Παράθυρο με θέα τη Γη 3ο ΓΕΛ Παλαιού Φαλήρου 2016-2017 1ο τετράμηνο 2016-2017 1ο τετράμηνο Τμήμα: Α3 Υπεύθυνη καθηγήτρια : Μαυροματίδου Χαρά

Παράθυρο με θέα τη Γη Power point by: Alex Bargiataki Cover by: Άννα-Μαρία Νίνε

ΠΡΟΛΟΓΟΣ Καλημέρα σας, καλησπέρα σας, ιδιαίτερη σημασία δεν έχει να σας πω την αλήθεια... Αυτό που έχει σημασία είναι ότι σήμερα οι μαθητές του Α3' έχουμε οργανώσει μία παρουσίαση έτσι ώστε να σας ανοίξουμε ένα παράθυρο με θέα το διάστημα. Έχετε αισθανθεί ποτέ ότι ο κόσμος δεν αποτελείται μόνο απ' αυτά που βλέπουμε με γυμνό μάτι; Ότι κάτι μεγαλύτερο, κάτι πιο θαυμαστό μας περιβάλλει και εμείς δεν γνωρίζουμε πλήρως πως να το αντιμετωπίσουμε; Αν ναι, τότε βολευτείτε και αφήστε μας να σας ξεναγήσουμε σ' έναν κόσμο που ευθύνεται για τις πρώτες αποστολές στο διάστημα, απειλείται από διαστημικά σκουπίδια, σπάει τα όρια της φαντασίας με επανδρωμένες και εκτός ηλιακού συστήματος αποστολές, μας πληροφορεί για τις βασικές αρχές διαστημικών σκαφών, πυραύλων, για πρόσφατες συνεντεύξεις αστροναυτών και μας "προσγειώνει" στο International Space Station (I.S.S.). Ιωάννα Παντουσιά

Ομάδα 1 Aλεξάνδρα Μπαργιατάκη Νεκταρία Ξυπτερά Ζωή Πρωτόπαππα

ΧαρτογρΑφηση του ΣΥμπαντοΣ και αποστολΕΣ εκτΟΣ του ΗλιακοΥ μαΣ ΣυστΗματοΣ

ΧαρτογρΑφηση του ΣΥμπαντοΣ

Σύμπαν Σύμπαν νοείται το σύνολο του χρόνου και του χώρου και των περιεχομένων τους. Σύμφωνα με την σύγχρονη Φυσική υπάρχει ισοδυναμία μεταξύ ύλης και ενέργειας, οπότε και οι δύο συνολικά απαρτίζουν το σύμπαν. Μέσα στο σύμπαν ενδεχομένως περιλαμβάνεται και η σκοτεινή ύλη και η σκοτεινή ενέργεια.

Σχήμα Το σύμπαν υποστηρίζεται ότι δεν είναι ούτε «άμορφο» ούτε «άπειρο», αλλά έχει πέρατα, δηλαδή σύμφωνα και με τη θέση του Άλμπερτ Αϊνστάιν είναι περιορισμένο, «περατό». Θεωρίες όπως αυτή της μεγάλης έκρηξης εκτιμούν ότι το σχήμα του σύμπαντος είναι, το πιθανότερο, υπερσφαιρικό. Αυτό σημαίνει ότι είναι μια σφαίρα τριών διαστάσεων της οποίας η ακτίνα συνεχώς μεταβάλλεται, μοιάζοντας με μπαλόνι που διαστέλλεται.

Έκταση Επειδή οι αποστάσεις μεταξύ των μελών του σύμπαντος είναι πάρα πολύ μεγάλες, ως μονάδα μέτρησης της έκτασής του χρησιμοποιείται μια μεγάλη μονάδα μήκους, που ονομάζεται έτος φωτός (ε.φ.) / light year (l.y.) και που δεν είναι τίποτα άλλο από την απόσταση που διανύει το φως σε χρονική διάρκεια ενός έτους (9,465×1012 km.). Η έκταση του ορατού σύμπαντος είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ηλικία του. Η ακτίνα του εκτιμάται στα 13,7 δισεκατομμύρια ε.φ., δηλαδή η απόσταση που μπορεί να έχει διανύσει το φως στο προηγούμενο χρονικό διάστημα από την εποχή του Big Bang. Όμως με βάση τη γενική σχετικότητα, λόγω της διαστολής του χώρου, η ακτίνα του ορατού σύμπαντος εκτιμάται στα 46 δισεκατομμύρια ε.φ.

Το ορατό σύμπαν περιέχει περίπου 3 έως 7×1022 άστρα, τα οποία είναι οργανωμένα σε γαλαξίες και οι οποίοι με την σειρά τους συγκροτούν σμήνη και υπερσμήνη.

Διαίρεση Είδη Ουράνιων Σωμάτων Όλα τα ουράνια σώματα του σύμπαντος ανήκουν σε δύο συστήματα: Το Ηλιακό σύστημα (επειδή ο ήλιος είναι το κέντρο του συστήματος) ή Κοπερνίκειο σύστημα (από το όνομα του αστρονόμου) στο οποίο περιλαμβάνονται ο ήλιος, οι πλανήτες, οι δορυφόροι τους, οι κομήτες, οι διάττοντες αστέρες, οι αερόλιθοι και οι βολίδες. Το Σύστημα των απλανών που περιλαμβάνει τους αστέρες και τα νεφελώματα. Είδη Ουράνιων Σωμάτων Α. Πλανήτες είναι τα ουράνια σώματα που κινούνται (πλανώνται) γύρω από τον Ήλιο σε ελλειπτικές τροχιές. Β. Απλανείς ή Αστέρες χαρακτηρίζονται οι λίαν απομακρυσμένοι ήλιοι, δηλαδή οι αστέρες που μένουν ακίνητοι στο χώρο (δεν πλανώνται).

Απεικόνηση Ο Hawking σχεδιάζει να χαρτογραφήσει σε 3D τις θέσεις των γαλαξιών στο σύμπαν. Θα δημιουργηθεί ένας χάρτης του «νεαρού» σύμπαντος, στον οποίο στη συνέχεια θα τοποθετηθούν οι θέσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων γαλαξιών, με βάση μετρήσεις από μελέτη που βασίσθηκε σε ένα επίγειο τηλεσκόπιο διαμέτρου 3,9 μέτρων περίπου, το οποίο είναι εγκατεστημένο στη Χιλή.

ΠλανΗτεΣ εκτΟΣ του ΗλιακοΥ μαΣ ΣυστΗματοΣ

Extrasolar Planets Το 1995 ανακαλύφθηκαν οι πρώτοι πλανήτες εκτός του ηλιακού μας συστήματος, ονομαζόμενοι εξωηλιακοί πλανήτες. Ονομάστηκαν ανάλογα με το μέγεθός τους ‘Ποσειδώνες’(μεγάλη μάζα) ή υπεργαίες(μικρή μάζα). Πλανήτες που δεν ανήκουν ή επηρεάζονται από κανέναν αστέρα και ηλιακό σύστημα λέγονται ορφανοί πλανήτες.

Ανακαλύφθηκε επίσης ότι το ηλιακό μας σύστημα δεν είναι το μοναδικό εκεί έξω. Ο ήλιος μας είναι ένα από τα τουλάχιστον 100 δις αστέρια, τα οποία έχουν δικές τους οικογένειες με πλανήτες και βρίσκονται όλα σε έναν σπειροειδή γαλαξία που ονομάζεται milky way.

Όλα τα αστέρια αυτά περιφέρονται γύρω από την milky way orbit, η οποία είναι μια υπερμεγέθης μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία.μας. Το milky way ανήκει στο local group, μια γειτονιά που περιέχει περισσότερους από 30 γαλαξίες. Οι γαλαξίες αυτοί παρατηρούνται ότι απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο, επεκτείνοντας τον γαλαξία (θεωρία του big bang).

Voyager Οι δίδυμες διαστημοσυσκευές Voyager σχεδιάστηκαν αρχικά στα πλαίσια του προγράμματος Mariner, το αρχικό τους όνομα ήταν Mariner 11 και Mariner 12 και μετονομάστηκαν έξι μήνες πριν την έναρξη της αποστολής. Ο Voyager 2, εκτοξεύτηκε το 1977. Στην αρχή ακολουθούσε την ίδια τροχιά με τον Voyager 1, αλλά μετά πήρε διαφορετική, μένοντας να εξερευνήσει το ηλιακό σύστημα, ενώ ο Voyager 1 τι υπάρχει εκτός του ηλιακού συστήματος. Ο Voyager 2 θεωρείται η πιο επιτυχημένη διαστημική συσκευή ως τώρα, εξαιτίας των συνεχών και πολλαπλών ανακαλύψεών του. Θέση του Voyager 1 Voyager 1

Voyager 2

Αποστολές Το Voyager 1 στάλθηκε για να εξερευνήσει τον Δία και τον Κρόνο, ενώ το Voyager 2 για να εξερευνήσει τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα. Εκτόξευση Ο Voyager 2 εκτοξεύτηκε στις 20 Αυγούστου 1977 ενώ δεκαέξι μέρες αργότερα εκτοξεύτηκε και ο Voyager 1, που ακολουθώντας πιο γρήγορη τροχιά έφτασε πρώτος στο Δία και τον Κρόνο, απ’ ότι ο Voyager 2 στον Ουρανό και στον Ποσειδώνα.

Πρώτος σταθμός: Ουρανός Η ελάχιστη προσέγγιση του Ουρανού σημειώθηκε στις 24 Ιανουαρίου 1986. Ο Voyager 2 φωτογράφισε αρκετά από τα μαύρα φεγγάρια του πλανήτη, ενώ ανακάλυψε 10 ακόμη, καθώς και δυο αραιούς δακτυλίους. Ο δορυφόρος Μιράντα αποκάλυψε μια εξαιρετικά περίεργη δομή, που υπονοεί ότι στο παρελθόν είχε θρυμματιστεί από κάποια σύγκρουση και κατόπιν επανασυγκολλήθηκε λόγω βαρύτητας.

