Κεντρικές ηρωίδες είναι τα δύο μικρά κορίτσια που μεγαλώνουν στη Σάμο, το Ο παππούς τους μεγαλώνει τις δύο αδερφές με ιστορίες της ελληνικής μυθολογίας και να τις γαλουχεί με τις αξίες των αρχαίων Ελλήνων. Το καπλάνι, ένα βαλσαμωμένο αιλουροειδές, που βρίσκεται μέσα στη βιτρίνα του σαλονιού του σπιτιού τους, αποτελεί το αντικείμενο των μαγικών ιστοριών που τους διηγείται ο ξάδερφός τους, ο Νίκος, φοιτητής στην Αθήνα, αλλά και συνωμοτικό μέσο επικοινωνίας μαζί του. Η δικτατορία του Μεταξά όμως θα φέρει τέλος στην παιδική αθωότητα και τα δύο κορίτσια αντιμέτωπα με προβληματισμούς και καταστάσεις, με τις οποίες θα ωριμάσουν.Σάμο1936ελληνικής μυθολογίας

27 Οκτωβρίου 1940: θα τη θυμάται αυτή τη μέρα ο Πέτρος γιατί πέθανε το τριζόνι του. Θα τη θυμάται γιατί την επομένη ακούει τη φωνή της μητέρας του να λέει: "Σήκω... έγινε πόλεμος. δεν ακούς τις σειρήνες;" Όταν οι Ιταλοί έφτασαν στο κατώφλι της Ελλάδας, ο Πέτρος ήταν εννιά χρονών, είχε μια χελώνα για κατοικίδιο, αγαπούσε με πάθος τις αμερικάνικες ταινίες και γνώριζε τον πόλεμο μόνο μέσα από τα βιβλία. Τώρα όμως τον βιώνει κάθε μέρα, μαζί με τους γονείς του, τον παππού του και τη μεγαλύτερη αδελφή του, την Αντιγόνη, αρχίζοντας έναν μεγάλο περίπατο - μια βόλτα στην Αθήνα της Κατοχής, στα δύσκολα εκείνα χρόνια της πείνας, των συσσιτίων, του φόβου, των διωγμών. Με οδηγό τους αγαπημένους του ήρωες από την ελληνική ιστορία και την εφηβεία προ των πυλών ο Πέτρος, με την αδελφή του και τους φίλους του, δε διστάζει να πάρει μέρος στην Αντίσταση, έχοντας πάντα για σύνθημα ένα τραγούδι: Πάντα μπροστά μας, για μια καινούρια ζωή... "Διαβάστε τον "Μεγάλο περίπατο του Πέτρου" της Άλκης Ζέη για πολλούς λόγους αλλά έστω και μόνο για να θαυμάσετε το θάρρος και την επινοητικότητα του Πέτρου, του μικρού αυτού αντιστασιακού που έκανε τη ζωή δύσκολη στους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές.

Αρβυλάκια, λουστρινένιες γόβες, καλοκαιρινά πέδιλα, μια παρέα φοιτητών και συνάμα παπουτσιών, μας σεργιανίζουν στα σκληρά χρόνια της Κατοχής και της Αντίστασης. Και τότε ένας δυνατός έρωτας ξεσπάει. Είκοσι χρόνια μετά τόσο έντονες κοινές εμπειρίες είναι σχεδόν ακατόρθωτο να τις σβήσει ο χρόνος. Αντρόγυνα οδηγούνται στον χωρισμό και ο καθένας ξεκινά μια καινούργια ζωή, πολιτικοί πρόσφυγες, και ένα αγόρι που ονειρεύεται να γίνει ακροβάτης και είναι αποφασισμένο να δει την παράσταση του τσίρκου που έχει επισκεφτεί την πόλη του, έστω κι αν χρειαστεί να θυσιάσει τη γάτα του στα λιοντάρια, είναι οι πρωταγωνιστές σε αυτές τις βαθιά ανθρώπινες και συγκινητικές ιστορίες όπου κυριαρχούν η ξενιτιά, η νοσταλγία της πατρίδας και η λαχτάρα για επιστροφή.

Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει! Και μάλιστα μιλάει. Μόνο όμως με τον Γιάννη και την Ειρήνη ή αλλιώς τον Βάνια και την Ίρα, δυο αδέρφια που ζουν με τους γονείς τους εξόριστοι στη Μόσχα. Ένα πάνινο γαϊδουράκι, δώρο του θείου Πλάτωνα από την Ελλάδα, με ένα φερμουάρ στο στήθος που κρύβει μέσα μια κόκκινη καραμέλα, την καρδιά του, γίνεται ο αχώριστος φίλος των παιδιών στον οποίο λένε όλα τα μυστικά και τις σκέψεις τους. Με αρχηγό την πανέξυπνη και σοφή Ίρα καταστρώνουν ένα μεγάλο σχέδιο. Στην πορεία όμως θα αλλάξουν γνώμη…

 Περίληψη : Ένας αλλιώτικος παππούς κι ένας δεκάχρονος εγγονός. Ο παππούς, με γνώσεις κι εμπειρίες, εξάπτει τη φαντασία του με τις ιστορίες που του αφηγείται από τη ζωή του. Μια τρυφερή σχέση παππού και εγγονού, όπου μέσα από τα γεγονότα αναδεικνύεται η προσπάθεια του αγοριού να κατανοήσει τον παππού και να τον κάνει να νιώθει περήφανος. Ο παππούς ξαφνιάζει το μικρό εγγονό. Η περιπετειώδης ζωή του δίνει αφορμή στη συγγραφέα να αναφερθεί και σε ιστορικά γεγονότα. Ο μικρός ξαφνιάζεται από τα απίθανα περιστατικά της ζωής του παππού, που δεν μπορεί να τα πιστέψει. Μέσα από την τρυφερή τους σχέση ο μικρός ήρωας του βιβλίου ωριμάζει και ευαισθητοποιείται σε θέματα δύσκολα, όπως ο έρωτας, ο ρατσισμός.

Περίλ ηψη :  Ο βασιλιάς μια φανταστικής χώρας πεθαίνει και τον διαδέχεται ο μοναχογιός του. Η βασίλισσα έχει πεθάνει και τον μεγαλώνει μια κακιά γκουβερνάντα. Είναι τυπικά βασιλιάς κ υπογράφει ό,τι του δίνουν. Γρήγορα γίνεται φίλος με το γιο του μάγειρα που του αποκαλύπτει ότι γίνεται πόλεμος και αποφασίζουν να πάνε στο μέτωπο. Γυρνάνε πίσω και μαζί με άλλα παιδιά κηρύττουν την Παιδοκρατία, αλλά επικρατεί χάος και επιστρέφουν στα παλιά.

Περίλ ηψη :  Κείμενα με έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο, συνιστούν μια σειρά αυθεντικών ιστοριών που άνετα θα τις χαρακτήριζε κανείς ως διηγήματα. Πολλά ονόματα στοιχειώνουν τις σελίδες των Σπανιόλικων παπουτσιών ως ήρωες μιας αφηγηματικής τοιχογραφίας. Με τον ανεπανάληπτο συγγραφικό της τρόπο, αποτυπώνει σε ολοζώντανες και σπαρταριστές εικόνες την Ελλάδα της Κατοχής και του Εμφυλίου. Παρά την τραγικότητα των δύο αυτών περιόδων της ελληνικής ιστορίας, η συγγραφέας χωρίς να τις εξωραΐζει, τις κάνει αξιοθαύμαστες και αξιοθύμητες.

Περίληψη :  Μια μικρή ιστορία για ένα μεγάλο γάτο, δυο μικρά παιδιά, μια παχουλή γιαγιά και ένα μεγάλο καύσωνα.

 Mε παζαρεύουν τα εγγόνια μου για το πόσο θα ζήσω ακόμα. – Δέκα χρόνια, είστε ευχαριστημένα; H εγγονή μου επιμένει στα δεκαπέντε. Tελικά συμβιβαζόμαστε στα δεκατρία. Eίναι κρίμα, λέει, αφού θα πατήσω τον εικοστό πρώτο αιώνα, να μην έχω καιρό μπροστά μου να τους δω να μεγαλώνουν. Bέβαια και είναι κρίμα. Mήπως είναι στο χέρι μου; H πρώτη φορά που αντίκρισα γραμμένο το 2000 ήτανε το Δεκέμβρη του Mόλις είχε φύγει ο Γιώργος για πάντα. Mου είχε αφήσει εντολή μην τύχει και δεν ανανεώσω την κάρτα παραμονής στη Γαλλία, παρόλο που θα μου ήταν άχρηστη αφού εδώ και χρόνια είχαμε γυρίσει οριστικά στην Eλλάδα. Ύστερα από τα τόσα που περάσαμε, αγωνιούσε φαίνεται εκείνος που θα μ' άφηνε μόνη και σκεφτότανε πως για καλό και για κακό ας είχα μια κάρτα μονίμου κατοίκου Γαλλίας.  Δεκαέξι αυτοβιογραφικά και ενδοσκοπικά διηγήματα της Άλκης Ζέη που αναδεικνύουν την κριτική ματιά της και το χιούμορ της γραφής της.

