Νεοελληνική μεταπολεμική ποίηση: α΄ και β΄ μεταπολεμική γενιά ΕΥ, VIII

Slides:



Advertisements
Παρόμοιες παρουσιάσεις
Ας γνωρίσουμε τον ποιητή…
Advertisements

Μαργαρίτα Λυμπεράκη
Νίκου Εγγονόπουλου, «Νέα περί του θανάτου του Ισπανού ποιητού Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στις 19 Αυγούστου του 1936 μέσα στο χαντάκι του καμίνο ντε λα φουέντε»
ΓΙΩΡΓΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ, «ΝΑ ‘ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΔΑΣΚΑΛΕ!»
ΠΟΙΗΣΗ<<Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ>>
ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥ ΔΟΚΙΜΙΟΥ ΜΕ ΑΛΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΚΑ ΕΙΔΗ
Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας Τμήμα
ΔΙΔΑΣΚΟΥΣΑ : ΑΛΛΑ ΣΙΡΟΚΟΦΣΚΙΧ
Μάθημα:Η/Υ Από την Αναστασία Πετρουλάκη
ΟΙ ΔΙΑΛΑΜΠΑΔΕΥΤΕΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Οδυσσέας Ελύτης 1ο Πρότυπο Πειραματικό Σχολείο Θεσσαλονίκης
Λεωνίδας Κραλίδης 8/12/2013 1ο Πρότυπο Πειρ. Θεσ/νίκης
Μανόλης Αναγνωστάκης.
Οδυσσέας Ελύτης Ο ποιητής του Αιγαίου
Οδυσσέας Ελύτης, «Πίνοντας ήλιο κορινθιακό», Ποίηση, Ίκαρος.
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ.
Τα πρώτα βήματα μιας κριτικής ανάγνωσης
ΝΕΦ 248. Μίλτος Σαχτούρης 1) Πρώτη Μεταπολεμική Γενιά (τα όρια)
Φρίντριχ Χέγκελ (Georg Wilhelm Friedrich Hegel)
 Ο Κωστής Παλαμάς γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου 1859 από γονείς που κατάγονταν από το Μεσολόγγι. Πέθανε στην Αθήνα στις 27 Φεβρουαρίου 1943.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Επιμορφωτική Ημερίδα Καθηγητών κλάδου ΠΕ04 Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011 Εισηγητής Σωκράτης Τουμπεκτσής Σχολικός Σύμβουλος Φυσικών Επιστημών.
Αναγέννηση Τον 15ο και 16ο αιώνα στον ευρωπαϊκό χώρο εκδηλώνεται ένα καλλιτεχνικό και πνευματικό συγχρόνως κίνημα : η Αναγέννηση. Κατά την προετοιμασία.
ΘΥΜΗΣΟΥ ΣΩΜΑ ΑΠΌ ΤΟΝ Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗ!!!.
Διονύσης Καρατζάς Ο Διονύσης Καρατζάς είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους πατρινούς ποιητές.
Η Ζωγραφική του 20ου αιώνα
Παράδοση και Μοντερνισμός. Διδασκαλία και Αξιολόγηση
Βασίλης Αθανασιάδης Τάξη Ε2 ΠΤΔΕ-ΑΠΘ
ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΕΩΡΓΟΣ Μαρία Ιγγλέζου Α1 – Β Αρσάκειο Ψυχικού (Λύκειο)
Harry Potter Η μαγεία της ψυχολογίας
Οδυσσέας Ελύτης 2 Νοεμβρίου Μαρτίου 1996.
Κ.Π. Καβάφης “Όσο μπορείς”.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ
Καλλιτέχνες που συνεργάστηκαν με το Μάνο Λοΐζο: Γιάννης Νεγρεπόντης Τάξη:ΣΤ’1 Αγγέλα Π. Άννα Κ.
Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ. ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ Ο Γεώργιος Ιακωβίδης ήταν διακεκριμένος έλληνας ζωγράφος και ακαδημαϊκός. Ο Γεώργιος Ιακωβίδης γεννήθηκε το 1853.
 Ο όρος « μοντερνισμός » αρχικά τοποθετείται στο δεύτερο μισό του 19 ου αιώνα και αναπτύχθηκε πλήρως στις τέσσερις πρώτες δεκαετίες του 20 ου αιώνα.
