Το Βυζάντιο Το χάσμα ανάμεσα στους Βυζαντινούς και τους Δυτικούς-Λατίνους

Το χάσμα ανάμεσα στους Βυζαντινούς & τους Δυτικούς-Λατίνους Το χάσμα ανάμεσα στους Βυζαντινούς & τους Δυτικούς-Λατίνους Κάτοικοι του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους: Οι Δυτικοί τους αποκαλούσαν Greci (Γραικούς) & οι ίδιοι αποκαλούσαν τους εαυτούς τους Ρωμαίους και τους Δυτικούς (τους αποκαλούσαν) Λατίνους & Φράγκους Η ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε εξελληνιστεί και η λατινική γλώσσα περιορίστηκε στη Δύση Η κοινή ελληνολατινική παράδοση διατηρήθηκε σε Σικελία & Νάπολη, αλλά και αυτές εκλατινίστηκαν με το πέρασμα των αιώνων.

Τα αίτια του χάσματος (ανάμεσα σε Βυζαντινούς & Λατίνους) αδυναμία συνεννόησης λόγω διαφορετικών εμπειριών, εικονομαχίας στην Ανατολή, εικονολατρείας στη Δύση (=θρησκευτικών διαφορών) οι Δυτικοί έτρεφαν αίσθημα κατωτερότητας για το Βυζάντιο (περιγράφονται οι Βυζαντινοί ως αλαζόνες, βάρβαροι, άπληστοι, αιμοχαρείς, αλλόθρησκοι) Όμως, παρά την αμοιβαία έχθρα, οι επαφές μεταξύ Βυζαντίου και Δύσης παρέμειναν πολυεπίπεδες.

Οι πολυεπίπεδες επαφές Βυζαντίου – Δύσης (παρά την αμοιβαία έχθρα) οικονομικό επίπεδο: η Δύση βασιζόταν σε βυζαντινές εισαγωγές (ειδή πολυτελείας) & το βυζαντινό χρυσό νόμισμα αποτελούσε το «δολάριο του Μεσαίωνα» πνευματικό επίπεδο: οι λόγιοι της λατινικής Χριστιανοσύνης αναγνώριζαν την ανωτερότητα της ελληνικής θεολογίας Τέχνη: βυζαντινοί ζωγράφοι δημιούργησαν έργα που λειτουργούσαν ως πρότυπο στο ξεκίνημα της ευρωπαϊκής τέχνης θρησκευτικό επίπεδο: προσπάθειες να γεφυρωθεί το χάσμα, όχι ιδιαίτερα δημοφιλείς στα λαϊκά στρώματα και τον κλήρο, εξαιτίας των τραυμάτων των Σταυροφοριών.

η Δύση πένθησε την πτώση της Κωνσταντινούπολης στους Οθωμανούς καθώς Παρά την εχθρότητα, η Δύση πένθησε την πτώση της Κωνσταντινούπολης στους Οθωμανούς καθώς θεωρούνταν (η Κωνσταντινούπολη) ως «ο δεύτερος οφθαλμός της Χριστιανοσύνης και της Ευρώπης» και ως «το προπύργιο της ελευθερίας της Ευρώπης».

Οι σχέσεις ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Δύση και στην Βυζαντινή Ανατολή διακρίνονται δύο επίπεδα: στην εχθρότητα που υπήρχε στα λαϊκά στρώματα και σ’ ένα μέρος του κλήρου και στη θετική στάση που είχαν ένα μέρος των λογίων, της αριστοκρατίας (ενισχύονταν από τον νέο άνεμο της Αναγέννησης & της επιστροφής στη μελέτη της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και στην όχι και τόσο μεγάλη σημασία στα θρησκευτικά ζητήματα)

Η εικόνα της Δύσης για το Βυζάντιο 18ο αι.: η Δύση έχει αρνητική εικόνα για το Βυζάντιο (Ο Διαφωτισμός υποτιμούσε το Μεσαίωνα (& το Βυζάντιο) ως εποχή αμάθειας & προλήψεων) 19ο αι.: οι γνώσεις για το Βυζάντιο είναι περισσότερες & επανεκτιμήθηκε η συμβολή του στον ευρωπαϊκό πολιτισμό: Έτσι, αναγνωρίζεται: α) ότι διαφύλαξε την κληρονομιά της αρχαιότητας & β) αναγνωρίζεται ο ρόλος του ως φρουρού απέναντι στους επιδρομείς που απειλούσαν να μετατρέψουν την Ευρώπη σε μια περιφέρεια της Ασίας