Μηχανισμοί του αρχαίου θεάτρου: Οι κυριότερες από τις μηχανές που χρησιμοποιούνταν στο αρχαίο θέατρο ήταν: 1]Μηχανή αιώρημα: είδος γερανού με καλάθι που χρησίμευε για να παρουσιάσουν θεούς η ημίθεους. Είναι γνωστή η φράση από μηχανής θεός. Η έκφραση από μηχανής θεός καθιερώθηκε, επειδή αυτό το θεϊκό πρόσωπο εμφανιζόταν στη σκηνή του θεάτρου με τη βοήθεια της μηχανής, δηλαδή ενός ξύλινου γερανού, ώστε να φαίνεται ότι έρχεται από ψηλά. 2]Θεολογείο: είδος εξώστη στη στέγη της σκηνής από όπου μιλούσαν οι θεοί η ημίθεοι

3]Φρυκτώριον: Ήταν πύργος που έδινε αγγελίες με φωτιά. 4]Εκκύκλημα: φορείο όπου τοποθετούσαν ομοιώματα νεκρών, γιατί σπάνια έβλεπαν οι θεατές φόνο η αυτοκτονία 5]Αναπίεσμα: Ένα είδος καταπακτών που λειτουργούσαν όπως οι αντίστοιχες καταπακτές των σύγχρονων θεατρικών σκηνών. Χρησίμευε στην άμεση εμφάνιση και απομάκρυνση πρόσωπων η αντικειμένων.

6] Περίακτοι: Δυο ξύλινοι πρισματικοί στύλοι με πινάκες στερεωμένους πάνω τους, που γύριζαν γύρω από έναν άξονα και άλλαζαν, όταν χρειαζόταν, τη σκηνογραφία. 7]Κεραυνοσκοπείον: Είδος περίακτου που διέθετε είτε πλευρές με σχεδία κεραυνών, είτε μια γυαλιστερή επιφάνεια πάνω στην όποια αντανακλούσε το φως του ήλιου. Χρησίμευε σκηνική παρουσίαση έντονων φυσικών φαινομένων. 8]Βροντείο: Μεταλλικό δοχείο με χαλίκια που χρησίμευε για να μιμηθούν τη βροντή 9] Χαιρώνειες κλίμακες: Είδος καταπακτής που επέτρεπε την άνοδο στη σκηνή των νεκρών, όταν το απαιτούσε το σενάριο.

Ακουστική του αρχαίου θεάτρου: Η ακουστική ποιότητα των αρχαίων ελληνικών θεάτρων είναι τόσο γνωστή όσο και αξιοθαύμαστη, με αποτέλεσμα να παίρνει χαρακτήρα μυστικισμού. Στην πραγματικότητα για πολλά στοιχεία της ακουστικής αυτής έχουμε συγκεκριμένες απαντήσεις. Αυτές δεν θα πρέπει να τις δούμε σαν απομυθοποίηση. Γιατί δεν είναι πλήρεις, δεν απαντούν σε όλα τα ζητήματα. Αλλά κυρίως γιατί η επιτυχία των θεάτρων αυτών οφείλεται όχι μόνο στην ακουστική αλλά και στη μορφή και τη λειτουργία τους. Γνωρίζουμε ότι η ακουστική δεν υπήρχε ως επιστήμη στον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Οι προγονοί μας ήταν περισσότερο φιλόσοφοι και λιγότερο επιστήμονες. Ως φιλόσοφοι είχαν την ικανότητα να παρατηρούν το περιβάλλον τους και να εξάγουν συμπεράσματα. Και ακόμη πιο σπουδαίο, είχαν τον κοινό νου να τα μεταφέρουν και να τα εφαρμόζουν στη ζωή τους, στα έργα τους.

Η πρώτη παρατήρηση είναι η σχεδόν ομοιόμορφη κατανομή της ηχητικής ενέργειας της φωνής γύρω από έναν ομιλητή, μία παρατήρηση που μπορούσε να γίνει και να επαληθευτεί αμέτρητες φορές σε συγκεντρώσεις ομιλητών στην αγορά. Από αυτή προκύπτει ο κυκλικός χαρακτήρας του κοίλου. Η δεύτερη παρατήρηση είναι η παρεμπόδιση της άνετης ακρόασης, όταν ο ακροατής δεν βλέπει τον ομιλητή. Παρατήρηση που προήλθε επίσης από την αγορά, και που οδήγησε στην κλίση του κοίλου. Η τρίτη παρατήρηση είναι η ανάκλαση, μια παρατήρηση που γίνεται στη φύση, μπροστά σε ένα βράχο. Η ενίσχυση της φωνής από την ανάκλαση οδήγησε στη θέση των ηθοποιών πίσω, μπροστά στη σκηνή με ισχυρές ανακλάσεις πίσω και κάτω. Η τελευταία παρατήρηση είναι η ανάγκη για ησυχία. Η μεγάλη ησυχία καθιστά τη φωνή ικανή να ακουστεί σε μεγάλες αποστάσεις. Γι’ αυτό οι θέσεις των αρχαίων θεάτρων είναι επιλεγμένες για τη μεγάλη ησυχία του περιβάλλοντος χώρου (σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και σήμερα).

Ομάδα εργασίας: Αναγνώπουλος Γιάννης Αναγνωστόπουλος Βασίλης Αναγνωστοπούλου Μαρία Αρβανίτης Νίκος Βλασοπούλου Κατερίνα Γιαννακόπουλος Γιάννης

Βιβλιογραφία: http://diolkos.blogspot.gr/2012/01/blog-post_3787.html http://doukasschoolprojecttheatro.wordpress.com.