Μαθέα Άννα Μπρουκάκη Ελισάβετ Παπαδοπούλου Ερμιόνη Παπαδόπουλος Κυριάκος Χατζηϊωάννου Παναγιώτης 25/2/ ο Γενικό Λύκειο Καβάλας ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗ.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ.  Συγγραφικό έργο Συγγραφικό έργο  Συνοπτική εργογραφία Συνοπτική εργογραφία  Απήχηση του έργου του στο εξωτερικό Απήχηση του έργου.
Ενότητα 8: Μιλάμε για το θέατρο
1 η Ενότητα 2 η Ενότητα 3 η Ενότητα.  Μαθητής που εργάστηκε: Μουχταρόπουλος Πέτρος  Μαθητής που εργάστηκε: Μουχταρόπουλος Πέτρος.
ΣΔΕ ΝΑΟΥΣΑΣ Σχέδιο Δράσης Β’ Τετραμήνου Μελοποιημένη ποίηση.
Ζωρζ Σαρή Δημήτρης.Σ Σχολ. 1 ο Δημοτικό σχολείο Σκύδρας Τάξη Ε
Το ευρωπαϊκό θέατρο του 20ού αιώνα ( ) Ενότητα 3 Το κίνημα του Εξπρεσιονισμού Αγγελική Ρόζη Πανεπιστήμιο Πατρών Τμήμα Θεατρικών Σπουδών 1.
Κωνσταντίνος Καβάφης Ο Κωνσταντίνος Καβάφης γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1863 στην Αλεξάνδρεια, όπου οι γονείς του, εγκαταστάθηκαν εγκαταλείποντας.
ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ Ενότητα 1: Εισαγωγή στην έννοια της Φιλοσοφίας του Δικαίου Διδάσκων: Μιχαήλ Παρούσης, Αναπλ. Καθηγητής Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών.
Φωνητική-Φωνολογία της Ιταλικής Γλώσσας Ενότητα 3: Ελληνική Φωνητική και Φωνολογία Γεώργιος Κ. Μικρός Φιλοσοφική Σχολή Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας.
( ) Επιφανής ζωγράφος. Γεννήθηκε στην Τήνο, όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Μετά την εγκατάσταση της οικογένειάς του στην Αθήνα (1850)
Ενότητα 11: Άνοιξη-Μάρτης
Διδασκαλία και Μάθηση στο Νηπιαγωγείο: Σχεδιασμός Εκπαιδευτικών Δραστηριοτήτων Ι Ενότητα 10: Χριστούγεννα! Διδάσκουσα: Βασιλική Φωτοπούλου Τμήμα Επιστημών.
«DIFRIENDS» Κατερίνα Μαρία-Αγγελική Βασιλική Ανδριάνα Σενάριο για το μάθημα της Γλώσσας Υπεύθυνη Καθηγήτρια: Κ. Κατερίνα Νικολοπούλου.
Παρουσίαση του θέματος : Η τέχνη του δρόμου όπως έχει ήδη αναφερθεί σήμερα έχει εξελιχθεί σε : είδος έκφρασης είδος διαμαρτυρίας για τη λειτουργία του.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ ( ). Βιογραφία Ο Γιώργος Σεφέρης (φιλολογικό ψευδώνυμο του Γιώργου Σεφεριάδη) γεννήθηκε στη Σμύρνη. Είχε δύο μικρότερα αδέρφια.
Εργαστήριο Μελέτης Γλώσσας & Λογοτεχνίας στην Εκπαίδευση
Το ευρωπαϊκό θέατρο του 20ού αιώνα ( )
Η αριθμητικη στην ποιηση του ελυτη
Ζητείται Ελπίς Αντώνης Σαμαράκης
Το ευρωπαϊκό θέατρο του 20ού αιώνα ( )
Κων/νος Καβάφης Διαθεματική εργασία Λογοτεχνίας Σταυρούλα Μαγουλά
Το Εικονογραφημένο Βιβλίο στην Προσχολική Εκπαίδευση
Ναπολέων Λαπαθιώτης Νυχτερινό
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ & ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΛΑΪΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΛΥΜΠΕΡΑΚΗ.
Η ΑΠΟΔΗΜΙΑ – Ο ΚΑΗΜΟΣ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ
Το ευρωπαϊκό θέατρο του 20ού αιώνα ( )
Θρησκευτικά Μια εργασία της ομάδας “Μπιπ - Μπιπ”
«πάνω ή πέρα από την πραγματικότητα»
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΑΝΟΙΚΤΑ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ
Πώς να κάνουμε σωστές επιλογές, σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη
Μεταγράφημα παρουσίασης:

Νεοελληνική μεταπολεμική ποίηση: α΄ και β΄ μεταπολεμική γενιά ΕΥ, VIII Δρ. Δέσποινα Παπαστάθη Τμήμα Φιλολογίας Φιλοσοφική Σχολή Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων ακαδημαϊκό έτος: 2016-2017 Νεοελληνική μεταπολεμική ποίηση: α΄ και β΄ μεταπολεμική γενιά ΕΥ, VIII Α΄ μεταπολεμική ποιητική γενιά: «Νεο-υπερρεαλιστική ποίηση»

α) ιστορική δοκιμασία και βιωματική εμπειρία (Σαχτούρης) β) α-μνησία και ιστορική καχεξία (Βακαλό)

Μίλτος Σαχτούρης (1919-2005) Βιογραφικό σημείωμα: Ο Μίλτος Σαχτούρης γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του δικαστικού και κρατικού νομικού συμβούλου Δημητρίου Σαχτούρη και δισέγγονος του ναυάρχου και αγωνιστή του ’21 Γεωργίου Σαχτούρη από την Ύδρα. Το 1937 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, εγκατέλειψε όμως τις σπουδές του στο τέταρτο έτος και αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία, ζώντας από την πατρική του περιουσία. Το 1944 δημοσίευσε ποιήματα στο περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα και ένα χρόνο αργότερα εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Η λησμονημένη. Ακολούθησαν οχτώ ποιητικές συλλογές που εκδόθηκαν και στο συγκεντρωτικό τόμο Ποιήματα (1945-1971) του 1977, καθώς επίσης τα Χρωμοτραύματα (1980) και τα Εκτοπλάσματα (1986). Η τελευταία του ποιητική συλλογή με τίτλο Ανάποδα γυρίσαν τα ρολόγια κυκλοφόρησε από τον Κέδρο το 1998. Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση έργων του Μπέρτολντ Μπρεχτ και του Φραντς Κάφκα και συνεργάστηκε με περιοδικά όπως Τα Νέα Γράμματα, Το Τετράδιο, Τα Νέα Ελληνικά, Το τράμ, Η λέξη.

Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο σε διεθνή διαγωνισμό ποίησης της ιταλικής ραδιοφωνίας (1956), το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1962), τη χορηγία του ιδρύματος Φορντ (1972), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1987 για τη συλλογή Εκτοπλάσματα). Ο Μίλτος Σαχτούρης ξεκίνησε να γράφει ποιήματα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, όταν ακόμη ήταν φοιτητής στη Νομική. Τότε γνωρίστηκε με το Νίκο Εγγονόπουλο και ήρθε σε επαφή με το καλλιτεχνικό ρεύμα του υπερρεαλισμού, τα μηνύματα του οποίου αφομοίωσε δημιουργικά στην πορεία του προσδιορισμού της προσωπικής του ποιητικής έκφρασης. Η ποίησή του κυριαρχείται από συμβολικά και αρχετυπικά στοιχεία και κινείται στα εφιαλτικά πλαίσια του κλειστού ποιητικού του κόσμου, παρουσιάζοντας χαρακτηριστικές θεματολογικές, γλωσσικές και εκφραστικές εμμονές, πάντα όμως με μια βαθύτερη, αν και έμμεση, πολιτική αγωνία. Πέθανε στις 29 Μαρτίου 2005. (Πηγή: http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=363 )

