«ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ»

Συγγραφείς: Σταυροπούλου Ειρήνη Συλεούνη Ειρήνη Τσιτούρη Αλεξάνδρα ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΡΑΦΗΝΑΣ

Μια φορά κι έναν καιρό , όχι πολύ παλιά από σήμερα, ζούσε ένα κορίτσι που το όνομά του ήταν Ελένη. Η Ελένη αγαπούσε την Αρχαία Ελλάδα και όνειρό της ήταν μια μέρα να μπορούσε να την δει από κοντά.

Κάθε μέρα που περνούσε και από παιδί γινόταν έφηβη, το παιδικό της όνειρό όλο και ξεμάκραινε μέσα στο μυαλό της και σήμερα που γινόταν δεκαπέντε ετών είχε πια ξεχαστεί.

Το βράδυ κάλεσε τις φίλες της για να διασκεδάσουν και τώρα κοιμάται βαθιά . Λοιπόν είμαι πολύ περίεργη να μάθω τι ονειρεύεται ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι. Τι λέτε για μια περιήγηση στα όνειρα της Ελένης ;

Πέταξα μέχρι τη γη και βρέθηκα στο πλάι της καθώς κοιμόταν Πέταξα μέχρι τη γη και βρέθηκα στο πλάι της καθώς κοιμόταν. Μιας και τα βλέπω όλα κάπως περίεργα το τελευταίο καιρό μου φάνηκε πως βούτηξα μέσα σε ένα συννεφάκι που πλανιόταν πάνω από το κεφάλι της.

Προχώρησα στον κεντρικό δρόμο παρακολουθώντας του πάγκους με τις πρώτες ύλες , τα υφάσματα και κάθε λογής πήλινα δοχεία. Ξάφνου μπροστά μου βλέπω να πλησιάζει ένας άνδρας που κρατούσε ένα…, μα δεν μπορεί, είμαι σίγουρη ότι είναι τηλέφωνο αφής! Τότε άρχισα να βλέπω κι άλλους με τέτοια μαραφέτια να περπατάνε διπλά μου και σε όλη την αγορά. Μάλιστα υπήρχαν και κάτι κουτιά πάνω στους πάγκους με τις πραμάτειες του κάθε πωλητή που έμοιαζαν πολύ με υπολογιστές.

Ήθελα να το ερευνήσω. Πήρα στο κατόπι έναν κύριο που κρατούσε ένα τέτοιο τηλέφωνο και άρχισα να παρακολουθώ τι έκανε με αυτό. Κοίταξα καλυτέρα και είδα ότι έψαχνε κάτι σε μια σελίδα του διαδικτύου. Νομίζω ότι έβλεπε τις προσφορές σε ένα ηλεκτρονικό κατάστημα με μανδύες.

Ακολούθησα και έναν άλλο ο οποίος διάβαζε την επικαιρότητα για τις επόμενες ημέρες, ενώ κάποιος που πέρασε διπλά μου εκείνη τη στιγμή ανέβαζε μια φωτογραφία του στο <<ώψ-book>>. Δηλαδή στο σημερινό <<Facebook>>.

Ένας άλλος προσπαθούσε να πιάσει σήμα περνώντας επικίνδυνα κοντά στους πάγκους με τα πήλινα δοχεία και σκοντάφτοντας πάνω στους περαστικούς.

Όλα φαίνονταν να κυλάνε με αργούς ρυθμούς καθώς οι άνθρωποι ήταν απορροφημένοι στα ηλεκτρονικά τους μαραφέτια.

Προχώρησα παρακάτω στην αγορά και μετά από λίγα λεπτά περπάτημα, βρέθηκα μπροστά σε ένα ξύλινο σπιτάκι που απ’ έξω έγραφε «νερωμένο κρασί και δωρεάν δικτύωση», και σε μια ταμπελίτσα καρφωμένη στο έδαφος έλεγε «αυστηρά μόνο για Αθηναίους» . Σαν να λέμε «internet cafe», αλλά «αυστηρά μόνο για Αμερικάνους». Ήμουν περίεργη να δω πως ήταν μέσα.

Όταν μπήκα , μπροστά μου ξεδιπλώθηκε σαν ένα μακρύ χαλί ένας χώρος γεμάτος τραπέζια με υπολογιστές και νεαρούς να κάθονται μπροστά στις οθόνες. Τι περιμένεις λοιπόν; Σκέφτηκα, και άρχισα να περιπλανιέμαι στον χώρο. Στο βάθος υπήρχε ένας πάγκος που αν έκρινα σωστά ήταν το μπαράκι, όπως θα λέγαμε, που σέρβιρε το νερωμένο κρασί. Όποιος ερχόταν πήγαινε, έπαιρνε το κρασί του και καθόταν σε έναν ελεύθερο υπολογιστή. Ήταν όπως λέμε, «self-service» κατάστημα.

Όσο προχωρούσα αναμεσά στα τραπέζια κοιτούσα τι έψαχνε κάθε νεαρός Όσο προχωρούσα αναμεσά στα τραπέζια κοιτούσα τι έψαχνε κάθε νεαρός. Το ξέρω, είμαι λίγο αδιάκριτη, μα η περιέργεια μου ήταν αχαλίνωτη. Πρώτα είπα να πλησιάσω μια παρέα. Ήταν τέσσερα παιδιά που από ότι είδα έκαναν μια έρευνα για τον πολιτισμό της Σπάρτης.

Παραδίπλα καθόταν ένας έφηβος που έπινε το νερωμένο του κρασί και γελούσε με το βίντεο που είχε ανεβάσει ένας στο «εσύ-tube» ή αλλιώς «YouTube».

Η ώρα είχε περάσει και έφτασε η στιγμή να αφήσω το ονειροπόλο μυαλό της Ελένης. Με περιμένουν εξάλλου χιλιάδες αλλά όνειρα παιδιών που πρέπει να επισκεφθώ.

Είναι σπουδαίο πράγμα να είσαι η ονειροκρίτης τον παιδικών ονείρων Είναι σπουδαίο πράγμα να είσαι η ονειροκρίτης τον παιδικών ονείρων. Όταν γυρίσω πίσω στο γραφείο μου, θα αφιερώσω ένα κομμάτι της αναφοράς μου στο όνειρο της Ελένης.

Ελπίζω μια μέρα το όνειρό της να γίνει πραγματικότητα Ελπίζω μια μέρα το όνειρό της να γίνει πραγματικότητα. Αν μπορώ μάλιστα θα γράψω ένα άρθρο για αυτό και θα το ονομάσω «Περιήγηση στην Αρχαία Ελλάδα με διαδίκτυο»!

Όνειρα γλυκά!!!