FLAVOURS OF THE WORLD Ερευνητική εργασία Α΄4

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΑΣΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΑΡΜΕΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΒΙΕΤΝΑΜΕΖΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΑΣΙΑ ΙΝΔΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΑΜΕΡΙΚΗ ΜΕΞΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΕΥΡΩΠΗ ΑΦΡΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΓΑΛΛΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΙΤΑΛΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΡΩΣΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΑΦΡΙΚΗ ΒΟΡΕΙΟΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ Πολίτικη Κουζίνα, ξεκινά την διαδρομή της από τον 7ο π.Χ. αιώνα με την εγκατάσταση των Μεγαριτών εμπλουτίστηκε με τις γνώσεις και τις πρακτικές του αρχαίου Ελληνικού κόσμου. Αργότερα, ως αποικία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ή μετέπειτα Νέα Ρώμη συμπληρώνει την κουζίνα της με τις γαστρονομικές εμπειρίες των Ρωμαίων. Εξελικτικά, ο πλούτος αυτός θα συγκεραστεί με τις απαιτήσεις της Χριστιανικής θρησκείας και θα συνθέσει την ταυτότητα της βυζαντινής κουζίνας. Από την μια πολυτελή βασιλικά και πριγκιπικά γεύματα με σπάνιες και εκλεκτές τροφές, μαγειρεμένες με επιτηδευμένους τρόπους από έμπειρους μαγείρους και στρατιά βοηθούς και από την άλλη απλά, λιτά γεύματα και νηστήσιμα των λαϊκών τάξεων και μοναχών. Ταυτοχρόνως οι διάφορες εθνότητες, θα την μπολιάσουν με τις δικές τους γευστικές παραδόσεις. Η Κωνσταντινούπολη, σταυροδρόμι εμπορικών και πολιτισμικών ανταλλαγών τριών ηπείρων, κόμβος των δρόμων του μεταξιού και των μπαχαρικών από την Ανατολή προς την Δύση, ένα από τα σημαντικότερα φυσικά λιμάνια του κόσμου, πρωτεύουσα δύο κραταιών αυτοκρατοριών για πάρα πολλούς αιώνες Για εκατοντάδες χρόνια τα υλικά που παρήγαγε η Πόλη, καθώς και οι άλλες περιοχές των παραλίων της Μικράς Ασίας, αναμείχθηκαν δίνοντάς μας το αποτέλεσμα που όλοι γνωρίζουμε .

Χαρακτηριστικά στοιχεία της Πολίτικης Κουζίνας, ήταν οι γεύσεις που αναδύονται από τα φρέσκα και ποιοτικά υλικά μαγειρεμένα στην πρωτογενή τους μορφή, δίχως πολύπλοκες σάλτσες, εμπλουτισμένα με καρυκεύματα σε ισορροπημένες δόσεις. Περιείχε μεγάλη ποικιλία ορεκτικών με βάση το ψάρι, τα παστα, τα εντόσθια, τα λαδερά γεμιστά κ.α.   Από το καθημερινό διαιτολόγιο του πολίτικου σπιτιού δεν έλειπε το ψάρι, μαγειρεμένο με διάφορους τρόπους. Άλλωστε, η ιχθυοτροφία, αγαπητή στους χριστιανούς και τους εβραίους, ήταν ξένη προς τις γευστικές συνήθειες των Τούρκων. Τα μαγειρευτά φαγητά με κρέας, λαχανικά εποχής και αυγολέμονο, διάφορα γεμιστά με κιμά, ποικιλία λαδερών λαχανικών, σούπες, ρύζι, όσπρια, σαλάτες, αποτελούσαν το σύνηθες εδεσματολόγιο.

ΑΡΜΕΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗ Λόγω της γεωγραφικής θέσης της Αρμενίας και της μεγάλης της ιστορίας, η κουζίνα της αποτελεί διασταύρωση αυτής της Μεσογείου και του Καύκασου, με ισχυρές επιρροές από την Ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή -ειδικά το Λίβανο- και, σε μικρότερο από τα Βαλκάνια. ΔΙΑΤΡΟΦΗ Πολύ δημοφιλή στην Αρμενία είναι τα ψητά κρέατα, που αποτελούν το κυρίως πιάτο στα εστιατόρια και τρώγονται ακόμα και σαν γρήγορο φαγητό. Το χοροβάτς είναι το αρμένικο κεμπάπ, στο οποίο το κρέας ψήνεται μαζί με το κόκαλο. Το πιο διαδεδομένο κρέας είναι το χοιρινό, που καθιερώθηκε επί σοβιετικής εποχής, όμως οι Αρμένιοι της διασποράς προτιμούν το αρνί ή το κοτόπουλο. Διαδεδομένο είναι το μεσανατολικό πιάτο χαρισά (ή κεσκέκ, κρέας μαγειρεμένο με σιτάρι), καθώς και οι κεφτέδες που φτιάχνονται σε πολλές παραλλαγές, από κρέας ή άλλα υλικά. Το αρμενικό ψωμί λαβάς είναι σήμερα αρκετά διαδεδομένο στη Μέση Ανατολή, ενώ τρώγεται και το μαντνακάς που μοιάζει με λαγάνα. Συνηθίζονται ακόμα και μερικά φαγητά που υπάρχουν και στην Ελλάδα, όπως ο μουσακάς, το καταΐφι, ο μπακλαβάς κ.α. Γνωστό επίσης είναι και το αρμένικο σουτζούκι. Καθώς η Αρμενία είναι χώρα που δεν βρέχεται από θάλασσα, τα θαλασσινά δεν υπάρχουν σε μεγάλη ποικιλία. Τρώγονται όμως μερικά ψάρια του γλυκού νερού που ζουν στις λίμνες και τα ποτάμια της χώρας, ειδικά οι πέστροφες.