Δεύτερος σταθμός: Ποσειδώνας Επόμενος και τελευταίος σταθμός του Voyager ήταν ο Ποσειδώνας. Το μεγάλο ταξίδι στους εξωτερικούς πλανήτες έκλεισε με μερικές από τις πιο εντυπωσιακές ανακαλύψεις. Στον Ποσειδώνα παρατηρήθηκε μια εξαιρετικά δυναμική ατμόσφαιρα, με τους πιο ισχυρούς ανέμους του ηλιακού συστήματος.

Ο Voyager επιβεβαίωσε επίσης την ύπαρξη τριών δακτυλίων, ενώ ανακάλυψε αρκετούς ακόμα, καθώς και έξι μικρούς δορυφόρους. Στο δορυφόρο Τρίτωνα, ο Voyager ανακάλυψε μια αραιή ατμόσφαιρα, καθώς και πίδακες αζώτου και μεθανίου από το εσωτερικό του, αποδείξεις ηφαιστειακής δραστηριότητας. Στην πιο εντυπωσιακή ίσως ανακάλυψη του ταξιδιού του, ο Voyager 2 αποκάλυψε ότι η επιφάνεια της Ευρώπης αποτελούνταν από πάγο νερού, κάτω από τον οποίο πιθανότατα φιλοξενείται ένας υπόγειος ωκεανός.

ΟΜΑΔΑ 2 Κατσέλη Κωνσταντίνα Μαρίνα Περδικάρη Παναγιώτα Νίνου

ΠΡΩΤΕΣ ΤΡΟΧΙΑΚΕΣ και ΥΠΟΤΡΟΧΙΑΚΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ ΠΡΩΤΕΣ ΤΡΟΧΙΑΚΕΣ και ΥΠΟΤΡΟΧΙΑΚΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ

Δορυφόροι Τεχνητός δορυφόρος της Γης λέγεται κάθε αντικείμενο που τοποθετείται από τον άνθρωπο σε τροχιά γύρω από αυτήν. Η εκτόξευση και η τοποθέτηση σε κατάλληλη τροχιά γίνεται με πυραύλους, οι οποίοι συνήθως αποτελούνται από πολλά μέρη (ορόφους). Κάθε όροφος είναι ένας ξεχωριστός πύραυλος, ο οποίος αρχίζει να λειτουργεί όταν εξαντληθούν τα καύσιμα του προηγούμενου ορόφου, ο οποίος αποσπάται και απορρίπτεται. Με τον τρόπο αυτόν το μέρος που απομένει έχει μικρότερο βάρος και συνεχίζει το ταξίδι του με ολοένα μεγαλύτερη ταχύτητα, μέχρις ότου φτάσει στο προβλεπόμενο ύψος και με την απαραίτητη ταχύτητα.

Η εκτόξευση Για να εκτοξευθεί με επιτυχία ένας τεχνητός δορυφόρος, πρέπει να κινηθεί τουλάχιστον με την κρίσιμη ταχύτητα διαφυγής (11,2km/sec). Μετά την εκτόξευση, και εφόσον ο τεχνητός δορυφόρος φτάσει σε ορισμένο ύψος, η ταχύτητά του πρέπει να αλλάξει διεύθυνση και να γίνει κάθετη προς την ευθεία που ορίζεται από το κέντρο της Γης και το σκάφος. Τότε, εφόσον και πάλι η ταχύτητα είναι σωστή, γίνεται τεχνητός δορυφόρος και περιφέρεται γύρω από τη Γη. Tην μια εστία της ελλειπτικής τροχιάς κατέχει το κέντρο της μάζας της Γης. Το ακριβές σχήμα της έλλειψης εξαρτάται από το ύψος, στο οποίο ο δορυφόρος θα τοποθετηθεί στην τροχιά του, από τη ταχύτητα την οποία θα έχει ο δορυφόρος κατά την είσοδο του στην τροχιά και από τη διεύθυνση του ως προς την ευθεία που ορίζεται από το κέντρο της Γης και τον δορυφόρο. Είναι δυνατόν η ελλειπτική τροχιά να συμπίπτει, περίπου, με κύκλο, οπότε αποκαλείται κυκλική. Στην περίπτωση αυτή, σε κάθε ύψος αντιστοιχεί ορισμένη ταχύτητα του δορυφόρου και ορισμένη περίοδος.

Η αποβολή ενός δορυφόρου αρχίζει πάντοτε με την εκτόξευση του με τον πύραυλο – φορέα. Οι πολλοί μικροί δορυφόροι και μάλιστα κατά τα πρώτα εγχειρήματα, εκτοξεύτηκαν με απλό πύραυλο, από εκείνους που ήδη χρησιμοποιούνται για στρατιωτικούς σκοπούς Όταν οι απαιτήσεις έγιναν μεγαλύτερες, είτε γιατί το ύψος των τροχιών ήταν μεγαλύτερο είτε γιατί το βάρος ήταν πολύ μεγαλύτερο, τότε, άρχισαν να χρησιμοποιούνται συνδυασμένοι πύραυλοι στην αρχή και αργότερα οι πύραυλοι πολλών ορόφων, όπως αναφέρονται στην αρχή.

ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗΣ Για να σταθεροποιηθεί ένας δορυφόρος, έχει ένα σύστημα που τον κρατά ομοιόμορφα εντός της τροχιάς του, καθώς οι μετρήσεις και οι εικόνες ενός δορυφόρου θα είναι ανακριβείς και συγκεχυμένες εάν αυτός δεν είναι σταθερός. Για να διατηρούνται σταθεροί, οι δορυφόροι χρησιμοποιούν συχνά περιστροφική ή γυροσκοπική κίνηση.

ΕπικοινωνΙα Όλοι οι δορυφόροι πρέπει να έχουν μερικούς τρόπους επικοινωνίας με τη γη, καθώς ο δορυφόρος πρέπει να είναι σε θέση να λαμβάνει οδηγίες και να διαβιβάζει πληροφορίες που συλλέγει, αλλά και να μπορεί να αναμεταδώσει τις πληροφορίες που στέλνονται σε αυτόν σε μια άλλη περιοχή στη γη. Αυτό γίνεται γενικά χρησιμοποιώντας κάποιο τύπο κεραίας. Οι κεραίες είναι απλό κομμάτι του εξοπλισμού, που επιτρέπει τη μετάδοση και την υποδοχή των ραδιοσημάτων. Δεδομένου ότι οι πληροφορίες μεταδίδονται χρησιμοποιώντας τα ραδιοκύματα, τα οποία κινούνται με την ταχύτητα του φωτός, αυτή η μέθοδος επιτρέπει πολύ γρήγορες επικοινωνίες, με μια πολύ μικρή χρονική καθυστέρηση.

ΤηλεσκΟπια Το τηλεσκόπιο είναι ένα όργανο σχεδιασμένο για την παρατήρηση μακρινών αντικειμένων μέσω της συλλογής ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας. Τα πρώτα γνωστά σχεδόν λειτουργικά τηλεσκόπια ανακαλύφθηκαν στις Κάτω Χώρες στις αρχές του 17ου αιώνα. Ο όρος «τηλεσκόπια» μπορεί να αναφέρεται σε ένα ευρύ φάσμα οργάνων που λειτουργούν στις περισσότερες περιοχές του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος. Η λέξη τηλεσκόπιο είναι σύνθετη, με πρώτο συνθετικό το τηλε- και δεύτερο συνθετικό το -σκόπιο, από το ρήμα σκοπώ, το οποίο στα αρχαία ελληνικά σημαίνει παρατηρώ προσεκτικά, εξετάζω.

ΣποΥτνικ 1 Τεχνικά χαρακτηριστικά Ο δορυφόρος ουσιαστικά ήταν ένα μεταλλικό σώμα στρογγυλού σχήματος διαμέτρου 58 εκατοστών, και κατασκευασμένο από αλουμίνιο βάρους περίπου 83 κιλών. Σκοπός του ήταν η μελέτη του περιβάλλοντος έξω από την ατμόσφαιρα. Κατέγραψε την θερμοκρασία στο εσωτερικό και την επιφάνεια της σφαίρας καθώς και την πυκνότητα της ανώτερης ατμόσφαιρας και της διάδοσης των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων στην ιονόσφαιρα. Οι δυο τελευταίες μετρήσεις έγιναν με τη μελέτη των σημάτων που έστελνε ο δορυφόρος στη Γη, των περίφημων «μπιπ» του, που εξέπεμπε κάθε 0,3 δευτερόλεπτα. Ακόμα, η σφαίρα ήταν γεμάτη με άζωτο υπό πίεση, για να διαπιστωθεί κατά πόσον θα υπήρχαν συγκρούσεις με μετεωρίτες και απώλεια αερίου, κάτι που όμως δεν παρατηρήθηκε.

ΠΡΩΤΕΣ ΤΡΟΧΙΑΚΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ Η πρώτη επιτυχής τροχιακή εκτόξευση ήταν η αποστολή του σοβιετικού τηλεκατευθυνόμενου δορυφόρου Σπούτνικ 1, στις 4 Οκτωβρίου 1957. Ο δορυφόρος ζύγιζε περίπου 83 κιλά. Είχε δύο ραδιοσυσκευές αποστολής σημάτων (20 και 40 MHz), σήματα τα οποία μπορούσαν να ακουστούν από κάθε ραδιόφωνο σε όλη την υδρόγειο και είχε μπει σε τροχιά σε ένα ύψος περίπου 250 χμ (150 μίλια). Η ανάλυση των ραδιοσημάτων χρησιμοποιήθηκε για να συγκεντρώσει τις πληροφορίες για την πυκνότητα των ηλεκτρονίων της ιονόσφαιρας. Η θερμοκρασία και η πίεση κωδικοποιήθηκαν στη συχνότητα των ραδιοηχητικών σημάτων. Ο Σπούτνικ 1 εκτοξεύθηκε από έναν πύραυλο R-7. Αποτεφρώθηκε κατά την επανείσοδό του στην ατμόσφαιρα, στις 4 Ιανουαρίου 1958. Αυτή η επιτυχία οδήγησε σε μια κλιμάκωση του αμερικανικού διαστημικού προγράμματος που είχε μια ανεπιτυχή τροχιακή εκτόξευση 2 μήνες αργότερα και την πρώτη επιτυχή τροχιακή έναρξή του 4 μήνες μετά από τον Σπούτνικ. Στο μεταξύ, ένας σοβιετικός σκύλος, η Λάικα, έγινε το πρώτο ζώο σε τροχιά στις 3 Νοεμβρίου 1957 (το ζώο πέθανε πέντε με επτά ώρες μετά την έναρξη της πτήσης, μέσα στον Σπούτνικ 2- από υπερθέρμανση). Οι διαστημικές αποστολές θα συνεχιστούν και στο μέλλον. ΠΡΩΤΕΣ ΤΡΟΧΙΑΚΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ

ΥΠΟΤΡΟΧΙΑΚΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ Υποτροχιακή Πτήση (Suborbital Flight) είναι η πτήση κατά την οποία το σκάφος φτάνει σε ύψος πάνω από τα 100 χιλιόμετρα (62 μίλια) από την επιφάνεια της θάλασσας, ύψος που θεωρείται το σύνορο του διαστήματος, και επιστρέφει στη Γη χωρίς να μπει σε τροχιά γύρω της. Κατά την διάρκεια που βρίσκεται στο ανώτατο σημείο, οι επιβάτες βιώνουν συνθήκες έλλειψης της βαρύτητας, ενώ παράλληλα έχουν μια θέα του πλανήτη μας που κόβει την ανάσα. Υπάρχουν δυο τρόποι με τους οποίους το υποτροχιακό όχημα πραγματοποιεί την πτήση. Με τον πρώτο, το υποτροχιακό όχημα μεταφέρεται στην αρχή από κάποιο μεγαλύτερο και μετά χρησιμοποιώντας τους πυραυλικούς του κινητήρες για μικρό χρονικό διάστημα, φτάνει στα όρια του διαστήματος, σβήνει τους κινητήρες και ακολουθώντας βαλλιστική τροχιά (όπως φαίνεται στην απεικόνιση) επιστρέφει στη Γη. Με τον δεύτερο, το όχημα απογειώνεται κάθετα ή οριζόντια με την βοήθεια πυραύλων, φτάνει στο επιθυμητό ύψος και ακολουθώντας βαλλιστική τροχιά επιστρέφει στη Γη σαν αεροπλάνο.

Red Bull Stratos was a space diving project involving Austrian skydiver Felix Baumgartner. On 14 October 2012, Baumgartner flew approximately 39 kilometres (24 mi) into the stratosphere over New Mexico, United States, in a helium balloon before free falling in a pressure suit and then parachuting to Earth. The total jump, from leaving the capsule to landing on the ground, lasted approximately ten minutes. While the free fall was initially expected to last between five and six minutes, Baumgartner deployed his parachute after 4 minutes and 19 seconds. Reaching 1,357.64 km/h (843.6 mph)—Mach 1.25—Baumgartner broke the sound barrier on his descent, thus becoming the first human to do so without any form of engine power. Measurements show Baumgartner also broke two other world records. With a final altitude of 38,969 m (127,851 ft) (23.3884 miles), Baumgartner broke the unofficial record for the highest manned balloon flight of 37,640 m (123,491 ft) previously set by Nicholas Piantanida. He also broke the record for the highest altitude jump, set in 1960 by retired USAF Colonel Joseph Kittinger, who was Baumgartner's mentor and capsule communicator at mission control. These claims were verified by the Fédération Aéronautique Internationale (FAI). http://www.redullstratos.com/

Υποτροχιακή - Τροχιακή Πτήση Πολλοί νομίζουν ότι η υποτροχιακή πτήση δεν είναι διαστημική πτήση, σε αντίθεση με την τροχιακή. Αυτό είναι λάθος, γιατί διαστημική πτήση είναι κάθε πτήση που ξεπερνά το ύψος των 100 χιλιομέτρων. Για να ονομαστεί τροχιακή μια πτήση πρέπει το όχημα να ταξιδεύσει στο διάστημα γύρω από τη Γη, με ικανοποιητική πλευρική ταχύτητα (ή ισοδύναμή της γωνιακή ταχύτητα), ώστε με την φυγόκεντρο δύναμη να υπερνικήσει την έλξη της βαρύτητας της Γης. Η πλευρική ταχύτητα είναι η ταχύτητα με την οποία περιστρέφεται ένα σώμα γύρω από ένα άλλο, ενώ η γωνιακή ταχύτητα εξαρτάται από την απόσταση της τροχιάς, έτσι μόνο πάνω από τα 100 χιλιόμετρα είναι δυνατή μια τροχιακή πτήση. Πάνω από τα 100 χλμ, υπάρχει ακόμα αρκετά πυκνή ατμόσφαιρα, έτσι ώστε το σκάφος δεν μπορεί να παραμείνει σε σταθερή τροχιά (Low Earth Orbit – LEO) περισσότερο από 10-15 ημέρες. Για να γίνει αυτό πρέπει η απόσταση από τη Γη να είναι τουλάχιστον 350 χλμ. Ακόμα κι έτσι όμως η διαφορά της απόστασης δεν είναι τόσο σημαντική, εξ άλλου οι δυο αποστάσεις από το κέντρο της Γης διαφέρουν μόνο κατά 4%. Αυτό που είναι πολύ σημαντικό είναι η ταχύτητα η οποία απαιτείται για τις δυο διαφορετικές πτήσεις, που είναι 29.000 χλμ/ώρα για την τροχιακή πτήση και 4000 – 4800 χλμ/ώρα για την υποτροχιακή. Εύκολα καταλαβαίνει ο καθένας την ενεργειακή διαφορά που απαιτείται, ενδεικτικά αναφέρουμε ότι για μια τροχιακή πτήση απαιτείται 30 φορές περισσότερη ενέργεια από μια υποτροχιακή.

ΓΙΟΥΡΙ ΓΚΑΓΚΑΡΙΝ : Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ Αρχές του 1960. Στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου. Η τότε Ε.Σ.Σ.Δ και οι Η.Π.Α συναγωνίζονται, η μία την άλλη στην κούρσα του εξοπλισμού, των πυρηνικών όπλων, αλλά και της κατάκτησης του διαστήματος. Ο ΓΙΟΥΡΙ επιλέχτηκε μετά από αναρίθμητες δοκιμές τις οποίες πέρασε με επιτυχία, αλλά και λόγω της σωματικής διάπλασης (είχε ύψος 1,57μ), ύψος που τον έκανε να ταιριάζει απόλυτα στο κόκπιτ του VOSTOK1 .Θα ήταν επιτέλους ο πρώτος άνθρωπος που θα πετούσε στο μακρινό διάστημα, στο απόλυτο μαύρο κενό. Ο Γιούρι όταν επιλέχθηκε χάρηκε, έχοντας όμως και επίγνωση του κινδύνου να μην επιστρέψει ξανά, έστειλε ένα γράμμα στην οικογένειά του. Οι Σοβιετικές αρχές δεν το έδωσαν τότε, παρά μόνο επτά χρόνια μετά, όταν σκοτώθηκε σε αεροπορικό ατύχημα. Το γράμμα όταν διαβάστηκε καταδείκνυε την τεράστια ψυχολογική φόρτιση που τον διακατείχε.

Τον Απριλίου του ΄61 ο σοβιετικός κοσμοναύτης Γιούρι Αλεξέγεβιτς Γκαγκάριν σε ηλικία 27 ετών, ξεκίνησε το ιστορικό ταξίδι προς τα διάστημα. Μπήκε σε ελλειπτική τροχιά 25΄ μετά την εκτόξευση Ο Γιούρι στο σκάφος που επέβαινε δεν είχε τον έλεγχο του και αυτό γιατί οι σοβιετικοί επιστήμονες δεν γνώριζαν την επίδραση του διαστήματος στον ανθρώπινο οργανισμό. Η πτήση διήρκησε 67΄. Στην συνέχεια οι επιστήμονες έδωσαν εντολή εισόδου στην ατμόσφαιρα. Ο Γιούρι τελικά χρησιμοποίησε το εκτινασσόμενο κάθισμα σε ύψος 7Km και με την βοήθεια του αλεξιπτώτου προσγειώθηκε στη γη. Συνολική διάρκεια αποστολής 108 λεπτά.

ΟμΑδα 3 Βασίλης Μπερεδήμας Δημήτρης Μπερεδήμας Χριστίνα Ναλμπάνη Ιωάννα Παντουσιά Φίλιππος Πέτρο

ΟνΟματα ΑστροναυτΩν που πΗραν μΕροΣ στιΣ αποστολΕΣ και η ζΩΗ τουΣ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΕΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ Η πρώτη επανδρωμένη πτήση στο διάστημα έγινε με το Βοστόκ 1 κατά την ιστορική ημερομηνία της 12ης Απριλίου 1961, σε τροχιά γύρω από την υδρόγειο. Ο πρώτος κοσμοναύτης ήταν ο Γιούρι Γκαγκάριν γεννημένος σε μια περιοχή της Ρωσσίας δυτικά της Μόσχας.Το πάθος του για τα αεροπλάνα τον οδήγησε στην επιλογή του από τον σοβιετικό αστροστόλο. Στις 11 και 12 Αυγούστου του 1962 εκτοξεύτηκαν τα Βοστόκ 3 και Βοστόκ 4,τα οποία ελέγχονταν από Ρώσσους κοσμοναύτες.Επίσης στις 16-19 Ιουνίου του 1963 πετούσε στο Βοστοκ 6 για πρώτη φορά γυναίκα κυβερνήτης,η Βαλεντίνα Τερέσκοβα. Ο σοβιετικός αστροστόλος με τον Αλεξέι Λεόνωφ ήταν ο πρώτος άνθρωπος που περπάτησε στο διάστημα.

