Η Ιστορία της Κομμωτικής στο Παρελθόν και στο Παρόν

Παρουσίαση με θέμα: "Η Ιστορία της Κομμωτικής στο Παρελθόν και στο Παρόν"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 Η Ιστορία της Κομμωτικής στο Παρελθόν και στο Παρόν
ΚΟΜΜΩΤΙΚΗ Η Ιστορία της Κομμωτικής στο Παρελθόν και στο Παρόν

2 Β΄ Τεχνική Σχολή Κλάδος Κομμωτικής ΚΟ3β΄ 2013-2014
ΡΑΧΗΛ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ Β΄ Τεχνική Σχολή Κλάδος Κομμωτικής ΚΟ3β΄

3 Περιεχόμενα: Κουρέματα Ιστορία της Κομμωτικής Ιστορία της Βαφής
Ιστορία της Περμανάντ Υλικά και Εργαλεία της Κομμωτικής Πλεξίδες Χτενίσματα Κουρέματα Δερματοπάθειες

4 Ιστορία της Κομμωτικής
‘Το ταξίδι είναι η μαία της σκέψης’ γράφει ο Αλαίν Ντε Μποτόν και το δικό μας ταξίδι θα είναι ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο. Θα προσπαθήσουμε να αγγίξουμε το παρελθόν και να βιώσουμε την εξέλιξη της κομμωτικής τέχνης μέχρι σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι θα γεννηθούν σκέψεις που θα θέλετε να μοιραστείτε με άλλους ή ενδεχομένως εικόνες, που θα αποτυπωθούν στο μυαλό σας. Γυρνώντας πίσω το χρόνο ,όσο πιο πίσω γίνεται, παρατηρούμε τη γυναίκα αλλά και τον άντρα να δίνουν μεγάλη σημασία στα μαλλιά, να φροντίζουν την κόμη τους. Η λογοτεχνία, η ποίηση, η ζωγραφική και κάθε είδους τέχνη έχει εμπνευστεί πολλές φορές από τα μαλλιά καταναλώθηκε σε ύμνους γι` αυτά. Από την βιβλική ακόμα εποχή η ανδροπρέπεια εκτιμούνταν με το μήκος , την δύναμη και την αντοχή των αντρικών βοστρύχων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Σαμψών με τη συσσωρευμένη δύναμη στα μαλλιά του.

5 Οι πρώτες χτένες εμφανίζονται στην Αίγυπτο το 4000 π. χ
Οι πρώτες χτένες εμφανίζονται στην Αίγυπτο το 4000 π.χ. και είναι αποξηραμένα οστά ψαριών. Ο ίδιος λαός το 2000 π.χ. αναμειγνύει νερό με χυμό εσπεριδοειδών για να φτιάξει σαμπουάν. Επιπροσθέτως, χρησιμοποιεί λίπος και φυτικά έλαια για να σταθεροποιήσει τα μαλλιά του. Τέλος, υπάρχουν στοιχεία για τη χρήση θερμαινόμενων ράβδων σιδήρου για κίνηση στα μαλλιά από το 1500 π.χ. Στη κλασσική Ελλάδα τα μαλλιά είναι μακριά και προς τα πίσω μαζεμένα. Βαμμένα κόκκινα με χένα και πασπαλισμένα με σκόνη χρυσού. Τα στολίζουν με φρέσκα λουλούδια ή χρυσά λεπτά στέμματα. Οι άνδρες έχουν κοντά μαλλιά και ξυρίζουν τα γένια τους σπάνια.

