2ο Γυμνάσιο Κορίνθου

Οδυσσέας Ελύτης

Οδυσσέας Ελύτης Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή Θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς. Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.

Οδυσσέας Ελύτης Α μονάχα να 'ξερα μιαν ελευθερία πραγματική που να μπορώ να υμνώ χωρίς να φαίνομαι αφελής ή Φαρισαίος.

Α Ε Ρ Α !

27 Απριλίου 1941, Ύψωση της ναζιστικής σβάστιγκας στον Iερό Βράχο. «Θυμάμαι τις χιτλερικές σημαίες, κατακόκκινες, που δεν ταιριάζανε με την απαλότητα του αττικού τοπίου. O ήλιος τις επέπληττε και τις ετιμώρησε, ξεθωριάζοντάς τις...» Γιάννης Τσαρούχης. 27 Απριλίου 1941, Ύψωση της ναζιστικής σβάστιγκας στον Iερό Βράχο.

Άγγελος Σικελιανός Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω Ομπρός, βοηθάτε  να σηκώσουμε  τον ήλιο πάνω  από την Ελλάδα, ομπρός βοηθάτε  από τον κόσμο!

Γιώργος Σεφέρης

Γιώργος Σεφέρης Νεύρα τεντωμένα περιμένοντας τα νέα, περιμένοντας τις μικρές αυτές λεπτομέρειες ενός γεγονότος που κανείς δεν καταλαβαίνει. Ένα ξέρουμε μονάχα: πως ο πόλεμος γίνεται και πως ο θάνατος, που τόσα χρόνια κοιμότανε στο πλευρό μας παραμιλώντας, ξύπνησε, πήρε ένα σιδερένιο σφυρί και κοπανάει κόκαλα και σάρκες σωριασμένες πηχτά σ’ έναν ελάχιστο χώρο.

Ο δίκαιος πληρώνει μαζί με τον άδικο και δεν ξέρεις καλά – καλά ποιο είναι το έπαθλο του αγώνα. Δεν το ξέρεις γιατί δεν μπορείς να φανταστείς πως είναι δυνατό ν’ αλλάξουν οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για τούτη τη σφαγή. τόσο τερατώδης σου φαίνεται η ανοησία τους.

Δεκέμβριος 1941. Συσσίτιο σε κάποια γειτονιά της κατεχόμενης Αθήνας Δεκέμβριος 1941. Συσσίτιο σε κάποια γειτονιά της κατεχόμενης Αθήνας. Αρχές του φοβερού χειμώνα του ’41–’42, τότε που η πείνα μέτρησε τα θύματά της κατά χιλιάδες (φωτ.: Βούλα Παπαϊωάννου).

Στα στερημένα χρόνια της Κατοχής το λάδι το πουλούσαν στη Μαύρη Αγορά και ήταν κάτι σαν χρυσάφι για τους καταπονημένους, από την επισιτιστική κρίση και την πείνα του ’41–’42, Αθηναίους. (πηγή: Βάσου Π. Mαθιόπουλου, «Εικόνες Κατοχής»).

Όλοι στον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης, στον καθημερινό θάνατο μιας ζωής που δεν έλπιζε σε κάποιο μέλλον και που μετρούσε την ύπαρξη μέρα με τη μέρα (αρχείο Aργίνης Γούτου).

Εικόνα πείνας και εξαθλίωσης, καθημερινότητα στην Αθήνα τον τραγικό χειμώνα του 1941-42. (αρχείο Νίκου Πολίτη)

Γιώργος Σεφέρης Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.

Στην κηδεία του Κωστή Παλαμά, στις 28 Φεβρουαρίου 1943, το πλήθος άρχισε να ψέλνει τον Εθνικό μας Ύμνο και να ζητωκραυγάζει για την Ελλάδα και την Ελευθερία. (φωτ.:K. Mεγαλοκονόμου )

Αθήνα, 25 Μαρτίου 1943 Ιταλικό ιππικό εφορμά για να διαλύσει τη μεγάλη διαδήλωση στην πλατεία Συντάγματος. Οι κατακτητές χτύπησαν με λύσσα και τα θύματα ήταν πολλά (φωτ.: Ηνωμένοι Φωτορεπόρτερ).

Αθήνα, 18 Οκτωβρίου 1944. O πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου υψώνει τη γαλανόλευκη στον ιστό της στον Iερό Βράχο. Είναι η στιγμή της συμβολικής κορύφωσης των αισθημάτων λύτρωσης από το βραχνά του φασιστικού μεσαίωνα.

1940 χθες... σήμερα... αύριο... Γιορτάζουμε με καμάρι κάθε χρόνο, για πάνω από 70 χρόνια, τους Έλληνες απλούς ήρωες που πολέμησαν για την ελευθερία … όμως δεν σκεπτόμαστε συχνά πως η ελευθερία μας υποθηκεύτηκε … με κόλπο έναν αιματηρό εμφύλιο. Δεν σκεπτόμαστε πως ακόμη και σήμερα, «εκείνα τα ίδια συμφέροντα» δρουν ακατάπαυστα για να μη χαίρεται ο Έλληνας την ελευθερία που ποθεί …

Έπνιξαν την αλήθεια και τη στόλισαν με ψέματα, για να μη βλέπουμε πως ζούμε … για να μην μαχόμαστε πλέον για την ελευθερία, ζώντας με την ψευδαίσθηση πως την κερδίσαμε τότε … Οι ήρωες του ’40 δεν αγωνίστηκαν για μια δουλοπρεπή Ελλάδα, στα χέρια της Αγγλίας, της Αμερικής, της Ρωσίας της Γερμανίας ή οποιουδήποτε άλλου, που ορέγεται τον ελληνικό ορυκτό πλούτο και μας θέλει απαίδευτους και φοβισμένους …

Είμαστε άραγε σήμερα σε θέση να αγωνιστούμε για την ελευθερία μας; Είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε και να επιλέξουμε ένα αδέσμευτο κράτος; Είμαστε σε θέση να υψώσουμε πάνω και πέρα από κάθε μικροσυμφέρον το συλλογικό καλό της Ελλάδας; Είμαστε σε θέση να σκεφτόμαστε συμφιλιωτικά και άφοβα; Είμαστε σε θέση να πραγματοποιήσουμε το όνειρο των αγωνιστών του ’40; Κι αν τώρα δεν είμαστε, γιατί αφεθήκαμε να βουλιάξουμε στην ευκολία που μας προσφέρθηκε... θα είμαστε στο μέλλον; Αυτό είναι στο χέρι μας…