Ποτά: Η Αρμενία φημίζεται επίσης για το κρασί και το κονιάκ της. Ειδικά το αρμενικό κονιάκ είναι γνωστό διεθνώς, και ήταν το αγαπημένο ποτό του Ουίνστον Τσόρτσιλ. Το βερίκοκο αλλά το ρόδι, με τη συμβολική του σημασία της γονιμότητας, θεωρείται εθνικό φρούτο, από το οποίο παρασκευάζεται και κρασί. Τα αμπέλια καλλιεργούνται τόσο για την παραγωγή ποτών όσο και για τα σταφύλια τους.

ΙΝΔΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ Χαρακτηριστικά Κυριότερα συστατικά ΚΑΡΙ ΣΠΟΡΟΙ ΜΑΡΑΘΟΥ Φημίζεται για τα μπαχαρικά της. Χρησιμοποιεί καθημερινά προϊόντα (π.χ. γάλα , γιαούρτι) Είναι μία από τις μεγαλύτερες χορτοφαγικές κουζίνες του κόσμου. Κυριότερα συστατικά ΚΑΡΙ ΣΠΟΡΟΙ ΜΑΡΑΘΟΥ ΚΥΜΙΝΟ ΤΖΙΝΤΖΕΡ ΚΟΛΙΑΝΔΡΟΣ ΜΕΛΙ ΔΑΦΝΗ ΙΝΔΙΚΗ ΚΑΡΥΔΑ ΑΜΥΓΔΑΛΑ ΚΑΡΔΑΜΟ ΣΠΟΡΟΙ ΣΙΝΑΠΙΟΥ ΣΑΦΡΑΝ ΚΟΥΡΚΟΥΜΑΣ ΚΟΙΝΟ ΠΙΠΕΡΙ

ΠΟΤΑ Η Αρμενία φημίζεται επίσης για το κρασί και το κονιάκ της. Ειδικά το αρμενικό κονιάκ είναι γνωστό διεθνώς, και ήταν το αγαπημένο ποτό του Ουίνστον Τσόρτσιλ.Το βερίκοκο αλλά το ρόδι, με τη συμβολική του σημασία της γονιμότητας, θεωρείται εθνικό φρούτο, από το οποίο παρασκευάζεται και κρασί. Τα αμπέλια καλλιεργούνται τόσο για την παραγωγή ποτών όσο και για τα σταφύλια τους.

ΒΙΕΤΝΑΜΕΖΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΕΠΙΡΡΟΕΣ ΑΠΌ ΑΛΛΟΥΣ ΛΑΟΥΣ Η Βιετναμέζικη κουζίνα παραδοσιακά διαθέτει ένα συνδυασμό πέντε θεμελιώδεις γεύσεις ,καθεμιά τους συνδυασμένη με ένα «στοιχείο της φύσης»: Πικάντικο (μέταλλο), ξινό (ξύλο), πικρό (φωτιά), αλμυρό (νερό) και γλυκό (γη). Συνηθισμένα συστατικά είναι η σάλτσα ψαριού, η πάστα από γαρίδες, η σάλτσα σόγιας, το ρύζι και φρέσκα φρούτα και λαχανικά. Στις βιετναμέζικες συνταγές χρησιμοποιείτε τζίντζερ, μέντα, κόλιανδρο, κανέλα Saigon, τσίλι και φύλλα βασιλικού. Η κουζίνα του βιετνάμ είναι γνωστή για τα φρέσκα υλικά της, την ελάχιστη χρήση του λαδιού και την εκτεταμένη χρήση βοτάνων και λαχανικών. Θεωρείται μάλιστα μια από τις πιο υγιεινές κουζίνες του κόσμου. ΕΠΙΡΡΟΕΣ ΑΠΌ ΑΛΛΟΥΣ ΛΑΟΥΣ Λόγω της ιστορικής επαφή με την Κίνα , η βιετναμέζικη κουζίνα έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την κινέζικη. Οι Κινέζοι εισήγαγαν στο Βιετνάμ πολλά πιάτα. Το Βιετνάμ διατήρησε αυτά τα τρόφιμα και τα επεξεργάστηκε με το δικό του στυλ μαγειρέματος. Εθνικές μειονότητες στην ορεινή περιοχή κοντά στα σύνορα Κίνας - Βιετνάμ υιοθέτησαν επίσης ορισμένα πιάτα από την Κίνα . Επίσης μερικά λαχανικά από το Νέο κόσμο, όπως οι πιπεριές και το καλαμπόκι βρήκαν μια νέα θέση στην βιετναμέζικη μαγειρική μέσω της δυναστείας των Μινγκ.