ΟνΟματα ΑστροναυτΩν που πΗραν μΕροΣ στιΣ αποστολΕΣ και η ζωΗ τουΣ Αστροναύτες ΗΠΑ Οι ΗΠΑ θα εκτόξευσαν τον πρώτο πολίτη τους στο διάστημα μέσα σε έναν μήνα από την πτήση Γκαγκάριν.Στις 5 Μαΐου 1961, 21 Ιουλίου 1961, 20 Φεβρουαρίου 1962 πραγματοποιήθηκαν οι πιο σημαντικές διαστημικές αποστολές των αμερικάνων οπου επιτεύχθηκε η διείσδυση στο διάστημα και οι πολλαπλές περιστροφές γύρω από την Γη. Ο αμερικάνικος αστροστόλος με το πρόγραμμα Τζέμινι,καταφερε να επιδιώξει διατημικό περίπατο 25 λεπτών αλλα και πολυήμερη παραμονή των διαστημοπλοίων αλλα και του πληρώματος στο διάστημα. Στις 15 Δεκεμβρίου 1965 πραγματοποιήθηκε η πρώτη ιστορική διαστημική συνάντηση αναμεσα στο Τζέμινι 6 και στο Τζέμινι 7. Η αποστολή Απόλλο 11 ήταν μέρος του Προγράμματος Απόλλο της NASA, που τελικό του στόχο είχε την προσεδάφιση ανθρώπων στη Σελήνη. Ο στόχος αυτός έγινε πραγματικότητα με τη συγκεκριμένη αποστολή, όταν ο Νηλ Άρμστρονγκ έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στη Σελήνη στις 21 Ιουλίου 1969

ΠωΣ ΑποφασΙστηκαν οι ΕπανδρωμΕνεΣ αποστολΕΣ Το Διάστημα ξεκίνησε να αποτελεί αντικείμενο διεθνούς ανταγωνισμού κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, με τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον να ενδιαφέρονται για την κατάκτησή του. Επρόκειτο για ένα σημαντικό στρατηγικό και στρατιωτικό ζήτημα, καθώς τόσο οι Αμερικάνοι, όσο και οι Σοβιετικοί, αντιλαμβάνονταν την κυριαρχία στο διάστημα ως ένα μέσο που θα έδινε τη δυνατότητα να κυριαρχήσει η μία υπερδύναμη στην άλλη. Μέσα στο γενικότερο κλίμα ο πρόεδρος Kennedy, προσδιόρισε τον επόμενο στόχο της διαστημικής περιπέτειας, γνωρίζοντας ότι μια επανδρωμένη αποστολή στη Σελήνη θα μπορούσε να αποκαταστήσει το κύρος των ΗΠΑ.

Οι Αμερικανοί παρουσίαζαν την κατάκτηση του διαστήματος ως ένα έργο εξερεύνησης του διαπλανητικού χώρου για επιστημονικούς σκοπούς. Η κατάσταση αυτή άλλαξε, όταν το 1957 η Σοβιετική Ένωση κατόρθωσε να στείλει τους δύο πρώτους δορυφόρους Sputnik στο διάστημα.

ΠρΟγραμμα GEMINI Το πρόγραμμα Gemini ήταν το δεύτερο επανδρωμένο διαστημικό πρόγραμμα της NASA το οποίο ξεκίνησε το 1961 και ολοκληρώθηκε το 1966. Πραγματοποιήθηκαν δέκα πτήσεις των διαστημοπλοίων ΤΖΕΜΙΝΙ, κατά τις οποίες έγιναν συναντήσεις και συνδέσεις δύο διαστημοπλοίων σε τροχιά,και έξοδοι αστροναυτών με στολή στο διάστημα. Το διαστημόπλοιo Gemini επανδρωνόταν από πλήρωμα δυο ατόμων ενώ συνολικά πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 1965 και 1966 δώδεκα αποστολές εκ των οποίων οι δέκα επανδρωμένες. Μετέφερε χρήσιμη τεχνολογία για την πραγματοποίηση το επόμενου προγράμματος επανδρωμένων αποστολών Apollo.Οι περισσότερες αποστολές εκτοξεύθηκαν από την αεροπορική βάση του Κέιπ Κανάβεραλ στη Φλόριντα.

Το Τζέμινι 4 (επίσημα Gemini IV) ήταν η δεύτερη επανδρωμένη διαστημική πτήση του προγράμματος Τζέμινι της NASA και πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1965. Επιβάτες του διαστημόπλοιου ήταν οι αστροναύτες Έντουαρντ Γουάιτ και Τζέιμς ΜακΝτίβιτ.Ο στόχος της αποστολής αυτής ήταν να γίνει ένας «περίπατος» στο διάστημα που θα ξεπερνούσε κατά πολύ τους προηγούμενους.Ο Γουάιτ έγινε ο πρώτος πραγματικά αυτοκινούμενος αστροναύτης. Το Τζέμινι 10 (επίσημα Gemini X) ήταν μία επανδρωμένη διαστημική πτήση του προγράμματος Τζέμινι της NASA, που πραγματοποιήθηκε το 1966.Το Τζέμινι 10 εκτοξεύθηκε στις 18 Ιουλίου του 1966 από το Διαστημικό Κέντρο Κένεντι με πλήρωμα τους Τζον Γιανγκ και Μάικλ Κόλινς. Η αποστολή αυτή έσπασε μία σειρά διαστημικών ρεκόρ, μετά την απολύτως επιτυχημένη σύνδεση του διαστημοπλοίου με το μη επανδρωμένο Ατζίνα στον αέρα.

ΠρOγραμμα ΑπOλλο Το πρόγραμμα ήταν το τρίτο επανδρωμένο διαστημικό πρόγραμμα της NASA. Σκοπός του ήταν η επανδρωμένη εξερεύνηση της Σελήνης. Ο στόχος αυτός εκπληρώθηκε όταν οι αστροναύτες Νηλ Άρμστρονγκ και Buzz Aldrin, μέλη του Απόλλων 11, έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι στην ιστορία που περπάτησαν στην επιφάνεια της Σελήνης και ενός άλλου ουράνιου σώματος γενικότερα. Το πρόγραμμα Απόλλων ξεκίνησε το 1961 και τερματίσθηκε το 1972. Οι αστροναύτες του Απόλλων 11 αμέσως μετά την περισυλλογή τους στον Ειρηνικό Ωκεανό κοντά στις νήσο Ουέικ τοποθετήθηκαν σε καραντίνα επί τρεις εβδομάδες, για το φόβο ύπαρξης τυχόν άγνωστων μικροβίων που μπορεί να έφεραν από τη Σελήνη στη Γη. Η επιτυχία του Απόλλων 11 έβαλε τέλος στην κούρσα του διαστήματος ανάμεσα στις δυο υπερδυνάμεις της εποχής.

Ο Aρμστρονγκ στο φεγγAρι

Η κάψουλα επιστροφής του Απόλλων 11 εκτίθεται σήμερα στο Εθνικό μουσείο αεροναυτικής και διαστήματος στην Ουάσιγκτον. Λίγο καιρό μετά την προσεδάφιση των Αμερικανών, οι Σοβιετικοί ουσιαστικά εγκατέλειψαν το δικό τους σεληνιακό πρόγραμμα. Οι Αμερικανοί θα πραγματοποιούσαν άλλες πέντε αποστολές στη Σελήνη μέσα στα επόμενα χρόνια.

ΤηλεσκΟπια και ΑστεροσκοπΕΙα Το τηλεσκόπιο εφευρέθηκε το 1608 στην Ολλανδία από τους Χανς Λιπερσέι, τον Ζακαρίας Γιάνσεν και τον Τζέιμς Μέτιους. Ο Γαλιλαίος κατά τη διάρκεια ταξιδιού στην Βενετία δείχνοντας μεγάλο ενδιαφέρον για το επίτευγμα των Ολλαννδών προσάρμοσε το τηλεσκόπιο για αστρονομικούς σκοπούς. Ο Γαλιλαίος έγινε έτσι ένας από τους πρώτους ανθρώπους που χρησιμοποίησαν το τηλεσκόπιο για αστρονομικές παρατηρήσεις. Ο Άγγλος αστρονόμος Τόμας Χάρριοτ ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τηλεσκόπιο για ουράνιες παρατηρήσεις.

ΤηλεσκΟπια και ΑστεροσκοπεΙα Είδη των τηλεσκοπίων: Ραδιοτηλεσκόπιο Οπτικό Τηλεσκόπιο Τηλεσκόπιο σωματιδίων υψηλής ενέργειας Τηλεσκόπιο βαρυτικού κύματος

ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΠΕΙΑ Διάφορα επιστημονικά ιδρύματα που διαθέτουν κατάλληλο εξοπλισμό και μέσα για την παρατήρηση και μελέτη ουρανίων σωμάτων και φαινομένων. Δεν γνωρίζουμε πότε κατασκευάστηκε το πρώτο αστεροσκοπείο, πιστεύεται όμως ότι η κατασκευή του ανάγεται στον προϊστορικό άνθρωπο κατά την προσπάθειά του να προβλέψει τις εκλείψεις.

ΚΩσταΣ ΜαστρΟκαλοΣ ΝΙκοΣ ΜιχελΗΣ ΔημοσθΕνηΣ ΝτεμΗρηΣ ΚΑμιλ Ομπροκ Ομάδα 4 ΚΩσταΣ ΜαστρΟκαλοΣ ΝΙκοΣ ΜιχελΗΣ ΔημοσθΕνηΣ ΝτεμΗρηΣ ΚΑμιλ Ομπροκ

ΤΟ ΗΛΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ - Η ΖΩΝΗ KUIPER ΓΕΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ Το ηλιακό μας σύστημα απαρτίζεται από τον ήλιο (κεντρικός αστέρας) τους 8 πλανήτες, τους περίπου 168 δορυφόρους τους, την ζώνη των αστεροειδών, πλήθος μετεωριτών, κομητών και 5 νάνους πλανήτες, τον Πλούτωνα, την Έριδα, την Δήμητρα τους Makemake και Haumea. Εκτός από τον ήλιο και τους 4 πετρώδεις (Ερμή, Αφροδίτη, Γη, Άρη) συναντάμε την κύρια ζώνη των αστεροειδών που περιέχει αντικείμενα μεγέθους από 1 μέχρι 1000Km. Πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα και μεταξύ 30 και 55 περίπου αστρονομικών μονάδων (μία αστρονομική μονάδα ισούται με 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα), υπάρχει μία περιοχή που φιλοξενεί ένα μεγάλο πλήθος αντικειμένων με μεγέθη μεγαλύτερα των 100Km καθώς και έναν μεγάλο αριθμό κομητών και ονομάζεται ζώνη Kuiper. Τέλος, πέρα από την ζώνη αυτή υπάρχει ένας πραγματικά τεράστιος αριθμός (~ 10 δισεκατομμύρια) κομητών. Αυτό είναι και το ανώτατο όριο του ηλιακού μας συστήματος, δηλαδή το σημείο εκείνο όπου σταματά η ηλεκτρομαγνητική και η βαρυτική επιρροή του ήλιου μας.

