Ο ΡΟΖ ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ ΚΕΙΜΕΝΑ – ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ Οι μαθητές της ΣΤ’ τάξης του 5ου Δημοτικού Σχολείου Δάφνης Γιάννης Κώτσιας - Άρης Αργυρός - Παναγιώτης Στάθης

Πριν από μερικά χρόνια στα βάθη του Ατλαντικού Ωκεανού ζούσε ένας μικρός καρχαρίας περίπου οχτώ ετών που ονομαζόταν Ηλίας. Δυστυχώς τον κοροϊδεύανε τα άλλα ψάρια επειδή το χρώμα του ήταν ροζ και ήταν χορτοφάγος, κάτι πολύ ασυνήθιστο για έναν καρχαρία. Ο ροζ χορτοφάγος καρχαρίας ήταν μεγαλόσωμος και γεροδεμένος, με κοφτερά δόντια και δυνατά πτερύγια. Στο πέρασμα του οι άνθρωποι τρόμαζαν και οι ναυτικοί έκαναν τα πάντα για να τον πιάσουν ή να τον σκοτώσουν. Πού να ήξεραν τι καλή ψυχή είχε ο Ηλίας ο Καρχαρίας; Στο σχολείο πήγαινε στη Δ’ Δημοτικού. Κάθε πρωί μόλις τον έβλεπαν οι συμμαθητές του αμέσως τον κοροϊδεύανε για το χρώμα του και τη χορτοφαγία του. Του είχαν βγάλει και παρατσούκλια όπως ροζούλης, ροζένιος και λαχανάκης. Πιο πολύ τον ενοχλούσαν οι άλλοι καρχαρίες και λιγότερο τα υπόλοιπα ψάρια.

Μέσα στην τάξη ήταν ο καλύτερος μαθητής. Ήταν πανέξυπνος Μέσα στην τάξη ήταν ο καλύτερος μαθητής. Ήταν πανέξυπνος! Ήξερε άπταιστα καρχαριακά, αριθμητική και γεωγραφία των ωκεανών. Γι’ αυτόν το λόγο όλοι τον ζηλεύανε. Στο διάλειμμα οι άλλοι καρχαρίες του έκαναν τη ζωή δύσκολη. Πότε δεν τον έπαιζαν στα παιχνίδια τους, τον έσπρωχναν, του μιλούσαν άσχημα και του έκλεβαν τα λεφτά για το κολατσιό. Ο μικρούλης καρχαρίας αμέσως κατσούφιαζε, ήταν λυπημένος και έμενε απομονωμένος απ’ όλους. Είχε μόνο ένα φίλο, τον Ρούλη τον Τσιπούρα, που τα υπόλοιπα ψάρια τον φώναζαν «ΧΑΖΟΥΛΗ». Ο Ρουλης ο Τσιπούρας και ο Ηλίας ο Καρχαρίας είχαν τα ίδια προβλήματα και τον ίδιο πόνο. Έπαιζαν μαζί θαλασσοποδόσφαιρο, σκάκι και πολλά επιτραπέζια. Μια μέρα ο μικρός καρχαρίας δεν άντεξε άλλο την κοροϊδία κι αποφάσισε να μην ξαναπάει σχολείο. Έμεινε κλεισμένος στο σπίτι του πολλές μέρες, στενοχωρημένος και απογοητευμένος. Δεν μπορούσε ν’ αλλάξει το χρώμα του ούτε να φάει κρέας.

Στο σχολείο τα πράγματα δεν ήταν καλά Στο σχολείο τα πράγματα δεν ήταν καλά. Η απουσία του είχε γίνει αισθητή στην τάξη. Έλειπε ο καλύτερος μαθητής, το επίπεδο στην τάξη είχε πέσει πολύ. Πολλές φορές στα διαγωνίσματα οι μαθητές αντέγραφαν από το μικρό καρχαρία, ενώ άλλες ο Ηλίας ο Καρχαρίας έλυνε τις απορίες των συμμαθητών του και βοηθούσε τα ψάρια που είχαν μαθησιακές δυσκολίες. Ο Ρούλης ο Τσιπούρας ένιωθε τεράστια μοναξιά χωρίς τον φίλο του και τον αναζητούσε απεγνωσμένα. Οι Καρχαρίες μετάνιωσαν για την απαράδεκτη συμπεριφορά τους. Καρχαρίες και ψάρια κατάλαβαν το λάθος τους. Δεν περίμεναν ότι με τον τρόπο τους θα έδιωχναν τον Ηλία τον Καρχαρία από το σχολείο. Αποφάσισαν λοιπόν να τον βρουν και να του ζητήσουν συγγνώμη. Έτσι κι έγινε. Την άλλη μέρα μαζεύτηκαν έξω από το σπίτι του γύρω στα εκατό ψάρια και καρχαρίες. Άρχιζαν να φωνάζουν: «ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ ΦΙΛΕ ΜΑΣ!!!». Ο Ρούλης ο Τσιπούρας με την Κατερίνα την Αθερίνα και τον Άκη τον Καρχαριάκη ως εκπρόσωποι όλων των ψαριών χτύπησαν την πόρτα.

Ο Ηλίας ο Καρχαρίας άνοιξε διστακτικά Ο Ηλίας ο Καρχαρίας άνοιξε διστακτικά. Τα τρία ψάρια, μόλις τον είδαν, τον αγκάλιασαν, του ζήτησαν συγγνώμη και τον παρακάλεσαν να γυρίσει στο σχολείο. Ο μικρός μας καρχαρίας με δάκρυα χαράς δέχτηκε να ξαναγυρίσει στο σχολείο. Από την επόμενη μέρα όλα ήταν διαφορετικά. Ο Ηλίας ο Καρχαρίας πήγε στο σχολείο. Κανείς δεν τον κορόιδεψε, κανείς δεν του πήρε τα χρήματα του και όλα τα ψάρια τον ήθελαν στα παιχνίδια τους. Ο μικρός, ροζ, χορτοφάγος καρχαρίας ήταν πια πολύ ευτυχισμένος. Το ίδιο και ο Ρούλης ο Τσιπούρας που κανένας πια δεν τον κορόιδεψε ξανά. Αυτοί οι δυο φίλοι έμειναν αχώριστοι κι έκαναν και πολλούς καινούργιους.