Νικόλας-Γεράσιμος Κατσιφός ΙΣΤΟΡΙΑ Α’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ 2016-2017 Νικόλας-Γεράσιμος Κατσιφός

Είδη γραφής στη Μινωική/Μυκηναϊκή εποχή και Ελληνικό αλφάβητο. Είδη γραφής στη Μινωική/Μυκηναϊκή εποχή και Ελληνικό αλφάβητο.

ΜΥΚΗΝΑΪΚΗ ΓΡΑΜΜΙΚΗ Β ΓΡΑΦΗ Ο ερχομός των Μυκηναίων Ελλήνων από την ηπειρωτική Ελλάδα στην Κρήτη συνοδεύτηκε, μεταξύ άλλων, και από την προσαρμογή της μινωικής γραφής στην ελληνική γλώσσα. Η Μυκηναϊκή Γραμμική Β γραφή, συλλαβική και αυτή, που καταγράφτηκε σε πήλινες πινακίδες της Κνωσού (ko-no-so), γύρω στα 1400 π.Χ., αποκρυπτογραφήθηκε το 1952. Η γλώσσα των πινακίδων είναι η μυκηναϊκή ελληνική και το περιεχόμενό τους αφορά στους άρχοντες της Κνωσού  (“άνακτες”), σε πολεμιστές και άρματα, στο λάδι και σε αρωματικά, στο μέλι, στο κρασί και σε πολλά πρόβατα. Υπάρχουν εκτενείς αναφορές για τα φορολογικά αρχεία του ανακτόρου της Κνωσού που μαρτυρούν ένα καλά οργανωμένο γραφειοκρατικό σύστημα. Πληροφορίες έχουμε επίσης για προσφορές στο Πάνθεον, στον Δία και σε άλλες θεότητες. Με την καταστροφή της Κνωσού, η Γραμμική Β γραφή εξαφανίζεται, αλλά συνεχίζει να χρησιμοποιείται στα Χανιά (ku-do-ni-ja) και στη μυκηναϊκή Ελλάδα

Ο δίσκος της Φαιστού.

ΜΙΝΩΙΚΗ ΓΡΑΜΜΙΚΗ Α’ ΓΡΑΦΗ Την περίοδο 1700-1450 π.Χ. χρησιμοποιείται ευρέως η Γραμμική Α γραφή, που είναι συλλαβική. Επειδή η Μινωική Γραμμική Α γραφή εξελίχθηκε στη μυκηναϊκή Γραμμική Β γραφή, είναι δυνατό να «διαβάσουμε», αλλά όχι όμως και να «κατανοήσουμε» πλήρως το περιεχόμενο των μινωικών επιγραφών που καταγράφουν διάφορα προϊόντα (κρασί, δημητριακά, σύκα), ζώα, ανθρώπους, καθώς και προσφορές σε λατρευτικούς χώρους. Μινωικές επιγραφές βρέθηκαν και έξω από την Κρήτη, στην Πελοπόννησο, στη Θήρα, στη Μήλο, στην Κέα, στα Κύθηρα, στη Σαμοθράκη, στην Τροία, στη Μίλητο της Μικράς Ασίας και στην Παλαιστίνη, αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την έκταση του μινωικού εμπορίου και των διεθνών σχέσεων. Οι μινωικές επιγραφές ανέρχονται σήμερα περίπου στις 2.000. Τα «Κρητικά Ιερογλυφικά» και οι επιγραφές της Γραμμικής Α αν αποκρυπτογραφηθούν θα φωτίσουν περισσότερο τους χώρους της μινωικής διοίκησης, της κοινωνίας, της οικονομίας και της θρησκείας.

Γραμμική Α’

ΜΥΚΗΝΑΪΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ (1400-1200 Π.Χ.) Η αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β γραφής απέδειξε ότι η γλώσσα που καταγράφουν οι πήλινες πινακίδες ήταν η μυκηναϊκή ελληνική, 500 – 700 χρόνια πριν από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου. Οι επιγραφές από την Κνωσό, την Πύλο, τις Μυκήνες, την Τίρυνθα, τη Θήβα, την Ιωλκό, τη Μιδέα και τα Χανιά αποδεικνύουν ότι ελληνική γλώσσα είναι ένας ευδιάκριτος κλάδος της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας γλωσσών. Η Γραμμική Β καταγράφει την ελληνική γλώσσα του δεύτερου μισού της 2ης χιλιετίας από τη μυκηναϊκή κατάληψη της Κνωσού έως την καταστροφή της Πύλου, λίγο μετά από τον Τρωικό Πόλεμο. Η έρευνα του Βέντρις, του Τσάντγουικ και άλλων απέδειξε με ακρίβεια τη φωνολογία και τη μορφολογία της μυκηναϊκής ελληνικής, καθώς και την αδιάσπαστη εξέλιξή της στην κλασική, ελληνιστική, βυζαντινή και νεοελληνική γλώσσα. Είναι εφικτό, με την ερμηνεία των μυκηναϊκών πινακίδων, να ανασυντεθεί η ιστορία της μυκηναϊκής Ελλάδας.

