ΙΟΥΔΑϊΣΜΟΣ

ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΙΟΥΔΑΙΣΜΟΣ Ο Ιουδαϊσμός  είναι η παραδοσιακή θρησκεία των Εβραίων ανά τον κόσμο με περίπου 15 εκατομμύρια πιστούς το 2006, γεγονός που τον κατατάσσει ως δωδέκατη σε τάξη μεγέθους οργανωμένη τηρούμενη μονοθεϊστική θρησκεία και μία από τις αρχαιότερες θρησκευτικές παραδόσεις που τελούνται στον σύγχρονο κόσμο. Οι αξίες και η ιστορία του εβραϊκού λαού συνιστούν μείζον θεμέλιο των άλλων Αβρααμικών θρησκειών όπως είναι ο Χριστιανισμός, το Ισλάμ, οι Σαμαρίτες και η Πίστη Μπαχάι.

Βασικεσ αρχεσ ιουδαισμου Σύμφωνα με τον Ορθόδοξο Ιουδαϊσμό και τους βαθιά θρησκευόμενους Εβραίους, ο βιβλικός πατριάρχης Αβραάμ ήταν ο πρώτος Εβραίος. Η ραββινική φιλολογία αναφέρει ότι ήταν ο πρώτος από γενεάς του Νώε που αποκήρυξε δημόσια την ειδωλολατρία και κήρυξε τον μονοθεϊσμό. Το αποτέλεσμα ήταν η υπόσχεση του Θεού ότι θα αποκτούσε τέκνα (Γένεση 15:5) και μέσω του "σπέρματός του θα ευλογούνταν όλα τα έθνη της γης" (Γένεση 22:15-18). Πρωτότοκος του Αβραάμ ήταν ο Ισμαήλ και δευτερότοκος ο Ισαάκ, για τον οποίο ο Θεός προσδιόρισε ότι θα συνέχιζε το έργο του Αβραάμ και θα κληρονομούσε τη γη του Ισραήλ -επονομαζόμενη τότε Χαναάν- μετά την εξορία και τη λύτρωσή του. Ο Θεός έστειλε τον πατριάρχη Ιακώβ και τα παιδιά του στην Αίγυπτο, όπου μετά από πολλές γενεές έγιναν σκλάβοι. Τότε ο Θεός έστειλε τον Μωυσή να απελευθερώσει τους Ισραηλίτες από τη δουλεία. Μετά την Έξοδο από την Αίγυπτο, ο Θεός οδήγησε τους Ισραηλίτες στο όρος Σινά όπου τους έδωσε την Τορά, για να καταλήξουν τελικά στη γη του Ισραήλ.

Ιερα βιβλια ΤΟΡΑ ΤΑΛΜΟΥΔ

ΤΟΡΑ Τορά (Εβραϊκή γλώσσα: תּוֹרָה, δηλαδή ο Νόμος) ονομάζεται στον Ιουδαϊσμό ο Νόμος, οι διδασκαλίες που έδωσε ο Μωυσής στους Εβραίους στην Πεντάτευχο (που και αυτή ονομάζεται Τορά), αλλά και στις προφορικές παραδόσεις που αργότερα καταγράφηκαν στο Ταλμούδ και στο Μιδρά που είναι μέρος του Εβραϊκού Νόμου. Η Πεντάτευχος ή και απλά Τορά, αναφέρεται ως Τορά Σεμπιχτάβ (תורה שבכתב, «Νόμος που έχει γραφεί»), ενώ οι προφορικές παραδόσεις αναφέρονται ως Τορά Σεμπέ'αλ Πεχ (תורה שבעל פה, «Νόμος που είναι προφορικός»).

ΤΑΛΜΟΥΔ Το Ταλμούδ είναι ογκώδης εξωβιβλική συλλογή εβραϊκών κειμένων, προϊόν του μεσαιωνικού Ιουδαϊσμού, που αποτελεί τη συνέχεια της ιουδαϊκής Βίβλου και περιλαμβάνει όχι μόνο κείμενα που αφορούν την ερμηνεία του μωσαϊκού Νόμου αλλά και ποικίλο άλλο υλικό, νομικό, θεολογικό, ηθικό, επιστημονικό, ιστορικό, λαογραφικό κ.λπ. έχοντας έτσι και εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα. Το Ταλμούδ ερμηνεύεται ως μελέτη ή διδασκαλία, κατά σύντμηση του Ταλμούδ Τορά που σημαίνει μελέτη ή διδασκαλία του νόμου και ήταν έργο μορφωμένων ραββίνων, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι ανώνυμοι. Μετά τον μωσαϊκό Νόμο, είναι το έργο που επέδρασε όσο κανένα άλλο στη ζωή και τη σκέψη του ιουδαϊσμού. Το Ταλμούδ, αποτελείται από δύο βασικά τμήματα: Τη Μισνά, που σημαίνει μελέτη, μάθηση, από το ρήμα σανά που σημαίνει διδάσκω δι' επαναλήψεως και Την Γκεμαρά, που σημαίνει τελείωση ή ολοκλήρωση.

