Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΩΝ ΑΣΤΡΟΝΟΜΩΝ ΣΧΟΛΗ ΟΝΟΜΑ ΟΜΑΔΑΣ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΩΝ ΑΣΤΡΟΝΟΜΩΝ ΣΧΟΛΗ ΜΕΛΗ ΟΜΑΔΑΣ: ΜΠΑΙΡΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΙΜΠΛΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΓΡΑΚΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΥΒΕΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Επηρέασε την εξέλιξη της αστρονομίας. . Η κοσμολογία του Πλάτωνα Επηρέασε την εξέλιξη της αστρονομίας. Μετέτρεψε τις απλές παρατηρήσεις του ουρανού σε γεωμετρικές και μαθηματικές αναπαραστάσεις. Το αστρονομικό σύστημα του Πλάτωνα περιέχει δύο ομόκεντρες σφαίρες που αναπαριστούσαν το ζεύγος ουρανού-Γης.

Αριστοτέλης Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, κάθε σώμα έχει την τάση να κινείται προς τον φυσικό του τόπο. Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι ο αιθέρας είναι το στοιχείο που επιτρέπει να βλέπουμε τα ουράνια σώματα φωτεινά σε αντίθεση με τη σκοτεινότητα του υποσελήνιου κόσμου. ο Αριστοτέλης έπρεπε να φτιάξει μια φυσική που να αφορά στις ουράνιες σφαίρες. Για να το καταφέρει αυτό, επινόησε μια γεωμετρική μέθοδο για να τον εξυπηρετεί τεχνικά και να επιβεβαιώνει τη φυσική υπόσταση των ουράνιων σφαιρών.

Ο αστρολάβος Ο αστρολάβος, αρχικά αστρονομικό όργανο χειρός, ήταν ένα από τα πιο εύχρηστα όργανα. Εφευρέθηκε κατά τους ελληνιστικούς χρόνους και η χρήση του διαδόθηκε σε διάφορους πολιτισμούς. Οι Άραβες το χρησιμοποίησαν σε ποικίλες παραλλαγές. Η χρήση του πέρασε κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα από τον ισλαμικό κόσμο στην λατινική δύση. Υπήρχαν πολλές παραλλαγές του οργάνου είτε σε σφαιρικό σχήμα είτε σε επίπεδο. Στην επίπεδη μορφή του, το όργανο αποτελούνταν από συνδυασμούς πολυεπίπεδων δίσκων και μία μετακινούμενη ακίδα, η οποία επέτρεπε τη σκόπευση ενός άστρου ή ενός πλανήτη, καθώς και την προβολή της νοητής ευθείας πάνω σε ένα «χάρτη του ουρανού» σχεδιασμένο επάνω σε κάποιον δίσκο. Το όργανο αναπαριστούσε σύμφωνα με τον γεωκεντρισμό, δεδομένες θέσεις του Ήλιου, σημαντικών άστρων, του ζωδιακού κύκλου, την γραμμή του ορίζοντα, σε ορισμένους χρόνους και συντεταγμένες.

Ιστορική Αναδρομή Πιστεύεται ότι το πρώτο λειτουργικό τηλεσκόπιο εφευρέθηκε από τον οπτικό Χανς Λίπερσχαϊ το 1608 στην Ολλανδία. Σύμφωνα με τις πληροφορίες δύο από τα παιδιά του καθώς έπαιζαν στο μαγαζί του, πρόσεξαν ότι κρατώντας δύο φακούς σε ευθεία, μπορούσαν να μεγεθύνουν τον ανεμοδείχτη της γειτονικής εκκλησίας. Ο Λίπερσχαϊ τοποθέτησε τους δύο φακούς σε έναν μεταλλικό σωλήνα, διεκδικώντας την πατέντα αυτή. Όμως νωρίτερα (την δεκαετία του 1550) ένας άλλος εφευρέτης, ο Άγγλος Λέοναρντ Ντιγκς είχε δημιουργήσει ένα πρωτόγονο όργανο με έναν συνδυασμό κατόπτρων (καθρεφτών) και φακών, που μπορούσε να καθρεφτίσει και να μεγεθύνει τα μακρινά αντικείμενα. Ωστόσο υπήρξε διαμάχη για την αποτελεσματικότητα του.

