…Και ξάφνου, να, λίγο πιο κάτω απ' το διάσελο, δεν θα ήταν σε περισσότερο από 100, ειλικρινά, μέτρα, είδα την φιγούρα, ενός μεγάλου, γκρίζου με τα χρώματα του καλοκαιριού, λύκου. Στάθηκα αποσβολωμένος, αρκετή ώρα ακίνητος, κοιτώντας τον με αισθήματα ανάμικτα, φόβου και θαυμασμού. Καθόταν όρθιος και ακίνητος και με κοιτούσε κι αυτός, σίγουρα με περιέργεια, ίσως και με λίγο φόβο, γιατί γι' αυτόν ήμουν ο μεγάλος εχθρός, που θα μπορούσε να σηκώσει την επαναληπτική καραμπίνα και... Η ταραχή μου ήταν μεγάλη. Ο λύκος, εντελώς ακίνητος, με καρφωμένο το βλέμμα του επάνω μου, φαίνεται με περιεργαζόταν, προσπαθώντας να μαντέψει τις προθέσεις μου. «Σήμερα ο λύκος, σκέφτηκα, κινδυνεύει περισσότερο από την Κοκκινοσκουφίτσα» και προσπάθησα να βγάλω από το σακίδιο, την φωτογραφική μου μηχανή. Το βράδυ, διηγούμαι την συνάντηση μου με τον λύκο. Μα κανένας ορειβάτης δεν με πίστεψε. «Μπα, θάταν κάνα τσομπανόσκυλο», «ε, και τι έγινε». Μόνο, ο γερο - Δημόπουλος, ένας γλυκύτατος τσομπάνος, πούχαν δει πολλά τα μάτια του, με πίστεψε. «Πρέπει νάναι ο μονόλυκος, που παρακολουθεί το κοπάδι μου», μου είπε. «Προχθές μου' φαγε, μία προβατίνα γαλάρα. Αμ τι να κάνει κι αυτός, πείναγε. Οι λύκοι είναι για να τρων τα πρόβατα: έτσι τους έφτιακε ο θεός». Τα λόγια του με συγκλόνισαν. Και ήταν τα λόγια τα βιοκεντρικά κάποιου, που μόλις είχε υποστεί ζημιά απ' τον λύκο. Σπουδαία λόγια, απ' αυτά που έχω ακούσει λίγες φορές στη ζωή μου... «Η φύση διδάσκει τον άνθρωπο», έλεγε ο μεγάλος της Ορθοδοξίας Μέγας Βασίλειος. 1

… Είμαστε κουρασμένοι, μετά από 8μισι ώρες πεζοπορία και το βάρος του γεμάτου σακιδίου, μας επέβαλε μία στάση στην πλατεία του χωριού, την οποία και προσεγγίσαμε σχεδόν τρέχοντας με σκοπό να βγάλουμε τα άρβυλά μας και να ξεκουραστούμε. Τα καφενεία της όμως ήταν άδεια και πολύς κόσμος ήταν μαζεμένος γύρω από τον πλάτανο του χωριού. Κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί, κι αντικρίσαμε το πιο βάρβαρο θέαμα που έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Πιστέψτε το. Δεμένος με μια χοντρή αλυσίδα στα πόδια, και με το αίμα να τρέχει απ' το σπασμένο, προφανώς από πυροβολισμό πόδι του, ένας λύκος σφάδαζε ουρλιάζοντας, από τις πέτρες που του πετούσε το χωριό. Και κυριολεκτικά, φίλοι αναγνώστες,τις πέτρες του τις πετούσε ολόκληρο το χωριό. Γέροι, νέοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά. «Τι έκανε ρε πατριώτη», ρωτώ τον πρώτο τυχόντα. «Αμ, έφαγε μια προβατίνα», μου αποκρίθηκε. «Δεν πιστέβου να τουν λυπάσι; «Όχι, όχι,» απάντησα, σχεδόν φοβισμένος, σ' αυτόν τον αγριάνθρωπο, που σημάδευε με πέτρες το κεφάλι του ζώου. Ήταν μια φρικτή εμπειρία. «Ο ταλαίπωρος ο λύκος, πλήρωνε με τη ζωή του, το μίσος ολόκληρης της ανθρωπότητας», σκέφτηκα, «επειδή ήταν ελεύθερος». 2

Και να’ σου, σε ένα πλάτωμα, κάπου στα δεξιά του δρόμου, προς το ποτάμι, στον Αγραφιώτη, ένας νεαρός, έτσι τουλάχιστον νομίζω, λύκος, βάδιζε, χωρίς να με έχει αντιληφθεί, σχεδόν παράλληλα, άντε 50 μέτρα μακριά μου. Κοντοστάθηκα κι αυτή τη φορά τον φωτογράφισα. Φίλες και φίλοι Χάρηκα, όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου, γι' αυτήν την νέα συνάντηση. Τώρα ήξερα ότι παρά τους διωγμούς, τις ποδοπαγίδες, τις υπουργικές αποφάσεις και τις ανθρωποκεντρικές συκοφαντίες, ο λύκος ήταν εκεί, και δεν είχε εξαφανισθεί από τα Άγραφα. Για πόσον καιρό όμως ακόμη ;... Αυτό το για πόσο, που οδηγεί και σήμερα, τα βήματα μου, στον δύσκολο αγώνα, για μια οικολογική ηθική, απέναντι στη φύση και στη ζωή. Γιατί; «Μα φίλε λύκε, αόρατε σύντροφε, των δασών και των βουνών μας, θέλω να επιβιώσεις για να διηγηθείς κάποτε στα παιδιά μας, το πόσο σε κυνήγησαν το πόσο σε συκοφάντησαν. Μα, φίλε λύκε, θα ήθελα να διηγηθείς, σε όλες αυτές τις γενιές ορειβατών και πεζοπόρων, που το μόνο που τους νοιάζει είναι η κορυφή, ότι μαζί με τον χαμό του τελευταίου λύκου θα χαθεί η ίδια η ελευθερία. «Γιατί, οι λύκοι είναι για να τρων τα πρόβατα. Έτσι τους έφκιασε ο θεός».­ Τίποτα περισσότερο, κι ο θεός να με συγχωρέσει... Κώστας Τσίπηρας, Αθήνα, Αύγουστος Τσίπηρας, Κ., (1993), Στα ελληνικά βουνά. (Β΄μέρος) 50 ακόμα πεζοπορικές & οικολογικές διαδρομές. Αθήνα.«Νέα Σύνορα» - Λιβάνης.