Νοσηλευτική διεργασία

Ορισμός Η νοσηλευτική διεργασία είναι μια συστηματική, λογική μέθοδος σχεδιασμού και παροχής νοσηλευτικής φροντίδας.

Σκοπός της νοσηλευτικής διεργασίας είναι: Ο νοσηλευτής να αναγνωρίσει την κατάσταση της υγείας του ασθενή και τα πραγματικά ή δυνητικά προβλήματα υγείας, να σχεδιάσει ένα πλάνο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του ασθενή και να προβεί σε ειδικές νοσηλευτικές παρεμβάσεις, ώστε να καλύψει τις ανάγκες αυτές.

Χαρακτηριστικά της νοσηλευτικής διεργασίας Χαρακτηριστικά της νοσηλευτικής διεργασίας Τα χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν: την κυκλική και δυναμική φύση, την ανθρωποκεντρική προσέγγιση που εστιάζεται στη λύση των προβλημάτων και στη λήψη των σωστών αποφάσεων, το προσωπικό και συνεργάσιμο στυλ, την καθολική εφαρμογή και τη χρήση της κριτικής σκέψης.

Οι πληροφορίες που συλλέγονται σε κάθε φάση αποτελούν τη βάση για κάθε επόμενη. Επομένως, η νοσηλευτική διεργασία είναι ένα επαναλαμβανόμενο γεγονός ή μία αλληλουχία γεγονότων (ένας κύκλος) που συνεχώς μεταβάλλεται (δυναμική διεργασία)

Στάδια της νοσηλευτικής διεργασίας 1. ΕΚΤΙΜΗΣΗ 2. ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ 3. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ 4. ΕΦΑΡΜΟΓΗ 5. ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

1ο στάδιο: Νοσηλευτική εκτίμηση της κατάστασης του ασθενή 1ο στάδιο: Νοσηλευτική εκτίμηση της κατάστασης του ασθενή  Συλλέγω πληροφορίες. Οργανώνω τα δεδομένα. Επικυρώνω τις πληροφορίες. Συμπληρώνω το έγγραφο πληροφοριών.

2ο στάδιο: Νοσηλευτική διάγνωση 2ο στάδιο: Νοσηλευτική διάγνωση  Αναλύω τις πληροφορίες. Αναγνωρίζω τα προβλήματα υγείας, τους κινδύνους και τις αντοχές. Διατυπώνω έκθεση με νοσηλευτικές διαγνώσεις. 

3ο στάδιο: Προγραμματισμός της νοσηλευτικής φροντίδας  Προβαίνω σε ιεράρχηση των προβλημάτων υγείας / διαγνώσεων. Διατυπώνω στόχους φροντίδας / επιθυμητές εκβάσεις. Επιλέγω τις κατάλληλες νοσηλευτικές παρεμβάσεις. Γράφω νοσηλευτικές οδηγίες.

4ο Στάδιο: Εφαρμογή των νοσηλευτικών παρεμβάσεων Επανεκτιμώ τον ασθενή. Αποφασίζω εάν υπάρχει ανάγκη για νοσηλευτική βοήθεια. Οργανώνω τις νοσηλευτικές παρεμβάσεις. Επιβλέπω την κατάσταση του ασθενή. Τεκμηριώνω τις νοσηλευτικές δραστηριότητες.

5ο στάδιο: Αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της παρεχόμενης νοσηλευτικής φροντίδας Συλλέγω πληροφορίες σχετικές με τα αποτελέσματα των παρεμβάσεων. Συγκρίνω τα δεδομένα με τους αναμενόμενους στόχους. Συσχετίζω τις νοσηλευτικές παρεμβάσεις με τα αποτελέσματα. Βγάζω συμπεράσματα σχετικά με την κατάσταση του ασθενή. Συνεχίζω, τροποποιώ ή ολοκληρώνω το πλάνο της φροντίδας του ασθενή

Είδη νοσηλευτικής εκτίμησης Τα είδη αυτά είναι τέσσερα: η αρχική εκτίμηση, η εκτίμηση που επικεντρώνεται στο πρόβλημα του ασθενή, η επείγουσα εκτίμηση και η χρονική επανεκτίμηση.

Αρχική Εκτίμηση Πραγματοποιείται μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο μετά την εισαγωγή του ασθενή σε μία μονάδα παροχής φροντίδας υγείας. Στοχεύει στη διαμόρφωση μιας πλήρους βάσης πληροφοριών για τον προσδιορισμό των προβλημάτων υγείας, η οποία θα χρησιμοποιηθεί και για μελλοντικές συγκρίσεις.

Εκτίμηση που Επικεντρώνεται στο Πρόβλημα του Ασθενή Είναι μία διαδικασία που ενσωματώνεται στη νοσηλευτική φροντίδα. Στοχεύει στον καθορισμό της κατάστασης ενός συγκεκριμένου προβλήματος, που έχει αναγνωριστεί από μια προηγούμενη νοσηλευτική εκτίμηση. Παράδειγμα τέτοιας εκτίμησης ή η αξιολόγηση της δυνατότητας αυτοεξυπηρέτησης του ασθενή.

Επείγουσα Εκτίμηση Διεξάγεται κατά τη διάρκεια οποιασδήποτε κρίσιμης κατάστασης του ασθενή, σωματικής ή ψυχικής. Στοχεύει στον έγκαιρο προσδιορισμό των απειλητικών καταστάσεων για τη ζωή του. Παραδείγματα επείγουσας εκτίμησης είναι η άμεση αξιολόγηση της βατότητας των αεροφόρων οδών και της καρδιαγγειακής κυκλοφορίας ενός ατόμου με καρδιακή ανακοπή ή η εκτίμηση του αυτοκτονικού ιδεασμού και της δυνατότητας άσκησης βίας ενός μανιοκαταθλιπτικού ασθενούς. 

Χρονική Επανεκτίμηση Είναι η εκτίμηση της κατάστασης υγείας του ασθενή η οποία πραγματοποιείται αρκετούς μήνες μετά την αρχική εκτίμηση. Στοχεύει στην εξαγωγή συμπερασμάτων για την πορεία ανάρρωσης ή προσαρμογής του ασθενή, συγκρίνοντας την παρούσα κατάσταση με μία προηγούμενη. Παράδειγμα αποτελεί η επανεκτίμηση που γίνεται στα εξωτερικά ιατρεία.

Συλλογή Στοιχείων και Πληροφοριών Είναι η διαδικασία της συγκέντρωσης πληροφοριών σχετικά με την κατάσταση υγείας του ασθενή. Πρέπει να είναι συστηματική και διαρκής, ώστε να αποτρέπεται η παράλειψη σημαντικών πληροφοριών και να αντικατοπτρίζει την αλλαγή της κατάστασης της υγείας του ασθενή.

Μια βάση πληροφοριών περιλαμβάνει: Όλες τις πληροφορίες για τον ασθενή: το νοσηλευτικό ιστορικό υγείας, τη σωματική εκτίμηση, το ιατρικό ιστορικό, τη φυσική εξέταση, τα αποτελέσματα των εργαστηριακών εξετάσεων.

Νοσηλευτικό ιστορικό Κατά τη συλλογή των στοιχείων και πληροφοριών οι νοσηλευτές καλούνται να συμπληρώσουν το νοσηλευτικό ιστορικό υγείας, μέσω προγραμματισμένων ή μη συνεντεύξεων με τον ασθενή και τους συνοδούς του. Ένα πλήρες νοσηλευτικό ιστορικό υγείας περιλαμβάνει πλήθος πληροφοριών, οι οποίες αφορούν: 

Βιογραφικά στοιχεία Όνομα ασθενή, διεύθυνση, ηλικία, φύλο, οικογενειακή κατάσταση, επάγγελμα, θρήσκευμα, ιατρική ασφάλιση. Κύριος λόγος ή αιτία προσέλευσης στην υπηρεσία υγείας Στο σημείο αυτό καταγράφονται αυτούσιες οι λέξεις του ασθενή που αφορούν τον κύριο λόγο για τον οποίο προσήλθε στην υπηρεσία παροχής υγείας. Είναι η απάντηση που δίνεται από τον ασθενή στην ερώτησή μας “για ποιο λόγο ήρθατε στο νοσοκομείο ή στην κλινική;” ή “Πείτε μου τι σας ενοχλεί;”. 

Ιστορικό της παρούσας ασθένειας Πότε άρχισαν τα συμπτώματα. Εάν η έναρξη των συμπτωμάτων ήταν ξαφνική ή βαθμιαία. Πόσο συχνά εμφανίζεται το πρόβλημα. Η ακριβής θέση του προβλήματος. Ο χαρακτήρας του προβλήματος (για παράδειγμα ένταση του πόνου). Δραστηριότητα που έκανε ο ασθενής όταν εμφανίστηκε το πρόβλημα. Φαινόμενα ή συμπτώματα που συνδέονται με το κύριο πρόβλημα. Παράγοντες που επιδεινώνουν ή ανακουφίζουν το πρόβλημα. 

Προηγούμενο ατομικό ιστορικό υγείας Ασθένειες παιδικής ηλικίας, όπως η παρωτίτιδα, η ιλαρά και η ερυθρά. Ανοσοποιήσεις παιδικής ηλικίας και η ημερομηνία της τελευταίας δόσης τετάνου. Αλλεργίες στα φάρμακα, τα ζώα, τα έντομα, ή άλλους περιβαλλοντικούς παράγοντες καθώς και ο τύπος αντίδρασης που προκαλείται. Ατυχήματα και τραυματισμοί: πώς, πότε και που έλαβε χώρα το γεγονός, ο τύπος τραυματισμού, η αγωγή που πραγματοποιήθηκε, πιθανές επιπλοκές. Προηγούμενη εισαγωγή σε νοσοκομείο για σοβαρές ασθένειες: λόγοι εισαγωγής στο νοσοκομείο, ημερομηνίες, τι είδους χειρουργική επέμβαση διενεργήθηκε, η διαδικασία της ανάρρωσης, η σειρά και οποιεσδήποτε άλλες επιπλοκές. Φάρμακα

Οικογενειακό ιστορικό υγείας Για την εξακρίβωση κληρονομικών νοσημάτων ελέγχονται: οι ηλικίες των αδελφών, των γονέων, των παππούδων και γιαγιάδων και της κατάστασης υγείας τους. Εάν είναι αποθανόντες, καταγράφεται η αιτία του θανάτου. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί σε διαταραχές όπως καρδιαγγειακά προβλήματα, καρκίνος, διαβήτης, υπέρταση, παχυσαρκία, αλλεργίες.

Τρόπος ζωής Προσωπικές συνήθειες: ποσότητα, συχνότητα, και "διάρκεια« χρήσης ουσιών (καπνός, αλκοόλ, καφές, τσάι, παράνομα διεγερτικά φάρμακα). Διατροφή: περιγραφή της διατροφής μιας τυπικής ημέρας ή οποιασδήποτε ειδικής διατροφής, αριθμός γευμάτων και πρόχειρων φαγητών ανά ημέρα, ποιος μαγειρεύει και ψωνίζει τα τρόφιμα, πρότυπα τροφίμων και αλλεργίες.