6 Στη κλασσική Ελλάδα τα μαλλιά είναι μακριά και προς τα πίσω μαζεμένα
Στη κλασσική Ελλάδα τα μαλλιά είναι μακριά και προς τα πίσω μαζεμένα. Βαμμένα κόκκινα με χένα και πασπαλισμένα με σκόνη χρυσού. Τα στολίζουν με φρέσκα λουλούδια ή χρυσά λεπτά στέμματα. Οι άνδρες έχουν κοντά μαλλιά και ξυρίζουν τα γένια τους σπάνια. Στη Ρώμη η τάση ακολουθεί τα ελληνικά πρότυπα. Χρησιμοποιούν και αυτοί σκόνη χρυσού και με θερμαινόμενο σίδερο δημιουργούν μπούκλες στα μαλλιά. Οι γυναίκες έχουν βαμμένα ξανθά μαλλιά ή φοράνε περούκες από τρίχες σκλάβων. Αργότερα τα μαλλιά πιάνονται ψηλά με όγκο και τυλίγονται με λεπτό σύρμα. Το 35 π.χ. η Κλεοπάτρα φορούσε περούκες που στόλιζε με χρυσό και ελεφαντόδοντο. Όλοι οι άντρες είχαν ξυρισμένο κρανίο, πράγμα που αντιμετώπιζε ριζικά το πρόβλημα της καθαριότητας. Μονάχα σε τελετές φορούσαν σγουρές, μαύρες, βαριές περούκες. Όλα αυτά λοιπόν σε εποχές τόσο πίσω στο χρόνο.. σε εποχές π.χ. ! Την επόμενη φορά θα κάνουμε ένα βήμα μικρό και θα πάμε λίγο παραπέρα .Κάθε φορά με περισσότερες πληροφορίες που όσο περνάει ο καιρός και μας πλησιάζουν χρονολογικά, θα είναι πιο λεπτομερειακές και ενδιαφέρουσες.

7 Η Ιστορία της Βαφής Αν νομίζετε ότι η βαφή μαλλιών είναι μια σχετικά πρόσφατη συνήθεια ...κάνετε λάθος! Αιώνες τώρα, γυναίκες (και άνδρες) αλλάζουν το χρώμα των μαλλιών τους, αναζητώντας την ομορφιά αλλά και μια απόλυτα προσωπική τους εικόνα. Αλλαγή χρώματος, περίπλοκα χτενίσματα, περούκες και στολίδια διακοσμούν τα μαλλιά μας εδώ και χιλιάδες χρόνια, δημιουργώντας όχι μόνο εντυπωσιακές μόδες, αλλά και εικόνες που ταυτίζονται με ολόκληρες ιστορικές περιόδους. ενώ η Κλεοπάτρα μένει στην ιστορία με τις στυλιζαρισμένες της περούκες. Ωστόσο, τα πρώτα ιστορικά τεκμήρια για τον χρωματισμό των μαλλιών (και όχι μόνον) προέρχονται από τους τάφους του Φαραώ. Η αρχαιολογική σκαπάνη απέδειξε ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι γνώριζαν και χρησιμοποιούσαν για την βαφή των μαλλιών τους μεταλλικά στοιχεία και τουλάχιστον τρία φυτικά χρωστικά: Χέννα, Σουμρίκι και Ρένγκ που έδιναν κόκκινο, κίτρινο και μαύρο χρώμα. Είναι επίσης γνωστό ότι την ίδια εποχή χρησιμοποιούσαν την Χέννα (μια μαύρη πούδρα) οι λαοί της Ινδίας, της Περσίας και του Ισραήλ. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι ακολουθούν με πιο έντονα χρώματα, ενώ στην Αφρική πολλές φυλές χρησιμοποιούν μια κόκκινη λάσπη για να πλάσουν τα μαλλιά τους σε περίπλοκα σχήματα. Οι αρχαίες Ελληνίδες έβαφαν τα μαλλιά τους με διάφορα μείγματα από τάλκ και φυτικούς χυμούς, αλλά και με επικίνδυνες συνταγές που είχαν βάση τον ανθρακικό μόλυβδο (στουπέτσι) και τον θειούχο υδράργυρο (κιννάβαρι).

