ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΣΠΑΡΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΣΠΑΡΤΗΣ

Μια περιήγηση στη ποίηση του Αλεξανδρινού ποιητή

Υλοποίηση: Οι μαθήτριες και μαθητές του Εσπερινού Γυμνασίου Σπάρτης το Σχολικό έτος 2012-2013

Και γέλασε· κ’ είπε βεβαίως πηαίνει . Και γέλασε· κ’ είπε βεβαίως πηαίνει. Και μάλιστα χαίρονταν που μπορούσε νάναι στο γήρας της ωφέλιμη στην Σπάρτη ακόμη.

Οι τα φαιά φορούντες και περί ηθικής λαλούντες.

Ίσως το φως νάναι μια νέα τυραννία Ίσως το φως νάναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

Υπάρχουν Αλήθεια και Ψεύδος άραγε; ή υπάρχει μόνον Νέον και Παλαιόν, και το Ψεύδος είναι απλώς το γήρας της αληθείας;

Όπως μπορείς πια δούλεψε, μυαλό.

Δεν καταδέχονταν η Κρατησίκλεια ο κόσμος να την δει να κλαίει και να θρηνεί· και μεγαλοπρεπής εβάδιζε και σιωπηλή.

Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, Αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Και μες στη τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ’ την δούλεψή της.

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ να πούνε.

Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα, που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει. Τον έπαινο του Δήμου και των σοφιστών, Τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα εύγε.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα. Δώδεκα και μισή Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα. Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.

Όποιος απέτυχε, όποιος ξεπέσει, τι δύσκολο να μάθει της πενίας την νέα γλώσσα και τους νέους τρόπους.

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες.

Το έργον των θεών διακόπτομεν εμείς, τα βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής

Α βεβαιότατα «πλην Λακεδαιμονίων» Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται Α βεβαιότατα «πλην Λακεδαιμονίων» Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται. Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα.

Κ΄ είν΄ η συνείδησίς μου ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής Κ΄ είν΄ η συνείδησίς μου ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής. Βλάπτουν κ΄ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Τόσοι και τόσοι βαρβαρότεροί μας άλλοι αφού το γράφουν, θα το γράψουμε κ΄ εμείς. Ώστε ανελλήνιστοι δεν είμεθα, θαρρώ.

Όμως απ’ τ’ άλλα πιο πολύ με άγγιξε το άσμα το Τραπεζούντιον, με την παράξενή του γλώσσα, και με την λύπη των Γραικών των μακρινών εκείνων που ίσως όλο πίστευαν που θα σωθούμε ακόμη.

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες.

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες την πολλή συνάφεια του κόσμου, Μες στες πολλές κινήσεις και ομιλίες.

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα. Δώδεκα και μισή Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα. Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους… Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους…. Δεν έχει πλοίο για σε δεν έχει οδό. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ, σ’ όλη τη γη τη ρήμαξες.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.