Αστρο του ΔαβΙδ Το Άστρο του Δαβίδ (σύμβολο: ✡) είναι εβραϊκό σύμβολο το οποίο αποτελείται από δυο ισόπλευρα τρίγωνα, το ένα προς τα επάνω και το άλλο προς τα κάτω, που σχηματίζουν έξι κορυφές. Σύμφωνα με την παράδοση των Εβραίων είναι σύμβολο του Ιεχωβά. Το τρίγωνο με την μια γωνία προς τα πάνω συμβολίζει τον πνευματικό κόσμο του και τον Ουρανό, ενώ το κάτω τρίγωνο την σαρκική φύση του και την Γη. Επίσης αντιπροσωπεύει την ένωση αρσενικού και θηλυκού. Το σύμβολο αυτό υπάρχει και στην σημαία του κράτους του Ισραήλ, η οποία καθιερώθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1948

ΜΕΝΟΡΑ Η επτάφωτος λυχνία (στα εβραϊκά μενορά, מְנוֹרָה ) ήταν φωτιστικό σκεύος με επτά λυχνάρια, που έκαιγε αρχικώς στα άγια της Σκηνής του Μαρτυρίου στην έρημο και στη συνέχεια στον Ναό του Σολομώντα. Με τον καιρό έγινε σύμβολο των Ισραηλιτών και της ιουδαϊκής θρησκείας, ενώ σήμερα εμφανίζεται και ως ένα από τα σύμβολα του κράτους του Ισραήλ μαζί με το εξάκτινο Αστέρι του Δαβίδ. Επτάφωτες λυχνίες εισήχθηκαν στους χριστιανικούς ναούς κατά το πρότυπο της βιβλικής και συμβολίζουν τα επτά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ή τα επτά μυστήρια της Εκκλησίας.

ΕΟΡΤΕΣ

1η ΓιορΤΗ ΤΟ ΠΑΣΧΑ Πάσχα ονομάζεται η μεγάλη γιορτή του ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού. Στον Ιουδαϊσμό καθιερώθηκε ως ανάμνηση της Εξόδου, που ελευθέρωσε τους Εβραίους από την αιγυπτιακή δουλεία.[1] Μεταγενέστερα υιοθετήθηκε ως εορτασμός από τους Χριστιανούς αναφορικά με το θυσιαστικό θάνατο και την ανάσταση του Ιησού Χριστού.[2] Το γεγονός της απελευθέρωσης αυτής συνέβη με μια σειρά θεϊκών προνοιακών παρεμβάσεων, από τις οποίες η σημαντικότερη εκδηλώνεται τη νύχτα κατά την οποία θα εξολοθρεύονταν τα πρωτότοκα των ανθρώπων και των ζώων των Αιγυπτίων, ενώ τα σπίτια των Εβραίων θα προστατεύονταν αφού οι πόρτες τους είχαν σημαδευτεί με το αίμα του αρνιού που είχαν θυσιάσει.[

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΙΟΥΔΑΙΣΜΟΥ 2η γιορτη ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΙΟΥΔΑΙΣΜΟΥ Επτά εβδομάδες μετά την γιορτή του Πάσχα οι ισραηλίτες γιορτάζουν την πεντηκοστή. Με αυτή θυμούνται την προσφορά του Νόμου από τον θεό στο όρος Σινά.

Πεντηκοστή χριστιανισμού Πεντηκοστή ονομάζεται κατά την Καινή Διαθήκη η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους που συνέβη την πεντηκοστή ημέρα από την Ανάσταση του Ιησού Χριστού (Πράξεις β' 1-41). Σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού, κάθε χρόνο, οι Χριστιανοί εορτάζουν με ιδιαίτερη λαμπρότητα την εορτή της Πεντηκοστής και αυτό διότι θεολογικά η ημέρα αυτή θεωρείται η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας.