8 Πολλά χρόνια αργότερα, η βασίλισσα Ελισάβετ δημιουργεί μόδα με την λευκή της επιδερμίδα και τα κόκκινα μαλλιά της, οπότε οι περισσότερες κυρίες της αριστοκρατίας την μιμούνται με ανάλογα χρώματα. Περνώντας στη Γαλλία της Αναγέννησης, τα ξανθιά ή και πλατινέ χρώματα γίνονται της μόδας καθώς συμβολίζουν την «αγγελική ομορφιά». Οι γυναίκες της εποχής ξεβάφουν το χρώμα των μαλλιών τους με εμπειρικές συνταγές, χωρίς εντυπωσιακά αποτελέσματα. Οι Λατίνοι συγγραφείς μας πληροφορούν για τις συνταγές βαφής μαλλιών που χρησιμοποιούσαν οι Γαλάτες και που ασφαλώς είχαν υιοθετήσει και πολλές Ρωμαίες κυρίες. Για το ξάνοιγμα των μαλλιών χρησιμοποιούσαν μίγμα από λίπος γίδας και στάχτη οξιάς. Για το χρωματισμό των μαλλιών χρησιμοποιούσαν φλοιό καρυδιών, άλατα του μολύβδου και του χαλκού και για πιο εύκολη χρήση, χτένισμα με μολύβδινες χτένες. Όταν ανακαλύφθηκε η Αμερική έγινε γνωστό ότι οι Ινδιάνοι χρησιμοποιούσαν ινδικό λουλάκι για να ζωντανεύουν τα κατάμαυρα μαλλιά τους. Το χρωματικό αποτέλεσμα που πετύχαιναν είναι το σημερινό blue-black (μαύρο-μπλέ). Περί το τέλος του 16ου αιώνα το ξανθό χρώμα έγινε αληθινή μανία στην Βενετία. Οι κομψότερες Βενετσιάνες μούσκευαν τα μαλλιά τους με ένα διάλυμα καυστικής σόδας και καθόντουσαν στον ήλιο 3-4 ώρες κάθε ημέρα. Μ' αυτόν τον μάλλον επώδυνο τρόπο αποκτούσαν το περίφημο ξανθό Βενετίας που αποθανάτισε στα έργα του ο μεγάλος ζωγράφος της Αναγέννησης Τισιανός. Τα πρωτόγονα αυτά μέσα χρωματισμού των μαλλιών δεν διαφοροποιήθηκαν ιδιαίτερα μέχρι την εποχή της περούκας, οπότε δεν υπήρχε πια θέμα βαφής, ένα πουδράρισμα στην περούκα ήταν αρκετό.

9 Πρέπει να φτάσουμε στο 1867 για να καθιερωθεί το οξυζενέ από τον άγγλο χημικό E.H. Thiellay και τον γάλλο κομμωτή Leon Hugo, ενώ λίγο πριν είχε ανακαλυφθεί η χημική ουσία PPD που έφερε και την επανάσταση στις βαφές, όπως τις γνωρίζουμε σήμερα. Το αποτέλεσμα στις αρχές του 20ου αιώνα είναι εκρηκτικό, καθώς το 1907 στο Παρίσι εμφανίζεται η πρώτη βαφή για ξανθά μαλλιά με PPD και η αγορά κατακλύζεται από δεκάδες προϊόντα! Το 1950 ακόμα ένα μεγάλο βήμα γίνεται με τις βαφές που εφαρμόζονται σε ένα στάδιο διατηρώντας τα μαλλιά απαλά, ενώ το 1953 η Wella δημιουργεί την πρώτη κρεμώδη βαφή για ακόμη μεγαλύτερη ευκολία. Η εξέλιξη δεν σταματά βέβαια, με τις σημερινές βαφές όχι μόνο να έχουν ακόμη μεγαλύτερη παλέτα χρωμάτων, αλλά να συνδυάζουν πιο σταθερό και πλούσιο χρωματικό αποτέλεσμα με περιποίηση της τρίχας και ενίσχυση της λάμψης της.

