 Ποίηση : Λουκανός (Marcus Annaeus Lucanus) [ έπος ], Io υβενάλης (Decimus Iunius Iuvenalis) [ σάτιρα ], Μαρτιάλης (Marcus Valerius Martialis) [ επίγραμμα ], Στάτιος (Publius Papinius Statius) [ έπος ].  Ιστοριογραφία, Βιογραφία : Τάκιτος (Publius/ Gaius Cornelius Tacitus) [ Annales ], Σουητώνιος (Gaius Suetonius Tranquillus) [ De Vita Caesarum ].

 Πεζογραφία : Πετρώνιος (Gaius Petronius Arbiter) [ Satyricon ?], Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (Gaius Plinius Secundus) [ φυσική ιστορία, επιστήμη, ρητορική ], Πλίνιος ο Νεότερος [ επιστολογραφία, ρητορικοί λόγοι ] (Gaius Plinius Caecilius Secundus), Κοϊντιλιανός (Marcus Fabius Quintilianus) [ ρητορική, λογοτεχνική κριτική ].

 ~ 4 π. Χ. K όρδοβα - 65 μ. Χ. Γιος του γνωστού ρήτορα Ανναίου Σενέκα και αδελφός του Λεύκιου Ιούνιου Γαλλίωνα, ανθύπατου της Αχα ΐ ας και γνωστού από την Καινή Διαθήκη.  Ανέλιξη σε αξιώματα ( πραίτορας, ύπατος ). Παιδαγωγός και σύμβουλος του Νέρωνα (54-62) μετά από πολυετή εξορία στην Κορσική (41-49). ( Επιβεβλημένη ) Αυτοκτονία λόγω υποτιθέμενης συνέργειας στη συνωμοσία του συγκλητικού Πείσωνα λίγο μετά την πυρπόληση της Ρώμης ( δραματική περιγραφή από Τάκιτο [ Annales ], εμπλουτισμένη πολύ αργότερα από τον Boccaccio [ Commento di Dante ]).

 Φιλοσοφία ( Στωικισμός ), Ρητορική, Τραγική Ποίηση, Πολιτική. Πληθωρικός και πολυσχιδής συγγραφέας.  1. Ποίηση. 8 τραγωδίες ( τα μοναδικά πλήρως σωζώμενα έργα του συνόλου της Ρωμαϊκής τραγωδίας ): Hercules [furens], Troades, Phoenissae, Medea, Phaedra, Oedipus, Thyestes, Agamemnon. Θεματική εξάρτηση από Αττική τραγωδία, αλλά και σημαντικές διαφοροποιήσεις ( Στωική φιλοσοφία, Ρητορική, Νέα Κωμωδία ). Πιθανώς προορίζονταν για απαγγελία και όχι για παράσταση.

 Αμφιβόλου πατρότητας : Hercules Oetaeus, Octavia. Πιθανώς σατιρικό έργο Apocolocyntosis ( για Κλαύδιο ) κατά τα πρότυπα της Μενίπππειας σάτιρας [ κριτική συμπεριφορών και παραδεδομένων μύθων, απότομες εναλλαγές ύφους ].  Επίδραση στην Ευρωπαϊκή δραματουργία : Ελισαβετιανό και Ιακωβιανό θέατρο ( revenge play ή revenge tragedy, π. χ. Shakespeare) και Γαλλική Νεοκλασική δραματική παράδοση (Corneille, Racine).

 2. Δοκίμια / Πραγματείες και Επιστολές. Στωικά ιδεώδη ( virtus, πάθη, Λόγος [ ratio ]- Φύση - Νόμος ( lex naturae )- Ειμαρμένη - Μοίρα > φυσική και θεϊκή οργανωτική δύναμη του Κόσμου ), αλλά και ιδέες από άλλες φιλοσοφικές Σχολές ( εκλεκτικισμός ). Πλατωνισμός ( θεωρία ιδεών ), Αριστοτέλης ( Κατηγορίες ) και Περιπατητικοί, Επίκουρος.  Έμφαση στην Ηθική. Προσπάθεια γεφύρωσης του χάσματος μεταξύ Φιλοσοφίας και πρακτικής ζωής. Ευεργετικές / Θεραπευτικές ιδιότητες Φιλοσοφίας. Επίτευξη του φιλοσοφικού ιδεώδους μέσα στα όρια των δυνατοτήτων του μέσου ανθρώπου.