3Η ΓΙΟΡΤΗ Σκηνοπηγία Σκηνοπηγία ή εορτή της Συγκομιδής ή εορτή των Σκηνών, ονομαζόταν και ονομάζεται η τελευταία από τις τρεις μεγάλες γιορτές των Ιουδαίων, μετά το Πάσχα και την Πεντηκοστή, διάρκειας επτά ημερών, που "τελείται προς ευχαριστίαν για την συγκομιδή των καρπών και προς ανάμνηση της καθοδήγησης του Ισραήλ από τον Θεό στην Έρημο του Σινά μετά την έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο και την διαμονή τους σε σκηνές. Ήταν ετήσια γιορτή και ξεκινούσε πέντε μέρες μετά την ημέρα του Εξιλασμού, δηλ. τη 15η ημέρα του μήνα Τισρί (τέλη Σεπτεμβρίου - αρχές Οκτωβρίου), του έβδομου μήνα του εβραϊκού ημερολόγιου. Ο Ιώσηπος την χαρακτηρίζει ως "εορτήν σφόδρα παρά τοις Εβραίοις αγιωτάτην και μεγίστην.

4Η ΓΙΟΡΤΗ Πουρίμ Η 13η μέρα του μήνα Αντάρ που είναι παραμονή της γιορτής του Πουρίμ, είναι ημέρα νηστείας, σε ανάμνηση των σκληρών μαχών που έλαβαν χώρα μεταξύ των Εβραίων της Περσίας και των στρατευμάτων του Αμμάν. Είναι μέρα αγωνίας, άγχους και έντασης, η μέρα που οι Εβραίοι της Περσίας έδιναν τη μάχη τους για την ίδια τους τη ζωή. Για να τονιστεί ο εορτασμός του Πουρίμ, οι χαχαμίμ όρισαν τέσσερις ειδικές  Εντολές (Μιτσβότ) που σκοπό έχουν να μας φέρουν πιό κοντά τον έναν στον άλλο, να δυναμώσουν τους κοινωνικούς δεσμούς μεταξύ μας και να εκφράσουν την ανάγκη προσφοράς αγάπης, ζεστασιάς κι’ ευτυχίας προς τους φτωχούς και ανήμπορους συνανθρώπους μας

5Η ΓΙΟΡΤΗ ΧΑΝΟΥΚΑ Κατά την ιουδαϊκή εορτή Χανουκά που αντιστοιχεί στα... Χριστιανικό « των Φώτων») η οποία γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 του Εβραϊκού μήνα Κισλέβ και διαρκεί οκτώ ημέρες, εορτάζεται σύμφωνα με τα βιβλία των Μακκαβαίων, η νίκη των Εβραίων επί των στρατευμάτων του επιγόνου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Αντίοχου του Επιφανούς και η σφαγή των Ελλήνων που κατοικούσαν στην ΠαλαιστίνηΑπό τον Ιουδαϊσμό κι όχι από τις εθνικές ηλιακές γιορτές η προέλευση των Χριστουγέννων  Υποστηρίζεται έντονα τα τελευταία χρόνια η δήθεν καταγωγή των Χριστουγέννων από παλαιότερες εθνικές γιορτές, που είχαν σχέση με τον Ήλιο και το χειμερινό ηλιοστάσιο. Αυτό είναι απόλυτα ανακριβές. Η καταγωγή των Χριστουγέννων -όπως και ο,τιδήποτε Χριστιανικού- δεν έχει τις ρίζες του στον Αρχαίο Κόσμο, αλλά στον Ιουδαϊσμό. 

6Η ΓΙΟΡΤΗ Εξιλασμός Ημέρα νηστείας Προσευχής Μετάνοιας

7Η ΓΙΟΡΤΗ ΜΠΑΡΤ ΜΙΤΣΒΑ Είναι η τελετή στην οποία ενηλικιώνονται θρησκευτικά τα αγόρια και τα κορίτσια των Ιουδαίων. Στις 16.12.12 έγινε στη Συναγωγή Βόλου το Μπαρ Μιτσβά του Λεονάρντο, γιου της Έφης Αμπουάφ & του Αλμπέρτου Κοέν. Για τα μέλη της Κοινότητάς μας, αυτή η ημέρα ήταν σημαντική και ταυτόχρονα γιορτινή, γιατί σπάνια έχουμε τη χαρά να γίνονται παρόμοιες εκδηλώσεις, αλλά κυρίως γιατί παρευρεθήκαμε στην ενηλικίωση ενός δικού μας αγαπητού αγοριού. Στην κατάμεστη Συναγωγή παραβρέθηκαν όλα τα μέλη της Κοινότητάς μας, καθώς και φίλοι της οικογένειας και του Λεονάρντο, που ήρθαν στο Βόλο  από άλλες Εβραϊκές Κοινότητες της Ελλάδος και κυρίως από την Λάρισα, τον τόπο καταγωγής  της μητέρας του Λεονάρντο

