Η Ευρώπη μετά τις επαναστάσεις του 1848 και ως το 1880 Η κατάσταση στη Γαλλία, Βρετανία. Η ενοποίηση της Ιταλίας και της Γερμανίας Μάθημα 5ο.

Παρουσίαση με θέμα: "Η Ευρώπη μετά τις επαναστάσεις του 1848 και ως το 1880 Η κατάσταση στη Γαλλία, Βρετανία. Η ενοποίηση της Ιταλίας και της Γερμανίας Μάθημα 5ο."— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 Η Ευρώπη μετά τις επαναστάσεις του 1848 και ως το 1880 Η κατάσταση στη Γαλλία, Βρετανία. Η ενοποίηση της Ιταλίας και της Γερμανίας Μάθημα 5ο

2 Οι επαναστάσεις του 1848-σύντομη επισκόπηση
Το διάστημα από το Συνέδριο της Βιέννης ( ) ως τον Γαλλο-πρωσικό πόλεμο και την Παρισινή Κομμούνα του η Ευρώπη αλλάζει πρόσωπο. Αν και σε επίπεδο διακρατικών σχέσεων αναγνωρίζεται ως μια περίοδος σχετικής ηρεμίας, σε επίπεδο εθνικών και κοινωνικών διεκδικήσεων υπήρξε πλούσια σε γεγονότα. Σύμφωνα με τον ιστορικό Ε. J. Hobsbawm, το σημαντικότερο κληροδότημα της Γαλλικής Επανάστασης στις μάζες ήταν η απόκτηση πολιτικής συνείδησης, η ενθάρρυνση της μόνιμης πολιτικής δραστηριότητας και η πεποίθηση για τον βασικό ρόλο που θα έπαιζαν, αργά ή γρήγορα, στις πολιτικές διεργασίες. Η παρισινή επανάσταση που ξέσπασε τον Φεβρουάριο του 1848 έγινε το σύμβολο των επαναστάσεων που εκδηλώθηκαν την ίδια χρονιά σε όλη την Ευρώπη. Η αμφισβήτηση του συντηρητισμού, που είχε επαναφέρει το Συνέδριο της Βιέννης, αποτελούσε το κοινό τους χαρακτηριστικό. Στη Γαλλία και στην Ιταλία ωστόσο ­ πέραν του φιλελευθερισμού και του εθνικισμού που ήταν κοινή επιδίωξη ­ άρχισαν να διαφαίνονται νέες διεκδικήσεις, κοινωνικού κυρίως περιεχομένου, που προβλήθηκαν και από τους εργάτες, το νέο στρώμα της κοινωνίας που προέκυψε μετά τη βιομηχανική επανάσταση.

3 Μια εξέλιξη που συνδέεται με τα επαναστατικά γεγονότα του 1848 και πρέπει να επισημανθεί είναι η οικονομική κρίση που έπληξε την Ευρώπη το Η κρίση αυτή συνδεόταν αφενός με την καταστροφή της πατατοπαραγωγής στην Ιρλανδία και σε άλλες βορειοευρωπαϊκές χώρες το 1845, το 1846 και το 1848, και αφετέρου με τις ανεπαρκείς σοδειές δημητριακών την ίδια περίοδο. Έτσι, οι τιμές αυτών των βασικών ειδών διατροφής εκτοξεύθηκαν στα ύψη με αποτέλεσμα σε πολλές περιοχές οι κατώτερες οικονομικά τάξεις να μαστίζονται από πείνα. Στην Καν για παράδειγμα, μια πόλη βορειοδυτικά του Παρισιού, η τιμή εκατό λίτρων σιταριού ανέβηκε από τα 22 φράγκα τον Μάιο του 1846 στα 46 φράγκα τον Μάιο του Ακόμα, κατά τη διάρκεια του 1847 στο Παρίσι σχεδόν κάτοικοί του σε σύνολο κατοίκων συντηρούνταν από το ψωμί που μοίραζε η κυβέρνηση. Επίσης, η Ευρώπη επλήγη και από μια οικονομική και πιστωτική κρίση, η οποία συνδεόταν με την ύφεση στη Βρετανία του τομέα κατασκευής σιδηροδρομικών γραμμών. Η βρετανική κρίση έπληξε πολλά λιμάνια της Βόρειας Ευρώπης και προκάλεσε στην βορειοευρωπαϊκή ενδοχώρα συρρίκνωση του εμπορίου και πολλών μεταποιητικών δραστηριοτήτων, καθώς και αυξανόμενη ανεργία.