Η ΖΩΝΗ KUIPER είναι μεγάλο σύνολο μικρών σωμάτων στην περιοχή του εξωτερικού Ηλιακού Συστήματος. Είναι ένας δίσκος στο επίπεδο της κίνησης των πλανητών και σε απόσταση μέχρι 50 περίπου αστρονομικές μονάδες [AU] από τον Ήλιο. Στη Ζώνη συναντώνται δύο ειδών αντικείμενα: μικρά σώματα, παρόμοια με τον πλανήτη Πλούτωνα, σε αργή τροχιά γύρω από τον Ήλιο, και πυρήνες κομητών. Θεωρείται και ως μία δεύτερη ζώνη αστεροειδών. Με βάση την τροχιά τους, χωρίζονται σε 2 κύριες κατηγορίες. Αν η τροχιά τους δεν επηρεάζεται από τον Ποσειδώνα, τότε λέμε πως αποτελούν “κλασικά αντικείμενα της Ζώνης Κάιπερ”. Αντίθετα, αν παρουσιάζουν τροχιακό συντονισμό με τον Ποσειδώνα τότε αναφέρονται με τον όρο “Resonant KBOs”.

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ Η επικρατέστερη θεωρία προέλευσης του ηλιακού μας συστήματος είναι εκείνη του μεγάλου ηλιακού νεφελώματος στα τέλη του 18ου αιώνα. Σύμφωνα με αυτή, το ηλιακό μας σύστημα σχηματίστηκε από ένα πρωταρχικό νέφος αερίων (υδρογόνου και σκόνης), διαμέτρου 10-20 τρισεκατομμυρίων Km πριν από περίπου 4.6 δισεκατομμύρια χρόνια, το οποίο άρχισε να συστέλλεται με την πιθανή βοήθεια κάποιας έκρηξης κοντινού αστέρα .Η έκρηξη αυτή δημιούργησε κύματα αστρικού ανέμου στον περιβάλλοντα χώρο του αρχικού νέφους υδρογόνου το οποίο ξεκίνησε να περιστρέφεται και να θερμαίνεται. Τα γειτονικά στο κέντρο του σημεία περιστρέφονταν με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι τα μακρινά και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία ενός πεπλατυσμένου σφαιροειδούς σώματος. Σταδιακά, ο δίσκος αυτός ανέπτυσσε υψηλή θερμοκρασία στο κέντρο και χαμηλή στα άκρα του καθώς κατέρρεε και γινόταν ολοένα και λεπτότερος λόγω της ταχύτατης περιστροφής του. Καθ' όλη την παραπάνω διαδικασία ο πρωτοήλιος συνεχίζει να συστέλλεται βαρυτικά μέχρι να φτάσει την θερμοκρασία περίπου του ενός εκατομμυρίου βαθμών. Ο ήλιος μας αναφλέγεται παράγοντας συγχρόνως ηλιακό άνεμο που σπρώχνει αρκετά μακριά τα ελαφρά αέρια (υδρογόνο και ήλιο) και την σκόνη σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 5 AU, διευκολύνοντας έτσι την δημιουργία των αεριωδών (Δία, Κρόνου) καθώς και των παγωμένων (Ουρανός, Ποσειδώνας) πλανητών περίπου 10 εκατομμύρια χρόνια μετά την συστολή της αρχικής συμπύκνωσης (σημείο μηδέν).

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 'Ολοι οι πλανήτες αυτοπεριστρέφονται αριστερόστροφα, εκτός της Αφροδίτης και του Ουρανού που περιστρέφονται δεξιόστροφα. Οι 4 εσωτερικοί πλανήτες (πλούσιοι σε μέταλλα) παρουσιάζουν εντελώς διαφορετική χημική σύσταση από τους4 εξωτερικούς (πλούσιοι σε ελαφρά στοιχεία). Ο Δίας είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης και ο γρηγορότερος. Αυτοπεριστρέφεται σε περίπου 10 ώρες και η βαρύτητα του είναι 2.5 φορές ισχυρότερη από αυτήν της Γης. H περίφημη κόκκινη κηλίδα του Δία είναι μία τεράστια ατμοσφαιρική καταιγίδα με μέγεθος περίπου τριπλάσιο από αυτό της Γης. Η Αφροδίτη είναι ο θερμότερος και λαμπρότερος πλανήτης. Η μέση επιφανειακή θερμοκρασία της είναι περίπου 465 °C. Μία μέρα της Αφροδίτης (243 μέρες) είναι μεγαλύτερη από τον χρόνο που χρειάζεται για να συμπληρώσει μία περιστροφή γύρω από τον ήλιο (225 μέρες). Η επιφανειακή θερμοκρασία του Ήλιου είναι ~ 5500 °C , ενώ στις κεντρικές του περιοχές φτάνει 10.000.000 °C. Ο Ήλιος είναι 1.300.000 φορές σε μέγεθος μεγαλύτερος από την Γη, ενώ η βαρύτητά του είναι 28 φορές ισχυρότερη. Αν το βάρος ενός ανθρώπου στην Γη είναι 71 κιλά, τότε στον Ήλιο θα ζυγίζει περίπου 2 τόνους. Ο Ποσειδώνας είναι ο πιο μακρινός πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος και ο ψυχρότερος (-220 °C). Μία πλήρης περιφορά γύρω από τον Ήλιο (165 χρόνια).

Ηλιοπαυση Ως Ηλιόσφαιρα ορίζεται μια τεράστια δομή σε ελλειψοειδές σχήμα που αποτελείται από σωματίδια του Ηλιακού αέρα και περιβάλει τον Ήλιο και τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Σε μία περιοχή που ποικίλει από 80 με 100 AU έως 200 AU βρίσκεται η περιοχή που ονομάζεται όριο κρουστικού κύματος (Termination Shock). Στο σημείο αυτό τα φορτισμένα σωματίδια του ηλιακού ανέμου επιβραδύνονται ύστερα από σύγκρουση με τα σωματίδια του διαστρικού μέσου καθώς και λόγω μαγνητικών πεδίων. Η περιοχή πέρα από το όριο αυτό ονομάζεται ηλιοσφαιρικός κολεός (heliosheath) και έχει σχήμα οβάλ. Οι δύο αποστολές Voyager 1 και 2 έχουν περάσει σε αυτή την περιοχή. Το εξωτερικό όριο της Ηλιόσφαιρας ονομάζεται Ηλιόπαυση. Ως Ηλιόπαυση ορίζεται η περιοχή όπου τα εξερχόμενα σωματίδια του ηλιακού ανέμου και τα εισερχόμενα σωματίδια από τη μεσοαστρική περιοχή έχουν ισοδύναμη πίεση. Στη περιοχή της Ηλιόπαυσης, το 2009, ανακαλύφθηκε, σε απόσταση περίπου 16 δισ. χλμ. από τη Γη, μία ζώνη από σωματίδια υδρογόνου, τα οποία κάποτε ήταν φορτισμένα θετικά (δηλαδή ήταν σκέτα πρωτόνια). Τα σωματίδια αυτά σχηματίζουν μια στενή ζώνη, που είναι δύο με τρείς φορές φωτεινότερη από οτιδήποτε άλλο στον ουρανό. Η ανακάλυψη της ζώνης υδρογόνου έγινε από την αποστολή ΙΒΕΧ. Έξω από την περιοχή της Ηλιόσφαιρας, στις 230 AU, υπάρχει μία περιοχή που ονομάζεται Κύμα Κρούσης (αγγλ. Bow Shock) που δημιουργείται από την κίνηση του Ήλιου μέσα στον Γαλαξία.

Είναι το όριο της επίδρασης του ηλιακού ανέμου και θεωρείται το πραγματικό όριο του Ηλιακού Συστήματος. Έξω από αυτό βρίσκεται ο διαστρικός χώρος. Καθώς οι δυο αυτές περιοχές συναντιούνται δημιουργείται ένας σχηματισμός ο οποίος μοιάζει σαν σφαίρα η οποία σχίζει τον αέρα. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι το όριο αυτό βρίσκεται σε απόσταση 100 AU και αλλάζει μέγεθος ανάλογα με την ηλιακή δραστηριότητα.

Ο Ήλιος είναι μια θερμή σφαίρα αερίων στο εσωτερικό της οποίας γίνονται θερμοπυρηνικές αντιδράσεις. Η ηλικία του Ηλίου εκτιμάται στα 5 δισεκατομμύρια χρόνια. Αποτελεί το 99.8632% της συνολικής μάζας του ηλιακού συστήματος. Η θερμοκρασία στην επιφάνεια του Ήλιου φθάνει τους 6000 °C περίπου. Στο κέντρο του Ηλίου η θερμοκρασία φθάνει τους 20 εκατομμύρια °C. Αποτελείται κατά 74% από υδρογόνο, κατά 25% από ήλιο και 1% από άλλα στοιχεία.

Το Νέφος του Όορτ Το Νέφος του Όορτ είναι μια υποθετική σφαιρική περιοχή του εξωτερικού ηλιακού συστήματος. Τα αντικείμενα του Νέφους του Όορτ αποτελούνται κυρίως από πάγους νερού, αμμωνίας, και μεθανίου. Πιστεύεται ότι το Νέφος του Όορτ είναι η πηγή όλων των κομητών που εισέρχονται στο Ηλιακό σύστημα. Η αρχική ιδέα ανήκει στον Εσθονό αστρονόμο Ερνστ Έπικ και επανεισάχθηκε από τον Ολλανδό αστρονόμο Γιαν Όορτ. Η λογική ήταν η εξής: εφόσον όλοι οι κομήτες κάποια στιγμή καταστρέφονται μέσα στο Ηλιακό Σύστημα, λόγω της βαρύτητας του Ήλιου ή των μεγάλων πλανητών, δεν θα έπρεπε μετά από πέντε δισεκατομμύρια χρόνια ύπαρξης του Ηλιακού Συστήματος να μην παρατηρούνται πια κομήτες. Άρα πρέπει να υπάρχει μια πηγή πυρήνων κομητών η οποία στέλνει συνεχώς κομήτες στο εσωτερικό Ηλιακό Σύστημα.