Τρόπος ζωής Συμπεριφορά ύπνου / ξεκούρασης, συνηθισμένοι καθημερινοί χρόνοι ύπνου / αφύπνισης, δυσκολίες στον ύπνο και θεραπείες που χρησιμοποιούνται για τις δυσκολίες. Καθημερινές σωματικές δραστηριότητες και δυσκολίες που το άτομο αντιμετωπίζει στη μετακίνηση, τις αγορές, την οικοκυρική, το πλύσιμο ρούχων ή πιάτων, την κατανάλωση τροφίμων, τη χρήση του τηλεφώνου, τους πόρους χρηματοδότησης, την αγορά και τη λήψη φαρμάκων. Διασκέδαση, χόμπι, άλλα ενδιαφέροντα και διακοπές.

Κοινωνικές πληροφορίες Οικογενειακές σχέσεις- φιλίες. Το υποστηρικτικό σύστημα του ατόμου σε περιόδους stress. Εθνικές πεποιθήσεις: συμπεριφορές υγείας και πολιτισμικά ήθη και έθιμα Επίπεδο εκπαίδευσης

Κοινωνικές πληροφορίες Ιστορικό επαγγέλματος: πρόσφατη θέση απασχόλησης, ημέρες απουσίας από την εργασία λόγω ασθένειας, ατυχήματα στο χώρο εργασίας. Οικονομική κατάσταση: Οικονομικές επιπτώσεις της ασθένειας. Οικιακές συνθήκες και γειτονιά: διαθεσιμότητα της γειτονιάς και των κοινοτικών υπηρεσιών για κάλυψη των αναγκών του ασθενή.

Πληροφορίες ψυχικής υγείας Σημαντικοί παράγοντες άγχους και η περιγραφή του ασθενή για αυτούς. Συνηθισμένοι τρόποι αντιμετώπισης ενός σοβαρού προβλήματος ή μιας στρεσσογόνου κατάστασης. Τρόποι επικοινωνίας: δυνατότητα λεκτικής έκφρασης, μη λεκτική επικοινωνία

Συμπεριφορές υγείας Περιλαμβάνονται όλες οι μορφές συμπεριφοράς υγείας του ατόμου που χρησιμοποιούνται τη δεδομένη χρονική στιγμή και όσες συμπεριφορές έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν. Πληροφορίες για τον οικογενειακό ιατρό, για γιατρούς άλλων ειδικοτήτων και προηγούμενες εισαγωγές.  

Οι πληροφορίες που συλλέγονται είναι: Υποκειμενικές ή Αντικειμενικές. Οι υποκειμενικές πληροφορίες λέγονται και συμπτώματα, αφορούν τις αισθήσεις του ασθενή, τα συναισθήματα, τις αξίες, τις αντιλήψεις, τις απόψεις και την αντίληψη για την κατάσταση υγείας του. Ο κνησμός, ο πόνος, και τα συναισθήματα ανησυχίας είναι παραδείγματα συμπτωμάτων.

Τα αντικειμενικά στοιχεία αναφέρονται και ως κλινικά σημεία Τα αντικειμενικά στοιχεία αναφέρονται και ως κλινικά σημεία. Ανιχνεύονται από έναν αντικειμενικό παρατηρητή και μπορούν να μετρηθούν Παραδείγματα κλινικών σημείων είναι η κυάνωση, η υπερθερμία, η υπέρταση. Ο νοσηλευτής λαμβάνει τα αντικειμενικά στοιχεία για να επικυρώσει τα υποκειμενικά ώστε να ολοκληρώσει τη φάση εκτίμησης της νοσηλευτικής διεργασίας. Μια πλήρης βάση πληροφοριών, με υποκειμενικά και αντικειμενικά στοιχεία αποτελεί την κατευθυντήρια γραμμή για να αξιολογείται η πορεία του ασθενή μετά από τις ιατρικές και νοσηλευτικές παρεμβάσεις.

Πηγές πληροφοριών (άμεσες και δευτερεύουσες) Ο ασθενής αποτελεί την άμεση και κύρια πηγή πληροφοριών. Όλες οι πηγές, εκτός από τον ασθενή θεωρούνται δευτερεύουσες ή έμμεσες (Τα μέλη της οικογένειας, τα πρόσωπα υποστήριξης, οι άλλοι επαγγελματίες υγείας, τα αρχεία και οι εκθέσεις, οι εργαστηριακές και διαγνωστικές εξετάσεις και η σχετική βιβλιογραφία).

Παρατήρηση Είναι η συγκέντρωση πληροφοριών που γίνεται με τη χρήση των αισθήσεων του νοσηλευτή. Η παρατήρηση είναι μια συνειδητή, γνωσιακή ικανότητα που αναπτύσσεται μέσω προσπάθειας και συστηματικής προσέγγισης. Κατά τη διάρκεια μιας προσεκτικής παρατήρησης επιστρατεύονται όλες οι αισθήσεις. Η παρατήρηση επομένως περιλαμβάνει και τη διάκριση ανάμεσα στις σημαντικές και ασήμαντες πληροφορίες.

Κατά την είσοδο σε ένα νοσηλευτικό θάλαμο μπορεί ο νοσηλευτής να παρατηρήσει: Κλινικά σημεία εξάντλησης του ασθενή (ωχρότητα, εργώδης αναπνοή, συμπεριφορά που υποδεικνύει τον πόνο ή συναισθηματική εξάντληση). Πραγματικές ή ενδεχόμενες απειλές για την ασφάλεια του ασθενή (ένα χαμηλωμένο πλευρικό κιγκλίδωμα της νοσηλευτικής κλίνης). Παρουσία και λειτουργία του σχετικού εξοπλισμού (ενδοφλέβιος εξοπλισμός και οξυγόνο). Το άμεσο περιβάλλον, συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων σε αυτό. 

Συνέντευξη Η συνέντευξη είναι μια προγραμματισμένη επικοινωνία ή μια συνομιλία που έχει έναν συγκεκριμένο σκοπό, για παράδειγμα τη λήψη ή την παροχή πληροφοριών, τον προσδιορισμό των προβλημάτων που απασχολούν περισσότερο τον ασθενή, την αξιολόγηση μιας αλλαγής, τη διδασκαλία, την ενθάρρυνση, τη συμβουλευτική ή τη θεραπεία.

Υπάρχουν δυο μέθοδοι συνέντευξης: Η κατευθυνόμενη και η μη κατευθυνόμενη (άμεση και έμμεση). Η κατευθυνόμενη συνέντευξη αποσπά συγκεκριμένες πληροφορίες. Ο νοσηλευτής αναφέρει το σκοπό της συνέντευξης και κατευθύνει τη συζήτηση, τουλάχιστον στην αρχή. Ο ασθενής ανταποκρίνεται στις ερωτήσεις, αλλά έχει περιορισμένη δυνατότητα να κάνει ερωτήσεις ο ίδιος ή να συζητάει τις ανησυχίες του.

Μη κατευθυνόμενη Αντίθετα, κατά τη διάρκεια μιας μη κατευθυνόμενης συνέντευξης ο νοσηλευτής επιτρέπει στον ασθενή να ελέγχει το σκοπό, το θέμα της συνομιλίας και το ρυθμό αυτής. Ο συνδυασμός της κατευθυνόμενης και μη κατευθυνόμενης προσέγγισης είναι συνήθως κατάλληλος κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης για συλλογή πληροφοριών.

Ιδανικές συνθήκες για τη συνέντευξη Οι νοσηλευτές χρειάζεται να προγραμματίζουν συνεντεύξεις με τους εισαγόμενους στο νοσοκομείο ασθενείς, όταν αυτοί είναι σωματικά άνετοι, ελεύθεροι από πόνο.

Ιδανικές συνθήκες για τη συνέντευξη Οι νοσηλευτές είναι καλό να προγραμματίζουν συνεντεύξεις με ασθενείς σε χρόνο επιλεγμένο από τον ίδιο τον ασθενή. Ένα καλά φωτισμένο, αεριζόμενο, μετρίου μεγέθους δωμάτιο και σχετικά ελεύθερο θορύβου, κινήσεων και διακοπών ενθαρρύνει την επικοινωνία.

Η συνέντευξη έχει τρία κύρια στάδια το αρχικό στάδιο, το κυρίως μέρος και το τελικό ή καταληκτικό στάδιο.

Αρχικό στάδιο συνέντευξης Η αρχή μπορεί να είναι το πιο σημαντικό στάδιο, επειδή αυτά που λέγονται αυτή τη χρονική στιγμή διαμορφώνουν την ατμόσφαιρα για την υπόλοιπη συνέντευξη.

Αρχικό στάδιο συνέντευξης Ο σκοπός του σταδίου είναι η δημιουργία προϋποθέσεων για σωστή επικοινωνία και για δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης.

Αρχικό στάδιο συνέντευξης Ο νοσηλευτής εξηγεί το σκοπό και το λόγο της συνέντευξης, για παράδειγμα, ποιες πληροφορίες απαιτούνται, πόσο χρόνο θα διαρκέσει και τι χρειάζεται από τον ασθενή.

Ο νοσηλευτής πρέπει: Να εξηγήσει στον ασθενή για ποιο λόγο απαιτούνται οι πληροφορίες και να τονίσει πως ο ασθενής έχει το δικαίωμα να μην δώσει κάποιες πληροφορίες.

Το κυρίως μέρος της συνέντευξης Σε αυτό, ο ασθενής εκφράζει τι σκέφτεται, πώς αισθάνεται, τι γνωρίζει και τι έχει κατανοήσει. Η αποτελεσματική ανάπτυξη μιας συνέντευξης απαιτεί από το νοσηλευτή να χρησιμοποιεί τρόπους επικοινωνίας που κάνουν και τα δύο μέλη να αισθάνονται άνετα και να συνεργάζονται για το σκοπό αυτό.

Το τελικό στάδιο της συνέντευξης Ο νοσηλευτής τελειώνει την συνέντευξη όταν έχουν αποκτηθεί οι πληροφορίες που απαιτούνται. Σε μερικές περιπτώσεις όμως, ο ίδιος ο ασθενής μπορεί να θέσει τέλος, όπως στην περίπτωση που αισθάνεται κούραση. Η καταληκτική φάση είναι σημαντική για να επικρατεί η καλή επικοινωνία και εμπιστοσύνη και για μελλοντικές επαφές.

Κλινική Εξέταση Η σωματική εξέταση ή η σωματική εκτίμηση είναι μία μέθοδος συστηματικής συλλογής πληροφοριών που χρησιμοποιεί την παρατήρηση, δηλαδή τις αισθήσεις της όρασης, της ακοής, της όσφρησης και της αφής, για να εντοπίσει προβλήματα υγείας. Ο νοσηλευτής πραγματοποιεί την κλινική εξέταση χρησιμοποιώντας τις μεθόδους της επισκόπησης, της ακρόασης, της επίκρουσης και της ψηλάφησης.

Κλινική εξέταση 2 Η σωματική εξέταση γίνεται συστηματικά και συνήθως πραγματοποιείται εξέταση κατά σύστημα. Συνήθως ο νοσηλευτής πρώτα καταχωρεί μια γενική εικόνα σχετικά με την εμφάνιση και την κατάσταση του ασθενή, για παράδειγμα, ηλικία, μέγεθος σώματος, ψυχιατρική και διατροφική κατάσταση, ομιλία και συμπεριφορά.