4 ΓΑΛΛΙΑ Ο έντονα συντηρητικός χαρακτήρας του καθεστώτος του Λουδοβίκου Φιλίππου άρχισε να προκαλεί δυσαρέσκεια στην γαλλική κοινωνία, η οποία μεταξύ άλλων επιζητούσε και μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα. Ένα από τα βασικά αιτήματα των αντιπάλων του καθεστώτος ήταν η επέκταση του δικαιώματος της ψήφου. Οι παραπάνω εξελίξεις, σε συνδυασμό με την διάχυση στη γαλλική κοινωνία των σοσιαλιστικών ιδεών, δημιουργούσαν ένα εκρηκτικό μείγμα το οποίο δεν άργησε να εκδηλωθεί. Η πολιτική της ιουλιανής μοναρχίας (1830) ανταποκρινόταν πλήρως στα συμφέροντα της επιχειρηματικής αστικής τάξης, η οποία αποτελούσε και την πιο σίγουρη εγγύηση για τη σταθερότητα του θρόνου. Οι αστοί μοιράζονται πλέον το δικαίωμα ψήφου με την παλιά αριστοκρατία, αφού για την απόκτηση πολιτικών δικαιωμάτων ήταν απαραίτητη η καταβολή υψηλού φόρου. Την κρίση που ακολούθησε ευνόησε η οικονομική καταστροφή· η μεγάλη ύφεση που έπληττε την Ευρώπη από τα μέσα της δεκαετίας του Επηρέασε σύντομα και τους νέους πόλους ανάπτυξης, τη μεταλλουργία και τα ορυχεία. Αυτό σήμαινε ότι η κοινωνική δυσαρέσκεια των εργατών που είχαν πληγεί από την οικονομική κρίση συνδυαζόταν, για πρώτη φορά, με την πολιτική δυσαρέσκεια των ευκατάστατων στρωμάτων. Οι αστοί απαιτούσαν την απομάκρυνση της κυβέρνησης διεκδικώντας, μεταξύ άλλων, τη μείωση του φόρου για το εκλογικό δικαίωμα.

5 Η αφορμή δόθηκε τον Φεβρουάριο του 1848
Η αφορμή δόθηκε τον Φεβρουάριο του Η απαγόρευση μιας εκδήλωσης της αντιπολίτευσης στο Παρίσι προκάλεσε έντονες διαδηλώσεις και ανάγκασε τον Λουδοβίκο Φίλιππο να αποπέμψει τον Guizot, φοβούμενος τη σύγκρουση με τους πιο σίγουρους οπαδούς του. Η υποχώρηση αυτή ικανοποίησε την παρισινή αστική τάξη. Ενώ το πλήθος πανηγύριζε στους δρόμους του Παρισιού, ο στρατός άνοιξε πυρ εναντίον του. Οι λαϊκές αντιδράσεις οδήγησαν τον βασιλιά σε παραίτηση. Οι δημοκρατικοί, με αρχηγό τον Λαμαρτίνο, εξέλεξαν προσωρινή κυβέρνηση, η οποία ­ υιοθέτησε την καθολική ψηφοφορία, διακήρυξε το δικαίωμα στην εργασία, τη μείωση των ωρών εργασίας. Παράλληλα ο σοσιαλιστής Louis Blanc, του οποίου η συμμετοχή στην κυβέρνηση κρίθηκε αναπόφευκτη, ίδρυσε τα Εθνικά Εργαστήρια που έδωσαν αμειβόμενη απασχόληση στους ανέργους. Οι αλλαγές αυτές προκάλεσαν πανικό στους μετριοπαθείς αστούς, που άρχισαν να ανασυντάσσονται εναντίον της «κόκκινης δημοκρατίας», η οποία άλλωστε, κατά την κρίση τους, θα επηρέαζε εύκολα την εργατική τάξη. Κατάφεραν να επιτύχουν τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών και οι εκλογές εξασφάλισαν στη βουλή ισχυρή πλειοψηφία στους μετριοπαθείς δημοκράτες, οι οποίοι ανέλαβαν να εξαφανίσουν ό,τι απέμεινε από την «κόκκινη δημοκρατία».

