ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Επτανησιακή Σχολή 1. Δημοτική 2 Επτανησιακή Σχολή 1. Δημοτική 2. Ρομαντισμός και φιλελεύθερες, προοδευτικές ιδέες. 3. Κύρια πηγή έμπνευσης η Ελληνική Επανάσταση Α ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΣΧΟΛΗ Καθαρεύουσα Ρομαντισμός Απόγνωση, θλίψη, βαρύ κλίμα πένθους Στομφώδης έκφραση. ΝΕΑ ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΣΧΟΛΗ (ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ’80) Δημοτική Παρνασσισμός, Συμβολισμός και Ρεαλισμός. Πιο αισιόδοξη θεώρηση της ζωής.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ (1798-1857) Ηγετική φιγούρα της Επτανησιακής Σχολής. Εμπνέεται από τον Αγώνα αλλά και από θέματα της καθημερινής ζωής. ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΨΑΡΡΩΝ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΣ Η ΦΑΡΜΑΚΩΜΕΝΗ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ (1792-1869) Κύρια πηγή έμπνευσης η Επανάσταση. Περισσότερο λυρική παρά επική ποίηση. Μεγαλύτερη ανταπόκριση στο ξένο κοινό. Κατακρίθηκε για τη μη σαφή του θέση στο θέμα της γλώσσας. H ΛΥΡΑ (1824) ΛΥΡΙΚΑ (1826)
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ (1824-1879) Θέματα από την Ελληνική επανάσταση. Εξιδανίκευση του κλεφταρματολισμού. ΚΥΡΑ ΦΡΟΣΥΝΗ (1859) ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ ΑΣΤΡΑΠΟΓΙΑΝΝΟΣ (1867)
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ JEAN MOREAS (1856-1910) Έγινε περισσότερο γνωστός στη Γαλλία με το έργο του Stances (1899). Η μοναδική ποιητική συλλογή που έγραψε στα ελληνικά ήταν το Τρυγόνες και Έχιδναι (1878)
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ (1859-1943) Ηγετική μορφή της γενιάς του ’80. Επηρεάζεται από τον παρνασσισμό και τον συμβολισμό. Θα αναπτύξει όμως ένα δικό του προσωπικό στυλ, μια ποίηση γεμάτη Ελλάδα. ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΟΥ (1886) ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ (1892) Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ (1907) Η ΦΛΟΓΕΡΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ (1910)
ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ (1824-1879) Ακόμη μια φορά εμπνέεται από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας και της Επανάστασης. ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ ΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΙ ΜΕΡΑΙ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ (1811-1901) Με την σατυρική του πένα καυτηριάζει την κοινωνία της εποχής του. ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΟΝΝΙΑΣ (1862) ΙΔΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ (1886)
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΡΟΙΔΗΣ (1836-1904) Η ΠΑΠΙΣΣΑ ΙΩΑΝΝΑ (1866)
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΒΙΚΕΛΑΣ (1835-1908) Ανοίγει το δρόμο για το ηθογραφικό, ρεαλιστικό μυθιστόρημα της γενιάς του ‘80 ΛΟΥΚΗ ΛΑΡΑ (1879)
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ (1849-1896) Υιοθετεί την καθαρεύουσα και ανοίγει το δρόμο του ελληνικού νατουραλιστικού διηγήματος. Οι ήρωες του μοιάζουν θυμίζουν ήρωες ελληνικής τραγωδίας. ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ (1883) ΠΟΙΟΣ ΗΤΟ Ο ΦΟΝΕΥΣ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΜΟΥ (1883) ΤΟ ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΝ (1884)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ (1851-1911) Ξεχωριστή θέση στην πεζογραφία του 19ου αιώνα. Κρατά μια σαφή απόσταση από την εποχή του και το έργο του κατακλύζεται συχνά από ένα έντονο θρησκευτικό συναίσθημα. Διηγήματα που αποτελούν πραγματικά ψυχογραφήματα. Η ΦΟΝΙΣΣΑ Η ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ
ΘΕΑΤΡΟ
Φτωχή παραγωγή. Αξιολογότερα έργα: η ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ του Δ. ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ και ο ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ του Α. ΜΑΤΕΣΗ. Προς τα τέλη του αιώνα παρατηρείται ένα έντονο ενδιαφέρον για τη ζωή των ανθρώπων της επαρχίας. Μέσα σ’αυτό το πνεύμα γράφονται Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας, η Γκόλφω του Περεσιάδη και η Χάιδω του Μελισσιώτη.