Παραδοσιακά επαγγέλματα Αφροδίτη Ιωάννου Μαρίνα Χατζηγιαννακού Γ΄1

Περιεχόμενα

Τσαγκάρης Το επάγγελμα του τσαγκάρη είναι να φτιάχνει παπούτσια, αλλά σήμερα όταν λέμε τσαγκάρης εννοούμε τον τεχνίτη που επιδιορθώνει τα χαλασμένα παπούτσια. Το τσαγκαράδικο ήταν ο χώρος όπου ήταν ο πάγκος, οι βελόνες, οι σακοράφες, τα σουβλιά τα σφυράκια και οι λίμες,οι τανάλιες και τα καλαπόδια. Τότε δεν υπήρχαν κόλλες και μηχανές. Ο τσαγκάρης δούλευε ώρες ατέλειωτες φορώντας πάντα τη χαρακτηριστική δερμάτινη ποδιά του. Εκεί δεχόταν και τις παραγγελίες των πελατών του. Ένα ζευγάρι παπούτσια τότε κόστιζε σχεδόν μια χρυσή λίρα και για α φτιαχτούν χρειάζονταν 2-3 μέρες δουλειά.Τα παπούτσια ήταν εξ΄ολοκλήρου χειροποίητα, ήταν ραφτά και καρφωτά. Για να τα κατασκευάσει αγόραζε το δέρμα. Το ψιλό δέρμα το χρησιμοποιούσε για το πάνω μέρος του παπουτσιού και το χοντρό για τις σόλες.

Μελισσοκόμος Η μελισσοκομία έχει αρκετά παλιά παράδοση. Σε διάφορες ζωγραφικές παραστάσεις, που βρέθηκαν στις Πυραμίδες της Αιγύπτου, εικονίζονται άνθρωποι που ασχολούνται με τη μελισσοκομία. Στην αρχαία Ελλάδα επίσης η μελισσοκομία βρισκόταν σε αρκετά υψηλό επίπεδο ήδη από την προιστορική εποχή όπως δείχνουν οι σύγχρονες έρευνες Άλλωστε από την εποχή αυτή υπάρχουν τα γραπτά του Αριστοτέλη για τη μελισσοκομία. Οι απόψεις του αυτές εξακολουθούσαν να ισχύουν μέχρι και το μεσαίωνα. Ο μεσαίωνας δεν πρόσθετε και πολλά καινούρια πράγματα στη μελισσοκομία, εκτός ίσως από τον καπνό, όταν επρόκειτο να ασχοληθεί κανείς με τις μέλισσες, ώστε αυτές να μην αγριεύουν πολύ. Αργότερα η μελισσοκομία αποτέλεσε είδος ασχολίας των μοναχών στα μοναστήρια, όπου και αναπτύχθηκε σημαντικά. Τη μεγαλύτερη ανάπτυξη τη γνώρισε η μελισσοκομία τα τελευταία εκατό χρόνια και ακόμη μεγαλύτερη τα τελευταία χρόνια μετά τον πόλεμο. Σήμερα είναι πια πάρα πολλά γνωστά πράγματα από τη βιολογία των μελισσών, από τη νομοτέλεια που διέπει τη ζωή τους, τον τρόπο της ζωής τους κλπ. Σε μερικά κράτη η μελισσοκομία έχει πάρει το χαρακτήρα της βιομηχανικής παραγωγής, όπως στον Καναδά, την Ρωσία και τις ΗΠΑ. Οι παλιές πρωτόγονες κυψέλες έχουν αντικατασταθεί με νέες ξύλινες και πολύ πιο πρακτικές και αποδοτικές.