6 Η επανάσταση στην Γαλλία τον Φεβρουάριο του 1848 έδωσε το έναυσμα για μια σειρά από ανάλογες εξεγέρσεις σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης, οι οποίες προέβαλλαν φιλελεύθερα αιτήματα για μεταρρυθμίσεις ή/και αξιώσεις για εθνική ανεξαρτησία. Στο Βερολίνο, στο ανατολικό μέρος της πρωσικής Βεστφαλίας, καθώς και στις περιοχές της Σαξονίας, της Σιλεσίας και της Θουρινγκίας σημειώθηκαν επίσης εξεγέρσεις με φιλελεύθερα αιτήματα, στις οποίες μάλιστα πολλές φορές ολόκληρα κάστρα παραδίδονταν στις φλόγες. Λόγω της εθνικής αφύπνισης των Πολωνών, οι οποίοι βρίσκονταν κάτω από πρωσική και ρωσική κυριαρχία, έντονη αναταραχή επικρατούσε σε διάφορες πολωνικές πόλεις Όσο αφορά την Αυστροουγγαρία, τα σημαντικότερα προβλήματα για την κυβέρνηση των Αψβούργων εμφανίστηκαν στη Βουδαπέστη, όπου οι Ούγγροι εθνικιστές ζητούσαν σύνταγμα σύνταγμα για την Ουγγαρία Οι θέσεις των Ούγγρων εξαπλώθηκαν γρήγορα στην αυτοκρατορία με αποτέλεσμα ευρύτατα κοινωνικά στρώματα να πιέζουν την Αψβουργική κυβέρνηση για διοικητικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Τέλος, ανάλογες εξελίξεις σημειώθηκαν και στην περιοχή της Ιταλίας, όπου οι ενοποιητικές τάσεις όσο αφορά τα βασίλεια και τα κρατίδια είχαν πια ωριμάσει και το αντιαυστριακό κλίμα άρχισε να γίνεται πλέον έκδηλο.

7 Με τις εξεγέρσεις του 1848 ανά την Ευρώπη (αλλά και παλαιότερα, όπως το 1830 στη Γαλλία με την Ιουλιανή Επανάσταση) τέθηκαν υπό αμφισβήτηση κάποιες από τις αρχές του συνεδρίου της Βιέννης (1815). Συγκεκριμένα, τα φιλελεύθερα αιτήματα, η πίεση για διοικητικές, οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, οι αγώνες για εθνική ανεξαρτησία, έρχονταν σε αντίθεση με τις υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει οι μεγάλες δυνάμεις το 1815 περί διατήρησης του status quo στην Ευρώπη, διατήρησης της τάξης και της νομιμότητας και κατάπνιξης κάθε επαναστατικού ανατρεπτικού κινήματος. Παρ’ όλ’ αυτά, οι μεγάλες δυνάμεις έδειξαν αυτοσυγκράτηση και απέφυγαν έναν μεγάλο πόλεμο μεταξύ τους που θα μπορούσε να ανατρέψει τις ισορροπίες στην Ευρώπη. Η διατήρηση της ειρήνης οφείλεται πρώτιστα στις διπλωματικές προσπάθειες της Αγγλίας και κατά δεύτερο λόγο της Ρωσίας. Και οι δύο δυνάμεις με τον ρυθμιστικό ρόλο που έπαιξαν στις ταραχές της Ευρώπης κατάφεραν να αποσοβήσουν τον κίνδυνο ενός πολέμου, που θα διατάρασσε ανεπανόρθωτα την ισορροπία δυνάμεων.

