ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΔΥΣΗ

ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ

ΟΡΙΣΜΟΣ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑΣ Φεουδαρχία: Κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που χαρακτηρίζει την εποχή από τον 9ο ως το 15ο αι. μ.Χ. και που σε ορισμένες χώρες με καθυστερημένη ανάπτυξη επικρατούσε ως το 19ο αιώνα. Αυτό το σύστημα διαδέχτηκε τη δουλοκτητική εποχή και γεννήθηκε στα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Συνθήκες διαμόρφωσης της φεουδαρχίας 1) Η αγροτική οικονομία κατά το Μεσαίωνα.  Αποτέλεσμα: Η κατοχή γης αποτελούσε ένδειξη πλούτου και δύναμης. 2) Οι βαρβαρικές επιδρομές στην Ευρώπη και η κατάλυση του δυτικού ρωμαϊκού κράτους. Αποτέλεσμα: α) Όσοι δεν είχαν τα απαραίτητα, για να επιβιώσουν, αναζητούσαν την προστασία των ισχυρών αρχόντων. Οι ισχυροί άρχοντες παρείχαν προστασία με αντάλλαγμα αφοσίωση και διάφορες υπηρεσίες. β) Οι μικροϊδιοκτήτες παραχωρούσαν τη γη τους στον άρχοντα διατηρώντας όμως το δικαίωμα να την καλλιεργούν. Ο άρχοντας ως αντάλλαγμα προστάτευε την παραγωγή των μικροϊδιοκτητών από αρπαγή ή λεηλασία. γ) Ο βασιλιάς και άλλοι μεγαλογαιοκτήμονες συγκέντρωναν γύρω τους ομάδες  πιστών - υποτελών που τους αντάμειβαν για την αφοσίωσή τους με παραχωρήσεις γης και με προνόμια. 3) Η εξασθένηση και ο κατακερματισμός της κρατικής εξουσίας ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση των Μεροβιγγείων.

Τα χαρακτηριστικά της φεουδαρχίας • Φεουδαρχική κοινωνία: οι διάφορες κοινωνικές ομάδες συνδέθηκαν με δεσμούς αλυσιδωτής εξάρτησης: α) Οι ανώτεροι άρχοντες παραχωρούσαν φέουδα (εκτάσεις γης) στους βασάλους ( υποτελείς) με αντάλλαγμα οι τελευταίοι να παρέχουν προστασία και κάθε είδους βοήθεια. β) Πραγματοποιούνταν η τελετή της περιβολής που επισημοποιούσε τη σχέση άρχοντα - υποτελούς. γ) Υπογράφονταν το φεουδαρχικό συμβόλαιο το οποίο: - συνέδεε τον υποτελή με τον κύριό του. - καθόριζε τις αμοιβαίες υποχρεώσεις τους. - έδινε το δικαίωμα της οικονομικής εκμετάλλευσης του φέουδου στον υποτελή. - έπαυε να ισχύει αν ένας απ' τους δύο πέθαινε ή δεν εκπλήρωνε τις υποχρεώσεις του.

Φεουδαρχική κοινωνία οι διάφορες κοινωνικές ομάδες που συνδέθηκαν με δεσμούς αλυσιδωτής εξάρτησης

Φεουδαρχική πυραμίδα Κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας ( ο βασιλιάς) Κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας ( ο βασιλιάς)    Άμεσοι υποτελείς : ανώτεροι άρχοντες κάτοχοι γης που τους παραχωρήθηκε κατευθείαν από το βασιλιά (δούκες,κόμητες, βαρώνοι, εκκλησιαστικοί άρχοντες)  Κατώτεροι υποτελείς : κατώτεροι άρχοντες  κάτοχοι γης που τους παραχωρήθηκε από τους άμεσους υποτελείς.  Οι ιππότες : κλειστή φεουδαρχική ομάδα αρχόντων που ήταν έφιπποι μαχητές. Βάση της κοινωνικής πυραμίδας : οι χωρικοί(υπάγονταν στον κύριο του φέουδου και υποχρεώνονταν να κάνουν προσωπικές αγγαρείες).