10 Ιστορία της Περμανάντ Η περμανάντ είναι η χημική ή / και θερμική επεξεργασία των μαλλιών έτσι ώστε να εμφανίζονται ως κύματα, μπούκλες ή απλά να ισιώνουν. Η χρήση της λέξης «permanent» (μόνιμη) είναι δικαιολογημένη από τη στιγμή που όταν γίνεται η περμανάντ το μαλλί παραμένει έτσι. Πάντως, τα νέα μαλλιά που μεγαλώνουν δεν έχουν υποστεί την επεξεργασία αυτή και η κοπή των μαλλιών από το τέλος καταργεί τις μπούκλες, δίνοντας έτσι την εντύπωση ότι η μπούκλα εξαφανίζεται σταδιακά. Ιστορικά Ιστορικά, οι καυκάσιες γυναίκες επιθυμούσαν να έχουν κυματιστά ή σγουρά μαλλιά γιατί φαίνονταν πιο ελκυστικές από ότι με ίσια μαλλιά. Οι προσπάθειες για κατσάρωμα με βρέξιμο και τύλιγμα ή δεσίματος με χαρτί παρήγαγαν μόνο επιφανειακά αποτελέσματα Ο πρώτος άνθρωπος που δημιούργησε μια πρακτική θερμική μέθοδο ήταν ο Marcel Grateau το Επινόησε ένα ζευγάρι ειδικών λαβίδων. Μία από τις λαβίδες είχε κυκλική διατομή και η άλλη κοίλη, ούτως ώστε να τοποθετούνται η μία μέσα στην άλλη, όταν οι λαβές έκλειναν. Οι λαβίδες γενικά θερμαίνονταν πάνω από φλόγα αερίου ή οινοπνεύματος και η κατάλληλη θερμοκρασία θεωρούνταν αυτή στην οποία χαρτί εφημερίδας άλλαζε χρώμα ελαφρώς προς το σκούρο. Ο κυματισμός ήταν ασφαλής εάν λαμβάνονταν μέριμνα ώστε να διατηρηθεί μακριά η τσιμπίδα από το τριχωτό της κεφαλής.

11 Μέχρι την έναρξη του εικοστού αιώνα, τα μαλλιά των γυναικών δεν κόβονταν, αλλά η ανάγκη για αυτοπροσδιορισμό αυξήθηκε μεταξύ των γυναικών και είχε ως αποτέλεσμα να κοντύνουν τα μαλλιά τόσο ώστε να μην ξεπερνούν το κάτω άκρο του λαιμού. Αυτό δεν ήταν μόνο μια πολιτική χειρονομία, αλλά μια πρακτική, καθώς οι γυναίκες άρχισαν να αναλαμβάνουν την εργασία των ανδρών, λόγω της μεγάλης έλλειψης εργατικού δυναμικού κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ταυτόχρονα, η ηλεκτρική ενέργεια, η οποία σε πρώτη φάση υπήρχε κυρίως για το φωτισμό και τη βιομηχανική χρήση, άρχισε να χρησιμοποιείται για τη θέρμανση και την εφαρμογή της σε ηλεκτρικούς κινητήρες των μικρών επιχειρήσεων και σε οικιακό επίπεδο. Καθώς τα κοντά μαλλιά βελτιώνονταν σε εμφάνιση με την περμανάντ πολύ περισσότερο από ότι τα μακριά μαλλιά, ήταν μόνο θέμα χρόνου να κάνει την εμφάνισή της μια βελτιωμένη μορφή περμανάντ. Η διαδικασία ήταν να χτενίζονται οι τούφες της τρίχας προς το χειριστή της λαβίδας κουνώντας αργά την χτένα με το ένα χέρι έτσι ώστε τα μαλλιά να είναι κάπως τεντωμένα, ενώ με το άλλο χέρι γινόταν η εφαρμογή των λαβίδων στα μαλλιά διαδοχικά προς τις τούφες. Κάθε φορά που οι λαβίδες εφαρμόζονταν, μετακινούνταν λίγο προς την κατεύθυνση της τούφας, και έτσι δημιουργούνταν ένα συνεχές ή δύο διαστάσεων κύμα. Η κίνηση του καρπού με επιδεξιότητα μπορούσε να παράγει μικρές διαφοροποιήσεις στο σχηματισμό του κύματος. Έτσι, ο τρόπος του Marcel δημιουργεί ένα δισδιάστατο κύμα, μόνο μέσα από τη θέρμανση των μαλλιών και όχι με χημικά μέσα. Λόγω της υψηλής θερμοκρασίας που χρησιμοποιείται, η διαδικασία υποβαθμίζει την ποιότητα των μαλλιών. Ωστόσο, παρά τα μειονεκτήματά του, οι κυματισμοί Marcel υπάρχουν μέχρι και σήμερα, όπου χρειάζεται εξοικονόμηση χρόνου και κόστους.

