ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΗ ΦΥΣΙΚΗ

ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑ

ΤΑΞΗ:Γ ΤΜΗΜΑ:1 ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ:2012-2013

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ Το ουράνιο τόξο είναι ένα πολύχρωμο οπτικό και μετεωρολογικό φαινόμενο, κατά το οποίο εμφανίζεται το φάσμα των χρωμάτων που συνθέτουν το ορατό φως στον ουρανό. Το φαινόμενο εμφανίζεται όταν οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν πάνω σε σταγονίδια βροχής στην ατμόσφαιρα της Γης και αποτελεί ένα παράδειγμα διάθλασης, μετά από ανάκλαση. Το κάθε χρώμα (δηλαδή κάθε μήκος κύματος) διαθλάται υπό διαφορετική γωνία μέσα στα σταγονίδια (που δρουν σαν μικρά πρίσματα), παθαίνει διαφορετική εκτροπή κι έτσι το ορατό λευκό φως αναλύεται στα διάφορα χρώματα που το συνθέτουν, δηλαδή στο φάσμα του. Έτσι εμφανίζεται το φάσμα του ηλιακού φωτός ως ένα πολύχρωμο τόξο, με το κόκκινο χρώμα να κυριαρχεί στην εξωτερική του πλευρά, και το βιολετί στην εσωτερική. Η διαφορετικότητα της γωνίας του κάθε μήκους κύματος (χρώματος) και του σχήματος των σταγονιδίων εξηγεί και το τοξοειδές σχήμα του φαινομένου και όχι κάποιο άλλο.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ Για να γίνει αντιληπτό το ουράνιο τόξο από παρατηρητή θα πρέπει να έχει στραμμένα τα νώτα του στον Ήλιο. Στα 578 π.χ., ο Αναξιμένης, Έλληνας φιλόσοφος, παρατήρησε τη σχέση μεταξύ του Ουράνιου Τόξου και του Ήλιου. Αντί να αποδώσει το Τόξο σε ουράνιες δυνάμεις, πρότεινε ότι τα σύννεφα αλλάζουν την πορεία του ηλιακού φωτός και παράγουν το Τόξο των χρωμάτων. Πρώτος ο Αριστοτέλης συνέλαβε την ιδέα ότι το ουράνιο τόξο δεν είναι υλικό αντικείμενο που κρέμεται από τον ουρανό, αλλά ένα φυσικό φαινόμενο. Χρησιμοποίησε προσεκτικά την τότε γεωμετρία, αλλά λάθος νόμους ανάκλασης, για να εξάγει το κυκλικό σχήμα του Τόξου. Σταδιακά, οι ενασχολούμενοι με αυτό λόγιοι και φιλόσοφοι άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι τόσο το φαινόμενο της ανάκλασης όσο και εκείνο της διάθλασης είχαν κάποιας μορφής σχέση με το φαινόμενο του Ουράνιου Τόξου. Την πρώτη ικανοποιητική εξήγηση έδωσε ο Καρτέσιος κατά τον 18ο αιώνα. Σύμφωνα με την θεωρία του το ουράνιο τόξο παράγεται από τις ακτίνες που πέφτουν πάνω στα σταγονίδια και που ανακλούνται στην εσωτερική τους επιφάνεια τουλάχιστον μια φορά.

ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ Αν και τα ουράνια τόξα εμφανίζουν μια ευρεία γκάμα χρωμάτων, τα πιο ευδιάκριτα είναι το κόκκινο, το το κίτρινο, το μπλε, δηλαδή τα βασικά χρώματα και το λουλακί το βιολετί και το πορτοκαλί. Ας σημειωθεί όμως ότι το ουράνιο τόξο στην πραγματικότητα είναι συνεχές φάσμα και εμφανίζονται και όλες οι ενδιάμεσες αποχρώσεις των παραπάνω χρωμάτων

Όταν ο ήλιος βρίσκεται ψηλά απ'τον ορίζοντα ή οπωσδήποτε σε ύψος άνω των 42m το ουράνιο τόξο μπορεί να σχηματιστεί αλλά δεν γίνεται αντιληπτό απ'τον παρατηρητή. Το ουράνιο τόξο είναι πάντα ορατό μόνο κατά ένα τμήμα του εφόσον το κέντρο του τόξου βρίσκεται στην προέκταση της ευθείας που ενώνει τον ήλιο με το μάτι του παρατηρητή.

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε οτι παρατηρητές τοποθετημένοι σε διαφορετικές αποστάσεις κατα τη διεύθυνση Ήλιος-ουράνιο τόξο βλέπουν διαφορετικά ουράνια τόξα επειδή οι φωτεινές ακτίνες που αυτοί αντιλαμβάνονται φτάνουν σ'αυτους απο ξεχωριστά σημεία της ατμόσφαιρας.

ΜΥΘΟΙ ΛΕΝΕ... Σύμφωνα με έναν μύθο,στην άκρη του ουράνιου τόξου υπάρχει ένα πιθάρι γεμάτο χρυσάφι.Κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να βρει τον θησαυρό,γιατί το τόξο δεν έχει τέλος.Στην πραγματικότητα είναι πλήρης κύκλος ,η μισή περιφέρεια του οποίου βρίσκεται αόρατη κάτω από τη γραμμή του ορίζοντα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CF%8C%CE%BE%CE%BF Εγλυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ Εγκυκλοπαίδεια ΑΛΦΑ