Εργογραφία: Ποίηση Η λησμονημένη, 1945. Παραλογαίς, 1948. Με το πρόσωπο στον τοίχο, 1952. Όταν σας μιλώ, 1956. Τα φάσματα ή Η χαρά στον άλλο δρόμο, 1958. Ο περίπατος, 1960. Τα στίγματα, 1962. Σφραγίδα ή Η όγδοη σελήνη, 1964. Το σκεύος, 1971. Χρωμοτραύματα, 1980. Εκτοπλάσματα, 1986. Καταβύθιση, 1990. Έκτοτε, 1996. Ανάποδα γυρίσαν τα ρολόγια, 1998 Στους συγκεντρωτικούς τόμους δεν συμπεριλαμβάνεται η πρώιμη αποκηρυγμένη συλλογή Η μουσική των νησιών μου(Αθήνα 1941, ιδιωτική έκδοση, με το ψευδώνυμο Μίλτος Χρυσάνθης).·Ο ποιητής έκαψε όσα αντίτυπα είχε στη διάθεσή του, αντίτυπο της συλλογής απόκειται στο αναγνωστήριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης. (Πηγή: http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=363 )

«Η ποίησή του μοιάζει να σφραγίζεται ανεξίτηλα από την ορμή του πρώτου ευρωπαϊκού υπερρεαλισμού. Και όμως, δεν φαίνεται να βγαίνει κατευθείαν από την κεντρική αρτηρία του κινήματος. Βγαίνει από το βάθος και πηγάζει πλάγια, από τις παρυφές του […] δεν αντλεί παθητικά σαν δέκτης,[…] γίνεται κι αυτός ισότιμα εξερευνητής του κλίματος: Τα ίδια σκηνικά, παρόμοιες ιστορίες καθημερινότητας και ανάλογη διάρρηξη των «στεγανών» του κόσμου, για να ακολουθήσει λογικότατα η γνώριμη επικοινωνία του πραγματικού και του φανταστικού στην ποίησή του […] τα σκηνικά εκείνων <των υπερρεαλιστών> είναι σκηνικά του ονείρου ή της φαντασίας, ενός κόσμου άρα απλώς παράδοξου. Στον Σαχτούρη απεναντίας είναι σκηνικά ζωής και δράσης, ενός κόσμου άρα αυθεντικά παράλογου […]. Πίσω από τα υπερρεαλιστικά ποιήματά του, σαν από καταπακτές του υποσυνείδητου, διακρίνεις στον πυθμένα τα άλλα ρεύματα: Εκεί ο εικονισμός που ελάχιστα τον άγγιξε, πέρασε αφήνοντάς του την εικόνα. Και αυτός την πήρε και την έκανε, καθώς θα δούμε, εκφραστικό πρωτέα του ποιήματος. Και εκεί προπάντων ο συμβολισμός, αυτός που κατά βάση τον ανέθρεψε, αποστεγνώθηκε από κάθε τάση «υποβολής», αφήνοντας τα πράγματα πολύ συγκεκριμένα, με τους τύπους και τους αρχετύπους τους, σαν σύμβολα […].

Γεγονότα μιας εποχής ακρωτηριασμένης τού προσφέρονται σε μια πρωτοφανή τερατωδία και ελλειπτικότητα. Έτσι και η ποίηση γίνεται εκ των πραγμάτων ελλειπτική. Και αντίστροφα, η υπερρεαλιστική γλώσσα του και ενισχύεται και δεσμεύεται από αυτού του είδους την ιστορική κατάθεση. Χωρίς να χάσει την εκφραστική τόλμη της, γίνεται σοβαρή, σκυθρωπή, τραγική […]. Ο Σαχτούρης είναι η πιο εξπρεσιονιστική συνείδηση και ποιητική εκδοχή της λογοτεχνίας μας. θα έλεγα, μάλιστα, η μόνη. Ακόμη πως ο εξπρεσιονισμός του είναι καρπός φυσικής ροής και εκλεκτικής συγγένειας και σπουδής. και προπαντός είναι εξπρεσιονισμός και ελληνικότατος και προσωπικός […]. Ο εξπρεσιονισμός ως προάγγελος του υπερρεαλισμού, αλλά και ως αντίποδάς του […]. Του πηγαίνει η πνιγμένη κραυγή και η μουγγή παρουσία και όχι η ανοιχτή καταγγελία ή η όποια εξαγγελία. Του ταιριάζει ο μορφασμός και όχι το χιούμορ, ο ολοκληρωτικός σπαραγμός και όχι η εύκολη οργή και ρητορεία. Ο εξπρεσιονισμός σαν έκφραση τραγική της ζωής, αλλά και σαν έμμεση διαμαρτυρία για την απανθρωπία του περιβάλλοντος […]. Ως κίνημα της λογοτεχνίας καθολικεύει την υποκειμενική ερμηνεία του κόσμου με την επιβολή, επάνω στην περιοχή των αισθήσεων, του κόσμου του φανταστικού και του παράλογου. Ο έντονος συναισθηματισμός του «εγώ», που καθώς συμπιέζεται αντιδρά και σπάζει τα λογικά ή όποια άλλα δεσμά της συμβατικότητας […].