8

9 1848

10 Γαλλία Η κατάπνιξη της Επανάστασης του 1848 έφερε τη Δημοκρατία αλλά όχι την ηρεμία. 1849: εκλογές θριάμβου για το Λουδοβίκο-Ναπολέοντα που ορίζεται Πρόεδρος πρίγκιπας της μεταβατικής εθνοσυνέλευσης. Προσπάθεια συγκέντρωσης των εξουσιών και δημιουργίας ομάδων υποστήριξης (νόμος για την χορήγηση της εκπαίδευσης στον κλήρο, νόμος περί Τύπου, εκλογικός νόμος που προέβλεπε να έχει δικαίωμα ψήφου όποιος κατοικούσε στο ίδιο μέρος επί τριετία άρα έπληττε τους εργάτες που μετακινούνταν συχνά). Αντιδράσεις δημοκρατικών και βασιλικών 1851: πραξικόπημα Ναπολέοντα 1852: Δεύτερη αυτοκρατορία υπό τον Ναπολέοντα Γ’ : περίοδος αυταρχικής διακυβέρνησης : περίοδος φιλελευθερισμού χάρη και στη στάση του Ναπολέοντα στο ιταλικό ζήτημα και την προσέγγιση με την Αγγλία. Δυσαρέσκεια των συντηρητικών : επιτάχυνση φιλελευθερισμού Στην εσωτερική πολιτική: μέτρα οργάνωσης τραπεζιτικού συστήματος, μέτρα υπερ γεωργίας-ναυτιλίας, μέτρα ελευθέρων εμπορικών συναλλαγών με τη Βρετανία και άλλες χώρες, τακτική συνεργασίας με τους εργάτες (αναγνώρισε το δικαίωμα απεργίας όχι όμως και τα συνδικάτα). Οι καλές σχέσεις αρχίζουν να ταράσσονται μετά το 1868 και την άνοδο των σοσιαλιστικών ιδεών

11 Στην εξωτερική πολιτική: ήθελε να έχει το ρόλο του ρυθμιστή της Ευρώπης, υποστήριξε τα φιλελεύθερα κινήματα σε Γερμανία και Ιταλία με στόχο την αποδυνάμωση της Αυστρίας και με στόχο την επέκταση της Γαλλίας στο Βέλγιο και στα σύνορα με την Ιταλία. Εκτός Ευρώπης μάλλον απέτυχε: η επέμβαση στην Κίνα μαζί με την Αγγλία ήταν η μόνη επιτυχία, κανάλι του Σουέζ προκάλεσε την εμπλοκή της Βρετανίας. Αποτυχία της εκστρατείας στο Μεξικό (Μαξιμιλιανός Αυστρίας) και αντίθεση με ΗΠΑ. Εμπλοκή ως προστάτης των καθολικών σε Ρώμη, Συρία, Λίβανο Αποικιακή πολιτική: Αλγερία> από το 1830 τώρα οργανώνεται σαν γαλλική επαρχία και ενισχύεται ο εποικισμός> η αντίδραση των ντόπιων άλλαξε την πολιτική του: σταμάτησε ο αποικισμός, αναγνωρίστηκαν δικαιώματα στους ντόπιους. Επέκταση στη Σενεγάλη και στην Ινδοκίνα 1870: παγιδεύτηκε σε πόλεμο με την Πρωσία με την υπόθεση της υποψηφιότητας του Λεοπόλδου της Γερμανίας για τον ισπανικό θρόνο>ήττα και αποχώρηση δεύτερη αυτοκρατορία καταλύθηκε με το τέλος του γερμανογαλλικού πολέμου και με την προσάρτηση του μεγαλύτερου τμήματος της Αλσατίας και της Λωραίνης στο πρωσικό βασίλειο. Μετά τη συνθήκη του 1871, οι Γάλλοι επαναστάτησαν και ανακήρυξαν ξανά τη Γαλλία δημοκρατία. Οι εργάτες και φιλελεύθεροι του Παρισιού, εγκαθίδρυσαν δική τους εξουσία, τη γνωστή Παρισινή Κομμούνα. Ο στρατός των Βερσαλλιών κατέλυσε την Κομμούνα και με την Τρίτη Δημοκρατία η Γαλλία μπήκε σε νέα περίοδο ανάπτυξης.