Κλινική εξέταση 3 Στην πορεία μετρά τα ζωτικά σημεία (αρτηριακή πίεση, θερμοκρασία, σφίξεις, αναπνοή), το ύψος και το βάρος και συνεχίζει την εξέταση ξεκινώντας από την κεφαλή με πορεία προς το λαιμό, το θώρακα, την κοιλιά και τα άκρα και τελειώνει στα δάχτυλα των κάτω άκρων.

Κλινική εξέταση 4 Εάν ο νοσηλευτής πραγματοποιήσει την κατά σύστημα κλινική εξέταση, ελέγχει το κάθε σύστημα του οργανισμού χωριστά. το αναπνευστικό σύστημα, το κυκλοφορικό, το νευρικό.

Κλινική εξέταση 5 Κατά τη διάρκεια της κλινικής εξέτασης ελέγχονται λεπτομερώς όλα τα μέρη του σώματος του ασθενή και καταγράφονται τα αποτελέσματα. Παράλληλα ο νοσηλευτής μπορεί να εστιάσει το ενδιαφέρον σε κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα.

Κλινική εξέταση 6 Οι πληροφορίες που συλλέγονται από τη φυσική εξέταση, συγκρίνονται με πρότυπα και κριτήρια που αφορούν για παράδειγμα το ιδανικό ύψος και το καθιερωμένο βάρος ή τις φυσιολογικές τιμές για τη θερμοκρασία του σώματος και την αρτηριακή πίεση του αίματος. 

Οργάνωση Στοιχείων και Πληροφοριών Ο νοσηλευτής χρησιμοποιεί έγγραφα πλάνα για την οργάνωση των στοιχείων που έχει συλλέξει. Τα πλάνα αυτά είναι γνωστά ως νοσηλευτικό ιστορικό υγείας ή ως πλάνο εκτίμησης της κατάστασης υγείας ή ως νοσηλευτική βάση δεδομένων.

Για την οργάνωση των πληροφοριών έχουν αναπτυχθεί πρότυπα νοσηλευτικά θεωρητικά μοντέλα. Στη συνέχεια αναφέρονται τρία μοντέλα οργάνωσης πληροφοριών, που βασίζονται σε επιλεγμένες νοσηλευτικές θεωρίες.

Τυπολόγιο Έντεκα Λειτουργικών Προτύπων Υγείας κατά Gordon (2000) Αντίληψη Υγείας / Πρότυπο Διαχείρισης Υγείας: Περιγράφει το αντιληπτό πρότυπο υγείας και ευεξίας του ατόμου και τον τρόπο με τον οποίο το άτομο διαχειρίζεται την υγεία του. Πρότυπο Διατροφής και Μεταβολισμού: Περιγράφει το πρότυπο του ασθενή για την κατανάλωση τροφίμων και υγρών, σχετιζόμενο με τις μεταβολικές του ανάγκες και πρότυπα ενδεικτικά του τοπικού τρόπου θρέψης.

Τυπολόγιο Έντεκα Λειτουργικών Προτύπων Υγείας κατά Gordon (2000) Πρότυπο Αφόδευσης και Απέκκρισης: Περιγράφει τα πρότυπα απεκκριτικής λειτουργίας (έντερο, κύστη και δέρμα). Πρότυπο Δραστηριότητας / Άσκησης: Περιγράφει το πρότυπο άσκησης, δραστηριότητας, ελεύθερου χρόνου και ψυχαγωγίας. Πρότυπο Ύπνου / Ξεκούρασης: Περιγράφει τα πρότυπα ύπνου, ξεκούρασης και χαλάρωσης.

Τυπολόγιο Έντεκα Λειτουργικών Προτύπων Υγείας κατά Gordon (2000)_3 Γνωστικό / Αντιληπτικό Πρότυπο: Περιγράφει αισθητηριακά, αντιληπτικά και γνωστικά πρότυπα. Αυτοαντίληψη / Πρότυπο της Αυτοαντίληψης: Περιγράφει το πρότυπο αυτοαντίληψης του ατόμου και τις αντιλήψεις για τον εαυτό του (προσωπική αξία, άνεση, σωματική εικόνα, συναισθηματική ένταση).

Τυπολόγιο Έντεκα Λειτουργικών Προτύπων Υγείας κατά Gordon (2000)_3 Αντιμέτωπη του Στρες / Πρότυπο Stress - Προσαρμογής: Περιγράφει το γενικό πρότυπο προσαρμογής του ατόμου σε στρεσογόνους παράγοντες και την αποτελεσματικότητα του προτύπου στην ανοχή στο στρες. Πρότυπο Αξιών και Πεποιθήσεων: Περιγράφει τα πρότυπα αξιών, πεποιθήσεων (συμπεριλαμβανομένων των πνευματικών), και των στόχων που επηρεάζουν τις επιλογές ή τις αποφάσεις του ατόμου.

Τυπολόγιο Έντεκα Λειτουργικών Προτύπων Υγείας κατά Gordon (2000)_3 Ρόλοι / Πρότυπα Σχέσεων: Περιγράφει το πρότυπο του ατόμου για συμμετοχή σε ρόλους και σχέσεις. Σεξουαλικότητα και Αναπαραγωγικό Πρότυπο: Περιγράφει το σεξουαλικό πρότυπο ικανοποίησης καθώς και τα πρότυπα αναπαραγωγής του ασθενή.

Μοντέλο Προσαρμογής κατά Roy (1999) Φυσικές ανάγκες. Δραστηριότητα και ύπνος. Θρέψη Αποβολή άχρηστων ουσιών. Υγρά και ηλεκτρολύτες. Οξυγόνωση Προστασία Ρύθμιση θερμοκρασίας. Ρύθμιση των αισθήσεων. Ρύθμιση του ενδοκρινικού συστήματος.

Μοντέλο Προσαρμογής κατά Roy (1999) Αυτοαντίληψη Φυσικός εαυτός. Προσωπικός εαυτός. Εκπλήρωση ρόλων. Αλληλεξάρτηση.

Μοντέλο Αυτοφροντίδας κατά Orem (2000) Διατήρηση ικανοποιητικής εισπνοής αέρα. Διατήρηση ικανοποιητικής πρόσληψης ύδατος. Διατήρηση ικανοποιητικής κατανάλωσης τροφίμων. Παροχή φροντίδας που σχετίζεται με τις διαδικασίες αποβολής άχρηστων ουσιών.

Μοντέλο Αυτοφροντίδας κατά Orem (2000) Διατήρηση ισορροπίας μεταξύ δραστηριότητας και ξεκούρασης. Διατήρηση ισορροπίας μεταξύ μοναξιάς και κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Πρόληψη των κινδύνων για την ανθρώπινη ζωή, την ανθρώπινη λειτουργία και ευεξία.

Μοντέλο Αυτοφροντίδας κατά Orem (2000) Προαγωγή των ανθρώπινων λειτουργιών και της ανάπτυξης μέσα σε κοινωνικές ομάδες, σύμφωνα με τις ανθρώπινες δυνατότητες, τους γνωστούς ανθρώπινους περιορισμούς και την ανθρώπινη επιθυμία να είναι κανείς φυσιολογικός.

Επικύρωση – Επιβεβαίωση των Πληροφοριών Οι πληροφορίες που συγκεντρώθηκαν κατά τη διάρκεια της νοσηλευτικής εκτίμησης πρέπει να είναι ολοκληρωμένες, πραγματικές και ακριβείς, διότι οι νοσηλευτικές διαγνώσεις και παρεμβάσεις βασίζονται σε αυτές τις πληροφορίες. Επικύρωση - Επιβεβαίωση ονομάζεται η ενέργεια του διπλού ελέγχου των πληροφοριών προκειμένου να διαπιστωθεί η ακρίβεια τους.

Η επιβεβαίωση των στοιχείων βοηθά το νοσηλευτή να ολοκληρώσει τα εξής καθήκοντα: Να εξασφαλίσει ότι τα στοιχεία της νοσηλευτικής εκτίμησης είναι ολοκληρωμένα και πλήρη. Να εξασφαλίσει τη συμφωνία υποκειμενικών και αντικειμενικών στοιχείων. Να ζητήσει επιπρόσθετες πληροφορίες, οι οποίες πιθανόν να έχουν αγνοηθεί.

Η επιβεβαίωση των στοιχείων βοηθά το νοσηλευτή να ολοκληρώσει τα εξής καθήκοντα: Να αποφύγει λανθασμένα συμπεράσματα ή λανθασμένες κατευθύνσεις, προκειμένου να προσδιορίσει τα ακριβή προβλήματα του ασθενή. Δεν χρειάζονται όλα τα στοιχεία επιβεβαίωση. (ύψος, βάρος, ημερομηνία γεννήσεως και οι εργαστηριακές εξετάσεις).

Η επιβεβαίωση των στοιχείων βοηθά το νοσηλευτή να ολοκληρώσει τα εξής καθήκοντα:_2 Ο νοσηλευτής επικυρώνει / επιβεβαιώνει τα δεδομένα, όταν υπάρχουν ασυμφωνίες ανάμεσα στα αποκτηθέντα στοιχεία της νοσηλευτικής συνέντευξης και σε αυτά της κλινικής εξέτασης, ή όταν οι δηλώσεις του ασθενή διαφέρουν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Για να συλλέξει με ακρίβεια πληροφορίες πρέπει να έχει επίγνωση των δικών του προκαταλήψεων, των ηθικών αξιών, των πεποιθήσεών και να μπορεί να διαχωρίζει τα γεγονότα από τις υποθέσεις.

Η επιβεβαίωση των στοιχείων βοηθά το νοσηλευτή να ολοκληρώσει τα εξής καθήκοντα:_3 Για να δημιουργηθεί μια ακριβής βάση πληροφοριών, οι νοσηλευτές πρέπει να ελέγχουν την αξιοπιστία των υποθέσεων, όσον αφορά τη συναισθηματική ή τη σωματική συμπεριφορά. Η μη επικύρωση των υποθέσεων μπορεί να οδηγήσει σε ανακριβή και ελλιπή νοσηλευτική εκτίμηση.

Καταγραφή Πληροφοριών Η ολοκλήρωση του πρώτου σταδίου της νοσηλευτικής διεργασίας, επιτυγχάνεται με την καταγραφή όλων των σημαντικών δεδομένων που αφορούν την κατάσταση υγείας του ασθενή. Τα δεδομένα καταγράφονται όπως συλλέχθηκαν και όχι όπως ερμηνεύονται από το νοσηλευτή, καταγράφοντας τα ακριβή λόγια του ασθενή, ώστε να μην αλλοιώνεται το τι ανέφερε ο ασθενής.

2ο Στάδιο: Νοσηλευτική διάγνωση Σε αυτό το στάδιο, οι νοσηλευτές χρησιμοποιούν δεξιότητες κριτικής σκέψης για να ερμηνεύσουν τα δεδομένα που έχουν συλλέξει και να προσδιορίσουν τις δυνατότητες και τα προβλήματα του ασθενούς. Η διάγνωση είναι ένα βασικό βήμα στη νοσηλευτική διεργασία.

Νοσηλευτικές Διαγνώσεις Νοσηλευτικές Διαγνώσεις Για την αποτελεσματική χρήση των νοσηλευτικών διαγνώσεων στη δημιουργία και συμπλήρωση ενός πλάνου νοσηλευτικής φροντίδας, ο νοσηλευτής πρέπει να γνωρίζει τους βασικούς όρους και τις έννοιες που χρησιμοποιούνται για τον σκοπό αυτό.

