ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ Ν.ΚΑΒΒΑΔΙΑ KURO SIWO – ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ ΕΣΜΕΡΑΛΔΑ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΡΑΣ ΟΙ 7 ΝΑΝΟΙ – ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΡΕΛΗ ΜΕ ΤΥΡΑΝΝΑΣ – ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ ΦΑΤΑ ΜΟΡΓΚΑΝΑ – ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ ΜΟΥΣΩΝΑΣ – ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥ – ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ MAL DU DEPART – ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΛΗΣ ΠΟΥΣΙ – ΞΕΜΠΑΡΚΟΙ

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας Άλλες ερμηνείες: Θάνος Μικρούτσικος Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο, δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια. Είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε με το πρώτο. Πέρ' απ' τη γέφυρα του Αδάμ, στη Νότιο Κίνα, χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια. Μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια που σου 'πανε μια κούφια ώρα στην Αθήνα Στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τ' ανάβει, χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει, κι ο λόγος της μες' το μυαλό σου να σφυρίζει, "ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι; " Νωρίς μπατάρισε ο καιρός κ' έχει χαλάσει. Σκατζάρισες, μα σε κρατά λύπη μεγάλη. Απόψε ψόφησαν οι δυο μου παπαγάλοι κι ο πίθηκος που 'χα με κούραση γυμνάσει. Η λαμαρίνα! ...η λαμαρίνα όλα τα σβήνει. Μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζώνη κ' συ κοιτάς ακόμη πάνω απ΄το τιμόνι, πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι. KURO SIWO

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας Έβραζε το κύμα του γαρμπή είμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη γύρισες και μου 'πες πως το Μάρτη σ' άλλους παραλλήλους θα 'χεις μπει Κούλικο στο στήθος σου τατού που όσο κι αν το καις δε λέει να σβήσει είπαν πως την είχες αγαπήσει σε μια κρίση μαύρου πυρετού Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια Κομπολόι κρατάς από κοράλλια κι άκοπο μασάς καφέ πικρό Το ʼλφα του Κενταύρου μια νυχτιά με το παλλινώριο πήρα κάτου μου 'πες με φωνή ετοιμοθανάτου να φοβάσαι τ' άστρα του Νοτιά ʼλλοτε απ' τον ίδιον ουρανό έπαιρνες τρεις μήνες στην αράδα με του καπετάνιου τη μιγάδα μάθημα πορείας νυχτερινό Σ' ένα μαγαζί του Nossi Be πήρες το μαχαίρι δυο σελίνια μέρα μεσημέρι απά στη λίνια ξάστραψες σαν φάρου αναλαμπή Κάτω στις ακτές της Αφρικής πάνε χρόνια τώρα που κοιμάσαι τα φανάρια πια δεν τα θυμάσαι και το ωραίο γλυκό της Κυριακής ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ

Ολονυχτίς τον πότισες με το κρασί του Μίδα κι ο φάρος τον ελίκνιζε με τρεις αναλαμπές. Δίπλα ο λοστρόμος με μακριά πειρατική πλεξίδα κι αλάργα μας στο σκοτεινό λιμάνι του Gabθs. Απά στο γλυκοχάραμα σε φίλησε ο πνιγμένος κι όταν ξυπνήσεις με διπλή καμπάνα θα πνιγείς. Στο κάθε χάδι κι ένας κόμπος φεύγει ματωμένος απ' το σημάδι της παλιάς κινέζικης πληγής. Ο παπαγάλος σου 'στειλε στερνή φορά το "γεια σου" κι απάντησε απ' το στόκολο σπασμένα ο θερμαστής, πέτα στο κύμα τον παλιό που εσκούριασε σουγιά σου κι άντε μονάχη στον πρωραίον ιστό να κρεμαστείς. Γράφει η προπέλα φεύγοντας ξοπίσω: "σε προδίνω", κι ο γρύλος το ξανασφυράει στριγγά του τιμονιού. Μη φεύγεις. Πες μου, το 'πνιξες μια νύχτα στο Λονδίνο ή στα βρομιάρικα νερά κάποιου άλλου λιμανιού; Ξυπνάν οι ναύτες του βυθού ρισάλτο να βαρέσουν κι απά να σου χτενίσουνε για πάντα τα μαλλιά. Τρόχισε κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν και ξαναγύρνα με τις φώκιες πέρα στη σπηλιά. Τρεις μέρες σπάγαν τα καρφιά και τρεις που σε καρφώναν και συ με τις παλάμες σου πεισματικά κλειστές στερνή φορά κι ανώφελα ξορκίζεις τον τυφώνα που μας τραβάει για τη στεριά με τους ναυαγιστές. ΕΣΜΕΡΑΛΔΑ

Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις. Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη. Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις. Ο πιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι. Γυαλίζει ο Σήμ της μηχανής τα δυο ποδάρια. Ο Ρέκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι. Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια κι' ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίττες ζυμώνει. Απ' το ποδόσταμο πηδάν ως τη γαλέτα. --- Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι ; Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα ποιός ρήγα γιός θε να την πιεί σ' ένα ποτήρι ; Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια, κατάφερε το σταυρωτό του Νότου αστέρι σωρός να πέσει, να σκορπίσει στα σπιράγια, και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει. Ο Τότ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει, τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει. Εσθήρ, ποιά βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη ; Ρούθ, δε μιλάς ; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι ; Κουφός ο Σάλαχ, το κατάστρωμα σαρώνει. Μ' ένα ξυστρί καθάρισέ με απ' τη μοράβια. Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει. - Γιέ μου, που πας ; - Μάνα, θα πάω στα καράβια. Κι' έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε. Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει. Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι ... Ο πιο στερνός μ' έναν αυλό με νανουρίζει OI ΕΦΤΑ ΝΑΝΟΙ

