ΦΩΣ - ΣΚΟΤΑΔΙ Μαρία Ιγγλέζου Β Λυκείου Αντώνης Φωστιέρης ΦΩΣ - ΣΚΟΤΑΔΙ Μαρία Ιγγλέζου Β Λυκείου

Ανήκει στον μοντερνισμό αλλά έχει ρυθμό και εσωτερική ομοιοκαταληξία – επηρεασμένος από τη γενιά του ’30 Δίνει μεγάλη έμφαση στους πρώτους και τελευταίους στίχους – χρησιμοποιεί τα σημεία στίξης και τονισμού

Φως-σκοτάδι O Φωστιέρης θητεύει στη μονοκρατορία του μαύρου και σ' όλο το φάσμα των αποχρώσεων του. Το μαύρο, προέρχεται από τη μίξη όλων των άλλων. Τα εμπεριέχει και τα ανασυνθέτει. Υποδηλωτικός και ο τίτλος της τετραλογίας του (Σκοτεινός Έρωτας, Ό διάβολος τραγούδησε σωστά – Ο άρχοντας του σκότους- ,Το θα και το να του θανάτου, Το πένθος ανήκει στη σκέψη.) Η πεσιμιστική αισιοδοξία, ή μήπως η αγωνιστική απαισιοδοξία, διακρίνει τα ποιήματά του Προπαντός τολμά να τραμπαλίζεται στον Ίλιγγο των αντιθέσεων, να βλέπει το σκοτάδι του Άδη, το βάθος, τον κρημνό των λέξεων. Άλλωστε όπως λέγεται: « Όλοι μόνον διά της λύπης» είμαστε ποιητές.

Στην ποίηση του Φωστιέρη εντοπίζεται μια έξαρση στη χρήση του σκοτεινού χρώματος, πού αντιπροσωπεύεται κυρίως με το μαύρο «Ό διάβολος δέν ξέρει τίποτ' άπ' τή/σκοτεινή ομορφιά του» / «Περπάτησα ως εκεί που το σκοτάδι/Πυκνό απ’τα φώτα του ανοίγει στο σκοτάδι» Αρμονικότερη διασπορά παρουσιάζει τό άσπρο, του οποίου η παρουσία, έστω και με μια μοναδική εμφάνιση, ανεξάρτητα από λεκτική ενδυμασία, εντοπίζεται σε όλες τις συλλογές. Έτσι, συμπληρώνει αντιστικτικά το μαύρο. «Λάμπες φθορίου μου φωτίζουνε τον ύπνο»

Οι δύσκολες καταστάσεις ζωής παραλληλίζονται με τη γραφή του ποιήματος και αναλαμβάνουν τα χρώματα να καταγράψουν τις όψεις αυτές: «(Πέτρινοι κύλινδροι αλέθουν συλλαβές / Να μη μας λείψει το επιούσιο ποίημα). Μαύρο ψωμί/Με μαύρο αλεύρι αναρωτήθηκε άραγε κανείς / Γιατί στο τύπωμα βγαίνουν οι λέξεις / Μαύρες;» Ο λειτουργικός ρόλος του χρώματος ποικίλλει και σε καμιά περίπτωση ή χρωματική λέξη δεν χρησιμοποιείται ως απλό συμπλήρωμα του στίχου στον Φωστιέρη. Το μαύρο παρουσιάζεται σε 50 ποιήματα και σε 7 συλλογές και το άσπρο σε 18 ποιήματα και 7 συλλογές. Τα πάντα είναι διφορούμενα στη ποίηση του Φωστιέρη.. το καλό και το κακό, ο διάβολος και το φώς, ο έρωτας και ο θάνατος. Το σκοτάδι μεταποιείται σε παρήγορο φώς.

Γνωρίζει καλά μέχρι πού μπορούν να φτάσουν τα όρια της όποιας ποιητικής πραγματικότητας (φωτός) και ξέρει ακόμα ότι ή ζωή είναι τελικά μια προεμπειρία θανάτου, πού βιώνεται δραματικά μέσα στον αμείλικτο χρόνο (μαύρο). Το φως και το μαύρο μεταγγίζουν ένα συλλογικό αίσθημα ευθύνης για όσα συμβαίνουν και μας απειλούν, για όσα μας χαροποιούν και τελικά, συμπάσχοντες με τον ποιητή μέσα από την αντίθεση φωτός και σκότους οδηγούμαστε στην κάθαρση - λύτρωση. «Με περνάει ένα υπέρκοσμο φώς/΄Ένα υπέρλαμπρο/Ένα φως σκοτωμένο/Ένα μαύρο» Το φως και το σκοτάδι είναι μορφές του κόσμου μας