12 Ιταλία: Το κίνημα του Risorgimento και ο Κάβουρ
Ο Καβούρ γεννήθηκε στο Τορίνο, πρωτεύουσα του βασιλείου Σαρδηνίας- Πεδεμοντίου. Γόνος αριστοκρατικής οικογενείας. Φοίτησε στη Στρατιωτική Ακαδημία του Τορίνο, όπου ήλθε σε επαφή με τις φιλελεύθερες πολιτικές ιδέες της εποχής. Ο Καβούρ παραιτήθηκε από τον στρατό το 1831 και για ένα διάστημα ασχολήθηκε με τη διαχείριση των οικογενειακών κτημάτων. έγραψε και δημοσίευσε πραγματείες για το πρόβλημα της φτώχειας. Την εποχή εκείνη επισκέφθηκε το Παρίσι και το Λονδίνο. Εκεί ο Καβούρ είχε την ευκαιρία να ερευνήσει τα κοινοβουλευτικά συστήματα των δύο χωρών, παρακολούθησε μαθήματα στα πανεπιστήμια, επισκέφθηκε χώρους εργασίας, νοσοκομεία, σχολεία και φυλακές. Μετά την επιστροφή του στην Ιταλία το 1835, χάρη στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, συγκέντρωσε αξιόλογη περιουσία, ενώ παράλληλα άρχισε με τα γραπτά του να γίνεται γνωστός στους πολιτικούς κύκλους. Το 1847 εξέδωσε την εφημερίδα Risorgimento. Με τον όρο αυτόν, που σημαίνει «ανάσταση», χαρακτηρίζεται το κίνημα το οποίο εκδηλώθηκε στην Ιταλία ως λογοτεχνικό τον 18ο αι. και ως πολιτικό τον 19ο αι., και που επεδίωκε την ανάκτηση της δόξας που είχε γνωρίσει η Ιταλία κατά την αρχαιότητα και την Αναγέννηση. Το κίνημα του Risorgimento υπήρξε η κινητήρια δύναμη των προσπαθειών για την ένωση της Ιταλίας.

13 Την εποχή του Καβούρ ο όρος «Ιταλία» δεν είχε παρά μόνο γεωγραφική σημασία. Υπό την κυριαρχία της Γαλλίας κατά τους επαναστατικούς και τους ναπολεοντείους πολέμους ( ) το παλαιό καθεστώς της χερσονήσου είχε καταλυθεί, και στη θέση των διαφόρων ανεξάρτητων κρατών της με τους ξένους ηγεμόνες είχαν δημιουργηθεί νέα κράτη, δημοκρατίες στην αρχή και εξαρτήματα της Γαλλικής Αυτοκρατορίας αργότερα, όπου η ιταλική αστική τάξη είχε γνωρίσει ανάπτυξη και συμμετείχε στη διακυβέρνηση. Μετά την πτώση του Ναπολέοντα το 1815, το Συνέδριο της Βιέννης είχε προσπαθήσει να αποκαταστήσει την παλαιά τάξη πραγμάτων αποδίδοντας στον πάπα τα εδάφη του, στους Βουρβόνους το βασίλειο της Νεαπόλεως και στον οίκο της Σαβοΐας το Πεδεμόντιο. Το συνέδριο είχε επίσης εδραιώσει την κυρίαρχη επιρροή της Αυστρίας στην Ιταλία επιτρέποντας στους Αψβούργους να προσαρτήσουν τη Λομβαρδία και την περιοχή της Βενετίας και στα παρακλάδια τους να κυβερνούν τα δουκάτα της Τοσκάνης, της Πάρμας και της Μόδενας.

14 Ο πρωθυπουργός της ενοποίησης Κάβουρ
Ο Καβούρ δεν πήρε ενεργό μέρος στην Επανάσταση του Αμέσως μετά την καταστολή της όμως η ανάμειξή του στην πολιτική άρχισε να γίνεται όλο και πιο έντονη και ο ρόλος του όλο και πιο σημαντικός. Τον Ιούνιο του εξελέγη μέλος του κοινοβουλίου του Πεδεμοντίου και σύντομα άρχισε να καταλαμβάνει τη μία μετά την άλλη τις υπουργικές θέσεις στην κυβέρνηση του βασιλείου: Γεωργίας, Ναυτικών, Εμπορίου, Οικονομικών. Το έγινε πρωθυπουργός.