Ξεκινά <η ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη> από την πιο προχωρημένη επικαιρότητα: απηχεί τη φρίκη των καιρών, με την πιο ακραία γλώσσα, του υπερρεαλισμού. Για να καταλήξει και να δώσει την ευρύτερη αγωνία των υπάρξεων μέσα από τη βαθύτερη πρωτοποριακή ματιά του εξπρεσιονισμού. Στην εμβάθυνσή του συναντά και την ελληνική παράδοση και προβληματική. Και με την ελληνική περιουσία του παράλογου, υπερβαίνοντάς την, ανεβαίνει και εκφράζεται ως σύγχρονος μαζί και ως Ευρωπαίος. Όπως υπερβαίνει και τα στίγματα της εποχής και τα ανάγει σε υπερχρονικά, ή σωστότερα, σε αχρονικά σημεία αναφοράς: συναντά τα προηγούμενα των μαγικών παραμυθιών και των παραλογών μας και υποσυνείδητα τα συστοιχεί με τα αρχέτυπα του σύγχρονου πολιτισμού, υπαινικτικά προβεβλημένα στααρχικά ανθρωπολογικά τους βάθη […].Ένας ποιητής που ανεβάζει τη βαθύτερη και πανανθρώπινη παράδοση ως την πιο επίκαιρη και ερμητική πρωτοπορία. Ή καλύτερα, που εν ονόματι της ποίησης, της μιας και αδιαίρετης, καταργεί αυτόματα τα όρια μεταξύ πρωτοπορίας και παράδοσης». (Γ. Δάλλας, Ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης, Κέδρος, Αθήνα, 1997, σελ. 51-55, 172-181)

«Τα δομικά στοιχεία του ποιήματός του είναι: 1. μια ιστορία- «μήνυμα» 2. η «σκηνική» διάρθρωση 3. η «ιδεοπλαστική» εικόνα Σε κάθε ποίημά του υπάρχει μια μοναδική ιστορία. Βλέπεις την κίνησή της πίσω από τον καμβά του θέματος, να δίνει σχήμα σ’ ένα μήνυμα. Ο καμβάς περιορίζεται σε τρία-τέσσερα επεισόδια. και αυτά είναι τα ορόσημά της. Η ιστορία, που περνά σαν μια ιδέα ανάμεσά τους, είναι μονοσήμαντη και ο στόχος της ευθύγραμμος […]. Η τεχνική του διάρθρωση είναι «σκηνική» […], δεν είναι λ.χ. εξομολογητική, δεν είναι περιγραφική. […] το ποίημά του απαρτίζεται από διαδοχικές σκηνές, η καθεμιά τους ευδιάκριτη από την άλλη. Είναι μια ακολουθία «λήψεων», που δείχνει και την ιστορία του σαν μια υπόθεση εν κινήσει. Δεν λείπει παρά το μοντάρισμά τους από τον ποιητή. συχνά, εκ των ενόντων, σαν να αφήνεται η υπόλοιπη «εμφάνιση» στον αναγνώστη. […] Μια τεχνική που γενικά θυμίζει ή επιδέχεται κινηματογραφική γραφή και προβολή. Και όπου μάλιστα […] προτιμώνται πάντα τα γκρο πλάνα: τα φυσικά ή τεχνικά ντεκόρ - η φύση ή η πόλη και η τεχνολογία της- δεν φαίνονται, αλλά επικαλύπτονται απάνω ως κάτω από τα πρόσωπα ή τα πράγματα της ιστορίας. […] μέσ’ από τα διαδοχικά γκρο πλάνα των σκηνών, ή λέγονται ή παίζονται, […] όχι γεγονότα, αλλά βαθύτερα μηνύματα. Με την εικόνα πάντα σαν φορέα της σκηνής και του μηνύματος […].Κυρίαρχη τεκτονική μονάδα του είναι η εικόνα.» (Γ. Δάλλας, Ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης, Κέδρος, Αθήνα 1997, σελ. 56-66)