12 Υλικά και Εργαλεία της Κομμωτικής

13

14

15

16

17 Πλεξίδες

18

19 Χτενίσματα

20

21

22 Κουρέματα

23

24

25 Δερματοπάθειες Έκζεμα
Το έκζεμα είναι ένα είδος δερματοπάθειας (λέγεται μάλιστα και ατοπική δερματίτιδα) η οποία χαρακτηρίζεται από ένα κόκκινο, συνήθως κνησμώδες εξάνθημα που σπάει και πληγώνει το δέρμα. Μερικές από τις περιοχές που μολύνονται είναι το πρόσωπο, τα χέρια, οι κλειδώσεις των αγκώνων και των γονάτων. Η λέξη έκζεμα προέρχεται από την ελληνική λέξη εκ-ζέω που σημαίνει εκ-βράζω και περιγράφει με ακρίβεια την κατάσταση του δέρματος όταν έχει έκζεμα. Η αιτία του εκζέματος είναι οι… στενές επαφές. Προκαλείται σχεδόν από την επαφή με ουσίες που κάνουν το δέρμα μας να αντιδρά.

26 Το έκζεμα οφείλεται σε ερεθισμό του δέρματος στις εξωτερικές στιβάδες του. Παρόλο που αυτός ο ερεθισμός προκαλείται συνήθως από εξωτερικές αιτίες όπως τα καθαριστικά υγρά ή τα μάλλινα υφάσματα, μπορεί επίσης να προκληθεί από ψυχολογικούς παράγοντες όπως το άγχος ενώ μια πολύ κοινή αιτία του εκζέματος είναι το φαγητό ως αλλεργική αντίδραση. Τροφές που μπορεί να προκαλέσουν έκζεμα είναι το αγελαδινό γάλα, τα αυγά, το σιτάρι, οι ξηροί καρποί, η γύρη και τα ακάρεα της σκόνης.

27 Ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να εκδηλωθεί το έκζεμα διαφοροποιείται ανάλογα με το στάδιο στο οποίο βρίσκεται. Πάντως, τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα είναι η φαγούρα (που μπορεί να είναι αφόρητη), η ξηρότητα, το κοκκίνισμα και η απολέπιση του δέρματος. Εάν λοιπόν αρχίσετε να νιώθετε έντονη φαγούρα και το δέρμα σας είναι ερεθισμένο, αφυδατωμένο, «σκάει» ή εμφανίζει μικρές φυσαλίδες με διάφανο υγρό, είναι πιθανό να έχετε έκζεμα ήπιας μορφής. Το συνεχές ξύσιμο μπορεί να προκαλέσει εκδορές στο δέρμα, καθιστώντας το επιρρεπές σε λοιμώξεις. Σε επιμολυσμένο έκζεμα το δέρμα μπορεί να σκάσει και να παρουσιάζει εξίδρωση («υγρό» έκζεμα). Στην οξεία φάση του το έκζεμα χαρακτηρίζεται από φλεγμονή με ερυθρότητα και πρήξιμο, ενώ συχνά εμφανίζονται φουσκάλες. Όταν το πρόβλημα είναι χρόνιο, το δέρμα γίνεται ξηρό, τραχύ, παχύ, με έντονη απολέπιση και μπορεί να σχηματιστούν ρωγμές στην επιφάνειά του.

28 Ψωρίαση Η ψωρίαση είναι μια χρόνια, μη μεταδοτική αυτοάνοση ασθένεια που επηρεάζει το δέρμα και τις αρθρώσεις. Προκαλεί συνήθως κοκκινίλες, φολιδωτές κηλίδες που εμφανίζονται στην επιδερμίδα. Η λεπιδώδεις αυτές κηλίδες, που προκαλούνται από ψωρίαση, ονομάζονται ψωριασικές πλάκες(περιοχές με φλεγμονή  από την υπερβολική παραγωγή δέρματος). Το δέρμα συσσωρεύεται γρήγορα σε αυτά τα σημεία και παίρνει μια ασημί-λευκή απόχρωση. Συνηθέστερα εμφανίζονται στους αγκώνες και τα γόνατα, αλλά μπορεί να επηρεάσει κάθε σημείο του σώματος, συμπεριλαμβανομένου του τριχωτού της κεφαλής και των γεννητικών οργάνων. Σε αντίθεση με το έκζεμα, η ψωρίαση είναι πιο πιθανό να εμφανιστεί στην εσωτερική πλευρά των αρθρώσεων.