15 Η ενοποίηση της Ιταλίας
Η αποτυχία της Επανάστασης του 1848 ανακόπτει προσωρινά την πορεία προς την Ένωση Παράγοντες που αντιτίθενται στην Ένωση: το Παπικό Κράτος, οι Αψβούργοι Το Πεδεμόντιο παρά τις ήττες του επιμένει στην ενοποιητική πορεία. Υποστήριξη στο στόχο των διανοούμενων, των φιλελεύθερων αστών και των βιομηχάνων του Βορρά. Ο Βίκτωρ-Εμμανουήλ Β’ και ο πρωθυπουργός Κάβουρ διαθέτουν υψηλό κύρος λόγω της στάσης τους, του φιλελευθερισμού τους και αναζητούν συμμάχους στη Γαλλία του Ναπολέοντα Γ’ 1858: συμμαχία Ναπολέοντα και Πεδεμοντίου Για τον Ναπολέοντα: μια ιταλική συνομοσπονδία (όχι ενιαίο κράτος)=αντιστάθμισμα στην Αυστρία> αποδυνάμωση Αυστρίας=πιθανότητα ένταξης Βελγίου-Λουξεμβουργου στη Γαλλία και συμμαχία με Γερμανική Συνομοσπονδία Η Ρωσία κρατά μια ουδέτερη στάση. Η Βρετανία δεν επιθυμεί αναταραχή

16 1859: πόλεμος Πεδεμοντίου-Αυστρίας. Συμμετοχή των Γάλλων
1859: πόλεμος Πεδεμοντίου-Αυστρίας. Συμμετοχή των Γάλλων. Δημιουργία βασιλείου Βορείου Ιταλίας (Πεδεμόντιο-Σαρδηνία, Λομβαρδία). Οι Γάλλοι κερδίζουν Σαβοϊα-Νίκαια. Ειρήνη της Βιλαφράνκα. Οι Αυστριακοί διατηρούν τη Βενετία και θα μετέχουν και στην Ιταλική Συνομοσπονδία. 1860: Ο Ναπολέων σταματά τη βοήθεια. Επιθυμεί την Ένωση της Κεντρικής Ιταλίας σε άλλο κράτος. Ο Κάβουρ όμως προκαλεί «Εθνικά κινήματα» σε Τοσκάνη, Πάρμα, Μοντένα και Ρομάνια>εκστρατεία Γαριβάλδη (των Χιλίων) στο Βασίλειο των Δύο Σικελιών> ο Ναπολέων αντιδρά και προτείνει τη διατήρηση της αυτονομίας της Νάπολης αλλά αποτυγχάνει μπροστά στην αντίδραση της Βρετανίας που ξαναμπαίνει στο ιταλικό ζήτημα για να μην αφήσει το πεδίο ελεύθερο στην Γαλλία 1861: ανακήρυξη του ιταλικού βασιλείου υπό τον Βίκτωρα-Εμμανουήλ. Εκτός μένουν μόνο η Βενετία και το Λάτιο (Παπικό κράτος) 1866: προσάρτηση Βενετίας μετά τη συμμαχία Ιταλίας-Πρωσίας στον Αυστρο-πρωσικό πόλεμο Το «ΡωμαΊκό ζήτημα» λύθηκε πιο δύσκολα. Από το 1849 στάθμευε στη Ρώμη γαλλική φρουρά. Ο Γαριβάλδης προσπάθησε το 1862 να καταλάβει τη Ρώμη. Αντίδραση Γάλλων. «Σύμβαση Σεπτεμβρίου» (1864)>η Φλωρεντία προσωρινή πρωτεύουσα, αποχώρηση Γάλλων εντός διετίας, η Ιταλία θα εγγυόταν την ασφάλεια του παπικού κράτους 1867: νέα προσπάθεια κατάληψης από τον Γαριβάλδη> αντίδραση Γάλλων, αποστολή στρατού 1870: η πτώση του Ναπολέοντα έδωσε την ευκαιρία στην Ιταλία να καταλάβει τη΄Ρώμη και να την ανακηρύξει πρωτεύουσα Περιορισμός Πάπα στο Βατικανό που δεν αναγνώρισε το νέο καθεστώς ως την υπογραφή του Κονκορδάτου του Λατερανού με το Μουσλοίνι το 1829.