Οι κομήτες Οι κομήτες είναι ουράνια σώματα που έχουν νεφελώδη όψη νεφελώδη (κόμη), ενώ η ύλη από την οποία συνίστανται μερικές φορές επιμηκύνεται υπό μορφή μακριάς ουράς όταν διέρχονται κοντά από τον Ήλιο. Αυτά τα φαινόμενα παρατηρούνται εξαιτίας της δράσης της ηλιακής ακτινοβολίας και του ηλιακού ανέμου στον κομήτη. Οι κομήτες περιφέρονται γύρω από τα άστρα σε διάφορες τροχιές και έχουν τροχιακές περιόδους από λίγα μέχρι χιλιάδες χρόνια. Υπάρχουν δύο κύριες πηγές, το Νέφος του Όορτ και η Ζώνη Κάιπερ. Το Νέφος του Όορτ βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από τον Ήλιο και θεωρείται ότι περιλαμβάνει περίπου ένα τρισεκατομμύριο πυρήνες κομητών. Μερικές φορές, λόγω βαρυτικών αλληλεπιδράσεων με γειτονικά άστρα, μεσοαστρικά νέφη, τους πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος ή με το σύνολο του Γαλαξία, οι πυρήνες αυτοί αρχίζουν να κατευθύνονται προς το κέντρο του Ηλιακού Συστήματος.

Ομάδα 5 Στελιοσ Μυροπουλοσ Μαριοσ Παπαδακησ Μανωλησ Πετωνησ Γιαννησ Πυρομαλλησ ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΥΡΙΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ

Ιστορiα του σταθμοy Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός είναι ένας ερευνητικός διαστημικός σταθμός σε τροχιά γύρω από τη Γη. Ο ΔΣΣ κατοικείται συνεχώς από τότε που το πρώτο πλήρωμα μπήκε στον σταθμό στις 2 Νοεμβρίου 2000. Χωρίζετε σε δύο μέρη στο Ρώσικο τροχιακό μέρος καθώς και στο αμερικανικό λειτουργικό μέρος. Παρόλα τα πολλά χρήματα και την πολλή δουλειά που έχει γίνει πάνω στον διαστημικό σταθμό εκείνος εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης. Ο σταθμός είχε τριμελές πλήρωμα μέχρι την 20ή Αποστολή, κατά τη διάρκεια της οποίας ο αριθμός του πληρώματος αυξήθηκε στα έξι άτομα. Ο ΔΔΣ είναι αναμφισβήτητα η πιο δαπανηρή ανθρώπινη κατασκευή που κατασκευάστηκε ποτέ, με κόστος περί τα 120 δισεκατομμύρια ευρώ.

ΕντΟπιση ΔΔΣ με γυμνΟ μΑτι O Διεθνής Διαστημικός Σταθμός (ΔΔΣ) είναι ορατός από τη γη και με γυμνά μάτια.Για να εντοπίσουμε το ΔΔΣ με γυμνό μάτι χρειάζεται να πάρουμε τις πληροφορίες για το πότε περνάει απο το μέρος που βρισκόμαστε και σε ποίο σημείο του ουράνου ακριβώς, τις οποίες πληροφορίες μπορούμε να βρούμε στην ιστοσελίδα της ΝΑSΑ.

ΠωΣ φτΑνουν οι αστροναΥτεΣ στον ΔΔΣ Επί του παρόντος, οι αστροναύτες και κοσμοναύτες φτάνουν στο ΔΔΣ μέσω ενός οχήματος που ονομάζεται Σογιούζ.Το πλήρωμα του ΔΔΣ αποτελείται από υπο-πληρώματα δύο με τριών ατόμων οπου το καθένα υπο-πλήρωμα συνδέεται με μια συγκεκριμένη Soyuz. Μια Soyuz ξεκινάει με προορισμό τον ΔΔΣ κάθε τρεις μήνες και κάθε υπο-πλήρωμα παραμένει εκει για περίπου έξι μήνες. Πρώτα το υπο- πλήρωμα που εγκαταλείπει τον ΔΔΣ πρέπει να φύγει.Οι αντικαταστάτες του συνήθως ξεκινάνε περίπου δύο εβδομάδες αργότερα. Αυτό σημαίνει ότι για περίπου δύο εβδομάδες, κάθε τρεις μήνες, το πλήρωμα του ΔΔΣ μειώνεται σε τρία άτομα μόνο. Όταν το νέο πλήρωμα φτάνει, υπάρχουν ήδη τρεις άνθρωποι επί του σκάφους που βρίσκονται εκεί για τρεις μήνες. Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν τις διαδικασίες που πρέπει να συμβούν όταν φτάνουν τα νέα μέλοι του πληρώματος και έτσι μπορούν να βοηθήσουν το νέο πλήρωμα να συνηθίσει τη ζωή στο διάστημα.

ΚαθημερινΟτητα στον ΔΔΣ Η καθημερινότητα των αστροναυτών στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό είναι πολυάσχολη και περιλαμβάνει συνελεύσεις, καθάρισμα, 2,5 ώρες εκγύμνασης καθημερινά ,ξεκούραση, τρία γευματα , διεξαγωγή πειραμάτων, προσωπική υγειινή κ.ά. Η καθημερινότητά τους μπορεί να αποτελέσει πρόκληση, λόγω της επικινδυνότητας του να αιωρούνται μικρά αντικειμένα όπως τρίχες και ψίχουλα, οι περιορισμένες προμήθειες και η έλλειψη βαρύτητας η οποία κάνει αντικείμενα, νερό και αστροναύτες να αιωρούνται. Η προσωπική υγιεινή είναι ασυνήθιστη,για παράδειγμα οι αστροναύτες πρέπει να καταπιούν την χρησιμοποιημένη οδοντόκρεμα, αφού το να ξεπλύνουν το στόμα τους σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας είναι σχεδόν αδύνατον. Ακόμα η άσκηση είναι απαραίτητη για τον ανθρώπινο οργανισμό στο διάστημα, έτσι οι αστροναύτες ασκούνται διόμιση ώρες καθημερινά στα τρία όργανα του σταθμού , τον διάδρομο, το ποδήλατο και την μηχανή άρσης βαρών.

Το φαγητό τους δεν διαφέρει πολύ από αυτό που έχουμε εμείς εδώ, αφού εκτός από κάποια αποξηραμένα ή συμπιεσμένα φαγητά διαθέτουν και ροφήματα, γλυκά και καρικεύματα. Αξίζει να αναφέρουμε πως οι υδρατμοί, ο ιδρώτας , αιωρούμενα υπολοίματα ροφημάτων και ούρα ανακυκλώνονται σε πόσιμο νερό, πολύτιμο για καθαρισμό, κατανάλωση και ζέσταμα κάποιων φαγητών. Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός αποτελεί ένα μοναδικό εργαστήριο έλλειψης βαρύτητας , όπου οι αστροναύτες εκτελούν χρόνια τώρα ένα πλήθος πειραμάτων, ωφέλιμα για τα διαστημικά ταξίδια, αλλά και τη ζωή εδώ στη Γη.

ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΥΓΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΥΓΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ *Οι αστροναύτες διατρέχουν ποικίλους κινδύνους για την υγεία τους κατά τη διάρκεια των διαστημικών ταξιδιών τους, όπως ασθένεια αποσυμπίεσης, βαροτραύμα, ανοσοανεπάρκειες, απώλεια μυικού και οστικού ιστού, διαταραχές ύπνου, καθώς και από τις επιπτώσεις που έχει η έκθεση σε ραδιενεργό ακτινοβολία. Μια ποικιλία από μεγάλης κλίμακας ιατρικές μελέτες διεξάγονται πάνω στους αστροναύτες στο διάστημα για την αντιμετώπιση αυτών των θεμάτων, στις ΗΠΑ από το National Space and Biomedical Research Institute (NSBRI). Οι πρωτοποριακές τεχνικές που αναπτύσσονται μπορεί να έχουν χρησιμότητα και πάνω στη Γη, όπως στην περίπτωση της Μελέτης Διαγνωστικών Υπερήχων σε Μικροβαρύτητα (Advanced Diagnostic Ultrasound in Microgravity Study), όπου αστροναύτες (μεταξύ των οποίων οι πρώην διοικητές του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού Ληρόυ Τσιάο και Γκενάντι Παντάλκα) εκτελούν σαρώσεις με υπέρηχους υπό την καθοδήγηση ειδικών από τη Γη για τη διάγνωση και την πιθανή θεραπεία εκατοντάδων καταστάσεων στο διάστημα: Οι τεχνικές αυτής της μελέτης εφαρμόζονται σήμερα σε τραυματισμούς αθλητών και σε εξετάσεις υπερήχων από μη ειδικούς χειριστές σε μαθητές και πιθανώς στο μέλλον σε επείγουσες καταστάσεις στη Γη, στις οποίες η πρόσβαση σε ειδικό ιατρό είναι δύσκολη έως αδύνατη, π.χ. σε μικρά νησιά.

Αγγελική Μπεκάκου Άννα-Μαρία Νίνε Εύα Παππά Ανθή Παρθένη Ομάδα 6 Αγγελική Μπεκάκου Άννα-Μαρία Νίνε Εύα Παππά Ανθή Παρθένη

Διαστημικά Σκουπίδια

Πως είναι; Πως δημιουργήθηκαν; Πως είναι; Πως δημιουργήθηκαν;  Τα διαστημικά σκουπίδια είναι απομεινάρια και εξαρτήματα από υλικά κατασκευής διαστημικών σταθμών, θραύσματα διαστημοπλοίων αλλά και υπολείμματα από εργασίες του ανθρώπου στο διάστημα. Τα διαστημικά σκουπίδια έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους στο διάστημα όταν ξεκίνησε η αποστολή δορυφόρων στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Σύμφωνα με έρευνα, γύρω από τη Γη περιφέρονται περισσότερα από 21.000 αντικείμενα με διάμετρο μικρότερη από 1 εκατοστό. Επιπλέον, τα αντικείμενα που η διάμετρός τους κυμαίνεται από 1 μέχρι 10 εκατοστά υπολογίζονται σε περίπου 500.000. Ακόμα περισσότερα είναι τα αντικείμενα με διάμετρο μικρότερη του 1 εκατοστού. όσα βρίσκονται χαμηλότερα από 2.000 χλμ. περιφέρονται με ταχύτητα 7-8 χλμ. ανά δευτερόλεπτο. Η μέση ταχύτητα σύγκρουσης αυτών των εξαρτημάτων με άλλα διαστημικά αντικείμενα είναι περίπου 10 χλμ. το δευτερόλεπτο.

ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΩΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ Στον πλανήτη μας συσσωρεύονται όλο και περισσότερα σκουπίδια τα οποία με τον καιρό αυξάνονται. Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για τους δορυφόρους που υπάρχουν στο διάστημα αφού κινδυνεύουν να καταστραφούν. Πολλοί επιστήμονες έχουν βρει λύσεις με τις οποίες αν δεν αποτελειώσουν όλα τα σκουπίδια τουλάχιστον θα τα μειώσουν.

Μερικές λύσεις είναι: Να μαζευτούν 5-10 έμπειροι αστροναύτες ,οι οποίοι, οι ίδιοι με τα χέρια τους θα μαζεύουν το πολύ 10 σκουπίδια το χρόνο. Με λέιζερ που θα τοποθετηθούν στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό και θα καταστρέφουν τα σκουπίδια από τη Γη.

Αυτές οι λύσεις θα περιέχουν τον δοκιμαστικό δορυφόρο CubeSat τον οποίο θα προσπαθήσουν να τον καταστρέψουν με διάφορες λύσεις: Θα στείλουν ένα μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο, το οποίο θα ρίξει ένα δίχτυ για να εγκλωβίσει τον CubeSat και θα τον τραβήξει προς τη γήινη ατμόσφαιρα, όπου θα πάρει φωτιά και θα καταστραφεί προτού φτάσει στο έδαφος. Με καμάκια.  Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι μπορούν να «καμακώσουν» ένα αρκετά μεγάλο διαστημικό σκουπίδι με τη βοήθεια βραχίονα που θα είναι αναρτημένος στο διαστημόπλοιο για να το τραβήξουν μακριά από την τροχιά του και να το ρίξουν στην ατμόσφαιρα όπου και θα καταστραφεί. Να καταστρέψουν το ίδιο το μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο. Όταν ολοκληρώσει την αποστολή του, θα ξεδιπλώσει ένα ιστίο, το οποίο, βάσει των επιστημονικών υπολογισμών, θα επιταχύνει την επανείσοδό του στην ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα να καταστραφεί λόγω των υψηλών θερμοκρασιών που θα αναπτυχθούν

Από ποιες αποστολές δημιουργήθηκαν; Διαστημικά σκουπίδια Από ποιες αποστολές δημιουργήθηκαν; Για πενήντα χρόνια οι εκρήξεις από ατυχήματα που έγιναν στο διάστημα, ήταν η πηγή όλων αυτών των διαστημικών σκουπιδιών. Όμως, το 2007 η εκ προθέσεως καταστροφή του Κινέζικου μετεωρολογικού δορυφόρου Fengyun-1C δημιούργησε σημαντικές ποσότητες συντριμμιών. Δυο χρόνια αργότερα, ένας παροπλισμένος Ρωσικός στρατιωτικός δορυφόρος χτύπησε έναν δορυφόρο Iridium, πάνω από τη Βόρεια Σιβηρία, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Το 1958 οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής εκτόξευσε το Vanguard 1 στη μέση γήινη τροχιά.Μέχρι τον Οκτώβριο του 2009 ήταν το παλαιότερο επίζων τεχνητό διαστημικό σκουπίδι που βρισκόταν ακόμα σε τροχιά.Σε έναν κατάλογο επιχειρήσεων μέχρι τον Ιούλιο του 2009 οι UNION OF CONCERNED SCIENTISTS απαρίθμησαν 902 επιχειρήσεις δορυφόρων ενός γνωστού πληθυσμού των 19.000 μεγάλων αντικειμένων και 30.000 αντικειμένων που έχουν εκτοξεύσει. Ένα παράδειγμα επιπλέον νεκρών συντριμμιών δορυφόρων είναι τα απομεινάρια του 1970/80 του Σοβιετικού RORSAT πρόγραμμα ναυτικής επιχείρησης. Ο πυρηνικός αντιδραστήρας του δορυφόρου BES-5 ψύχθηκε με ένα ψυκτικό βρόχο από νάτριο-καλιο κράμα, δημιουργώντας δυνιτικό πρόβλημα μέχρι ο δορυφόρος να φτάσει στο τέλος της ζωής του. Ακόμα και οι δορυφόροι οι οποίοι είχαν κινηθεί σωστά σε υψηλή τροχιά είχαν ογδόντα τοις εκατό πιθανότητα παρακένησης και ψυκτικής ελευθέρωσης με περιόδο πάνω απο 50 χρόνια.   

Πρόσφατες αποστολές (2000-2016): Στις 11 Μαίου 2000 το κινέζικο Long-March 4 CBERS-1 ανατινάχτηκε στην τροχία της γης δημιουργώντας ένα σύννεφο σκουπιδιών.  Το ρωσικό Briz-M ανατινάχτηκε στην τροχιά της γης πάνω απο την Νότια Αυστραλία στις 19 Φεβρουαρίου 2007.Εκτοξεύτηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2006κουβαλώντας μαζί του ένα δορυφόρο επικοινωνίας Arabsat-4 το οποίο δυσλειτούργησε προτού μπορέσει να χρησιμοποιήσει το προωθητικό του.Παρόλο που η έκρηξη αποθανατίστηκε σε κάμερα απο αστρονόμους ήταν δύσκολο να αναγνωριστούν τα αντικείμενα με το ραντάρ εξαιτίας του πυκνού νέφους των σκουπιδιών.Μέχρι τις 21 Φεβρουαρίου 2007 ταυτοποίηθηκαν πάνω από 1.000 θραύσματα. Ένα ακόμα Briz-M χάλασε στις 16 Οκτωβρίου 2012 μετά από την αποτυχία στις 6 Αυγούστου από την εκτόξευση του Pronom-M. Η ποσότητα και το μέγεθος των σκουπίδιων ήταν άγνωστο. Τέλος,ο πύραυλος Long-March 7 δημιούργησε μιά μπάλα φωτιάς που ήταν εμφανίσιμη από τις περιόχες Utah,Nevada,Colorado,Idaho και California το απόγευμα τις 27 Ιουλίου 2016 και είχε δημοσιευτεί σε όλο το κόσμο από τα ΜΜΕ.

Διαστημικά σπουπίδια οι καταστροφές τους Διαστημικά σπουπίδια  οι καταστροφές τους Τα διαστημικά απόβλητα κινούνται σε τροχιά γύρο απο τη Γη, αλλά πιο κοντά στην επιφάνειά της κι αλλα πιο μακριά, αποτελώντας κίνδυνο-θάνατο για τους αστροναύτες και τα διαστημικά σκάφη που πρέπει να περάσουν προσεχτικά ανάμεσα τους , για να φτάσουν στον προρισμό τους.Αξίζει να σημειωθεί οτι ακόμα και οι μικροσκπικές κηλίδες μπογιάς ταξιδεύουν με τέτοια ταχύτητα, που σε περίπτωση που συγκρουστούν με το διεθνή διαστημικό σταθμό, είναι πιθανό να προκαλέσουν βούλιαγμα στα τοιχώματα του η ακόμα και να σπάσουν κάποιο παραθυρο.Οι ειδικοί λένε ότι επειδή η επιφάνεια της Γης καλύπτεται από νερό κατά 70%, είναι πάρα πολύ μικρή η πιθανότητα να χτυπήσει κάποιος άνθρωπος. Παρ' όλα αυτά, εξαρτήματα και μάλιστα μεγάλου μεγέθους έχουν καταφέρει να πέσουν στη Γη χωρίς να προκαλέσουν ζημιές ή θύματα. Μια τέτοια περίπτωση αφορούσε μια δεξαμενή ηλίου υψηλής πίεσης.

ΤΕΧΝΗΜΑ : ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΕΧΝΗΜΑ : ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Συνεντεύξεις Αστροναυτών Πάρης Μπενέας

Στην συνέντευξη που παραχώρησε ο Φιλίπ Περέν στον Έλληνα δημοσιογράφο Αλέξανδρο Κυριακόπουλο έχουμε μια περιγραφή των συναισθημάτων του κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρει ότι στην σκοτεινή πλευρά του διαστήματος όλα φαντάζουν εχθρικά ενώ με την έλλειψη βαρύτητας επικρατεί ένα αίσθημα απόλυτης ελευθερίας. Δεν αργεί ωστόσο να συμπληρώσει ότι ακριβώς αυτή η έλλειψη βαρύτητας είναι που καθιστά περίπλοκη ακόμα και την πιο βασική ανθρώπινη λειτουργία . Το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων με αφορμή το ετήσιο ESA Space camp κάλεσε μαθητές από όλες τις σχολικές βαθμίδες της Ελλάδας να αφιερώσουν μια σχολική ώρα για να απευθύνουν ερωτήσεις σε διάφορους αστροναύτες. Ο Frank de Winne επικεντρώθηκε στο παιδικό του όνειρο να γίνει αστροναύτης αλλά και στην απαραίτητη εκπαίδευση. Τόνισε ότι είναι πολύ απαιτητική , διαρκεί περίπου 3 χρόνια και προυποθέτει πολύ καλή σωματική υγεία και άψογη φυσική και πνευματική κατάσταση. Τέλος μας λέει ότι η τροφή των αστροναυτών είναι αποκλειστικά σε ξηρή μορφή ή σε κονσέρβα κι ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που μπορεί να αντιμετωπιστεί σε ένα διαστημικό ταξίδι είναι η δυσλειτουργία ενός πυραύλου. Παρόλα αυτά τονίζει ότι το συναίσθημα του να αντικρύζεις τη Γη από το διάστημα σε αποζημιώνει πλήρως.