Οι Αιγύπτιοι, παίρνοντας για αφετηρία την «ηλιακή ανατολή» και μετρώντας το διάστημα που μεσολαβούσε μεταξύ της μιας και της άλλης ηλιακής ανατολής, βρήκαν ότι η διάρκεια του έτους ήταν 365 ημέρες. Οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν ένα ημερολόγιο που βασιζόταν στις σεληνιακές φάσεις, του οποίου μονάδα μέτρησης ήταν ο μήνας των 30 ημερών. Για να υπερνικηθεί η δυσκολία καθορίστηκε το έτος σε 12 μήνες των 30 ημερών, στους οποίους πρόσθεταν 5 συμπληρωματικές ημέρες που δεν ανήκαν σε κανένα μήνα (30*12+5 = 365).

Οι Βαβυλώνιοι, για να διορθώσουν τη διαφορά μεταξύ του επίσημου συστήματος διαίρεσης του χρόνου και της διάρκειας του ηλιακού έτους παρενέβαλαν στο ημερολόγιο μια έκτακτη χρονική περίοδο. Το έτος του βαβυλωνιακού ημερολογίου είχε πράγματι διάρκεια 354 ημερών, που αντιστοιχούσαν, κατά προσέγγιση, προς την πραγματική διάρκεια του σεληνιακού έτους, το οποίο είχε 354 ημέρες, 9 ώρες, 48 πρώτα λεπτά και 20 δευτερόλεπτα. Για να συμφωνήσει το ημερολόγιο με το ηλιακό έτος και να εξαλειφτεί έτσι η διαφορά, με τον κύκλο των εποχών, οι αστρονόμοι, κατάφυγαν στην παρεμβολή, με ακανόνιστο τρόπο, ενός μήνα.

Και στην αρχαία Ελλάδα το έτος είχε 354 ημέρες Και στην αρχαία Ελλάδα το έτος είχε 354 ημέρες. Για να θεραπευτεί το μειονέκτημα αυτό κατάφυγαν στην υιοθέτηση της λεγόμενης οκταετηρίδας. Οκτώ ηλιακά έτη αντιστοιχούν πράγματι με 2922 περίπου ημέρες και οκτώ σεληνιακά έτη περιλαμβάνουν 2832 περίπου ημέρες. Η διαφορά μεταξύ 8 ηλιακών ετών και 8 σεληνιακών είναι, συνεπώς 90 ημέρες. Ο μετώνειος κύκλος, κατά συνέπεια, είχε 235 μήνες (19 έτη*12 μήνες+7 εμβόλιμοι μήνες = 235 μήνες), που καθένας τους είχε μέση διάρκεια 29 ημερών, 12 ωρών, 45 πρώτων λεπτών και 57 δευτερολέπτων.

Σε σχέση με το τροπικό έτος ( που η διάρκεια του είναι 365 ημέρες, 5 ώρες, 46 δευτερόλεπτα) το συμβατικό έτος των 365 ημερών και ¼, που είχε υιοθετήσει το ιουλιανό ημερολόγιο ήταν μεγαλύτερο κατά 11 λεπτά. Η διαφορά αυτή και λόγοι θρησκευτικοί (ο καθορισμός της ημέρας που έπρεπε να εορταστεί το Πάσχα), ανάγκασαν τον πάπα Γρηγόριο ΙΓ’ να επιχειρήσει μεταρρύθμιση του ημερολογίου που έγινε το 1582 με βάση μαθηματικούς υπολογισμού. Για να εξαλειφτεί η διαφορά μεταξύ του τροπικού και του πολιτικού έτους αφαιρέθηκαν 10 ημέρες

ΑΡΧΑΙΟΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ Αιγυπτιακή αστρονομία: Ο Αιγυπτιακός πολιτισμός είναι ένας από τους αρχαιότερους πολιτισμούς που αναπτύχθηκε εδώ και 5000 χρόνια στις παραποτάμιες κοιλάδες της Αφρικής. Φαίνεται ότι ήταν ένας από τους πιο ειρηνικούς πολιτισμούς. Ο Αιγυπτιακός πολιτισμός είναι φημισμένος για την λεπτότητα και λεπτομέρεια της τέχνης του όπως και για τον πλούτο των τεχνικών και πρακτικών επιτευγμάτων που σχετίζονται με την κατασκευή μεγάλων μνημείων (πυραμίδες, οβελίσκοι, κολοσσοί).