 Και έλεγε ότι δε θα ακούσει σήμερα τη γιαγιά της και τις τρεις αχώριστες φίλες της. Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Ε, βέβαια, πού να καταλάβουν αυτές από εφηβεία, που είναι της γενιάς της Κατοχής! «Μα δεν πήρες είδηση τίποτα;» ρωτάει και ξαναρωτάει η γιαγιά. «Όχι, τίποτα.» Είχε τόσο χαρεί για την καινούρια τους ζωή στη Γερμανία, που ούτε της πέρασε απ’ το νου πως οι γονείς της μια μέρα θα χώριζαν. Κι ακόμη χειρότερα: ότι θα την έστελναν πίσω στην Ελλάδα να ζήσει με τη γιαγιά της για κάποιο διάστημα. Όμως την Κωνσταντίνα δεν τη νοιάζει τίποτε πια. Ούτε το διαζύγιο των γονιών της και οι καινούριες τους οικογένειες, ούτε η γκρίνια της γιαγιάς και τα προβλήματα στο νέο της σχολείο. Αυτή έχει βρει τη λύση. Ας είναι καλά ο Λουμίνης, ένα αγόρι από μεγαλύτερη τάξη. Ένα γαλάζιο θαυματουργό χαπάκι κι ύστερα άλλο ένα κι ύστερα πολλά θαυματουργά χαπάκια, κι ύστερα πολλά θαυματουργά ψέματα και μια στα ουράνια, μια στο γκρεμό, κι ύστερα… δεν έχει επιστροφή. Στο μυθιστόρημα αυτό η Άλκη Ζέη απομακρύνεται από την ανάγκη να τροφοδοτήσει τα κείμενά της με τις παιδικές και νεανικές αναμνήσεις της. Η μνήμη δίνει τη θέση της στην παρατήρηση του σύγχρονου παιδιού και της ζωής του. Θίγονται θέματα διαπολιτισμικότητας, σύγκρουσης γενεών, δύσκολες οικογενειακές καταστάσεις, όπως αυτές προκαλούν ένα διαζύγιο, κυρίως όμως τα ναρκωτικά. Όλα τα σοβαρά κοινωνικά αυτά προβλήματα τα χειρίζεται η συγγραφέας χωρίς ηθικολογίες και διδακτισμούς

 «Μνήμη και πολλή αγάπη χρειάστηκε για να γράψω την ιστορία της ζωής μου. Στο μυθιστόρημα μπορείς να λες ό,τι φαντάζεσαι, να κινείς τους ήρωές σου όπως θέλεις, να τους βάζεις να λένε ό,τι σκέφτεσαι εσύ. Όταν όμως τα πρόσωπα είναι αληθινά, δεν γίνεται ούτε τοσοδά να λαθέψεις, μια και κανείς τους δεν μπορεί πια να σε επιβεβαιώσει ή να σε διαψεύσει. Ευτυχώς που υπάρχει η αδελφή μου και η μνήμη της είναι αλάνθαστη και η ζωή της μπλέκεται με τη δική μου. Μόλις διάβασε αυτά που έγραψα μου είπε: «Έτσι ζήσαμε, έτσι ήταν αυτοί που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε». «Τώρα» της λέω «που ξαναθυμήθηκες την ιστορία μας θα ’θελες να είχαμε ζήσει μια άλλη ζωή;» «Με τίποτα» μου αποκρίθηκε αυθόρμητα. «Με τίποτα» συμπλήρωσα κι εγώ.»  Η Άλκη Ζέη αφηγείται τα παιδικά κι εφηβικά της χρόνια, ανιχνεύει τις συγγραφικές της καταβολές. Με το βιβλίο αυτό αποκαλύπτει τα πάντα για τον εαυτό της, για την εποχή που έζησε και τους ανθρώπους που συναναστράφηκε.

 "Παρόλο που πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που ήμασταν παιδιά, θυμόμαστε κι η Ζωρζ κι εγώ ένα σωρό λεπτομέρειες της παιδικής ζωής μας και κάθε φορά που βρισκόμαστε όλο και κάτι θα έχουμε να πούμε για τα δυο κοριτσάκια, τις αχώριστες φίλες μα και τις τόσο διαφορετικές.  Μπορεί να περάσαμε δύσκολα χρόνια πολέμου και κατοχής, να πεινάσαμε, να κρυώσαμε, να φοβηθήκαμε, μα οι στιγμές που ζούσαμε ήτανε τόσο δυνατές, τόσο γεμάτες.  Κι αν τώρα γράφουμε αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια, είναι γιατί κάποια συναισθήματα είναι κοινά σ' όλα τα παιδιά όλων των εποχών."