Νοσηλευτικές Διαγνώσεις2 Νοσηλευτικές Διαγνώσεις2 Τα τυποποιημένα ονόματα κατά NANDA για τις διαγνώσεις ονομάζονται διαγνωστικές ετικέτες, ενώ το πόρισμα για το πρόβλημα του ασθενή αποτελούμενο από τη διαγνωστική ετικέτα και την αιτιολογία της (αιτιολογική σχέση ανάμεσα σε ένα πρόβλημα και συσχετιζόμενους παράγοντες ή παράγοντες κινδύνου), ονομάζεται νοσηλευτική διάγνωση.

Η NANDA (1990), υιοθέτησε τον ορισμό για την νοσηλευτική διάγνωση “Η νοσηλευτική διάγνωση είναι μία κλινική άποψη για το άτομο, την οικογένεια ή τις αντιδράσεις της κοινωνίας σε πραγματικά ή πιθανά προβλήματα υγείας. Οι νοσηλευτικές διαγνώσεις παρέχουν τη βάση για την επιλογή των νοσηλευτικών παρεμβάσεων, μέσω των οποίων θα επιτευχθούν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, για τα οποία ο νοσηλευτής είναι υπόλογος.”

Ο ορισμός συνεπάγεται τα εξής: Ο ορισμός συνεπάγεται τα εξής: Οι επαγγελματίες νοσηλευτές είναι υπεύθυνοι για τις νοσηλευτικές διαγνώσεις. Κατά την Αμερικανική Ένωση Νοσηλευτών (1998) οι νοσηλευτές είναι υπόλογοι για τη νοσηλευτική διεργασία. Η μεικτή επιτροπή για διαπίστευση Οργανισμών Υγείας (JCAHO) απαιτεί αποδεικτικά στοιχεία νοσηλευτικών διαγνώσεων στα αρχεία των ασθενών.

Ο ορισμός συνεπάγεται τα εξής:2 Ο ορισμός συνεπάγεται τα εξής:2 O χώρος δικαιοδοσίας της νοσηλευτικής διάγνωσης συμπεριλαμβάνει μόνο εκείνες τις καταστάσεις υγείας για τις οποίες οι νοσηλευτές είναι καταρτισμένοι και δικαιούνται να παρέμβουν. Η νοσηλευτική διάγνωση είναι μια κρίση που γίνεται μετά από μια λεπτομερή και συστηματική συλλογή πληροφοριών.

Τύποι Νοσηλευτικών Διαγνώσεων (5 κατηγορίες) Τύποι Νοσηλευτικών Διαγνώσεων (5 κατηγορίες) Η παρούσα νοσηλευτική διάγνωση. H νοσηλευτική διάγνωση κινδύνου. Η πιθανή νοσηλευτική διάγνωση. H νοσηλευτική διάγνωση ευεξίας. H νοσηλευτική διάγνωση του συνδρόμου.

Η παρούσα νοσηλευτική διάγνωση Αφορά ένα πρόβλημα του ασθενή, το οποίο υπάρχει κατά τη διάρκεια της νοσηλευτικής εκτίμησης. Παραδείγματα είναι η ανεπαρκής αναπνευστική λειτουργία και η ανησυχία. (Είναι ακριβής νοσηλευτική διάγνωση και βασίζεται στην παρουσία συσχετιζόμενων κλινικών ενδείξεων και συμπτωμάτων).

Η νοσηλευτική διάγνωση κινδύνου Είναι μια κλινική εκτίμηση για ένα πρόβλημα υγείας το οποίο δεν υπάρχει στην παρούσα φάση, αλλά η παρουσία παραγόντων κινδύνου υποδηλώνει ότι το πρόβλημα είναι πιθανό να εκδηλωθεί αν δεν παρέμβουν οι νοσηλευτές. (Ασθενείς που εισάγονται σε ένα νοσοκομείο έχουν πιθανότητες να εμφανίσουν έλκη πίεσης. Στην περίπτωση αυτή η διαγνωστική ετικέτα που θα χρησιμοποιηθεί από το νοσηλευτή για τη διατύπωση της σχετικής νοσηλευτικής διάγνωσης είναι “Κίνδυνος εμφάνισης ελκών πίεσης”.

Η πιθανή νοσηλευτική διάγνωση Είναι η διάγνωση στην οποία η απόδειξη για ένα πρόβλημα υγείας είναι ημιτελής ή ασαφής. Μια πιθανή νοσηλευτική διάγνωση απαιτεί περισσότερα δεδομένα, είτε για να την υποστηρίξει ο νοσηλευτής και να την καταγράψει, είτε για να την απορρίψει.

Η νοσηλευτική διάγνωση ευεξίας Περιγράφει “τις ανθρώπινες αντιδράσεις σε επίπεδα ευεξίας ενός ατόμου, μιας οικογένειας ή μιας κοινωνίας, που έχει μια αυξημένη προδιάθεση” Παραδείγματα διαγνωστικών ετικετών ευεξίας είναι “Προδιάθεση για μειωμένη οικογενειακή προσαρμογή και αντιμετώπιση”.

Η νοσηλευτική διάγνωση συνδρόμου _1 Είναι μια διάγνωση που έχει σχέση με μια ομάδα άλλων νοσηλευτικών διαγνώσεων. Νοσηλευτικές διαγνώσεις συνδρόμου περιλαμβάνονται στη λίστα της NANDA International.

Η νοσηλευτική διάγνωση συνδρόμου _2 Παράδειγμα νοσηλευτικής διάγνωσης συνδρόμου είναι “Κίνδυνος για σύνδρομο κακής χρήσης”, το οποίο ίσως εκδηλωθεί σε μακροχρόνια κλινήρεις ασθενείς. Ομάδες διαγνώσεων που σχετίζονται με αυτό το σύνδρομο περιλαμβάνουν μειωμένη σωματική κινητικότητα, κίνδυνο για μειωμένη ακεραιότητα ιστών, κίνδυνο δυσανεξίας δραστηριότητας, κίνδυνο για δυσκοιλιότητα, κίνδυνο για μόλυνση, κίνδυνο για κάκωση, κίνδυνο αδυναμίας και μειωμένη ανταλλαγή οξυγόνου.

Στοιχεία μιας Νοσηλευτικής Διάγνωσης Μια νοσηλευτική διάγνωση έχει τρία συστατικά στοιχεία: Το πρόβλημα και τον προσδιορισμό του. Την αιτιολογία. Τα αποδεικτικά χαρακτηριστικά. Κάθε συστατικό εξυπηρετεί συγκεκριμένο σκοπό.

Το πρόβλημα (διαγνωστική ετικέτα) και ο προσδιορισμός του-1 Η αναφορά του προβλήματος ή η διαγνωστική ετικέτα, περιγράφει το πρόβλημα υγείας του ασθενή ή την αντίδραση για την οποία παρέχεται νοσηλευτική φροντίδα. Η διαγνωστική ετικέτα περιγράφει την κατάσταση υγείας του ασθενή, καθαρά και συνοπτικά.

Το πρόβλημα (διαγνωστική ετικέτα) και ο προσδιορισμός του-2 Ο σκοπός της διαγνωστικής ετικέτας είναι να κατευθύνει τον προγραμματισμό των επιθυμητών αποτελεσμάτων. Η διαγνωστική ετικέτα οδηγεί επίσης στην επιλογή των κατάλληλων νοσηλευτικών παρεμβάσεων.

Προσδιορισμοί Είναι οι λέξεις οι οποίες έχουν προστεθεί σε μερικές διαγνωστικές ετικέτες NANDA για να δώσουν επιπρόσθετο νόημα στη διαγνωστική αναφορά, για παράδειγμα: Ελλιπής (ανεπαρκής σε ποιότητα, ποσότητα ή βαθμό, όχι επαρκής, ατελής). Εξασθενημένος (εξουθενωμένος, αδυνατισμένος, επιδεινωμένος). Μειωμένος (σε μέγεθος, ποσότητα ή βαθμό). Αναποτελεσματικός (δεν παράγει το επιθυμητό αποτέλεσμα).

Κάθε διαγνωστική ετικέτα εγκεκριμένη από τη NANDA φέρει έναν ορισμό που επεξηγεί και διευκρινίζει το νόημα της. Η αιτιολογία (συσχετιζόμενοι παράγοντες και παράγοντες κινδύνου) Η αιτιολογία μιας νοσηλευτικής διάγνωσης εμπεριέχει μία ή περισσότερες πιθανές αιτίες του προβλήματος υγείας, δίνει κατεύθυνση στην απαιτούμενη νοσηλευτική φροντίδα και παράλληλα δίνει τη δυνατότητα στο νοσηλευτή να εξατομικεύσει τη φροντίδα του ασθενή.

Τα αποδεικτικά χαρακτηριστικά: Είναι η ομάδα κλινικών ενδείξεων, κλινικών σημείων και συμπτωμάτων που επιβεβαιώνουν την παρουσία μιας ιδιαίτερης διαγνωστικής ετικέτας. Για τις παρούσες νοσηλευτικές διαγνώσεις, τα αποδεικτικά χαρακτηριστικά είναι τα σημεία και τα συμπτώματα του ασθενή.

Τα αποδεικτικά χαρακτηριστικά: Για νοσηλευτικές διαγνώσεις κινδύνου, δεν υπάρχουν υποκειμενικές και αντικειμενικές ενδείξεις, όμως υπάρχουν οι παράγοντες κινδύνου εμφάνισης του προβλήματος Αυτοί οι παράγοντες κινδύνου αποτελούν την αιτιολογία μιας νοσηλευτικής διάγνωσης κινδύνου.

Διατύπωση Διαγνωστικών Αναφορών Οι περισσότερες νοσηλευτικές διαγνώσεις καταγράφονται ως διμερείς, τριμερείς ή και μονομερείς αναφορές. 

Μία διμερής νοσηλευτική διάγνωση περιλαμβάνει τα ακόλουθα: Μία διμερής νοσηλευτική διάγνωση περιλαμβάνει τα ακόλουθα: Πρόβλημα: αναφορά της αντίδρασης του ασθενή (διαγνωστική ετικέτα). Διατύπωση Διαγνωστικών Αναφορών (αιτιολογία)

Βασικές διμερείς διαγνωστικές αναφορές Μία διμερής νοσηλευτική διάγνωση περιλαμβάνει τα ακόλουθα: Πρόβλημα: αναφορά της αντίδρασης του ασθενή (διαγνωστική ετικέτα). Αιτιολογία: παράγοντες που συντελούν ή πιθανές αιτίες αντιδράσεων. Τα δύο μέρη ενώνονται με τις λέξεις “σχετικά με” ή με τις λέξεις “που οφείλεται σε”.

Βασικές τριμερείς διαγνωστικές αναφορές Η βασική τριμερής νοσηλευτική διάγνωση περιλαμβάνει τα εξής: Πρόβλημα: Αναφορά της αντίδρασης του ασθενή. Αιτιολογία: Παράγοντες που συντελούν ή πιθανές αιτίες αντιδράσεων. Αποδεικτικά στοιχεία: Ενδείξεις και συμπτώματα, προσδιοριστικά χαρακτηριστικά που έχουν εκδηλωθεί από τον ασθενή.

Μειονεκτήματα τριμερών νοσηλευτικών διαγνώσεων Μπορεί να δημιουργηθούν πολύ μεγάλες νοσηλευτικές διαγνώσεις και ίσως το πρόβλημα και η αιτιολογία τους να μην εντοπίζονται με σαφήνεια.

