Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών (DSM)

ΓΕΝΙΚΑ (1/3) Το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών (DSM), που δημοσιεύθηκε από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (ΑΨΕ) προσφέρει μια κοινή γλώσσα και τυποποιημένα κριτήρια για την ταξινόμηση των ψυχικών διαταραχών Χρησιμοποιείται από τους κλινικούς γιατρούς, ερευνητές, ψυχιατρικές υπηρεσίες ρύθμιση των ναρκωτικών, εταιρείες ασφάλισης υγείας, φαρμακευτικές εταιρείες, το νομικό σύστημα και τους φορείς χάραξης πολιτικής σε συνδυασμό με εναλλακτικές λύσεις, όπως τη Διεθνή Στατιστική Ταξινόμηση των Ασθενειών και Συναφών Προβλημάτων Υγείας ( ICD ), που παράγεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ( ΠΟΥ)

ΓΕΝΙΚΑ (2/3) Η Διεθνής Στατιστική Ταξινόμηση των Ασθενειών και Συναφών Προβλημάτων Υγείας (ICD) που δημιουργήθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) είναι το άλλο εγχειρίδιο που χρησιμοποιείται συνήθως για ψυχικές διαταραχές διακρίνεται από το DSM στο ότι καλύπτει την υγεία ως σύνολο είναι στην πραγματικότητα, το επίσημο διαγνωστικό σύστημα για τις ψυχικές διαταραχές στις ΗΠΑ, αλλά χρησιμοποιείται περισσότερο ευρέως στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου όλοι οι κωδικοί μπορεί να μην ταιριάζουν σε κάθε περίπτωση, επειδή οι ​​ δύο εκδόσεις δεν αναθεωρούνται συγχρονισμένα

ΓΕΝΙΚΑ (3/3) Πολλοί επαγγελματίες ψυχικής υγείας χρησιμοποιούν το εγχειρίδιο για να καθορίσουν και να βοηθήσουν στην διάγνωση του ασθενούς Νοσοκομεία, κλινικές και ασφαλιστικές εταιρείες, στις ΗΠΑ, απαιτούν μια διάγνωση DSM για όλους τους ασθενείς που έλαβαν θεραπεία Μια διεθνής έρευνα ψυχιάτρων σε 66 χώρες συγκρίνοντας τη χρήση του ICD - 10 και DSM - IV, βρέθηκε ότι το πρώτο χρησιμοποιείτο πιο συχνά για την κλινική διάγνωση, ενώ το τελευταίο ήταν πιο αξιόλογο για την έρευνα Το DSM - 5 και όλες οι προηγούμενες εκδόσεις αποτελούν σήμα κατατεθέν από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία

DSM- Ι (1952) Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, οι Αμερικανοί ψυχίατροι επεξεργάζονταν και αξιολογούσαν τη θεραπεία των στρατιωτών σε ψυχιατρεία και παραδοσιακές κλινικές Μια επιτροπή με επικεφαλής τον ψυχίατρο William C. Menninger ανάπτυξει ένα νέο σύστημα ταξινόμησης που ονομάστηκε Ιατρική 203, προλογίζοντας το DSM Το DSM-1 εγκρίθηκε το 1951 και δημοσιεύθηκε το 1952 Η δομή και το εννοιολογικό πλαίσιο ήταν το ίδιο όπως στην Ιατρική 203 και πολλά χωρία του κειμένου ήταν ταυτόσημα Το εγχειρίδιο είχε μήκος 130 σελίδες και αναφέρονταν σε 106 ψυχικές διαταραχές Το 1952 περιλαμβάνεται στο DSM-1 η ομοφυλοφιλία ως διαταραχή προσωπικότητας, η οποία παρέμεινε μέχρι το Μάιο του 1974

DSM -ΙΙ (1968) Στη δεκαετία του 1960 υπήρχαν πολλές προκλήσεις για την ίδια την έννοια της ψυχικής ασθένειας Οι προκλήσεις προήλθαν από ψυχιάτρους όπως ο Thomas Szasz ο οποίος υποστήριξε ότι η ψυχική ασθένεια ήταν ένας μύθος που χρησιμοποιείται για να συγκαλύψει ηθικές συγκρούσεις Αν και η AΨΕ είχε μετάσχει ενεργά στην επόμενη σημαντική αναθεώρηση της ψυχικής διαταραχής τμήμα της ICD (έκδοση 8 η το 1968), αποφάσισε να προχωρήσει σε αναθεώρηση του DSM Το DSM-2 δημοσιεύθηκε το 1968, αναφέρονταν σε 182 διαταραχές ενώ περιείχε 134 σελίδες (ήταν αρκετά παρόμοιο με το DSM- Ι)