Ο Σκοτ Παραζίνσκι είναι ο άνθρωπος που έχει παραμείνει στο διάστημα περισσότερο από κάθε άλλον, έχοντας συμπληρώσει 1019 ώρες στο διάστημα και 47 διαστημικούς περιπάτους. Στην συνέντευξη του περιγράφει το πιο απρόοπτο γεγονός που έχει συμβεί στην καριέρα του όταν χρειάστηκε να επιδιορθώσει ένα ηλιακό πάνελ πραγματοποιώντας 45 λεπτά περίπατου στο κενό ενώ η φιάλη οξυγόνου διαρκεί μόλις 30 λεπτά. Πάντως, χάρη στην καλή συνεργασία και προετοιμασία, ξεπεράστηκε και αυτό το εμπόδιο. Αναφέρει σαν βασική αιτία της αποχώρησής του από τις διαστημικές αποστολές τον ανταγωνισμό μεταξύ Σοβιετικών και Αμερικανών που δεν επέτρεψε την συνεργασία τους και κατεπέκταση εμπόδισε την επίτευξη μεγαλύτερης προόδου στον διαστημικό τομέα.Τέλος ο Σκοτ δηλώνει ότι του λείπει το διάστημα και ότι σκοπεύει να επιστρέψει στον χώρο μέσω του σχεδιασμού ιδιωτικών ταξιδιών. Ο Μπάζ Όλντριν , ένας από τους αστροναύτες που συμμετείχαν στην θρυλική πτήση της NASA Apollo 11, παραδέχτηκε την πιθανή ύπαρξη εξωγήινης ζωής. Πιο συγκεκριμένα, αφηγήθηκε ένα γεγονός κατά το οποίο αντίκρυσε από το παράθυρο του διαστημόπλοιου ένα αλλόκοτο φως το οποίο παρέμεινε κοντά τους σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Οι ανώτεροι του δεν έδωσαν βάση στα λόγια του κι έδωσαν διάφορες απαντήσεις που απείχαν πολύ από την λογική, όπως ότι το φως προερχόταν από αντανάκλαση φωτός σε ηλιακά πάνελ. Τέλος δήλωσε ότι κατά την άποψή του όποιος άνθρωπος πατήσει πρώτος το πόδι του στον Άρη δεν θα μπορέσει ποτέ να επιστρέψει στη Γη.

Η τελευταία συνέντευξη είναι αυτή που παραχώρησε σε ραδιοφωνική εκπομπή της Βρετανίας ο Έντγκαρ Μίτσελ, μέλος της αποστολής Apollo 14. Υποστήριξε την ύπαρξη εξωγήινης ζωής στο διάστημα, λέγοντας ότι υπάρχει πάνω από 60 χρόνια και ότι παρόλο που τα ανώτερα στελέχη της NASA το γνωρίζουν αρνούνται να το αποκαλύψουν δημόσια. Περιέγραψε τους εξωγήινους σαν μικρόσωμα πλάσματα με μεγάλα μάτια, μορφή που θυμίζει την αναπαράστασή τους σε ανθρώπινα σκίτσα. Η NASA αντέδρασε στις δηλώσεις αυτές τονίζοντας ότι παρά την σημαντική προσφορά του κυρίου Μίτσελ οι δηλώσεις του δεν πρέπει να λαμβάνονατι σοβαρά υπόψιν καθώς δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα.

Μέτρηση ακτίνας της Σελήνης Στέλιος Μυρόπουλος Αυτή η δραστηριότητα έγινε βάση οδηγιών του κύριου Καπετανάκη μετά την επίσκεψη του τμήματός μας στο Ίδρυμα Ευγενίδου. Χρησιμοποιώντας μια φωτογραφία της σελήνης σε μερική έκλειψη και ξέροντας την ακτίνα της Γης υπολογίζουμε την ακτίνα της Σελήνης. Η μέθοδος ανακαλύφθηκε από τον Αρίσταρχο τον Σάμιο και βασίζεται στην σύγκριση των ακτινών Γης και Σελήνης.

Μέτρηση ακτίνας της Σελήνης Όπως ξέρουμε, έκλειψη Σελήνης έχουμε όταν η Σελήνη, η Γη και ο Ήλιος ευθυγραμμίζονται και η Γη βρίσκεται ανάμεσα στη Σελήνη και τον Ήλιο. Για να συμβαίνει αυτό πρέπει οπωσδήποτε να έχουμε πανσέληνο, αλλά όχι και αντιστρόφως, δηλαδή όταν έχουμε πανσέληνο δεν έχουμε οπωσδήποτε και έκλειψη Σελήνης. Αυτό συμβαίνει μόνο αν η σκιά της Γης πέφτει πάνω στη φωτιζόμενη από τον Ήλιο Σελήνη, οπότε αμαυρώνει μέρος η ολόκληρη την επιφάνεια της Σελήνης. Επειδή λοιπόν ο Ήλιος βρίσκεται πολύ μακριά από το σύστημα Γης-Σελήνης (η απόσταση Ήλιου-Γης είναι περίπου 500 φορές μεγαλύτερη από την απόσταση Γης-Σελήνης), μπορούμε να θεωρήσουμε ότι οι ακτίνες του Ήλιου που φτάνουν στη Γη και τη Σελήνη είναι ουσιαστικά παράλληλες .

Στην διπλανή εικόνα, που αναφέρεται σε έκλειψη Σελήνης, φαίνεται η ακτίνα της Σελήνης και η ακτίνα της σκιάς της Γης, η οποία είναι ίδια με την ακτίνα της Γης εξαιτίας της παραλληλίας των ακτινών που είπαμε. Επομένως από μια φωτογραφία της Σελήνης σε έκλειψη, μπορούμε να υπολογίσουμε το λόγο των ακτινών Γης και Σελήνης, και γνωρίζοντας την ακτίνα της Γης υπολογίζουμε την ακτίνα της Σελήνης.

Μέτρηση ακτίνας της Σελήνης Αφού τυπώσουμε μια εικόνα της Σελήνης σε μερική έκλειψη βρίσκουμε γεωμετρικά το κέντρο της (τραβώντας τις μεσοκαθέτους σε δύο χορδές της και σημειώνοντας το σημείο που συνατιούνται ). Έπειτα μετράμε το μήκος της ακτίνας της το οποίο θα ονομάσουμε Rσ’. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν 5,6 εκατοστά.

Μέτρηση ακτίνας της Σελήνης Μετά θα τραβήξουμε μια χορδή στο κομμάτι της σκιάς της Γης και την μεσοκάθετο της χορδής αυτής.

Μέτρηση ακτίνας της Σελήνης Έπειτα παίρνουμε έναν διαβήτη και ακουμπάμε την μία άκρη του στη μεσοκάθετο και με την άλλη προσπαθούμε να διαγράψουμε ένα τόξο πάνω στο τόξο της σκιά της γης ,προσαρμόζοντας το άνοιγμα του διαβήτη και το σημείο που ακουμπάει στη μεσοκάθετο. Όταν το πετύχουμε, το σημείο που ακουμπάει η μύτη του διαβήτη στη μεσοκάθετο θα είναι το κέντρο της Γης στη φωτογραφία μας και το άνοιγμα του διαβήτη η ακτίνα της, την οποία ονομάζουμε Rγ’ και την μετρήσαμε 19 εκατοστά.

Μέτρηση ακτίνας της Σελήνης Τέλος το μόνο που μένει να κάνουμε είναι οι υπολογισμοί. Ξέρουμε πως η ακτίνα της Γης (Rγ) είναι 12.742 χλμ. και βρήκαμε την ακτίνα της Γης στη φοτογραφία (Rγ’) 19 εκ. και την ακτίνα της σελήνης στη φωτογραφία (Rσ’) 5,6 εκ.. Μπορούμε να αντικαταστήσουμε τις τιμές στο λόγο τιμών πραγματικότητας-φωτογραφίας και να λύσουμε ως προς Rσ (πραγματικη ακτίνα σελήνης).

Μέτρηση ακτίνας της Σελήνης Βρήκαμε λοιπόν την ακτίνα της σελήνης 3.755 χλμ το οποίο είναι πολύ κοντά στην πραγματική τιμή (3.474) αν σκεφτείτε τα μέσα που χρησιμοποιήσαμε.

ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ  Αλεξάνδρα Μπαργιατάκη Και αυτή η δραστηριότητα έγινε βάση οδηγιών του κύριου Καπετανάκη μετά την επίσκεψη του τμήματός μας στο Ίδρυμα Ευγενίδου. Χρειαζόμαστε ένα ορθογώνιο χαρτοκιβώτιο, κόβουμε ένα μεγαλύτερο κομμάτι από τη μία πλευρά του κουτιού και έπειτα κολλάμε στο άνοιγμα ένα κομμάτι χαρτόνι, στο οποίο έχουμε ανοίξει μια τρύπα.

ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ  Το στερεώνουμε σε τρίποδα. Προσανατολίζουμε το χαρτοκιβώτιο έτσι ώστε οι ακτίνες του Ήλιου να πέφτουν κάθετα στην πλευρά του κουτιού που έχει την τρύπα. Για να γίνει αυτό πρέπει η σκιά του κουτιού είναι η μικρότερη δυνατή.

ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ  Αμέσως σημειώνουμε με ένα μολύβι στην απέναντι έδρα του κουτιού το ίχνος της ακτίνας. Ταυτόχρονα σημειώνουμε και την ώρα με ακρίβεια δευτερολέπτου, και αυτή είναι η χρονική στιγμή t1.

ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ  Έπειτα από κάποια ώρα σημειώνουμε και πάλι την καινούργια θέση του ίχνους και συγχρόνως την ώρα με ακρίβεια δευτερολέπτου, που θα είναι η στιγμή t2. Έχουμε επομένως τα σημεία Κ και Μ της εικόνας 1 και μπορούμε να μετρήσουμε την απόστασή ΚΜ, όπως και το μήκος ΚΟ.

ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ  και συμπεραίνουμε ότι η γωνία είναι :

ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ  . Συνεπώς η πειραματικά μετρούμενη τιμή της περιόδου περιστροφής της Γης είναι:

ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ  Το σχετικό σφάλμα στη μέτρηση μας που οφείλεται σε αρκετούς λόγους κυρίως όμως σε σφάλμα στη μέτρηση του χρόνου που μεσολάβησε μεταξύ των δύο μετρήσεων είναι : .

Special thanks to: Mrs. Hara Brindesi (Eugenides Foundation) and Mr Special thanks to: Mrs. Hara Brindesi (Eugenides Foundation) and Mr. Kapetanakis (Physicist) for their invaluable help Thank you for your time!!!