Μονομερείς διαγνωστικές αναφορές Συνήθως οι νοσηλευτικές διαγνώσεις ευεξίας συνδρόμων, αποτελούνται από μία μόνο διαγνωστική ετικέτα. Η NANDA έχει κάνει σαφές πως οι διαγνώσεις ευεξίας αναπτύσσονται ως μονομερείς αναφορές, ξεκινώντας με τις λέξεις “Ετοιμότητα για αυξημένη…” και ακολουθούμενες από το επιθυμητό ανώτερο επίπεδο ευεξίας. Για παράδειγμα “Ετοιμότητα για Αυξημένη Γονεϊκή Φροντίδα”.

Διαφοροποίηση των Νοσηλευτικών Διαγνώσεων από τις Ιατρικές Διαγνώσεις Η νοσηλευτική διάγνωση είναι μια δήλωση νοσηλευτικής κρίσης και άποψης που βασίζεται στη νοσηλευτική γνώση και επιστήμη, και αφορά καταστάσεις και προβλήματα υγείας που οι νοσηλευτές έχουν το δικαίωμα να παρέμβουν. Η ιατρική διάγνωση πραγματοποιείται από το γιατρό και αναφέρεται σε μια κατάσταση που μόνο ένας ιατρός μπορεί να θεραπεύσει.

Διαφοροποίηση των Νοσηλευτικών Διαγνώσεων από τις Ιατρικές Διαγνώσεις_2 Οι ιατρικές διαγνώσεις αναφέρονται σε συγκεκριμένες παθολογοανατομικές και παθοφυσιολογικές αντιδράσεις, οι οποίες είναι κοινές για όλους τους ασθενείς. Οι νοσηλευτικές διαγνώσεις περιγράφουν τις φυσιολογικές, ψυχικές, κοινωνικοπολιτισμικές και πνευματικές αντιδράσεις του ασθενή σε μια ασθένεια καθώς και τα πρόβλημα υγείας που απορρέει από αυτήν. Οι αντιδράσεις ποικίλουν ανάμεσα στα άτομα.

Διαφοροποίηση των Νοσηλευτικών Διαγνώσεων από τις Ιατρικές Διαγνώσεις_3 Η ιατρική διάγνωση του ασθενή παραμένει η ίδια, όσο η εξέλιξη της ασθένειας υφίσταται, ενώ Οι νοσηλευτικές διαγνώσεις μεταβάλλονται καθώς οι αντιδράσεις του ασθενή αλλάζουν.

Η Διαγνωστική Διαδικασία Η διαγνωστική διαδικασία χρησιμοποιεί τις δεξιότητες κριτικής σκέψης, την ανάλυση και τη σύνθεση. Η κριτική σκέψη είναι μια διαγνωστική διαδικασία κατά την οποία ένα άτομο ανασκοπεί δεδομένα και επεξεργάζεται στοιχεία, πριν να διατυπώσει μια γνώμη. Ανάλυση είναι ο διαχωρισμός σε συστατικά, δηλαδή η κατανομή του συνόλου σε τμήματα. Σύνθεση είναι το αντίθετο, δηλαδή η ενοποίηση των επιμέρους τμημάτων σε σύνολο. Η διαγνωστική διαδικασία χρησιμοποιείται συνεχώς από τους έμπειρους νοσηλευτές.

Η διαγνωστική διαδικασία περιλαμβάνει τρία στάδια: Η διαγνωστική διαδικασία περιλαμβάνει τρία στάδια: Ανάλυση δεδομένων. Ταυτοποίηση προβλημάτων υγείας, κινδύνων και δυνατοτήτων. Διατύπωση διαγνωστικών αναφορών.

Ανάλυση δεδομένων Στη διαγνωστική διαδικασία η ανάλυση των δεδομένων περιλαμβάνει τα παρακάτω βήματα: Συγκρίνω τα δεδομένα με τα πρότυπα (standards), δηλαδή ταυτοποιώ σημαντικές ενδείξεις. Ομαδοποιώ τις ενδείξεις και παράγω δοκιμαστικές υποθέσεις. Αναγνωρίζω κενά και ασυνέπειες.

Δείχνει αρνητική ή θετική αλλαγή στην κατάσταση υγείας του ασθενή. Μια ένδειξη θεωρείται σημαντική αν συμφωνεί με κάτι από τα ακόλουθα (Gordon 2002): Δείχνει αρνητική ή θετική αλλαγή στην κατάσταση υγείας του ασθενή. Διαφοροποιείται από τον πληθυσμό στον οποίο ανήκει ο ασθενής. Δείχνει μια αναπτυξιακή καθυστέρηση.

Η ομαδοποίηση δεδομένων και ενδείξεων είναι: Μία διαδικασία που καθορίζει: τη σχέση των γεγονότων τη σχέση με πρότυπα αν τα δεδομένα αναπαριστούν μεμονωμένα περιστατικά και αν τα δεδομένα είναι σημαντικά. Αυτή είναι η αρχή της σύνθεσης.

Η ομαδοποίηση δεδομένων και ενδείξεων : 2 Ο νοσηλευτής συνήθως ομαδοποιεί δεδομένα με επαγωγικό τρόπο, συνδυάζοντας στοιχεία από διαφορετικές περιοχές για να διατυπώσει ένα σχέδιο ή να ξεκινήσει με ένα πλαίσιο, όπως τα λειτουργικά πρότυπα υγείας της Gordon.

Η ομαδοποίηση δεδομένων και ενδείξεων Συνεχίζει με ομαδοποίηση των υποκειμενικών και αντικειμενικών πληροφοριών στις κατάλληλες κατηγορίες και καταλήγει σε μια συμπερασματική προσέγγιση για την ομαδοποίηση των δεδομένων.

Διατύπωση διαγνωστικών αναφορών - Αποφυγή λαθών στο διαγνωστικό συλλογισμό Είναι σημαντικό οι νοσηλευτές να κάνουν νοσηλευτικές διαγνώσεις με υψηλό επίπεδο ακρίβειας. Οι νοσηλευτές μπορούν να αποφύγουν μερικά λάθη αναγνωρίζοντας τα και εφαρμόζοντας τις δεξιότητες κριτικής σκέψης. Λάθος μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε σημείο της διαγνωστικής διαδικασίας, στη συλλογή δεδομένων, στην ερμηνεία τους και στην ομαδοποίηση.

Οι παρακάτω προτάσεις συμβάλλουν στην ελαχιστοποίηση διαγνωστικού λάθους: Επαληθεύστε: Ξεκινήστε και τελειώστε τη διαγνωστική διαδικασία μιλώντας με τον ασθενή και την οικογένειά του. Κατά τη συλλογή των δεδομένων, ρωτήστε τους ποια είναι τα προβλήματα της υγείας τους και ποιες πιστεύουν ότι είναι οι αιτίες. Στο τέλος της διαδικασίας, ζητήστε τους να επαληθεύσουν τις διαγνώσεις σας.

Οι παρακάτω προτάσεις συμβάλλουν στην ελαχιστοποίηση διαγνωστικού λάθους: Αποκτήστε μια καλή βάση γνώσεων και κλινική εμπειρία: Οι νοσηλευτές πρέπει να εφαρμόζουν γνώσεις από πολλές διαφορετικές περιοχές για να αναγνωρίζουν σημαντικές ενδείξεις και πρότυπα και να παράγουν υποθέσεις για τα δεδομένα. Για παράδειγμα αρχές από τη χημεία, την ανατομία και την φαρμακολογία βοηθούν το νοσηλευτή να κατανοήσει δεδομένα που αφορούν τον ασθενή.

Οι παρακάτω προτάσεις συμβάλλουν στην ελαχιστοποίηση διαγνωστικού λάθους: Να έχετε μια πρακτική γνώση του τι είναι φυσιολογικό: Οι νοσηλευτές πρέπει να γνωρίζουν τα πρότυπα των πληθυσμών για τα ζωτικά σημεία, τις εργαστηριακές εξετάσεις, για τους αναπνευστικούς ήχους. Επιπρόσθετα, οι νοσηλευτές πρέπει να καθορίζουν τι είναι φυσιολογικό για ένα συγκεκριμένο άτομο, λαβαίνοντας υπόψη την ηλικία, τη σωματική κατασκευή, τον τρόπο ζωής, τον πολιτισμό και την προσωπική άποψη του ατόμου για το τι είναι φυσιολογικό.

Οι παρακάτω προτάσεις συμβάλλουν στην ελαχιστοποίηση διαγνωστικού λάθους: Συμβουλευτείτε τις πηγές: Κατάλληλες πηγές αποτελούν η σύγχρονη επιστημονική βιβλιογραφία, συνάδελφοι νοσηλευτές και άλλοι επαγγελματίες υγείας. Ο νοσηλευτής θα πρέπει να χρησιμοποιεί έναν οδηγό νοσηλευτικών διαγνώσεων για να διαπιστώνει αν οι ενδείξεις και τα συμπτώματα του ασθενή ταιριάζουν πραγματικά στη διαγνωστική ετικέτα που έχει επιλεχθεί.

Οι παρακάτω προτάσεις συμβάλλουν στην ελαχιστοποίηση διαγνωστικού λάθους: Να βελτιώνετε τις δεξιότητες της κριτικής σκέψης: Αυτές οι δεξιότητες βοηθούν το νοσηλευτή να είναι ενήμερος και να αποφεύγει λάθη στη σκέψη, όπως να γενικεύει, να χρησιμοποιεί στερεότυπα και να κάνει αδικαιολόγητες υποθέσεις.

3ο Στάδιο: Προγραμματισμός της νοσηλευτικής φροντίδας Ο προγραμματισμός περιλαμβάνει τη λήψη αποφάσεων για την επίλυση των προβλημάτων υγείας του ασθενή. Στον προγραμματισμό, ο νοσηλευτής έχοντας ως βάση τις πληροφορίες που έχει συλλέξει και τις νοσηλευτικές διαγνώσεις που έχει θέσει, καθορίζει στόχους φροντίδας και αναμενόμενα αποτελέσματα και αποφασίζει τις νοσηλευτικές παρεμβάσεις.

Αν και ο προγραμματισμός είναι βασικά ευθύνη του νοσηλευτή, η συνεισφορά του ασθενή και των ατόμων που τον υποστηρίζουν είναι ουσιαστική. Οι νοσηλευτές δεν προγραμματίζουν για τον ασθενή, αλλά τον ενθαρρύνουν να συμμετέχει ενεργά κατά το μέτρο των δυνατοτήτων του.

Τύποι Προγραμματισμού Ο προγραμματισμός αρχίζει με την πρώτη επαφή με τον ασθενή και συνεχίζεται μέχρι η σχέση νοσηλευτή - ασθενή να ολοκληρωθεί, συνήθως δηλαδή με την έξοδο του ασθενή από το νοσοκομείο. Διακρίνεται στους παρακάτω τρεις τύπους: 

Αρχικός προγραμματισμός Πραγματοποιείται κατά την εισαγωγή του ασθενή. Ο νοσηλευτής που είναι υπεύθυνος για τον ασθενή, αναπτύσσει συνήθως το αρχικό πλήρες πλάνο φροντίδας. Ο προγραμματισμός πρέπει να αρχίσει το συντομότερο δυνατόν, μετά από την αρχική εκτίμηση της κατάστασης του ασθενή, ειδικά λόγω της τάσης για μικρότερη παραμονή στο νοσοκομείο

Τρέχων προγραμματισμός Ο τρέχων προγραμματισμός γίνεται από όλους τους νοσηλευτές που παρέχουν φροντίδα υγείας και εργάζονται με τον ασθενή. Ο τρέχων προγραμματισμός εμφανίζεται επίσης στην αρχή μιας βάρδιας, καθώς ο νοσηλευτής προγραμματίζει την παρεχόμενη φροντίδα της συγκεκριμένης ημέρας.