29 Σμηγματογόνος Κύστη Οι σμηγματογόνες κύστεις αποτελούν υποδόριες (κάτω από το δέρμα και μέσα στο υποδόριο λίπος) κύστεις οι οποίες προέρχονται από απόφραξη-εκφύλιση των σμηγματογόνων αδένων του δέρματος. Συνήθως εμφανίζονται σε περιοχές όπως το τριχωτό της κεφαλής, το πρόσωπο, η ράχη αλλά και στις μασχαλιαίες και βουβωνικές πτυχές και σπανιότερα στο υπόλοιπο σώμα.

30 Εμφανίζονται σιγά σιγά σαν μικρά επάρματα, στρογγυλά, υπόσκληρα και μεγαλώνουν συν το χρόνο. Μερικές φορές πιέζουν τα τοιχώματα ειδικά στο κρανίο και πονούν, αλλά πολλές φορές παρουσιάζουν φλεγμονή είτε από ρήξη είτε από αποικισμό με μικρόβια (συνήθως επιδερμικό σταφυλόκοκκο). Η συνηθέστερη επιπλοκή είναι η φλεγμονή και διαπύηση αυτών. Τότε εμφανίζεται ερυθρότητα, πόνος, μεγάλη διόγκωση και μεγάλο ενόχλημα ανάλογα με την περιοχή. Η αντιμετώπιση συνίσταται στην έναρξη αντιβιοτικού ευρέος φάσματος (συνήθως αντισταφυλοκοκκικού), και εφόσον εκδηλωθεί απόστημα, η διάνοιξη και παροχέτευση, ο καθαρισμός της, με τοπική αναισθησία. Η σωστή αντιμετώπιση των κύστεων αυτών είναι η χειρουργική αφαίρεση τους εν ψυχρώ (προτού φλεγμάνουν), με τοπική αναισθησία, διότι έτσι η αφαίρεση είναι πλήρης χωρίς υπολείμματα.

31 Ψείρες Η ψείρα, είναι παρασιτικό ζωύφιο, που προσβάλλει τον άνθρωπο και τα ζώα. Ανήκει στα ανόπλουρα και δεν έχει φτερά, καθώς είναι προσαρμοσμένη να κάνει παρασιτική ζωή. Η ψείρα δεν πρέπει να συγχέεται με το άκαρι της ψώρας. Οι ψείρες που προσβάλουν τον άνθρωπο διακρίνονται σε τρία είδη: Η ψείρα του τριχωτού της κεφαλής, που προσβάλλει συνήθως τα παιδιά στα σχολεία και γεννάει τα αυγά της, τις κόνιδες, τα οποία προσκολλάει στις ανθρώπινες τρίχες. Καταπολεμάται με ειδικά φθειροκτόνα και αλοιφές, τα οποία πρέπει να χρησιμοποιούνται με τη δέουσα προσοχή. Η ψείρα του σώματος, είναι λίγο μεγαλύτερη της προηγουμένης σε ίδιο σχήμα η οποία και καταπολεμάται με ειδικά γαλακτώματα και σαπούνια και βράσιμο των ρούχων και κλινοσκεπασμάτων. Η λεγόμενη ψείρα του εφηβαίου, η οποία προτιμά τις περιοχές των γεννητικών οργάνων. Αυτές διαφέρουν προς το σχήμα με τις προηγούμενες, είναι μεγαλύτερες σε μέγεθος και στρογγυλές. Καταπολεμούνται ομοίως όπως του τριχωτού. Οι ψείρες μπορούν να μεταδώσουν επικίνδυνες ασθένειες, όπως ο τύφος.