Ελληνικός αποικισμός Α’ και Β’

Ως πρώτος ελληνικός αποικισμός αναφέρεται το αποτέλεσμα των πληθυσμιακών μεταναστεύσεων και των ανακατατάξεων που συνέβησαν στον Ελλαδικό χώρο από τα μέσα του 11ου έως τα τέλη του 9ου αιώνα π.Χ.. Οι μετακινήσεις αυτές οδήγησαν στον αποικισμό των νησιών του Αιγαίου της Κύπρου, της Κρήτης, των Επτανήσων και της δυτικής ακτής της Μικράς Ασίας από ελληνικά φύλα της ηπειρωτικής Ελλάδας και την ίδρυση νέων πόλεων που αποτέλεσαν τα μετέπειτα χρόνια σημαντικά κέντρα του ελληνικού πολιτισμού. Ο αποικισμός πραγματοποιήθηκε σε διαδοχικά κύματα και κατά φυλετικές ομάδες και διακρίνεται σε Αιολικό, Ιωνικό, Δωρικό και Αχαϊκό (Αρκαδικό) αποικισμό.

Η εγκατάσταση των Δωριέων στην κεντρική Ελλάδα Κατά τη διάρκεια του 13ου αιώνα π.Χ. οι Δωριείς με πιθανή αφετηρία τις περιοχές της Ηπείρου και της Δυτικής Μακεδονίας  μετακινήθηκαν νοτιότερα και σχημάτισαν ένα ισχυρό κράτος στην περιοχή της Στερεάς Ελλάδας με κέντρο τη μετέπειτα Δωρίδα. Οι Δωριείς που σε αντίθεση με τους παλαιότερους κατοίκους της νότιας Ελλάδας γνώριζαν την επεξεργασία του σιδήρου επεκτάθηκαν γρήγορα δημιουργώντας ένα μεγάλο κράτος στα ορεινά της κεντρικής Ελλάδας που εκτός από την μετέπειτα Δωρίδα θα πρέπει να εκτεινόταν δυτικότερα σε περιοχές που κατείχαν στα ιστορικά χρόνια οι Αιτωλοί και οι Λοκροί. Καταλαμβάνοντας την περιοχή εκτόπισαν τους παλαιότερους της κατοίκους, τους Δρύοπες οι οποίοι κατέφυγαν στην νότια Εύβοια, στα νησιά των δυτικών Κυκλάδων και στην νότια Αργολίδα. Στην Εύβοια δημιούργησαν κράτος με έδρα την Κάρυστο ενώ στην Νότια Αργολίδα ίδρυσαν τις πόλεις Ερμιόνη, Ασίνη, Ηιόνες και Μάσητας. Η μετακίνηση των Δρυόπων ήταν η πρώτη σημαντική μετακίνηση στον χώρο της νότιας Ελλάδας την περίοδο της μετάβασης από την εποχή του χαλκού στην εποχή του σιδήρου.

Αιολικός αποικισμός Την ίδια περίοδο που οι Δωριείς κινούνταν προς την Πελοπόννησο πραγματοποιήθηκαν και άλλες μετακινήσεις στον Ελλαδικό χώρο. Οι Θεσσαλοί με προερχόμενοι από την περιοχή της Θεσπρωτίας μετακινήθηκαν στην περιοχή της Θεσσαλίας εκτοπίζοντας παλαιότερα αιολόφωνα φύλα που κατοικούσαν στην περιοχή.Ανάμεσα στις φυλές που ζούσαν στην Θεσσαλία πριν την εγκατάσταση των Θεσσαλών ήταν και οι Βοιωτοί οι οποίοι μετακινήθηκαν νοτιότερα και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Βοιωτίας. Άλλοι πληθυσμοί της Θεσσαλίας και οι παλαιότεροι κάτοικοι της Βοιωτίας μετά την απώλεια των περιοχών τους κατέφυγαν στις περιοχές του Βορειοανατολικού Αιγαίου και εγκαταστάθηκαν αρχικά στην Λέσβο, την Τένεδο και τις Εκατόννησους (Μοσχονήσια). Οι πληθυσμοί αυτοί ονομάστηκαν αργότερα Αιολείς από το όνομα ενός Θεσσαλικού φύλου που συμμετείχε στην μετανάστευση. Οι Αιολείς, τα επόμενα χρόνια αποίκισαν την απέναντι Μικρασιατική ακτή η οποία ονομάστηκε Αιολία. Ο Ηρόδοτος αναφέρει την ίδρυση δώδεκα πόλεων στο τμήμα αυτό της Μικρασιατικής ακτής. Αυτές ήταν οι οι: Αιγές, η Αιγειρόεσσα, η Γράνεια, η Κίλλα, η Κύμη, η Λάρισα η Αιολός, η Μύρινα, το Νέο Τείχος, το Νότιο, η Πιτάνη, η Σμύρνη και η Τήμνος. Τον 7ο αιώνα π.Χ. οι Αιολείς επεκτάθηκαν και στην περιοχή της Τρωάδας ιδρύοντας τις πόλεις Γάργαρα , Άσσος, Άνταδρος, Κεβρή, Σκήψις, Νεάνδρεια και Πιτύεια. Στην Αιολική μετανάστευση συμμετείχαν και Αχαιοί της Πελοποννήσου που ακολούθησαν τους Αιολόφωνους. Η παράδοση αναφέρει τον Ορέστη ως ηγέτη της μετανάστευσης των Αιολέων και η βασιλική οικογένεια των Πενθίλίδων της Μυτιλήνης υποστήριζε πως έλκυε την καταγωγή της από τον Ορέστη.

ΤΕΛΟΣ Νικόλας-Γεράσιμος Κατσιφός Πηγή:Wikipedia,Incredible Crete