Για να καθορίσει εάν η κατάσταση της υγείας του ασθενή έχει αλλάξει. Χρησιμοποιώντας τα τρέχοντα στοιχεία αξιολόγησης, ο νοσηλευτής πραγματοποιεί τον καθημερινό προγραμματισμό για τους ακόλουθους λόγους: Για να καθορίσει εάν η κατάσταση της υγείας του ασθενή έχει αλλάξει. Για να θέσει τις προτεραιότητες στη φροντίδα του ασθενή κατά τη διάρκεια της βάρδιας. Για να αποφασίσει σε ποια προβλήματα πρέπει να εστιάσει την προσοχή, κατά τη διάρκεια της βάρδιας. Για να συντονίσει τις δραστηριότητές του, έτσι ώστε περισσότερα από ένα προβλήματα να μπορούν να εξετάζονται σε κάθε επαφή με τους ασθενείς.

Προγραμματισμός εξόδου από το νοσοκομείο Ο προγραμματισμός της εξόδου από το νοσοκομείο, είναι η διαδικασία της πρόβλεψης και ο σχεδιασμός για κάλυψη αναγκών υγείας μετά από το εξιτήριο. Αποτελεί κρίσιμο τμήμα της πλήρους φροντίδας υγείας και πρέπει να περιλαμβάνεται σε κάθε εξατομικευμένο πλάνο νοσηλευτικής φροντίδας.

Επειδή η μέση διάρκεια παραμονής των ασθενών στα νοσοκομεία έχει μειωθεί, οι άνθρωποι μερικές φορές παίρνουν εξιτήριο έστω και αν ακόμα χρειάζονται νοσηλεία. Ο αποτελεσματικός προγραμματισμός εξόδου περιλαμβάνει όλες τις τρέχουσες ανάγκες του

Ανάπτυξη Πλάνων Νοσηλευτικής Φροντίδας Το τελικό αποτέλεσμα της φάσης προγραμματισμού της νοσηλευτικής διεργασίας είναι ένα επίσημο ή ένα άτυπο σχέδιο νοσηλείας. Ένα άτυπο σχέδιο νοσηλευτικής φροντίδας είναι μια στρατηγική για δράση, που υπάρχει στο μυαλό του νοσηλευτή. Ένα επίσημο πλάνο νοσηλευτικής φροντίδας είναι ένας γραπτός ή αυτοματοποιημένος οδηγός που παρέχει οργανωμένες τις πληροφορίες για τη φροντίδα του ασθενή

Ένα τυποποιημένο πλάνο φροντίδας είναι ένα τυπικό σχέδιο που προκαθορίζει τη νοσηλευτική φροντίδα για ομάδες ασθενών με κοινές ανάγκες. Ένα εξατομικευμένο πλάνο φροντίδας προσαρμόζεται για να ικανοποιήσει τις μοναδικές και ιδιαίτερες ανάγκες ενός συγκεκριμένου ασθενή, ανάγκες που δεν καλύπτονται από το τυποποιημένο πλάνο.

Κατά τη διάρκεια της φάσης προγραμματισμού ο νοσηλευτής πρέπει: Να αποφασίσει ποια προβλήματα χρειάζονται εξατομίκευση στο πλάνο φροντίδας και ποια προβλήματα μπορούν να αντιμετωπισθούν από τα τυποποιημένα πλάνα και τη νοσηλεία ρουτίνας. Να γράψει τα εξατομικευμένα επιθυμητά αποτελέσματα και τις οδηγίες νοσηλείας, για όσα προβλήματα ασθενών απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή πέρα από την προσχεδιασμένη νοσηλεία ρουτίνας.

Τυποποιημένες προσεγγίσεις στον προγραμματισμό της φροντίδας Τα standards της νοσηλείας, τα τυποποιημένα πλάνα φροντίδας, τα πρωτόκολλα, οι πολιτικές και οι διαδικασίες αναπτύσσονται και γίνονται αποδεκτά από το νοσηλευτικό προσωπικό προκειμένου: Να εξασφαλιστεί ότι τα ελάχιστα αποδεκτά standards ικανοποιούνται. Να επιτευχθεί αποδοτική χρήση του χρόνου των νοσηλευτών, με την αφαίρεση της ανάγκης έγκρισης κοινών δραστηριοτήτων, που γίνονται ξανά και ξανά σε πολλούς από τους ασθενείς σε μια μονάδα νοσηλείας.

Ηλεκτρονικά πλάνα φροντίδας Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές με νέα λογισμικά πληροφοριακά συστήματα, ολοένα και περισσότερο τείνουν να χρησιμοποιούνται για να δημιουργούνται και να αποθηκεύονται νοσηλευτικά πλάνα φροντίδας. Ο υπολογιστής μπορεί να παράγει ταυτόχρονα προτυποποιημένα και εξατομικευμένα πλάνα φροντίδας. Ο νοσηλευτής μπορεί να διαβάζει το πλάνο στην οθόνη του υπολογιστή ή να εκτυπώνει ένα αντίγραφο.

Ημερομηνία και υπογραφή: Η ημερομηνία είναι σημαντική για την εκτίμηση, την αναθεώρηση και τους μελλοντικούς προγραμματισμούς. Η υπογραφή του νοσηλευτή αποδεικνύει την ανάληψη ευθύνης προς τον ασθενή και στους άλλους νοσηλευτές. Χρήση επικεφαλίδων: Νοσηλευτικές Διαγνώσεις, Στόχοι Φροντίδας / Επιθυμητά Αποτελέσματα, Νοσηλευτικές Παρεμβάσεις, Αξιολόγηση. Με τον τρόπο αυτό διευκολύνεται η επικοινωνία μεταξύ των μελών της θεραπευτικής ομάδας και κερδίζεται πολύτιμος χρόνος.

Δημιουργήστε το πλάνο με βάση τα μοναδικά χαρακτηριστικά του ασθενή, συμπεριλαμβάνοντας και τις προτιμήσεις του, για παράδειγμα την ώρα που επιθυμεί να του παρέχεται η νοσηλευτική φροντίδα ή τις μεθόδους που θα χρησιμοποιηθούν. Εξασφαλίστε ότι το νοσηλευτικό πλάνο συμπερι- λαμβάνει την πρόληψη και την υγιεινή διατροφή, κατά το μέγιστο επιτρεπτό. Εξασφαλίστε ότι το πλάνο περιέχει νοσηλευτικές παρεμβάσεις συνεχούς αξιολόγησης του ασθενή.

Συμπεριλάβετε συντονισμένες δραστηριότητες συνεργασίας μέσα στο πλάνο. Για παράδειγμα ο νοσηλευτής πιθανόν να γράψει ότι θα ρωτήσει έναν διαιτολόγο ή έναν φυσικοθεραπευτή σχετικά για την πορεία του ασθενή. Συμπεριλάβετε πλάνα εξόδου του ασθενή και ανάγκες φροντίδας στο σπίτι σχετικά με: τη φαρμακευτική αγωγή και για τη συνεργασία με τις κοινωνικές υπηρεσίες και τις υπηρεσίες πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.  

Η Διαδικασία του Προγραμματισμού Στην πορεία της ανάπτυξης ενός πλάνου νοσηλευτικής φροντίδας, ο νοσηλευτής πραγματοποιεί τις παρακάτω δραστηριότητες: Εντοπισμό προτεραιοτήτων. Επιδιώξεις του ασθενή / επιθυμητά αποτελέσματα. Επιλογή των νοσηλευτικών παρεμβάσεων. Συγγραφή νοσηλευτικών οδηγιών.

Οι προτεραιότητες του ασθενή Εμπλεκόμενος ο ασθενής στις προτεραιότητες και στο πλάνο φροντίδας δυναμώνεται η συνεργασία. Μερικές φορές, οπωσδήποτε, η αντίληψη του ασθενή για το τι είναι σημαντικό είναι αντίθετη με τις γνώσεις και απόψεις του νοσηλευτή για το ποια είναι τα σημαντικά προβλήματα που δύναται να δημιουργήσουν επιπλοκές.

Η προτυποποίηση της νοσηλευτικής γλώσσας απαιτείται σε όλα τα στάδια της νοσηλευτικής διεργασίας. Τελευταία η έρευνα στο χώρο της νοσηλευτικής έχει δημιουργήσει ένα 276 σύστημα ταξινόμησης των νοσηλευτικών εκβάσεων (NOC), για να περιγράψει ποια είναι τα επιθυμητά αποτελέσματα κάθε νοσηλευτικής παρέμβασης

Οι στόχοι μπορεί να είναι βραχυπρόθεσμοι ή μακροπρόθεσμοι. Ένας βραχυπρόθεσμος στόχος μπορεί ίσως να είναι “O ασθενής θα σηκώνει το δεξί του χέρι στο ύψος του ώμου από την Παρασκευή”. Στο ίδιο πλαίσιο ένας μακροπρόθεσμος στόχος μπορεί να είναι “O ασθενής θα ανακτήσει την πλήρη κινητικότητα του δεξιού του χεριού σε έξι εβδομάδες”. Οι βραχυχρόνιοι στόχοι είναι χρήσιμοι: για ασθενείς οι οποίοι χρειάζονται φροντίδα υγείας για ένα μικρό χρονικό διάστημα και για εκείνους, οι οποίοι είναι απογοητευμένοι από μακροχρόνιους στόχους που είναι δύσκολο να επιτευχθούν και χρειάζονται ικανοποίηση που θα την αντλήσουν με την επίτευξη ενός βραχυχρόνιου στόχου.

Για κάθε νοσηλευτική διάγνωση, ο νοσηλευτής πρέπει να καταγράψει τουλάχιστον μια επιθυμητή έκβαση, έτσι ώστε, όταν επιτευχθεί αμέσως να αποδεικνύεται η λύση του προβλήματος. Όταν διατυπώνονται οι στόχοι / επιθυμητές εκβάσεις γίνονται οι ακόλουθες ερωτήσεις: Ποιος είναι ο ορισμός του προβλήματος; Ποιο είναι το αντίθετο, η υγιής αντίδραση; Πώς ο ασθενής θα συμπεριφερθεί εάν η υγιής αντίδραση επιτευχθεί (δηλαδή τι μπορεί να δει, να ακούσει, να μετρήσει ή αλλιώς να παρατηρήσει με τις αισθήσεις του); Τι πρέπει ο ασθενής να κάνει και πως θα το κάνει σωστά, έτσι ώστε να επιτευχθεί η επίλυση του προβλήματος;

Γράψτε σκοπούς και εκβάσεις από την πλευρά των αντιδράσεων των ασθενών και όχι με βάση τις δραστηριότητες του νοσηλευτή. Ξεκινώντας κάθε δήλωση στόχου με τον όρο "Ο ασθενής θα…." ο στόχος επικεντρώνεται στις συμπερι- φορές και στις αντιδράσεις του ασθενή. Αποφύγετε εκφράσεις όπως "Θα είναι ικανός, θα επι- τρέπουν, θα αφήνουν" που ακολουθούνται από το ουσιαστικό "ο ασθενής", διότι οι λέξεις αυτές υποδηλώνουν τι ελπίζει ο νοσηλευτής να φέρει εις πέρας, και όχι τι μπορεί να κάνει ο ασθενής. Σιγουρευτείτε ότι οι επιθυμητές εκβάσεις είναι πραγματικές και ανταποκρίνονται στις δυνατότητες του ασθενή, στους περιορισμούς και στα χρονικά περιθώρια.