Η Γαλλία εισήγαγε τις μπαγκέτες στο Βιετνάμ, οι οποίες στη συνέχεια συνδυάστηκαν με τις παραδοσιακές γεμιστές συνταγές του Βιετνάμ και αποτέλεσαν μαζί ένα δημοφιλές fast food στο Βιετνάμ που ονομάζεται «Banh Mi» όπου η μπαγκέτα είναι συνήθως κατασκευασμένη από αλεύρι ρυζιού. Οι Γάλλοι επίσης, έφεραν στο Βιετνάμ τα κρεμμύδια , το κουνουπίδι , το μαρούλι , τις πατάτες, τα καρότα και τον καφέ. Η βιετναμέζικη κουζίνα έχει επίσης επιρροές από τη γειτονική της Καμπότζη, μέσω της οποίας το γάλα καρύδας και το κάρυ εισήχθησαν στο Βιετνάμ . Αν και δεν είναι δημοφιλή στα βόρεια. Συνήθως το κάρυ βρίσκεται σε πιάτα όπως : κοτόπουλο με κάρυ και κατσίκι με κάρυ. Το κοτόπουλο με κάρυ είναι ένα απαραίτητο πιάτο σε πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως γάμοι και κηδείες. ΔΗΜΟΦΙΛΟΙ ΠΙΑΤΑ Πολλά χαρακτηριστικά βιετναμέζικα πιάτα, προέρχονται από το βορρά και μεταφέρθηκαν στο κεντρικό και νότιο Βιετνάμ από μετανάστες. Δύο από αυτά είναι το Bánh cuốn, ένα πιάτο από το βόριο Βιετνάμ και το Bún riêu, μια σούπα με κρέας και ρύζι.

Bún riêu Bánh cuốn

ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ Ιαπωνική κουζίνα: Είναι το φαγητό - τα συστατικά , την προετοιμασία και τον τρόπο της διατροφής της Ιαπωνίας . Το παραδοσιακό φαγητό της Ιαπωνίας βασίζεται στο ρύζι με σούπα miso και άλλα πιάτα , το καθένα με το δικό του σκεύος και έμφαση. Τα πιάτα συχνά αποτελούνται από ψάρια , λαχανικά τουρσί και λαχανικά μαγειρεμένα σε ζωμό . Τα ψάρια είναι κοινό συστατικό στην παραδοσιακή Ιαπωνική κουζίνα .Τα ψαριά είναι συχνά στη σχάρα, αλλά μπορεί επίσης ωμό να υπηρετήσουν ως πρώτες ύλες στην προετοιμασία του σασίμι ή σούσι.Εκτός από το ρύζι ,περιλαμβάνει ζυμαρικά και ρύζι όπως soba και udon . Η Ιαπωνία έχει πολλά σιγοβρασμένα πιάτα, όπως τα αλιευτικά προϊόντα σε ζωμό που ονομάζεται oden ή μοσχάρι σε sukiyaki και nikujaga . Ξένα τρόφιμα, ιδίως το κινέζικο φαγητό στη μορφή noodles στη σούπα που ονομάζεται ramen και τηγανητά dumplings ονομάζονται gyoza .Μπαχαρικά όπως κάρυ βρίσκονται συνήθως στην Ιαπωνία . Ιστορικά οι Ιάπωνες αποφεύγουν το κρέας , αλλά και με τον εκσυγχρονισμό της Ιαπωνίας στη δεκαετία του 1860 , αποκτάνε ως βάση το κρέας στα πιάτα, όπως tonkatsu.Η Ιαπωνία έχει μια εγχώρια μορφή γλυκών που ονομάζεται wagashi , τα οποία περιλαμβάνουν συστατικά όπως τα κόκκινα φασόλια. Στην Ιαπωνική κουζίνα , ιδιαίτερο είναι το σούσι που έχει πλέον γίνει δημοφιλής σε ολόκληρο τον κόσμο.

ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ Κινέζικη κουζίνα περιλαμβάνει στυλ που προέρχονται από τις διαφορετικές περιοχές της Κίνας, καθώς και από τους Κινέζους σε άλλα μέρη του κόσμου. Η ιστορία της κινεζικής κουζίνας στην Κίνα εκτείνεται πίσω εδώ και χιλιάδες χρόνια και έχει αλλάξει από περίοδο σε περίοδο και σε κάθε περιοχή ανάλογα με το κλίμα, αυτοκρατορική μόδες και τις τοπικές προτιμήσεις Κινεζική κοινωνία αποτιμώνται σε μεγάλο βαθμό τη γαστρονομία και αναπτύξαμε μια εκτεταμένη μελέτη του θέματος με βάση της παραδοσιακής ιατρικής πεποιθήσεις . Κινεζική κουλτούρα αρχικά επικεντρώνεται γύρω από την Βόρεια Κίνα Απλό . Τα πρώτα εξημερωμένα φυτά φαίνεται να έχουν το foxtail και broomcorn ποικιλίες κεχρί , ενώ το ρύζι καλλιεργείται στα νότια.Μέχρι το 2000 π.Χ., το σιτάρι είχε φτάσει από τη δυτική Ασία. . Η φιλοσοφία πίσω από αυτό είχε τις ρίζες του στο Ι Τσινγκ και την κινεζική παραδοσιακή ιατρική : τρόφιμα κρίθηκε για το χρώμα, το άρωμα, τη γεύση και την υφή και ένα καλό γεύμα αναμένεται να εξισορροπηθούν οι τέσσερις φύσεις

ΜΕΞΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ Ο όρος Μεξικάνικη Κουζίνα χρησιμοποιείται για τα είδη φαγητών που προέρχονται από το Μεξικό. Η Μεξικάνικη κουζίνα είναι γνωστή για τις ποικίλλες γεύσεις της, το πολύχρωμο στολισμό των πιάτων της και τη ποικιλία των συστατικών και των καρυκευμάτων, πολλά από τα οποία είναι βασικά προϊόντα της χώρας. Όταν οι Ισπανοί Κονκισταδόρες αποβιβάστηκαν στις αρχές του 16ου αιώνα στις ακτές του σημερινού Μεξικού δεν βρέθηκαν σε έναν έρημο τόπο. Στην περιοχή δέσποζε η αυτοκρατορία των Αζτέκων που είχε αναπτύξει τις επιστήμες, την αρχιτεκτονική, είχε δημιουργήσει κοινωνικές δομές και είχε φυσικά την δική της γαστρονομία βασισμένη στα τοπικά προϊόντα . Ο συνδυασμός της τοπικής κουλτούρας με τα στοιχεία που έφεραν οι Ισπανοί δημιούργησαν ένα μίγμα που σήμερα ονομάζουμε Μεξικάνικη κουζίνα . Τα πρωτογενή στοιχεία αυτού του μίγματος είναι και σήμερα ευδιάκριτα στην μαγειρική των Μεξικάνων χωρικών που διατηρούν την παράδοση. Οι βασικές πρώτες ύλες είναι η γαλοπούλα και τα ψάρια που συνδυάζονται με μια σειρά από λαχανικά όπως το καλαμπόκι, τα φασόλια, μια μεγάλη ποικιλία από πιπεριές, οι γλυκοπατάτες, οι ντομάτες, το αβοκάντο κ.λ.π. όπως και μια σειρά από αρωματικά όπως ο δυόσμος, η μαντζουράνα κ.λ.π..

Τα βασικότερα στοιχεία αυτής της κουζίνας ειναι το καλαμπόκι , παραδοσιακό και βασικό προιόν , τα φασόλια , τα γλυκοκολόκυθα και οι πιπεριές , εξίσου σημαντικές με το καλαμπόκι. Σημαντικά καρυκεύματα ειναι το τσίλι , το κύμινο , η ρίγανη , το κόλιανδρο , το επασότε , η κανέλα και το κακάο. Πολλά Μεξικάνικα πιάτα περιλαμβάνουν σκόρδο και κρεμμύδια. Το πιο διαδεδομένο σιτηρό ειναι το ρύζι. Πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και η σοκολάτα. Η Μεξικάνικη κουζίνα ειναι μια μίξη πολιτισμών των Αζτέκων και των Ισπανών και ποικίλλει ανά περιφέρεια. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν για τις συνταγές τους nopales, flora de calabaza, huitlacoche, romeritos, pepitas, τορτίγιας, τεκίλα. Ιδιαίτερα πιάτα της Μεξικάνικης κουζίνας είναι τα enchiladas, quesadillas, pollo pibil και όσον αφορά τα γλυκά τους βασίζονται σε απλές λεπτές τηγανίτες, πουτίγκες ρυζιού και άλλα πολλά.

ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ Η Παραδοσιακή Μεσογειακή Διατροφή, ύστερα από μελέτες και στη χώρα μας και αλλού, έχει αποδειχτεί η πιο υγιεινή διατροφή.Η Mεσογειακή διατροφή χαρακτηρίζεται από τις διατροφικές συνήθειες που βρέθηκε ότι είχαν οι κάτοικοι της Κρήτης και της Νότιας Ιταλίας στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Είναι ξακουστή για τις ευεργετικές της ιδιότητες καθώς προφυλάσσει από εμφράγματα του μυοκαρδίου και από διάφορες μορφές καρκίνου, είναι φτωχή σε θερμίδες, τονώνει τον οργανισμό, βοηθάει την καλή λειτουργία του εντέρου κ.ά.  Ο τρόπος αυτός διατροφής κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος τα τελευταία χρόνια, καθώς πλήθος μελετών δείχνουν ότι οι κάτοικοι Μεσογειακών περιοχών ζουν περισσότερο, ενώ πολύ σπανιότερα σε σχέση με τους Αμερικανούς και τους Βορειοευρωπαίους πάσχουν από καρκίνο εντέρου και στήθους ή καρδιακές παθήσεις. Το μενού είναι απλό και στηρίζεται στη λιτή διατροφή: χορταρικά, φρούτα, όσπρια, λαχανικά, αγνό τυρί, ζυμωτό μαύρο ψωμί, ωμό ελαιόλαδο, ξηροί καρποί, λίγο σπιτικό κρασί και ψάρια!  Αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά της Μεσογειακής διατροφής (η υψηλή κατανάλωση φρούτων, λαχανικών και ακόρεστων λιπαρών), προστατεύουν εκτός των άλλων, και το δέρμα από τα σημάδια του χρόνου, δηλαδή τις ρυτίδες. Και σε συνδυασμό με καθημερινή σωματική άσκηση (π.χ. περπάτημα, χορός, κλπ) το Μεσογειακό διατροφικό μενού αποτελεί συνταγή για μακροζωία,

ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ Την ισπανική κουζίνα δεν τη βρίσκει κανείς στα εστιατόρια, την απολαμβάνει στο σπίτι. Είναι η κουζίνα των αγροτών, απλή, με βάση το κρεμμύδι, το σκόρδο, την ντομάτα, την κόκκινη καυτερή πιπερίτσα και κάποια αρωματικά βότανα, όπως ο μαϊντανός. Η ιστορία της είναι συνδεδεμένη με τη χώρα, η οποία συστάθηκε το 15ο αιώνα, διατηρώντας τις τοπικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητές της. Δέχτηκε επιρροές απ’ το μεσογειακό πολιτισμό που έφεραν οι Φοίνικες, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, αλλά κυρίως απ’ τους Άραβες, οι οποίοι, ως γνωστόν, ήταν επί 8 αιώνες οι κυρίαρχοι της χώρας. Παραδοσιακά, οι Ισπανοί, πριν κάτσουν στο τραπέζι, «τρώνε μεζεδάκια» (στα ισπανικά “picore”), προτιμώντας κάποιο απεριτίφ, για να ανοίξει η όρεξη. Οι ώρες του φαγητού επηρεάζονται απ’ αυτή τη συνήθεια. Το μεσημεριανό δε σερβίρεται πριν από τις 2.00 και σπάνια δειπνούν πριν από τις 10.00 το βράδυ. Τα Σαββατοκύριακα δεν είναι λίγες οι φορές που ξεφεύγουν μία επιπλέον ώρα από το πρόγραμμα και πολύ συχνά κάθονται στο τραπέζι γύρω στα μεσάνυχτα!

Οι Ισπανοί δεν εγκαταλείπουν το τραπέζι μόλις τελειώσουν το γεύμα τους Οι Ισπανοί δεν εγκαταλείπουν το τραπέζι μόλις τελειώσουν το γεύμα τους. Αντιθέτως, παρατείνουν την ευχαρίστηση να κάθονται με παρέα στο τραπέζι (στα ισπανικά “sobre mesa”) πίνοντας καφέ ή ένα χωνευτικό ποτό και ανάβοντας ένα πούρο...   Λέγεται χαρακτηριστικά ότι το να σηκωθείς και να φύγεις απ’ το τραπέζι ισοδυναμεί με διακοπή σχέσεων, σαν να λες ότι δε θες πια μαζί τους κουβέντες. Στην Ισπανία η κουβεντούλα είναι θεσμός! Κανείς Ισπανός, μεγάλος ή μικρός, δε θα ‘χανε την ευκαιρία για ψιλή κουβεντούλα (στα ισπανικά “tertulia”) με τους φίλους, με ένα ποτήρι ποτό στο χέρι, μέσα σε ένα καφέ, με κύριο αντικείμενο συζήτησης φυσικά την ανάγκη «να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο»!

ΓΑΛΛΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ Η γαλλική κουζίνα είναι πλούσια και διαδεδοµένη σε όλο τον κόσµο. Η Γαλλία είναι, επίσης, γνωστή για την τυροκομεία της, καθώς παράγει πάνω από 400 είδη τυριών. Παραδοσιακά φαγητά θεωρούνται ratatouille (ρατατουιγ) καθώς και η μπουγιαμπέσα, η οποία είναι σούπα πλούσια σε ποικιλία ψαριών. Η Γαλλική κουζίνα δίνει ιδιαίτερη βάση στο επιδόρπιο. Μερικά παραδοσιακά γαλλικά επιδόρπια είναι η τυραµισού, η κρέµα καραµελέ, η κιςλορραίν και φυσικά τα πεντανόστιµα macaroons. Τέλος, µπορούµε να αναφέρουµε ότι η παραγωγή κρασιού για τους Γάλλους είναι ένα είδος τέχνης. Η εξαγωγή κρασιού είναι ένας σηµαντικός παράγοντας για την ισχυρή οικονοµία της χώρας, αφού στην Γαλλία υπάρχουν 13 οινοποιητικές περιοχές. Η γαλλική κουζίνα έχει αξιόλογη ποικιλία με διαφορετικές όμως περιφερειακές διαφορές, βασισμένη στην παραγωγή και γαστρονομία από κάθε περιοχή. Μια γαλλική κουζίνα, όμως, διαθέτει πάντα λαχανικά και φρούτα εποχής, κρέατα που καταναλώνονται σε μεγάλο βαθμό, πουλερικά, πάπια, γαλοπούλα και λιγότερο βοδινό και χοιρινό κρέας. Και φυσικά ψάρι, από τα παράλια της χώρας και από λίμνες, που στα χέρια των γάλλων δημιουργών γίνονται ανεκτίμητα γαστρονομικά διαμάντια. Ορισμένες γνωστές νοστιμιές: Κρεμμυδόσουπα Σαλάτα του καίσαρα(Caesars salad) Εκλέρ σοκολάτας

ΙΤΑΛΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ Η παραδοσιακή ιταλική κουζίνα κατέχει δικαιολογημένα μια θέση στην κορυφαία δεκάδα, καθώς διαθέτει υγιεινά πιάτα που ξεχωρίζουν. Τα χειροποίητα ζυμαρικά και οι λεπτές ζύμες εμπλουτισμένες με ντομάτα, ελαιόλαδο, σκόρδο, ρίγανη, μαϊντανό και βασιλικό, αποτελούν τις πρώτες ύλες για την ιταλική κουζίνα που την έκαναν διάσημη παγκοσμίως. Η ιδιαιτερότητα της ιταλικής κουζίνας έγκειται στη χρήση μεγάλης ποικιλίας λαχανικών. Χαρακτηριστικό είναι ότι συναντάμε διαφορετικά πρώτα υλικά ανάλογα με την εποχή. Εξέχουσα θέση κατέχει η ντομάτα -και ιδιαίτερα ο πολτός της- που έχει σημαντικές ευεργετικές ιδιότητες. Το λυκοπένιο περιέχεται σε σημαντικές ποσότητες στο ντοματοχυμό και έχει γνωστή αντιοξειδωτική δράση. Πολυάριθμες μελέτες καταδεικνύουν ότι το λυκοπένιο μεταξύ άλλων, προστατεύει από καρδιακές παθήσεις, το έμφραγμα του μυοκαρδίου, τον διαβήτη και την οστεοπόρωση. Οι δράσεις του εναντίον του καρκίνου του προστάτη, του οισοφάγου, του παχέος εντέρου και του στόματος, είναι πολλά υποσχόμενες για την ανθρώπινη υγεία. Επίσης φαίνεται ότι το λυκοπένιο, βοηθά κατά των μηχανισμών γήρανσης προφέροντας πιθανόν έτσι μακροζωία. Το ελαιόλαδο, το κόκκινο κρασί και τα μυρωδικά που χρησιμοποιούνται κατά κόρον στην ιταλική κουζίνα, είναι αντιπροσωπευτικά των μεσογειακών καταβολών της. Η μεγάλη περιεκτικότητα του κόκκινου κρασιού σε πολυφαινόλες φαίνεται να εξηγεί και την προστατευτική του δράση έναντι της στεφανιαίας νόσου. Το σκόρδο έχει γνωστή αντιπηκτική δράση και βοηθά αποτελεσματικά στη μείωση της χοληστερόλης, ενώ η ρίγανη διευκολύνει την πέψη, ανοίγει την όρεξη και έχει αντιφλεγμονώδεις, βακτηριοκτόνες και αντιαιμορραγικές ικανότητες.

Η ιταλική κουζίνα (ή σωστότερα, ένα τμήμα της) έχει καταφέρει να κατακτήσει τον κόσμο, συχνά υποσκελίζοντας σε προτίμηση ακόμα και εθνικές κουζίνες ... Πρωταγωνιστεί, βεβαίως, το τρίπτυχο «ζυμαρικά-πίτσα-ριζότο», που συνήθως απέχει από τις αυθεντικές εκδοχές και σίγουρα δεν εκπροσωπεί την κουζίνα αυτή στο σύνολό της. Την αυθεντική ιταλική κουζίνα δύσκολα τη μαθαίνεις εκτός Ιταλίας, κυρίως γιατί στηρίζεται στις εξαιρετικές πρώτες ύλες κάθε περιοχής της «Μπότας» και ακολουθεί πιστά τις εποχές. Πέρα από αυτό, αν προσέξουμε πώς μαγειρεύουν οι Ιταλοί (και όχι μόνο!) στη χώρα τους, θα διαπιστώσουμε πόσο σεβασμό τρέφουν για τα παραδοσιακά τους πιάτα, που μεταφέρουν πιστά από γενιά σε γενιά, ακόμα και τα πιο ταπεινά, και με περηφάνια προσφέρουν στα εστιατόρια και τις τρατορίες τους, είτε είναι ένα ριζότο με πολύτιμη τρούφα της Άλμπα, είτε τα βενετσιάνικα καβούρια είτε μια ταπεινή αλλά τόσο νόστιμη σπαγκετάδα «όλιο ε άλιο» της Νάπολης. Οι γείτονές μας, που αγαπούν πραγματικά την τοπική κουζίνα τους, δεν νοιάζονται αν ο τουρίστας θα βρει να φάει πίτσα στην Τοσκάνη, γιατί στην Τοσκάνη θα γευτεί τα παραδοσιακά πιάτα με τα φρέσκα προϊόντα της περιοχής...   Χρήσιμη πληροφορία! Συχνά περιέχει μεγάλες ποσότητες λιπαρών, καθώς τα ιταλικά εστιατόρια τείνουν να χρησιμοποιούν πολύ λάδι ή βούτυρο στο μαγείρεμα των τροφίμων. Επιπλέον, κάποια από τα ιταλικά τυριά, όπως η παρμεζάνα, μπορεί να περιέχουν πάνω από 35% λίπος.

ΡΩΣΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ Η κουζίνα ως ένα βαθμό αποτελεί καθρέπτη του κάθε λαού. Εκτός από τους γαστρονόμους τη μελετούν και οι εθνολόγοι, αφού αυτή παρέχει σημαντικές πληροφορίες για την ιστορία, τον τρόπο ζωής, τα ήθη και τα έθιμά του.   Παραδοσιακά, το ρωσικό τραπέζι είναι αρκετά λιτό : ζυμαρικά, κουρκούτι από σιτηρά και σούπες λαχανικών. Το κρέας σπάνια μαγειρευόταν, μια και οι περισσότερες ημέρες του χρόνου ήταν ημέρες νηστείας. Και όμως, με απλά υλικά μαγειρευόταν μια μεγάλη ποικιλία εύγευστων πιάτων. Στην πολύχρονη ιστορία της, η ρωσική κουζίνα υιοθέτησε και συνένωσε πολλές και διαφορετικές μαγειρικές παραδόσεις. Η πληθώρα των λαών που αποτέλεσαν την Ρωσική Αυτοκρατορία και αργότερα την Σοβιετική Ένωση πλούτισαν την ρωσική κουζίνα με πιάτα, τα οποία οι Ρώσοι αποδέχθηκαν ως δικά τους. Έτσι το Ουκράνεζικο μπορς, τα Σιβηριανά πελμιένι και το τσάι που εμφανίστηκε στη Ρωσία στο τέλος του 16ου αι. με την προσάρτηση των Χανάτων του Αστραχάν και του Καζαχστάν κατοχυρώθηκαν στη συνείδηση των Ρώσων ως ρωσικά.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ Στη βάση της διατροφής των αρχαίων Ελλήνων συναντούμε τα δημητριακά,σιτάρι και, σε περιπτώσεις ανάγκης, μείγμα κριθαριού με σιτάρι, από το οποίο παρασκευαζόταν ο άρτος. Τα δημητριακά συνοδεύονταν συνήθως από οπωροκηπευτικά (λάχανα, κρεμμύδια, φακές και ρεβύθια). Η κατανάλωση κρέατος και θαλασσινών σχετιζόταν με την οικονομική κατάσταση της οικογένειας, αλλά και με το αν κατοικούσε στην πόλη, στην ύπαιθρο ή κοντά στη θάλασσα. Οι Έλληνες κατανάλωναν ιδιαιτέρως τα γαλακτοκομικά και κυρίως το τυρί. Το βούτυρο ήταν γνωστό, αλλά αντί αυτού γινόταν χρήση κυρίως του ελαιόλαδου. Το φαγητό συνόδευε κρασί (κόκκινο, λευκό ή ροζέ) αναμεμειγμένο με νερό. Για τη διατροφή των αρχαίων κατοίκων της Κρήτης μίλησε ο αρχαιολόγος, δρ Αντώνης Βασιλάκης στην εορτή των «Γεύσεων της Μεσσαράς», που πραγματοποιήθηκε στην Πόμπια με πρωτοβουλία του Δικτύου Συλλόγων Μεσσαράς και τοπική διοργάνωση του δυναμικού Γυναικείου Συνεταιρισμού Πολιτιστικού Συλλόγου και του Αγροτικού Συνεταιρισμού Πόμπιας. Κύρια τροφή τους ήταν τα δημητριακά και τα όσπρια, από τα οποία έχουν ταυτιστεί αρκετές ποικιλίες. Δημητριακά: σιτάρι 2 ποικιλίες, κριθάρι, βρώμη, σίκαλη. Παρασκεύαζαν ψωμί, ένα είδος πίτες, παξιμάδι, ενώ τα χρησιμοποιούσαν και στο μαγείρεμα διαφόρων φαγητών. Όσπρια: έχουν αναγνωριστεί τα είδη: κουκιά, λαθούρι (φάβα), ρόβι, φασόλια, ρεβίθια, βίκος.