17

18 Πόλεμος Πεδεμοντιου-Αυστρίας

19 Η ενοποίηση της Γερμανίας
1815: το συνέδριο της Βιέννης οργάνωσε τα πολλά κρατίδια της Κεντρικής Ευρώπης σε μια Γερμανική Συνομοσπονδία που αντικατέστησε την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους. Στόχος η προάσπιση των συμφερόντων των Αψβούργων της Αυστρίας και η διατήρηση των προνομίων των τοπικών μοναρχών. Ισχυρότερο κράτος της Ένωσης ήταν η Αυστρια 1834: πρώτη προσπάθεια ενοποίησης με την τελωνειακή ένωση (Zollverein); Ημιτελής η διαδικασία ενοποίησης 1848: η άνοιξη των λαών προκαλεί αφύπνιση του γερμανικού εθνικισμού Η ένωση είναι βασικός και σταθερός στόχος όχι μόνο των φιλελεύθερων αστών αλλά κυρίως των ανθρώπων του χρήματος και της αγοράς (τραπεζίτες, βιομήχανοι, έμποροι) Πρωσία: το ισχυρότερο κράτος της Συνομοσπονδίας. Κεντρική φιγούρα ο πρωθυπουργός Βίσμαρκ που αντλεί τη δύναμή του τόσο από τους εθνικιστές όσο και από τους φιλελεύθερους 1863: πόλεμος Δανίας-Συνομοσπονδίας για το ζήτημα προσάρτησης των δουκάτων Σλέσβιγκ-Χολστάϊν Ο Βίσμαρκ προσεγγίζει τη Ρωσία και η Αυστρία τη Γαλλία 1866: πόλεμος Πρωσίας-Αυστρίας> ήττα Αυστριακών> δημιουργία Συνομοσπονδίας Βόρειας Γερμανίας χωρίς τη συμμετοχή της Αυστρίας με πρωτοκαθεδρία της Πρωσίας. Μένουν εκτός ένωσης τα γερμανικά κράτη του Νότου (Βαυαρία, Παλατινάτο, Βάδη, Βυρτεμβέργη) 1870: Γαλλο-Πρωσικός πόλεμος>ήττα Γαλλίας>δημιουργία Γερμανικής Αυτοκρατορίας

20

21

22

23

24 Οι άλλες χώρες Βρετανία: πολιτική ισορροπία και οικονομική ανάπτυξη από το 1850 και εξής. Κυριαρχούν οι φυσιογνωμίες του Γλάδστον και του Ντισραέλι. Δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις με αποτέλεσμα αύξηση του αριθμού ψηφοφόρων, αναβάθμιση τοπικών συμβουλίων. Περιορισμός της δύναμης της Βουλής των Λόρδων. Ανάπτυξη της Βιομηχανίας. Ιδιαίτερο σε σχέση με τις άλλες χώρες το συνδικαλιστικό κίνημα> οργάνωση του Εργατικού Κόμματος το Αποικιακή εξάπλωση σε όλο τον κόσμο> Αφρική και κυρίως Ινδία> έλεγχος ολόκληρου του κόσμου. Σταδιακή έξαρση του ιρλανδικού ζητήματος Αυστρία: εδαφικός περιορισμός με την ιταλική ενοποίηση και μείωση του γοήτρου με την ίδρυση της Γερμανίας. «Συμβιβασμός 1867» με τους Ούγγρους. Δυαδικό βασίλειο Αυστρουγγαρίας> 1878: κατάληψη Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και λίγο αργότερα του Σαντζακίου Νόβι-Παζάρ> σε γενικές γραμμές δεν κρύβεται η φθορά του κράτους Ρωσία: σχετικά καθυστερημένο οικονομικά κράτος. 1861: κατάργηση δουλείας από τον Αλέξανδρο ΄Β’> επέκταση προς την Άπω Ανατολή> σλαβικό ενδιαφέρον για Βαλκάνια>μικρά βήματα εκδημοκρατισμού> εμφάνιση αστικής τάξης με την αύξηση των οικονομικών δεικτών. Ήττα στον πόλεμο της Κριμαίας και ανασυγκρότηση της εξωτερικής πολιτικής της. Βαλκάνια: ανάμεσα στα έξαρση εθνικιστικών ανταγωνισμών, ενεργότερη ανάμειξη της Αυστρίας, έξαρση του Ανατολικού Ζητήματος, αναγνώριση της Ανεξαρτησίας της Βουλγαρίας, Σερβίας, Ρουμανίας μετά τον Ρώσο-τουρκικό πόλεμο του 1877 Άπω Ανατολή: Το άνοιγμα της κινέζικης αγοράς λαμβάνει οριστική μορφή και μετά το νέο αγγλογαλλικό βομβαρδισμό του 1860> η Ιαπωνία αναπτύσσεται βιομηχανικά και στρατιωτικά