Εξασφαλίστε ότι οι στόχοι και οι επιθυμητές εκβάσεις είναι συμβατοί με παρεμβάσεις από άλλους επαγγελματίες υγείας, για παράδειγμα φυσικοθεραπευτές. Σιγουρευτείτε ότι κάθε στόχος προέρχεται μόνο από μία νοσηλευτική διάγνωση. Χρησιμοποιήστε παρατηρίσιμους και μετρήσιμους όρους για τις εκβάσεις.

Σιγουρευτείτε ότι ο ασθενής θεωρεί τους στόχους / τα επιθυμητά αποτελέσματα σημαντικά και τα εκτιμάει. Μερικές εκβάσεις, όπως εκείνες για τα προβλήματα σχετικά με τον αυτοσεβασμό και την επικοινωνία, περιλαμβάνουν επιλογές που γίνονται καλύτερα από τον ίδιο τον ασθενή ή σε συνεργασία με τον ασθενή.  

Επιλογή των Νοσηλευτικών Παρεμβάσεων και Δραστηριοτήτων: Οι νοσηλευτικές παρεμβάσεις και δραστηριότητες είναι οι ενέργειες τις οποίες πραγματοποιεί ο νοσηλευτής προκειμένου να επιτύχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Οι νοσηλευτικές παρεμβάσεις που επιλέγονται για μια συγκεκριμένη νοσηλευτική διάγνωση πρέπει να εστιάζονται στην εξάλειψη ή στη μείωση της αιτιολογίας της νοσηλευτικής διάγνωσης. Όταν δεν είναι δυνατό να αλλάξουν οι αιτιολογικοί παράγοντες, ο νοσηλευτής επιλέγει τις παρεμβάσεις για να θεραπεύσει τα σημεία και τα Επομένως, ο σωστός προσδιορισμός της αιτιολογίας κατά τη διάρκεια της διάγνωσης παρέχει το πλαίσιο για επιτυχείς νοσηλευτικές παρεμβάσεις.

Οι νοσηλευτικές παρεμβάσειςδιακρίνονται σε κατηγορίες. Οι ανεξάρτητες παρεμβάσεις είναι εκείνες οι δραστηριότητες τις οποίες οι νοσηλευτές έχουν άδεια για να πραγματοποιήσουν, βάσει της επιστημονικής γνώσης και των δεξιοτήτων τους Κατά την εκτέλεση μιας αυτόνομης δραστηριότητας, ο νοσηλευτής καθορίζει ποιες νοσηλευτικές παρεμβάσεις είναι αναγκαίες να γίνουν για το συγκεκριμένο ασθενή και είτε τις πραγματοποιεί ο ίδιος, είτε εξουσιοδοτεί άλλο νοσηλευτικό προσωπικό για την εφαρμογή τους. Ένα παράδειγμα μιας ανεξάρτητης δράσης είναι η παροχή ειδικής στοματικής φροντίδας σε ασθενή που παρουσιάζει αλλοιώσεις στο βλεννογόνο του στόματος.

Οι εξαρτώμενες παρεμβάσεις είναι δραστηριότητες που πραγματοποιούνται μετά από ιατρικές οδηγίες ή με ιατρική επίβλεψη και καθοδήγηση. Οι παρεμβάσεις συνεργασίας είναι ενέργειες που ο νοσηλευτής πραγματοποιεί σε συνεργασία με άλλα μέλη της θεραπευτικής ομάδας, όπως οι φυσικοθεραπευτές, οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι διαιτολόγοι. Στις παρεμβάσεις αυτές υπάρχει αμοιβαία υπευθυνότητα μεταξύ των μελών του προσωπικού.

Ο νοσηλευτής πρέπει να επιλέγει εκείνες τις παρεμβάσεις που έχουν τη μεγαλύτερη πιθανότητα να επιτύχουν τις επιθυμητές εκβάσεις για τον ασθενή. Ο νοσηλευτής επίσης θα πρέπει να εξετάζει και πιθανούς κινδύνους από την εφαρμογή μίας παρέμβασης. Ο εντοπισμός των συνεπειών κάθε παρέμβασης απαιτεί γνώσεις και κλινική εμπειρία. Αφού εξετάσει τις συνέπειες των εναλλακτικών παρεμβάσεων φροντίδας, ο νοσηλευτής επιλέγει μία ή περισσότερες, που έχουν τη μεγαλύτερη πιθανότητα να είναι οι αποτελεσματικότερες. Αν και ο νοσηλευτής βασίζει τις αποφάσεις του συνήθως σε επιστημονικές γνώσεις και στην εμπειρία του, η άποψη του ασθενή για κάθε νοσηλευτική παρέμβαση είναι σημαντική.

Τα ακόλουθα κριτήρια μπορούν να βοηθήσουν Τα ακόλουθα κριτήρια μπορούν να βοηθήσουν   Η νοσηλευτική παρέμβαση θα πρέπει να είναι: Ασφαλής και κατάλληλη για την ηλικία, την υγεία και την κατάσταση του ατόμου. Επιτεύξιμη με τους διαθέσιμους πόρους. Σύμφωνη με την υπόλοιπη θεραπεία. Με βάση τη νοσηλευτική γνώση και εμπειρία. Σύμφωνη με τα νοσηλευτικά πρωτόκολλα και τα καθιερωμένα πρότυπα νοσηλευτικής φροντίδας.

Ταξινομηση των Νοσηλευτικων Παρεμβασεων Η ταξινόμηση των νοσηλευτικών παρεμβάσεων εί- ναι γνωστή ως Nursing Interventions Classification (NIC). Περισσότερες από 486 παρεμβάσεις έχουν καταγραφεί και ταξινομηθεί. Όλες οι NIC παρεμβάσεις έχουν συνδεθεί με τις νοσηλευτικές διαγνώσεις κατά NANDA. Κάθε νοσηλευτική διάγνωση περιέχει συμβουλές για τις διάφορες παρεμβάσεις, ώστε να μπορούν οι νοσηλευτές να επιλέγουν τις πλέον κατάλληλες, βασιζόμενες στη δική τους κρίση και γνώση.

Οφέλη της ταξινόμησης των Νοσηλευτικών Παρεμβάσεων_1 Βοηθάει στην αποφυγή συγκρούσεων που σχετίζονται με την ανάληψη ευθύνη της παροχής φροντίδας υγείας. Τυποποιεί και ορίζει τη βάση της γνώσης για τη νοσηλευτική θεωρία και πρακτική. Διευκολύνει την επιλογή της κατάλληλης νοσηλευτικής παρέμβασης. Διευκολύνει την επικοινωνία των μελών της θεραπευτικής ομάδας. Καθιστά ικανό τον ερευνητή να εξετάζει την αποτελεσματικότητα και το κόστος της νοσηλευτικής φροντίδας. Βοηθά τους εκπαιδευτές να αναπτύξουν θεωρίες για την κλινική άσκηση.

Οφέλη της ταξινόμησης των Νοσηλευτικών Παρεμβάσεων_2 Διευκολύνει τη διδασκαλία λήψης κλινικών αποφάσεων από νέους νοσηλευτές. Βοηθά στον αποτελεσματικότερο προγραμματισμό και στη διαχείριση του αναγκαίου εξοπλισμού. Προάγει την ανάπτυξη ενός συστήματος αποζημείωσης από τις νοσηλευτικές υπηρεσίες. Διευκολύνει την ανάπτυξη και χρησιμότητα του συστήματος των νοσηλευτικών πληροφοριών. Πληροφορεί τον κόσμο για τη φύση του νοσηλευτικού επαγγέλματος.  

4ο ΣΤΑδΙΟ: ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΝΟΣΗλΕΥΤΙκΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ Στη νοσηλευτική διεργασία, η εφαρμογή είναι το στάδιο κατά το οποίο ο νοσηλευτής πραγματοποιεί παρεμβάσεις. Διεκπεραίωση και καταγραφή των δραστηριοτήτων, οι οποίες είναι συγκεκριμένες και απαραίτητες για να πραγματοποιηθούν οι προγραμματισμένες νοσηλευτικές παρεμβάσεις. Η ολοκλήρωση του σταδίου της εφαρμογής γίνεται με την καταγραφή όλων των πραγματοποιηθέντων νοσηλευτικών δραστηριοτήτων, καθώς και των αποτελεσμάτων που αυτές είχαν στους ασθενείς.

Δεξιότητες Εφαρμογής Για να εφαρμοστεί το πλάνο φροντίδας με επιτυχία, οι νοσηλευτές χρειάζονται γνωστικές, διαπροσωπικές και τεχνικές δεξιότητες. Οι δεξιότητες διαφέρουν στην πράξη, ωστόσο οι νοσηλευτές τις χρησιμοποιούν σε πολλούς συνδυασμούς και με διαφορετική έμφαση που εξαρτάται από την κάθε περίπτωση.

Οι γνωστικές (πνευματικές) δεξιότητες Περιλαμβάνουν την επίλυση προβλημάτων, τη λήψη αποφάσεων, την κριτική σκέψη και τη δημιουργικότητα. Οι διαπροσωπικές δεξιότητες Είναι όλες εκείνες οι δραστηριότητες λεκτικές και μη λεκτικές, τις οποίες οι άνθρωποι χρησιμοποιούν όταν επικοινωνούν μεταξύ τους. Επίσης απαιτείται αποτελεσματική συνεργασία ανάμεσα σε όλα τα μέλη που συνθέτουν την ομάδα φροντίδας υγείας Οι διαπροσωπικές ικανότητες περιλαμβάνουν ακόμη τη μετάδοση της γνώσης, τις στάσεις και συμπεριφορές, τα συναισθήματα, το ενδιαφέρον και την εκτίμηση των πολιτισμικών, ηθικών αξιών και του τρόπου ζωής του ασθενή.

Οι τεχνικές δεξιότητες Απαιτούν γνώση και συχνά, χειρονακτικές ικανότητες. Ο αριθμός των τεχνικών δεξιοτήτων των νοσηλευτών, όπως άλλωστε αναμένονταν, έχει αυξηθεί ση- μαντικά τα τελευταία χρόνια λόγω της αυξημένης χρήσης της σύγχρονης τεχνολογίας, ειδικότερα σε μονάδες εντατικής φροντίδας.