ΣΥΝΑΓΩΓΗ Συναγωγή, Εβρ. בית כנסת‎ μπέιτ κνεσέτ, είναι ο τόπος λατρείας της Ιουδαϊκής θρησκείας. Ο όρος συναγωγή προέρχεται από το ρήμα συνάγω και σημαίνει «τόπος συγκέντρωσης». Ο αντίστοιχος εβραϊκός όρος μπέιτ κνεσέτ σημαίνει «οίκος συνέλευσης»[1]. Μια τυπική συναγωγή αποτελείται από ένα μεγάλο χώρο προσευχής και μικρότερα δωμάτια μελέτης. Συνήθως περιλαμβάνει και χώρο κοινωνικών συναθροίσεων, καθώς και γραφεία. Στις Ορθόδοξες συναγωγές επιτρέπεται στον κύριο χώρο να εισέρχονται μόνο άντρες. Γυναίκες εισέρχονται μόνο για την τελετή του γάμου, τον υπόλοιπο καιρό συμπροσεύχονται από γειτονικά δωμάτια. Στις προοδευτικές ή μεταρρυθμισμένες (ρεφορμιστικές) ιουδαϊκές κοινότητες επιτρέπεται η είσοδος και στις γυναίκες

ΤΕΙΧΟΣ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ To Δυτικό Τείχος ή Τείχος των Δακρύων (εβραϊκά: הַכֹּתֶל הַמַּעֲרָבִי (βοήθεια·πολυμέσα), ΧαΚότελ ΧαΜαάραβιτ, αραβικά: حائط البراق, Χαΐτ Αλ-Μπουράκ) είναι τμήμα του αρχαίου τείχους του όρους του Ναού και αποτελεί ίσως το πιο ιερό σημείο για τους Εβραίους εκτός του ίδιου του όρους. Σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση, το τείχος είναι τμήμα του Δεύτερου Ναού της Ιερουσαλήμ. Βρίσκεται στη παλαιά πόλη της Ιερουσαλήμ, στους ανατολικούς πρόποδες του όρους του Ναού. Το σήμερα εκτεθειμένο μέρος του τείχους στη πλατεία της εβραϊκής συνοικίας έχει 19 μέτρα ύψος (από συνόλου 32 μέτρων) και 57 μέτρα μήκος. Άλλα εκτεθημένα τμήματα είναι το νότιο τμήμα μήκους 80 μέτρων και ένα κομμάτι που βρίσκεται στη μουσουλμανική συνοικία μήκους 8 μέτρων. Συνολικά, το Δυτικό Τείχος έχει μήκος 488 μέτρα. Είναι κατασκευασμένο από ασβεστολιθικούς ογκόλιθους.

ΜΩΥΣΗΣ Ο Μωυσής, (Εβρ. מֹשֶׁה‎ Μοσέ’), υπήρξε ηγέτης του έθνους Ισραήλ, μεσίτης της διαθήκης του Νόμου, προφήτης, κριτής, διοικητής, ιστορικός και συγγραφέας. Ο Μωυσής είναι μια ιδιαίτερα προεξέχουσα προσωπικότητα όσον αφορά τη Βιβλική αφήγηση, αλλά και, ευρύτερα, τα ιουδαϊκά, χριστιανικά συγγράμματα. Γεννήθηκε στις 7 Αδάρ του έτους 1593 π.Χ και απεβίωσε στις 7 Αδάρ του έτους 1473 π.Χ.[εκκρεμεί παραπομπή] Η ετυμολογία του ονόματος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] Πρότυπο:Hiero Η ετυμολογία του ονόματος Μωυσής αποτελεί αμφιλεγόμενο ζήτημα μεταξύ των μελετητών. Στην εβραϊκή, Μωυσής σημαίνει «Αυτός που Ανασύρθηκε, που Σώθηκε από το Νερό» αλλά και «Εκείνος που Ανασύρει» (καθώς η ρηματική μορφή του ονόματος είναι ενεργητική, πιθανόν για να δοθεί έμφαση στο έργο που επρόκειτο να κάνει ο Μωυσής). Ο ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος ισχυριζόταν ότι το όνομα αυτό αποτελούσε συνδυασμό δύο αιγυπτιακών λέξεων που σημαίνουν «νερό» και «σωσμένος»[1]. Παρόμοια και σήμερα, ορισμένοι μελετητές πιστεύουν ότι το όνομα Μωυσής έχει αιγυπτιακή προέλευση αλλά ότι πιθανότατα σημαίνει «Γιος, Παιδί». Αυτός ο ισχυρισμός βασίζεται στο γεγονός ότι η λέξη «Μωυσής» είναι ομόηχη με μερικά αιγυπτιακά ονόματα, όπως για παράδειγμα το όνομα Ραμσής. Εντούτοις, η ακριβής προφορά είτε της αρχαίας εβραϊκής γλώσσας είτε της αιγυπτιακής δεν είναι πλέον γνωστή και συνεπώς δεν μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα με βεβαιότητα