Φούρναρης Η τέχνη του φούρναρη έχει παράδοση, γιατί ο άνθρωπος από τότε που εμφανίστηκε στη Γη άρχισε να τρώει σπόρους σιταριού, στην αρχή ωμούς και αργότερα άρχισε να τους ψήνει πάνω σε πλάκες που ζεσταίνονονταν και να τους ανακατεύει με νερό, γιατί γίνονταν πιο νόστιμοι. Το πρωτόγονο ψωμί ήταν ένα κομμάτι ζυμαριού που ψηνόταν πάνω σε μια καυτή πέτρα. Αργότερα έχτισαν τον κλειστό φούρνο, με πέτρες, που ήταν στρογγυλός και τον άναβαν με ξύλα. Ζύμωναν το ζυμάρι, με αλεύρι, μαγιά, αλάτι και νερό, το άφηναν να φουσκώσει για μια ώρα. Κατόπιν το έπλαθαν στρογγυλά καρβέλια και το έβαζαν σε πινακωτές, που ήταν θήκες για ψωμί. Το άφηναν λίγο το ζυμάρι να ξεκουραστεί και ήταν έτοιμο για ψήσιμο. Άναβαν ξύλα στο φούρνο, γίνονταν κάρβουνα και όταν έσβηναν τα έβαζαν έξω και μέσα στο ζεστό φούρνο έβαζαν τα ψωμιά κι έκλειναν την πόρτα. Έβαζαν λίγα κάρβουνα μπροστά στην πόρτα και με τη ζέστη του φούρνου ψήνονταν το ψωμί. Ένας Έλληνας έφτιαξε το πρώτο μηχανικό ζυμωτήριο. Ήταν μια μεγάλη πέτρινη λεκάνη, που είχε ξύλινα φτερά που τα έσερναν άλογα ή γαϊδούρια και κινούνταν κυκλικά γύρω από το ζυμωτήριο και γίνονταν το ζυμάρι. Ο φούρναρης μας είπε ότι σήμερα οι περισσότεροι χρησιμοποιούν σύγχρονα μηχανήματα. Ο φούρνος λειτουργεί με ρεύμα. Βάζουν όλα τα υλικά μαζί στο ζυμωτήριο. Τα κόβουν με την πρέσα ή με το κοφτήρι και βάζουν στα τελάρα από 20 ψωμιά. Τα αφήνουν στη στρόφα, στο θερμοθάλαμο, να φουσκώσουν. Προσέχουν η θερμοκρασία να είναι σωστή. Μετά είναι έτοιμα για φούρνισμα. Ψήνονται στους 220 C για 35 λεπτά. Το ζυμάρι έγινε ψωμί και είναι έτοιμο να το φάμε. Τα ψωμιά θα τα βγάλουν με τα ξύλινα φτυάρια και θα τα τακτοποιήσουν στα ράφια. Παλιά ο φούρναρης έψηνε και τα φαγητά του κόσμου, γιατί δεν υπήρχαν ηλεκτρικές κουζίνες. Τώρα έχουν μείνει πολύ λίγοι παραδοσιακοί φούρνοι. Αυτοί ακόμη και σήμερα ψήνουν το ψωμί με ξύλα που είναι πολύ πιο νόστιμο αυτό από το άλλο.

Ράφτης Ο άνθρωπος χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει τα ρούχα γιατί κρύωνε. Τα πρώτα ρούχα ήταν απλά, αλλά σήμερα σήμερα είναι διαφορετικά. Ο ράφτης ράβει και δορθώνει διάφορα ρούχα, όταν χαλάσουν. Επίσης τα στενεύει, τα φαρδαίνει, τα κονταίνει ή τα μικραίνει. Ασχολείται με το κόψιμο και το ράψιμο το υφάσματος. Ράβει ρούχα για άντρες, για γυναίκες και για παιδιά. Ράβει κουστούμια, σακάκια, παντελόνια, πουκάμισα, μπλούζες, φούστες και φορέματα. Παλιά χρησιμοποιούσε ραπτομηχανή του χεριού, που γάζωνε με το χέρι. Αργότερα γάζωνε με μηχανή του ποδιού, που δούλευε κουνώντας το πόδι του. Σήμερα όμως χρησιμοποιεί ηλεκτρική μηχανή, που γαζώνει γρήγορα και έτσι δεν κουράζεται πολύ. Επάνω στη ραπτομηχανή υπάρχουν τα μασούρια με τις κλωστές διαφόρων χρωμάτων. Στον πάγκο του έχει διάφορα εργαλεία για τη δουλειά του. Το ταυ για να τραβάει γραμμές με μια κιμωλία πάνω στο ύφασμα, για να παίρνει τα σημάδια. Η μεζούρα για να μετράει. Έχει ένα κουτάκι με καρφίτσες, βελόνες και δακτυλήθρα, για να μη τσιμπάει το δάκτυλό του. Είναι το ψαλίδι για να κόβει το ύφασμα. Έχει κι ένα σίδερο, για να κόβει το ύφασμα. Έχει κι ένα σίδερο για να σιδερώνει το ρούχο που έχει ετοιμάσει για τον πελάτη του. Ο καλός ράφτης έχει πολλούς πελάτες και παίρνει πολλές παραγγελίες, γι'αυτό θα έχει πάντα δουλειά. Η δουλειά του είναι όμως πολύ δύσκολη, κουραστική και επικίνδυνη. Θέλει προσοχή , όταν δουλεύει στη ραπτομηχανή.