Οι τεχνικές δεξιότητες είναι οι παρεμβατικές ικανότητες του νοσηλευτή, όπως ο επιδέξιος χειρισμός του εξοπλισμού, η παρεντερική χορήγηση φαρμάκων, η τοποθέτηση επιδέσμων, η μεταφορά, ανύψωση και αλλαγή θέσης του ασθενή

Καταγραφή των νοσηλευτικών δραστηριοτήτων Μετά τη διεκπεραίωση των νοσηλευτικών δραστηριοτήτων ο νοσηλευτής ολοκληρώνει το στάδιο εφαρμογής, καταγράφοντας τις παρεμβάσεις και τις αντιδράσεις του ασθενή στις σημειώσεις της νοσηλευτικής προόδου. Οι σημειώσεις αυτές αποτελούν τμήμα του φακέλου που έχει η υπηρεσία για το συγκεκριμένο ασθενή. Ο νοσηλευτής μπορεί να καταγράφει συνήθεις ή επαναλαμβανόμενες νοσηλευτικές ενέργειες στο φάκελο του ασθενή, στο τέλος της βάρδιας Για παράδειγμα, στοματική υγιεινή

5ο Στάδιο: Αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της παρεχόμενης νοσηλευτικής φροντίδας Αξιολόγηση σημαίνει κρίση ή εκτίμηση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η αξιολόγηση είναι μια σχεδιασμένη, συνεχής και αποφασιστική διαδικασία, κατά την οποία οι ασθενείς και οι νοσηλευτές καθορίζουν την πρόοδο του ασθενή προς την επίτευξη των στόχων / αποτελεσμάτων. Η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων είναι μια σημαντική πλευρά της νοσηλευτικής διεργασίας, επειδή τα συμπεράσματα που λαμβάνονται από την εκτίμηση καθορίζουν αν οι νοσηλευτικές παρεμβάσεις πρέπει να τερματιστούν, να συνεχιστούν ή να αλλάξουν.

Η αξιολόγηση είναι συνεχής. Η αξιολόγηση που γίνεται κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά την εφαρμογή μιας νοσηλευτικής οδηγίας δίνει τη δυνατότητα στο νοσηλευτή να κάνει επί τόπου μετατροπές σε μια παρέμβαση. Η αξιολόγηση που πραγματοποιείται σε καθορισμένα χρονικά διαστήματα (όπως, μια φορά την εβδομάδα για τον ασθενή που βρίσκεται στο σπίτι του, από τον κοινοτικό νοσηλευτή) δείχνει την έκταση της προόδου προς την επίτευξη στόχων .

Η αξιολόγηση συνεχίζεται μέχρι ο ασθενής να επιτύχει στους στόχους υγείας ή να μην χρειάζεται πλέον νοσηλευτική φροντίδα. Η αξιολόγηση κατά την έξοδο του ασθενή από το νοσοκομείο περιλαμβάνει την εκτίμηση της επίτευξης των αναμενόμενων στόχων και την εκτίμηση της ικανότητας του ασθενή για αυτοφροντίδα, ώστε να διερευνηθεί εάν ο ασθενής έχει ανάγκη για επιπρόσθετη κατ’ οίκον φροντίδα.

Η επιτυχής αξιολόγηση εξαρτάται από την αποτελεσματικότητα των βημάτων της νοσηλευτικής διεργασίας που προηγούνται από αυτήν. Οι πληροφορίες που συλλέγονται με την εκτίμηση της κατάστασης του ασθενή πρέπει να είναι ακριβείς και πλήρεις, έτσι ώστε να μπορεί ο νοσηλευτής να θέτει κατάλληλες νοσηλευτικές διαγνώσεις και προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Κατά τη διάρκεια του σταδίου της αξιολόγησης, ο νοσηλευτής συλλέγει δεδομένα με σκοπό τη σύγκρισής τους με προεπιλεγμένους στόχους και την κρίση της αποτελεσματικότητας της νοσηλευτικής φροντίδας. Η πράξη της εκτίμησης (συλλογή δεδομένων) είναι η ίδια, οι διαφορές βρίσκονται στο: (α) πότε συλλέγονται τα δεδομένα και (β) πώς χρησιμοποιούνται τα δεδομένα.

Αναγκαία η συλλογή αντικειμενικών και υποκειμενικών πληροφοριών. Όταν τα αντικειμενικά δεδομένα απαιτούν ερμηνεία, ο νοσηλευτής ίσως χρειαστεί να λάβει υπόψη απόψεις και άλλων νοσηλευτών προκειμένου να τεκμηριώσει την ύπαρξη ή όχι αλλαγής. Τα δεδομένα πρέπει να καταγράφονται συνοπτικά και με ακρίβεια, ώστε να διευκολύνουν το επόμενο μέρος της διαδικασίας της αξιολόγησης.

Σύγκριση δεδομένων με αποτελέσματα_1 Κατά τη διαδικασία πιστοποίησης, εάν έχει επιτευχθεί ή όχι ένας προσδοκώμενος στόχος, ο νοσηλευτής μπορεί να εξάγει ένα από τα τρία πιθανά συμπεράσματα: Ο στόχος επιτεύχθηκε. Η απόκριση του ασθενούς είναι η ίδια με το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο στόχος επιτεύχθηκε εν μέρει. Είτε επιτεύχθηκε ένας βραχυπρόθεσμος στόχος αλλά όχι ο μακροπρόθεσμος, είτε το επιθυμητό αποτέλεσμα έχει επιτευχθεί μόνο εν μέρει. Ο στόχος δεν επιτεύχθηκε.

Σύγκριση δεδομένων με αποτελέσματα_2 Αφού διαπιστωθεί αν έχει επιτευχθεί ή όχι ένας στόχος, ο νοσηλευτής συμπληρώνει μια αναφορά αξιολόγησης. Μία αναφορά αξιολόγησης αποτελείται από δύο μέρη: ένα συμπέρασμα. Το συμπέρασμα είναι μία δήλωση ότι ο στόχος / το επιθυμητό αποτέλεσμα έχει επιτευχθεί, έχει επιτευχθεί εν μέρει, ή δεν έχει επιτευχθεί. τα δεδομένα που το υποστηρίζουν Τα δεδομένα που το υποστηρίζουν είναι μία λίστα αποκρίσεων του ασθενή που υποστηρίζουν το συμπέρασμα. Στην πράξη, τα πλάνα φροντίδας συνήθως δεν έχουν στήλη για να αναγραφεί η αναφορά αξιολόγησης και κατά συνέπεια αυτές καταγράφονται στις νοσηλευτικές σημειώσεις.  

Όταν οι στόχοι έχουν επιτευχθεί εν μέρει ή όταν οι στόχοι δεν έχουν επιτευχθεί, δυο συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν: Το πλάνο φροντίδας χρειάζεται αναθεώρηση και τροποποίηση, καθώς το πρόβλημα έχει επιλυθεί μόνο εν μέρει. Οι τροποποιήσεις ίσως αφορούν το στάδιο της εκτίμησης της κατάστασης του ασθενή, της νοσηλευτικής διάγνωσης, ή του προγραμματισμού, όπως επίσης και της φάσης της εφαρμογής των νοσηλευτικών παρεμβάσεων. Το πλάνο φροντίδας δεν χρειάζεται αναθεώρηση, επειδή ο ασθενής απλά χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να επιτύχει τον προκαθορι σμένο στόχο ή στόχους.

Αξιολόγηση της Ποιότητας της Νοσηλευτικής Φροντίδας Αξιολόγηση της Ποιότητας της Νοσηλευτικής Φροντίδας Εκτός από την αξιολόγηση της επίτευξης των νοσηλευτικών στόχων για μεμονωμένους ασθενείς, οι νοσηλευτές εμπλέκονται επίσης στην εκτίμηση και τροποποίηση της γενικής ποιότητας της φροντίδας που παρέχεται σε ομάδες ασθενών. Αυτό είναι ένα αναπόσπαστο τμήμα της επαγγελματικής υπευθυνότητας.

Διασφάλιση της ποιότητας Ένα πρόγραμμα διασφάλισης ποιότητας είναι μια συνεχής, συστηματική διαδικασία που είναι σχεδιασμένη να εκτιμά και να προωθεί την τελειότητα στη νοσηλευτική και ιατρική φροντίδα που παρέχεται στους ασθενείς. Μπορεί να περιορίζεται στην αξιολόγηση της απόδοσης ενός νοσηλευτή ή πιο ευρέως να συμπεριλαμβάνει την αξιολόγηση της ποιότητας της φροντίδας σε μια υγειονομική υπηρεσία, ή ακόμα και σε μια χώρα. Η διασφάλιση της ποιότητας απαιτεί την αξιολόγηση τριών συστατικών της παρεχόμενης φροντίδας: της δομής, της διαδικασίας και του αποτελέσματος.

Η αξιολόγηση της δομής εστιάζεται στο περιβάλλον μέσα στο οποίο παρέχεται η φροντίδα. Απαντά στο εξής ερώτημα: Τι επιρροή έχει το περιβάλλον στην ποιότητα της φροντίδας; Τα πρότυπα της δομής περιγράφουν επιθυμητά περιβαλλοντολογικά και οργανωτικά χαρακτηριστικά που επηρεάζουν τη φροντίδα, όπως ο εξοπλισμός και η επάνδρωση. Η αξιολόγηση της διαδικασίας εστιάζεται στον τρόπο που παρέχεται η φροντίδα. Απαντά σε ερωτήματα όπως τα εξής: Έχει σχέση η φροντίδα με τις ανάγκες του ασθενή; Είναι η φροντίδα κατάλληλη, ολοκληρωμένη και έγκαιρη; Τα πρότυπα της διαδικασίας εστιάζονται στον τρόπο με τον οποίο ο νοσηλευτής χρησιμοποιεί τη νοσηλευτική διεργασία

Η αξιολόγηση του αποτελέσματος εστιάζεται σε αλλαγές στην κατάσταση υγείας του ασθενή που αποδεικνύονται από στοιχεία και είναι αποτέλεσμα της φροντίδας. Τα κριτήρια για το αποτέλεσμα καταγράφονται σε αντιστοιχία με τις αποκρίσεις ή την κατάσταση υγείας του ασθενή, όπως ακριβώς αναγράφονται και κατά την αξιολόγηση της νοσηλευτικής διεργασίας. 

Βελτίωση της ποιότητας Ορίζεται ως “η αφοσίωση και η μεθόδευση προς τη βελτίωση κάθε διαδικασίας σε κάθε τμήμα μιας οργάνωσης, με σκοπό να επιτευχθούν και να ξεπεραστούν οι προσδοκίες των ασθενών και τα αποτελέσματα”. Αντίθετα με τη διασφάλιση της ποιότητας, η βελτίωση της ποιότητας ακολουθεί τη φροντίδα των ασθενών και όχι την οργανωτική δομή, εστιάζεται στη διαδικασία και όχι σε άτομα, και χρησιμοποιεί μια συστηματική μεθόδευση με σκοπό τη βελτίωση της ποιότητας της φροντίδας παρά τη διασφάλιση της ποιότητας της φροντίδας

Έλεγχος νοσηλευτικών αρχείων Ως έλεγχος των νοσηλευτικών αρχείων ορίζεται η εξέταση ή η επιθεώρηση αρχείων. Ένας αναδρομικός έλεγχος είναι η εξέταση του φακέλου ενός ασθενούς που έχει πάρει εξιτήριο από μια υπηρεσία Ένας συγχρονικός έλεγχος είναι η αξιολόγηση της νοσηλευτικής φροντίδας ενός ασθενούς στο διάστημα που ο ασθενής λαμβάνει ακόμη φροντίδα από την υπηρεσία. Αυτοί οι έλεγχοι χρησιμοποιούν συνεντεύξεις, άμεση παρατήρηση της νοσηλευτικής φροντίδας και επιθεώρηση των κλινικών αρχείων.