Το αιγυπτιακό σύστημα αρίθμησης ήταν δεκαδικό και είχε ως βάση την απλή επαναληπτική αρχή σύμφωνα με την οποία διαφορετικά σύμβολα για τις διαδοχικές δυνάμεις του 10 επαναλαμβάνονταν όσες φορές χρειαζόταν ώστε να σχηματιστεί ο εκάστοτε αριθμός. Με ένα σύνολο από επτά σύμβολα οι Αιγύπτιοι μπορούσαν να γράφουν οποιοδήποτε ακέραιο αριθμό από το 1 έως το 9.999.999 και αυτό αρκούσε για τις καθημερινές απαιτήσεις τους. Οι Αρχαίοι Έλληνες επαινούσαν συχνά τις μαθηματικές ικανότητες των Αιγυπτίων και πίστευαν ότι τα μαθηματικά είχαν ως καταγωγή την Αίγυπτο.

Εύλογο είναι να τονιστεί ότι η παρατήρηση των νερών του ποταμού Νείλου οδήγησε τους Αιγυπτίους στο να χωρίσουν την μέρα σε 24 ώρες ,τον μήνα σε 30 ημέρες και τον χρόνο σε 360 ημέρες. Επιπροσθέτως οι πλυμμήρες που προκαλούσε στις καλλιέργιες των Αιγυπτίων αυτός ο πολύ εύφορος ποταμός οδήγησε στην εμπειρική γνώση των μαθηματικών

Αστρονομία στην Μεσοποταμία: Στον καθαρό ουρανό της Μεσοποταμίας,η αστρολογία πήρε μια μορφή παρόμοια με εκείνη της εποχής μας.Για περισσότερα από πέντε χιλιάδες χρόνια οι ιερείς-αστρολόγοι της Βαβυλώνας είχαν καταλήψει την εκμάθηση του ουρανού και να εντοπίσουν όλα τα αστέρια, ώστε να κατασκευαστούν παρατηρητήρια στην πεδιάδα που ονομάζεται ziggurats . 

Solilunar χρησιμοποιόταν ως ημερολόγιο με δώδεκα ή δεκατρείς μήνες 29,5 ημερών. Αυτοί οι μήνες ξεκίνησαν με το όραμα του πρώτου προφίλ του σεληνιακού μηνίσκου. Το Βαβυλωνιακό έτος, ξεκίνησε την άνοιξη. Ήξεραν, φυσικά, κάθε έναν από τους πλανήτες και τους κύκλους τους. Ένας άλλος κύκλος που παρατηρήθηκε ήταν της Σελήνης. Αυτός ο κύκλος ήταν ίσως ο πιο σημαντικός. Ο σεληνιακός κύκλος των 28 ημερών χωρίστηκε σε τέσσερις, που αντιστοιχούν στις τέσσερις φάσεις της Σελήνης. Αυτά τα τέσσερα σημεία του χρόνου δείχνουν τα κρίσιμα σημεία του σεληνιακού μήνα.

+ Ένα αστρονομικό φαινόμενο που δεν είχε χαθεί, ήταν οι εκλείψεις. Οι Βαβυλώνιοι γνώριζαν ένα υψηλότερο ποσοστό γνωστό ως "κύκλος Σάρος" που σημαίνει, επαναλαμβανόμενους κύκλους, αλλά για τη μέτρηση του ουρανού. Υπολόγισαν πόσα φεγγάρια ή ήλιους τα οποία ολοκλήρωναν την μέτρηση του ουρανού σε 360 μέτρα ή χώρους στον ουρανό. Σε εκείνους τους χρόνους, τα μαθηματικά, την αστρονομία και τη θρησκεία σχηματίζεται ένα ενιαίο σώμα της γνώσης. Αστρολογία ήταν η σύνθεση αυτής της τριλογίας. Σε αυτό υπήρχε σχέση ανάμεσα στην ανθρώπινη ζωή και τη θέση των άστρων κατά τη στιγμή της γέννησής του, γι 'αυτό ήταν απαραίτητο να γνωρίζουμε ποιο είναι το αστέρι που ανατέλλει κατά τη στιγμή της γέννησης κάθε δεδομένη στιγμή.