ΚΙ ΣΥ ΤΡΕΛΗ ΜΕ ΤΥΡΡΑΝΑΣ Στίχοι: Μαρίζα Κωχ Μουσική: Μαρίζα Κωχ Πρώτη εκτέλεση: Μαρίζα Κωχ Άλλες ερμηνείες: Χρήστος Κανελλόπουλος Δες με, πίσω από λάστιχα, τροχούς, βαλμένος σταθερά μέσα σε πρέσα. Δες με, πίσω από γυάλινα φτερά που φόρεσα γερά γιατί σ’ αρέσαν. Κι εσύ, τρελή, με τυραννάς και πίκρες με κερνάς πρωί και βράδυ. Μοιάζεις με κόρη μάγισσας που αλλάζει πρόσωπο μες στο σκοτάδι. Δες με, δεκάξι ώρες στο ντορό γεννιέμαι και πεθαίνω στο τιμόνι. Δες με, δεκάξι ώρες δεν περνούν μες στον πνιχτό αέρα που σκοτώνει. Κι εσύ, τρελή, με τυραννάς και πίκρες με κερνάς πρωί και βράδυ. Μοιάζεις με κόρη μάγισσας που αλλάζει πρόσωπο μες στο σκοτάδι

ΦΑΤΑ ΜΟΡΓΚΑΝΑ Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό, που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν. Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί, οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι, όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη. Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά. Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι. Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά, Μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει. Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα. Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα. Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα. Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας Μουσική: Χάρης Παπαδόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Λέκκας Τρελός Μουσώνας ράγισε μεσονυχτίς τα ρέλια. Στο χέρι σου χλωρό κλαρί, χαρτί κι ένα φτερό. Τέσσεροι κάμανε καιροί τα ρούχα σου κουρέλια. Να σε σκεπάσω θέλησα, γλιστράς και δε μπορώ. Κοράλλι ο κατραμόκωλος βαστάει να σε φιλέψει. Γιατί μπήγεις τα νύχια σου στη σάπια κουπαστή; Είν' ένα φάδι αθώρητο και μου μποδάει τη βλέψη. Γαλάζιο βλέπω μοναχά, γαλάζιο και σταχτί. Κάματος είναι που μιλά στενόχωρα και κάψα. Πεισματική, και πέταξες χαρτί, φτερό, κλαδί, όμως δεν είμαστε παιδιά να πιάσουμε την κλάψα. Τι θα ‘δινα –«Πάψε, Σεβάχ» - για να 'μουνα παιδί! Αυγή, ποιος δαίμονας Ινδός σου μόλεψε το χρώμα; Γυρίζει ο ναύτης τον τροχό κι ο γύφτος τη φωτιά. Και ‘μείς, που κάμαμε πετσί την καραβίσια βρώμα, στο πόρτο θα κερδίσουμε και πάλι στα χαρτιά. ΜΟΥΣΩΝΑΣ

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥ Εκτελεστής: ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ 'Αλμπουμ: Αγνωστο Φίλε μου Αλέξη, το 'λαβα το γράμμα σου και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω... Είναι καιρός όπου έπληξα διαβάζοντας όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα που να μου φέρει λίγη ποικιλία Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε και τ' άκουσα, στην κάμαρα σκοτείνιαζε κι ο θόρυβος του δρόμου σταματούσε Έκλαψα βέβαια, κάτω απ' την κουβέρτα μου Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα κι όλο η μητέρα μου 'λεγε: Το Μάρτη... Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει: «Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!» κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει Να πεις σ' όλους τους φίλους χαιρετίσματα κι αν τύχει ν' απαντήσεις την Ελένη πως μ' ένα φορτηγό πες της μπαρκάρισα και τώρα πια να μη με περιμένει Αλήθεια, ο Χάρος ήθελα να 'ρχότανε σαν ένας καπετάνιος να με πάρει χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει Αλέξη, νιώθω τώρα πως σε κούρασα μπορεί κιόλας να σ' έκαμα να κλάψεις δε θα 'βρεις, βέβαια, λόγια για μια απάντηση μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις... ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥ

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας Μουσική: Γιάννης Σπανός Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Καράλης Άλλες ερμηνείες: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας || Φίλιππος Νικολάου θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων, και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές, χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων. Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία, κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς, θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία. Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ, οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει, κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά: "Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει" Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει, κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί, θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει. Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες, θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες. MAL DU DEPART

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας Μουσική: Μαρίζα Κωχ Πρώτη εκτέλεση: Μαρίζα Κωχ Έπεσε το πούσι αποβραδίς το καραβοφάναρο χαμένο κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω μες στην τιμονιέρα να με δεις Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου Κάτου στα νερά του Port Pegassu βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή Μας παραμονεύει ο θερμαστής με τα δυό του πόδια στις καδένες. μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες με την τρικυμία, θα ζαλιστείς. Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα Από να φοβάμαι και να καρτερώ κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα. Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες ΠΟΥΣΙ

ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ KURO SIWO TAΞΗ Γ΄3 ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΛΕΣΙΑΔΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΜΠΑΣ ΝΙΚΟΣ ΚΟΛΑ ΣΑΒΒΙΝΑ ΚΕΡΑΣΙΔΗ ΜΑΡΣΑ ΔΑΡΒΗ ΝΟΤΗΣ ΔΑΡΒΗΣ ΛΑΟΥΡΑ ΜΕΤΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ:ΜΑΡΙΑ ΡΕΜΠΟΥΣΚΟΥ