Η εξέλιξη της φεουδαρχίας Από τον Καρλομάγνο και μετά: α) Ο στρατός από αυτοκρατορικός έγινε φεουδαρχικός (δεν είχε ως αρχηγό τον αυτοκράτορα, αλλά συγκροτούνταν από το κάθε φέουδο και είχε ως αρχηγό το φεουδάρχη). β) Κάθε φεουδάρχης ήταν υποχρεωμένος να συμμετέχει στον πόλεμο με τους ανθρώπους του και τον εξοπλισμό τους στο πλευρό του βασιλιά που του παραχώρησε το φέουδο. γ) Η φεουδαρχία εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. δ) Τα φέουδα εξελίχθηκαν σε ηγεμονίες και οι ηγεμονίες συγκρότησαν ενιαίες επικράτειες οι οποίες αντιστοιχούν περίπου στα σημερινά κράτη: α) Γαλλίας, β) Γερμανίας, γ) Αγγλίας 

ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ

Μεγάλες ανακαλύψεις χαρακτηρίζονται τα υπερπόντια εξερευνητικά ταξίδια που πραγματοποιήθηκαν από τα μέσα του 15ου αιώνα ως τα μέσα του 16ου αιώνα.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΥΝΟΗΣΑΝ ΤΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ Η τελειοποίηση ναυτικών οργάνων ( πυξίδα , αστρολάβος ) Η ναυπήγηση νέου τύπου πλοίου ( καραβέλα ) Η παρεμπόδιση της μεταφοράς ασιατικών προϊόντων στην Ευρώπη μετά τη διείσδυση των Οθωμανών στη δυτική Ασία. Η εξάντληση κοιτασμάτων χρυσού και αργύρου στην Ευρώπη Το μονοπώλιο του εμπορίου μπαχαρικών από τους Βενετούς. Η ανάπτυξη εθνικών κρατών στην Ευρώπη και ο ανταγωνισμός τους.

ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΕΣ Χριστόφορος Κολόμβος Βάσκο ντ ε Γκάμα Βαρθολομαίος Ντίαζ Αμέρικο Βεσπούτσι Φερδινάνδος Μαγγελάνος

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ Έτσι ονομάστηκε η ιστορική περίοδος, που διαδέχτηκε το Μεσαίωνα και έδωσε νέα πνοή σ' όλες τις ανθρώπινες εκδηλώσεις και ιδιαίτερα στον πολιτισμό, στον τομέα της επιστήμης, των γραμμάτων και των καλών τεχνών, μ' ένα λόγο στον πνευματικό πολιτισμό της Ευρώπης.

Η Αναγέννηση αποτελεί για την ιστορία μια ξεχωριστή εποχή ακμής με την άνθιση του ανθρωπισμού, που είχε για κύριο γνώρισμά του ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Έγινε στροφή στον κλασικό πολιτισμό (ελληνικό και ρωμαϊκό), που θεωρήθηκε ότι θα 'φερνε το νέο πνεύμα στην ιστορία για αυτό άλλωστε ονομάστηκε Αναγέννηση, κάτι δηλαδή σαν συνέχεια του αρχαίου πολιτισμού, που τον είχε επισκιάσει το μεσαιωνικό πνεύμα. Έτσι, η Αναγέννηση δένεται στενά με τις αρχές και τους προβληματισμούς των αρχαίων Ελλήνων και με τον ανθρωποκεντρισμό του πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας. Σε σύγκριση με το Μεσαίωνα, που θεωρείται περίοδος σκοταδιού και αμάθειας, τυφλού θρησκευτικού φανατισμού και σκληρότητας, η Αναγέννηση σημειώνει την απαρχή του φωτός σ' όλους τους τομείς, την αυγή του πολιτισμού στην Ευρώπη και σ' όλο τον κόσμο. 

Στη θρησκεία, η ηθική και πνευματική μεταρρύθμιση, που πραγματοποίησαν ο Λούθηρος, ο Ζβίγγλιος και ο Καλβίνος, έκανε σύνθημά της την εσωτερική ευλάβεια και αφύπνισε τη θρησκευτική συνείδηση των λαών, με εξαίρετους φωτεινούς ιεροκύρηκες, όπως ο Σαβοναρόλα και άλλοι. Η θρησκευτική τέχνη δίνει στις σκηνές από τις γραφές μια εμφάνιση λαϊκή και εκσυγχρονισμένη.

Σαμαράς Στέλιος Β3