DSM-III ( 1980 ) Το 1974, η απόφαση για τη δημιουργία μιας νέας αναθεώρησης της DSM έγινε Ο Robert Spitzer επελέγη ως πρόεδρος της ομάδας εργασίας Η αρχική ώθηση ήταν το DSM να έχει παρόμοια ονοματολογία με το (ICD) που δημοσιεύθηκε από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας Άλλος στόχος ήταν να βελτιωθεί η ομοιομορφία και η εγκυρότητα της ψυχιατρικής διάγνωσης, όπως το περίφημο πείραμα Rosenhan Υπήρχε επίσης η ανάγκη για ενοποίηση των διαγνωστικών πρακτικών εντός των ΗΠΑ και με άλλες χώρες Έρευνες είχαν διαπιστώσει ότι οι ψυχιατρικές διαγνώσεις διέφεραν σημαντικά μεταξύ της Ευρώπης και των ΗΠΑ

DSM-III ( 1980 ) Η θέσπιση των κριτηρίων αυτών ήταν μια προσπάθεια να διευκολυνθεί και η φαρμακευτική διαδικασία Πολλές νέες κατηγορίες εισήχθησαν ενώ μερικές έχουν διαγραφεί ή έχουν αλλάξει Το DSM - III δημοσιεύθηκε το 1980, είχε 494 σελίδες και 265 διαγνωστικές κατηγορίες Το 1987, το DSM - III - R δημοσιεύθηκε ως αναθεώρηση του DSM - III, υπό τη διεύθυνση του Spitzer Κατηγορίες μετονομάστηκαν και αναδιοργανώθηκε ενώ έγιναν και σημαντικές αλλαγές στα κριτήρια Έξι κατηγορίες διαγράφηκαν ενώ άλλοι προστέθηκαν Συνολικά, στο DSM - III - R περιέχονταν 292 διαγνώσεις με 567 σελίδες

DSM - IV (1994) Το 1994, το DSM- IV, δόθηκε στη δημοσιότητα περιέχοντας 297 διαταραχές σε 886 σελίδες Η ομάδα εργασίας ήταν υπό την προεδρία του Allen Frances Ένα αναθεωρημένο κείμενο του DSM - IV, γνωστό ως DSM - IV - TR, δημοσιεύθηκε το 2000 Οι διαγνωστικές κατηγορίες και η συντριπτική πλειοψηφία των ειδικών κριτηρίων για τη διάγνωση παρέμειναν αμετάβλητες Το DSM - IV - TR οργανώθηκε σε πέντε άξονες

Το DSM - IV διοργανώνει κάθε ψυχιατρική διάγνωση σε πέντε διαστάσεις (άξονες) σχετικά με διάφορες πτυχές της διαταραχής ή αναπηρίας : Άξονας Ι: Όλες οι ψυχολογικές διαγνωστικές κατηγορίες εκτός από διανοητική καθυστέρηση και διαταραχή της προσωπικότητας Άξονας ΙΙ: Διαταραχές προσωπικότητας και νοητική υστέρηση Άξονας ΙΙΙ: Γενική ιατρική κατάσταση (παθήσεις και σωματικές διαταραχές όπως βλάβες του εγκεφάλου και άλλες ιατρικές διαταραχές που μπορεί να επιδεινώσει τις υπάρχουσες ασθένειες ή παρουσιάζουν συμπτώματα παρόμοια με άλλες διαταραχές) Άξονας IV: Ψυχοκοινωνικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες που συμβάλλουν στη διαταραχή Άξονας V: Παγκόσμια Εκτίμησης της Λειτουργικότητας (Κλίμακα Αξιολόγησης για παιδιά και εφήβους ηλικίας κάτω των 18)

DSM - 5 (2013) Η πέμπτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχικών Διαταραχών (DSM), το DSM - V, εγκρίθηκε από το Διοικητικό Συμβούλιο της American Psychiatric Association (APA) την 1η Δεκεμβρίου 2012 και δημοσιεύθηκε στις 18 Μαΐου 2013

Κριτική Το DSM, κατά κύριο λόγο, ασχολείται με τα σημάδια και τα συμπτώματα των ψυχικών διαταραχών και όχι με τα βαθύτερα αίτια Η έλλειψη αιτιολογικής ή επεξηγηματικής βάσης αντανακλά μια γενική έλλειψη κατανόησης των παθοφυσιολογικών αιτιών σχετικά με τις ψυχιατρικές διαταραχές Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο επικεφαλής του DSM – III, Robert Spitzer, “μικρή πρόοδος έχει σημειωθεί προς την κατανόηση των παθοφυσιολογικών διαδικασιών και αιτιολογία των ψυχικών διαταραχών”