Ο πραγματικός και ιδεατός κόσμος στην ποίηση του Αντώνη Φωστιέρη Σαμπάνης Αλέξανδρος

Λίγα λόγια για τα έργα του: Ο Φωστιέρης γράφει ποίηση κατά βάση σε ελεύθερο στίχο και με κεφαλαίο το αρχικό γράμμα του καθενός, κατά το αγγλοσαξωνικό πρότυπο. Τα κομμάτια του είναι σύντομα: μισή, μία, μιάμιση σελίδα. Διόλου τυχαία, ένας από τους κύριους τρόπους που απευθύνεται στους αναγνώστες είναι οι ερωτήσεις (ευθείες ή πλάγιες), οι διερωτήσεις και οι διστακτικές διατυπώσεις: τα στοιχεία αυτά καθιστούν τα ποιήματά του πιο οικεία και παραστατικά.

Πέραν αυτού, ο εξομολογητικος τόνος, τα δεύτερα πρόσωπα και οι ενσωματωμένοι διάλογοι (ή κομμάτια διαλόγων) εμφανίζονται, υποθάλποντας το κλίμα αυτό της οικειότητας. Ο Φωστιέρης δεν μιλάει μόνο για τον θάνατο. Κι ο έρωτας είναι παρών και οι οικογενειακές σχέσεις και οι διασκεδάσεις και ο χρόνος που περνάει και το χιούμορ και η ποίηση (δεν καλαμπουρίζω: εννοώ ποιήματα για την ποίηση) και η φύση και οι διαδηλώσεις ακόμα.

Απάνθισμα στίχων που αναφέρονται στον πραγματικό-ιδεατό κόσμο: Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ -Μικρή μου γόησσα μην αποκρούεις τον έρωτα μου: Παρομοιάζει την ποίηση με μικρή γόησσα και ζητάει να τον αποδεχτεί. -Μάθε λοιπόν, οι ποιητές είναι μαλάκες όλοι τους: Μιλάει με σκληρά λόγια για τους ποιητές καθώς θεωρεί ότι <<κακομεταχειρίζονται>> την ποίηση. Σε αυτόν τον στίχο διακρίνουμε τον πραγματικό κόσμο που υπονοεί ο ποιητής. -Ακούμπησε το τρυφερό χεράκι σου από νερό και από άνεμο: Ξεκάθαρα μπορούμε να διακρίνουμε ότι αυτό που αναφέρεται στο στίχο δεν υπάρχει στον πραγματικό κόσμο ενώ υπάγεται στον κόσμο της φαντασίας του ποιητή. -Η φυσική θερμοκρασία ενός κορμιού: Πραγματικός κόσμος -Κι άσε τη γλώσσα μου να γλείψει άλαλη το βάζο του ρίγους σου. Γόησσα μικρή: Ιδεατός κόσμος. Πάλι προσπαθεί να πείσει την <<γόησσα>>, η οποία είναι η ποίηση, να τον δεχτεί πραγματικά. -Τους παφλασμούς, τα μουγκρητά ή τα κλάματα: Εννοεί ότι στον πραγματικό κόσμο τα πάντα είναι ρεαλιστικά και όχι όπως ονειρευόμαστε.

Γενικός σχολιασμός ποιήματος: Ο ποιητής στο συγκεκριμένο ποίημα προσπαθεί να δώσει στους αναγνώστες να καταλάβουν την ηδονή που νοιώθει κανείς προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα ποίημα και ότι αυτό ουσιαστικά ανήκει σε έναν κόσμο πέρα από τα όρια της φαντασίας, τα οποία όρια πρέπει να ξεπεραστούν αν θέλει κάποιος να απολαύσει πραγματικά την ποιητική δημιουργία.