25 Η Αυστρο-ουγγαρία

26 Η εξέγερση των Σέρβων της Βοϊβοντίνα το 1848

27 Η εξέγερση των Ρουμάνων το 1848

28 1858

29 Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος (1861-1865)
Ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος ( ) ήταν ο πλέον καταστροφικός πόλεμος που έζησαν ποτέ οι ΗΠΑ και ταυτόχρονα γεγονός με σημαντικό αντίκτυπο στην αμερικανική κοινωνία και οικονομία. Οι απώλειες στις μάχες ξεπέρασαν τις , οι θάνατοι στον πληθυσμό τις , ενώ καταστράφηκε περίπου το 40% της εθνικής οικονομίας. Ο πόλεμος αυτός ήταν αποτέλεσμα κυρίως των πολύ σοβαρών οικονομικών διαφορών μεταξύ των πολιτειών αλλά και του πολιτειακού συστήματος των τότε ΗΠΑ, κατά το οποίο η θέση του προέδρου είχε μικρή επίδραση στην καθοδήγηση του συνόλου της οικονομίας των πολιτειών. Το ξέσπασμα προκλήθηκε λίγο πριν την εκλογή του ρεπουμπλικανικού προέδρου Αβραάμ Λίνκολν ο οποίος αντιμετώπισε την απόσχιση των πολιτειών του νότου την ώρα που αναλάμβανε καθήκοντα. Ο πόλεμος για τον Λίνκολν και τις υπόλοιπες πολιτείες του Βορρά είχε σαν νόημα την επαναφορά των αποσχισθέντων στις ΗΠΑ και τη διατήρηση του κράτους. Για τον Νότο το αντικείμενο ήταν να διατηρηθεί σαν χωριστό κράτος του οποίου οι τύχες δεν θα κρίνονταν από τις πολιτικές ανακατατάξεις στην Ουάσιγκτον. Η τελική επικράτηση του Βορρά, διατήρησε το κράτος των ΗΠΑ με την μορφή που γνωρίζουμε σήμερα. Με τη Διακήρυξη Χειραφέτησης που υπογράφτηκε το 1862/63 και κυρίως τη 13η τροπολογία του Συντάγματος το 1865, περίπου 3,5 εκατομμύρια Αφροαμερικανοί— 40% του πληθυσμού των βόρειων πολιτειών προπολεμικά — απέκτησαν την ελευθερία τους Η δουλεία αποτέλεσε κύρια αιτία του εμφυλίου πολέμου, στενά συνδεδεμένη με τις ευρύτερες αντιθέσεις μεταξύ του Βορά και του Νότου της Αμερικής σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. . Εκ του αποτελέσματος, θεωρείται ο πρόεδρος που διατήρησε τις ΗΠΑ και επέβαλε μια ισχυρότερη προεδρική θέση απ όσο το θέλησαν οι ιδρυτές του, το 1776.

30 Αμερικανικός εμφύλιος