 Naturales Quaestiones (7 βιβλία ): Κοσμολογία, μετεωρολογία κά.

 Το ηθικό σύστημα του Σενέκα ( καθώς και ο τρόπος του θανάτου του ) έχουν οδηγήσει αρκετούς συγγραφείς ( της ύστερης αρχαιότητας και της πρώιμης Αναγέννησης ) να συναγάγουν την πνευματική συγγένειά του με τον Χριστιανισμό και ιδίως με τον Παύλο.  Τερτυλλιανός ( De anima 20: saepe noster), Ιερώνυμος ( D e viris illustribus 12: Seneca noster), Αυγουστίνος ( Epistula ad Macedonium 153.4: Seneca noster). Οι δύο τελευταίοι τον συγκαταλέγουν στους Εκκλησιαστικούς Πατέρες. Dante ( Κόλαση 1 ος κύκλος [Limbo]).

 Petrarca, Chaucer ( The Canterbury Tales ), Erasmus, Calvin ( Σενέκα De Clementia ), Montaigne ( Essays ), Rousseau ( Emile ).

 Et si volueris attendere, maxima pars vitae elabitur male agentibus, magna nihil agentibus, tota vita aliud agentibus (1.1).  Nulla servitus turpior est quam voluntaria (47.17).  Otium sine litteris mors (82.3).  124 γράμματα, πιθανώς της διετίας 63-65, κατά την οποία ο Σενέκας ταξίδευε στη νότια Ιταλία. Κύκνειο άσμα.  Απευθύνονται στον φίλο του Λουκίλιο τον Νεότερο από την Πομπηία ή τη Νάπολη, ο οποίος εκείνη την περίοδο ήταν επίτροπος (procurator) της Σικελίας. Ο Σενέκας προσπαθεί να τον μεταστρέψει προς τον Στωικισμό.

 Δομή : Αφορμώνται από ένα απτό γεγονός ( όπως π. χ. ένα ταξίδι ή μια αρρώστια ) και καταλήγουν στη θεωρητική διερεύνηση αόριστων εννοιών και θεμάτων, όπως του θανάτου, της αυτοκτονίας, της αρετής / του απόλυτου αγαθού, της γενναιοψυχίας του Στωικού σοφού (rex-sapiens).  Αποδοκιμασία εκφυλιστικών συνεπειών της δουλείας, των μονομαχιών και της μέθης. Έπαινος μελέτης και μάθησης, λιτής ζωής, αγάπης για τη φύση, υπεράσπιση της ιερότητας του γάμου και της συζυγικής πίστης.

 Παράλληλα, βέβαια, εμπεριέχουν τόπους της Ρωμαϊκής επιστολογραφίας της εποχής ( φιλία, consolatio, εγκώμιο γηραιών σπουδαίων ανδρών κτλ.).  Κλαύδιος Αιλιανός, Αλκίφρων ( επιστολογράφοι ).

 Γλώσσα / Ύφος : Ξεκινούν με τη φράση Seneca Lucilio suo salutem και κλείνουν με τη λέξη Vale.  Το ύφος ποικίλλει ( μείγμα ιδιωτικής συζήτησης και λογοτεχνικού έργου ). Τεχνικοί όροι ( π. χ. ιατρική, νομική ), καθημερινό λεξιλόγιο, φιλοσοφικοί όροι, νεολογισμοί, απαξ λεγόμενα. Ρητορικά σχήματα ( π. χ. χιαστό, παρήχηση, αντίθεση, οξύμωρο, πολύπτωτο ). Πνευματώδες ύφος, επιγραμματική / γνωμική έκφραση.

 Epistula XVII (17) => Φιλοσοφία και Πλούτη  Epistula ΧΧΙ V (24), => Περιφρόνηση Θανάτου  Epistula XLVII (47) => Δουλεία