Ωκεανός ως χημικό σύστημα

Αρχή του κύκλου Ο χημικός Antoine Lavoisier αναφέρεται στα ωκεάνια νέρα ως“Τα ξεβγάλματα της Γης”, κάτι αξιοσημείωτα διορατικό έχοντας υπ όψιν την αμυδρή γνώση που είχαν οι επιστήμονες της εποχής του. Το μεγαλύτερο ποσοστό αλάτων στο νερό προέρχεται από τα ποτάμια τα οποία μεταφέρουν μεταλλικά στοιχεία που αποσάθρωθηκαν απο την βροχή.

Αλλά η ιστορία του θαλασσινού νερού είναι πιο περίπλοκη απο αυτήν Αλλά η ιστορία του θαλασσινού νερού είναι πιο περίπλοκη απο αυτήν. Μερικά από τα συστατικά του θαλασσινού νερού προέρχονται από τον υδροθερμικό μεταμορφισμό του ωκεάνιου φλοιού και την ηφαιστειακή απαέρωση .Τα στοιχεία κυμαίνονται μεταξύ διαφορετικών μορφών μέσα στους ωκεανούς ,αυτό αφορά τόσο οργανικά όσο και ανόργανα συστατικά.

Αυτός ο εσωτερικός κύκλος είναι στενά συνδεδεμένος με τις διάφορες φυσικές, γεωλογικές και βιολογικές διεργασίες που συμβαίνουν στον ωκεανό.Οι ζωντανοί οργανισμοί διαδραματίζουν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο τόσο στην εσωτερική χημική κυκλοφορία όσο και στον έλεγχο της συνολικής σύνθεσης του θαλασσίου ύδατος.

Για παράδειγμα ορισμένα φυτοπλαγκτονικά είδη (π. χ Για παράδειγμα ορισμένα φυτοπλαγκτονικά είδη (π.χ. κοκολιθοφόρα και διατόμα) απομακρύνουν το ασβέστιο ή το πυρίτιο από το θαλασσινό νερό για να σχηματίσουν κελύφη ανθρακικού ασβεστίου ή κελύφη πυριτίας. Αυτά τα σκληρά σωματίδια τελικά πέφτουν προς τον ωκεάνιο βυθό, όπου θάβονται στο ίζημα, ο άνθρακας που απομακρύνεται από αυτούς τους οργανισμούς γίνεται τροφή τόσο για υψηλότερους οργανισμούς όσο και για βακτήρια.

Ο άνθρακας και η ενέργεια του Ήλιου αποτελεί το βασικό καύσιμο για τον βιογεωχημικό κύκλο του υλικού στον ωκεανό.

Εξάτμιση Η εξάτμιση απομονωμένων σωμάτων θαλάσσιων υδάτων εξηγεί την απομάκρυνση μεγάλων ποσοτήτων αλατιού από τον ωκεανό. Οι αποθέσεις αλατιού εμφανίζονται μέσω του γεωλογικού μητρώου ως στρώσεις γύψου, αλάτων από πέτρες και άλλων ορυκτών. Αυτά τα ορυκτά αντιπροσωπεύουν διαλυμένα άλατα που έχουν απομακρυνθεί από το θαλασσινό νερό και εξορύσσονται για επιτραπέζιο αλάτι και άλλες χρήσεις.

Επίλογος Oι ωκεανοί αποτελούν μέρος ενός μεγαλύτερου γεωχημικού συστήματος, τα ιζήματα που εναποτίθενται στον ωκεανό παρέχουν μια καταγραφή αυτού του συστήματος.Αλλά σε ανθρώπινη χρονική κλίμακα τουλάχιστον, ο ωκεανός φαίνεται να βρίσκεται σχεδόν σε σταθερή κατάσταση.

Υπάρχουν, ωστόσο, ισχυρές ενδείξεις ότι ορισμένες πτυχές της σύνθεσης θαλασσινού νερού αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου. Ακριβώς επειδή αυτές οι μεταβολές σχετίζονται με αλλαγές σε άλλες γεωλογικές διαδικασίες, όπως η τεκτονική των πλακών, το κλίμα, η ζωή και η ατμοσφαιρική χημεία, μπορούν να μας πουν πολλά για την ιστορία της Γης και τις λειτουργίες του πλανήτη.

Βιβλιογραφία Βιβλίο χημικής ωκεανογραφίας Ιστότοπος:http://eps.mcgill.ca/~courses/c220/WMWhiteTextBook/Chapter15.pdf Ιστότοπος:http://www.waterencyclopedia.com/Mi-Oc/Ocean-Chemical-Processes.html Ιστότοπος:https://wol.jw.org/el/wol/d/r11/lp-g/102006246

Ευχαριστούμε Χριστόφορος Παπαδήμας Δημήτρης Φωτόπουλος Δημήτρης Γραμμενίδης Αχιλλέας Λίτσης