Ελένη Βακαλό (1921-2001) Βιογραφικό σημείωμα: Η Ελένη Βακαλό γεννήθηκε Ελένη Σταυρινού στην Κωνσταντινούπολη. Σε ηλικία δύο χρόνων εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1940-1945) και το 1948 έφυγε για το Παρίσι, όπου ειδικεύτηκε στην ιστορία τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, ενώ παρακολούθησε επίσης σεμινάρια ανθρωπιστικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Εργάστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα στη μέση εκπαίδευση ως καθηγήτρια Νέων Ελληνικών και στη συνέχεια στράφηκε επαγγελματικά στη Σχολή Διακοσμητικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Βακαλό, την οποία ίδρυσε από κοινού με το ζωγράφο και σκηνογράφο σύζυγό της Γιώργο Βακαλό(πουλο). Παράλληλα ασχολήθηκε με τη διδασκαλία Ιστορίας Τέχνης και την κριτική. Ως τεχνοκριτικός συνεργάστηκε με την εφημερίδα Τα Νέα (1952-1975 με ενδιάμεση διακοπή κατά τη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας) και περιοδικά όπως ο Ζυγός, τα Νέα Γράμματα, η Καινούρια Εποχή, η Κριτική και με την Ελληνική Ραδιοφωνία (1954-1957 και 1977-1978). Στον χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1944 από τις σελίδες του περιοδικού Νέα Γράμματα και ένα χρόνο αργότερα εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή, με τίτλο Θέμα και παραλλαγές. Σταθμό στην ποιητική της πορεία αποτέλεσε η ποιητική συλλογή της Στη Μορφή των θεωρημάτων (1951). Το 1991 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Γεγονότα και ιστορίες της κυρα – Ροδαλίνας. Έργα της μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, γιουγκοσλαβικά και ρουμανικά. Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρείας Λογοτεχνών και της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών. Ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνική μετάφραση. Το ποιητικό έργο της Ελένης Βακαλό τοποθετείται από τους ιστορικούς στο χώρο του ελληνικού μεταπολεμικού υπερρεαλισμού. (πηγή: http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=111)

Εργογραφία: Ποίηση Θέματα και παραλλαγές, 1945. Αναμνήσεις από μια εφιαλτική πολιτεία, 1948. Στη μορφή των θεωρημάτων, 1951. Το Δάσος, 1954. Τοιχογραφία, 1956. Ημερολόγιο της ηλικίας, 1958. Περιγραφή του σώματος,1959. Η έννοια των τυφλών, 1962. Ο τρόπος να κινδυνεύουμε, 1966. Γενεαλογία, 1971. Του κόσμου, 1978. Πριν από το λυρισμό, 1981. Γενεαλογία του κόσμου, 1990. Γεγονότα και ιστορίες της κυρα-Ροδαλίνας, 1990. Οι παλάβρες της κυρα - Ροδαλίνας, 1985. Το άλλο του πράγματος· Ποίηση 1954-1994, 1995. Επιλεγόμενα, 1997

Γράφει ο Μ.Γ. Μερακλής για την Ελένη Βακαλό πως η ποίησή της εκφράζει μια βασική σχέση με τα πράγματα. Επιχειρείται η ανάκληση της πρωταρχικότητάς τους. Η ποιήτρια προσπαθεί να ξανακερδίσει την παιδική ηλικία, και γι’ αυτό η ποίησή της εκφράζει το δράμα του ανθρώπου που θέλει, αλλά δεν μπορεί να θυμηθεί. Η επιθυμία της αυτή για μνήμη πηγάζει από ένα αίσθημα καχεξίας που δημιουργεί η σύγχρονη ιστορία. Η ποίησή της είναι αινιγματική και δυσεξιχνίαστη. Αναζητά μια αναβάθμιση της ανθρωπιάς. Ζητάει έναν καινούργιο ανθρωπισμό μέσω του ζώου, μέσω του φυτού που συχνά επανέρχονται στα ποιήματά της. (Μ. Γ. Μερακλής, Σύγχρονη Ελληνική Λογοτεχνία, Πατάκης, Αθήνα 1987, σ. 135-137)