισμό.

Βασικοί στόχοι της διεθνούς κοινότητας, όπως η ειρήνη, η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα ή η οικονομική ανάπτυξη, θεωρήθηκε ότι εξαρτώνται και από την αναγνώριση μειονοτικών δικαιωμάτων. Η νέα αυτή πολιτική αποδίδεται αφενός στο φόβο της διεθνούς κοινότητας για εξάπλωση της εθνοτικής βίας ύστερα από την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, αφετέρου στην ελπίδα συγκρότησης μιας βιώσιμης φιλελεύθερης πολυπολιτισμικότητας στη δύση.

Οι μειονοτικές ομάδες έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, όπως αυτόχθονες πληθυσμοί, «εθνικές» ομάδες (όπως οι Καταλανοί και οι Βάσκοι στην Ισπανία), και μεταναστευτικές ομάδες και έχουν διαφορετικούς στόχους και επιδιώξεις από χώρα σε χώρα, ενώ διαφέρει ριζικά και η αντιμετώπιση των διαφορετικών ομάδων από κράτος σε κράτος, ακόμα και στις δυτικές χώρες (Kymlicka 2012, σ. 99-120).

Για αυτό το λόγο, ο Kymlicka (2012, σ

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Σκωτία, όπου η βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών της, όπως ανεδείχθη στο δημοψήφισμα του 2014, δεν ήταν τελικά η ανεξαρτητοποίηση, αλλά η εκχώρηση μεγαλύτερης αυτονομίας από την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου. Πολύ σημαντική, επίσης, είναι η επισήμανση του Kymlicka ότι η πολυπολιτισμικότητα δεν είναι μόνο ζήτημα συμβολικής αναγνώρισης και ταυτοτήτων, αλλά και κατανομής πόρων και εξουσίας.

Η πολυπολιτισμικότητα ως απειλή στην αυγή του 21ου αιώνα. Προχώρησε υπερβολικά η πολυπολιτισμικότητα? Μήπως προχώρησε υπερβολικά για τους μουσουλμάνους? Οι δισταγμοί που εγείρονται είναι απόρροια της οικονομικής κρίσης? Να θυμηθούμε: 2001 και δίδυμοι πύργοι Βία και πολιτική αναταραχή σε χώρες της Μάσης Ανατολής και της Αφρικής

Η πολυπολιτισμικότητα ως απειλή στην αυγή του 21ου αιώνα. Στη Βρετανία αναπτύσσεται ένας ισχυρός δημόσιος λόγος εναντίον της πολυπολιτισμικότητας Τρομοκρατικές επιθέσεις σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Modood, 2013 και May, 2009)