Λαχανικά όπως σέλινο, άγρια κρεμμύδια κ. ά Λαχανικά όπως σέλινο, άγρια κρεμμύδια κ.ά. Άλλες φυτικές τροφές ήταν τα διάφορα φρούτα: άγρια αχλάδια και σύκα (που ξέραιναν,) σταφύλια, και ξηροί καρποί, όπως τα αμύγδαλα. Από τις υγρές τροφές ο κ. Βασιλάκης ανέφερε το ελαιόλαδο, «που ήταν πάντοτε η βάση της διατροφής τουλάχιστον από την 5η χιλιετία π.Χ., ενώ υπήρχαν και άλλα φυτικά έλαια. Χρησιμοποιούσαν και το ζωικό λίπος στη μαγειρική». Το κρασί ήταν, επίσης, γνωστό εδώ και 7 χιλιάδες χρόνια στην Κρήτη. «Μάλιστα έχει διαπιστωθεί ότι συντηρούσαν το κρασί, αναμειγνύοντάς το με ρετσίνι πεύκου, ενώ φαίνεται ότι έφτιαχναν και μπίρα».  Για ευνόητους λόγους τα ζώα σφάζονταν μεγάλα στην ηλικία, 6 χρονών και πάνω, και μόνο κάποια αδύναμα τα έσφαζαν σε μικρότερη ηλικία. Και βέβαια, υπήρχε το γάλα των γαλακτοφόρων ζώων, από το οποίο έφτιαχναν και ένα είδος λευκό τυρί. Από τη ζωική παραγωγή έτρωγαν όλα τα ζώα που γνώριζαν, είτε άγρια είτε εξημερωμένα. Λαγός, αγριοκούνελο, αίγαγροι, κόκκινο ελάφι πλατόνι,γουρούνια, αγριογούρουνα, άγρια βοοειδή και ασβοί ήταν αυτά που κυνηγούσαν. Ακόμη διάφορα άγρια πουλερικά (πέρδικες, νηκτικά πτηνά κ.ά.).

ΒΟΡΕΙΟΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ Βόρεια Αφρική , το βορειότερο τμήμα της Αφρικής κατά μήκος της Μεσογείου  περιλαμβάνει τις χώρες της Αλγερίας , της Λιβύης , του Μαρόκου και της Τυνησίας . Η περιοχή έχει υψηλό βαθμό των γεωγραφικών, πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών και πολιτιστικών διαφορών που επηρεάζει τη περιοχή της κουζίνας και το μαγειρικό στυλ. Πάνω από πολλούς αιώνες οι έμποροι, ταξιδιώτες, εισβολείς και οι μετανάστες όλοι έχουν επηρεάσει την κουζίνα της Βόρειας Αφρικής.Οι Φοίνικες του 1ου αιώνα έφεραν λουκάνικα , οι Καρχηδόνιοι εισήγαγαν σιτάρι και υποπροϊόντα, του σιμιγδαλιού . Οι Βέρβεροι , προσαρμοσμένοι σε αυτό κουσκούς, ένα από τα κύρια βασικά της διατροφής. Ελιές και ελαιόλαδο εισήχθησαν πριν από την άφιξη των Ρωμαίων. Από τον 7ο αιώνα και μετά, οι Άραβες  εισήγαγαν μια ποικιλία από μπαχαρικά, όπως το σαφράν , το μοσχοκάρυδο , την κανέλα , το τζίντζερ [3] και γαρίφαλο , το οποίο συνέβαλε και επηρέασε τη γαστρονομική κουλτούρα της Βόρειας Αφρικής.

Οι Οθωμανοί Τούρκοι έφεραν γλυκά και άλλα προϊόντα αρτοποιίας  Οι Οθωμανοί Τούρκοι έφεραν γλυκά και άλλα προϊόντα αρτοποιίας. Η κουζίνα της Βόρειας Αφρικής εμπνέεται από την ευρωπαϊκή, της Αφρικής, και την αραβική γαστρονομικές παραδόσεις. Από τις tagines του Μαρόκου στις harissa-καρυκεύματα πιάτα της Τυνησίας, αυτά αρώματα συσκευασμένα συνταγές που είναι τέλειες για κάθε περίσταση. Οι περισσότερες από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής έχουν πολλά παρόμοια πιάτα, μερικές φορές σχεδόν το ίδιο πιάτο με ένα διαφορετικό όνομα , μερικές φορές με μια μικρή αλλαγή στα συστατικά και το στυλ μαγειρικής. Επιπλέον, δύο εντελώς διαφορετικά πιάτα μπορούν να μοιράζονται το ίδιο όνομα. Υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των στυλ μαγειρικής από διαφορετικές περιοχές - υπάρχουν εξελιγμένα, γεμάτο πιάτα που παρασκευάζονται σε μαροκινό παλάτι μαγειρικής, πικάντικα πιάτα που είναι κοινά σε τυνησιακή κουζίνα, και απλούστερη πιάτα που παρασκευάζονται σε διάφορες περιοχές και χώρες.

ΤΕΛΟΣ