10 εντολΕΣ Οι Δέκα εντολές, λεγόμενες και "Δεκάλογος", είναι ένας κατάλογος δέκα ηθικών εντολών, οι οποίες, σύμφωνα με τη Βίβλο, υπαγορεύτηκαν στον Μωυσή από τον Θεό στο όρος Σινά και του δόθηκαν, (δύο φορές), χαραγμένες σε δύο πέτρινες πλάκες, όπου αφήνεται να εννοηθεί ότι ο ίδιος ο Θεός (και τις δύο φορές) λατόμησε και εγχάραξε. Οι εντολές αυτές αποτέλεσαν τη βάση ενός ολόκληρου κώδικα ηθικής και θρησκείας, πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης, που αποτελούν ως πρώτη Διαθήκη τις βασικές ηθικές αρχές του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού.

εγώ ειμι Κύριος ο Θεός σου, όστις εξήγαγόν σε εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας. ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλήν εμού. ου ποιήσεις σεαυτω είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανω άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης. ου προσκυνήσεις αυτοίς, ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς· εγώ γαρ ειμι Κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλωτής, αποδιδούς αμαρτίας πατέρων επί τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς τοις μισούσί με και ποιών έλεος εις χιλιάδας τοις αγαπώσί με και τοις φυλάσσουσι τα προστάγματά μου. ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω· ου γαρ μη καθαρίση Κύριος ο Θεός σου τον λαμβάνοντα το όνομα αυτού επί ματαίω. μνήσθητι την ημέρα των σαββάτων αγιάζειν αυτήν. εξ ημέρας εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου· τη δε ημέρα τη εβδόμη σάββατα Κυρίω τω Θεω σου· ου ποιήσεις εν αυτη παν έργον, συ και ο υιος σου και η θυγάτηρ σου, ο παις σου και η παιδίσκη σου, ο βούς σου και το υποζύγιόν σου και παν κτήνός σου και ο προσήλυτος ο παροικών εν σοί. εν γαρ εξ ημέραις εποίησε Κύριος τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς και κατέπαυσε τη ημέρα τη εβδόμη· δια τούτο ευλόγησε Κύριος την ημέραν την εβδόμην και ηγίασεν αυτήν. τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα εύ σοι γένηται, και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της γης της αγαθής, ης Κύριος ο Θεός σου δίδωσί σοι. ου μοιχεύσεις ου κλέψεις ου φονεύσεις ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή. ουκ επιθυμήσεις την γυναίκα του πλησίον σου. ουκ επιθυμήσεις την οικίαν του πλησίον σου ούτε τον αγρόν αυτού ούτε τον παίδα αυτού ούτε την παιδίσκην αυτού ούτε του βοός αυτού ούτε του υποζυγίου αυτού ούτε παντός κτήνους αυτού ούτε όσα τω πλησίον σου εστί.

ΕΞΟΔΟΣ Η Έξοδος είναι το δεύτερο βιβλίο της Πεντατεύχου και ταυτόχρονα το δεύτερο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, ως συνέχεια της Γένεσης. Συγγραφέας της θεωρείται ο Μωυσής ενώ η συγγραφή της ολοκληρώθηκε το 1512 π.Χ.[1]. Οι Εβραίοι ονόμαζαν το βιβλίο αυτό "Βεέλ σιμόθ", από τις δύο αρχικές λέξεις του κειμένου που σημαίνουν "αυτά τα ονόματα". Οι δε λεγόμενοι Εβδομήκοντα που προέβησαν στη μετάφρασή του, το ονόμασαν Έξοδος, από το κύριο γεγονός της εξιστόρησής του, δηλαδή της φυγής των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο στην οποία οι ίδιοι προηγουμένως αυτοβούλως είχαν επιλέξει να μετοικήσουν. Γεγονότα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] Τα κύρια γεγονότα που αναφέρονται στην Έξοδο είναι κατά σειρά: Η κατάθλιψη των Ισραηλιτών . Μωυσής γέννηση και πρόσκληση . Ο Μωυσής στον Φαραώ Οι Δέκα πληγές του Φαραώ Πάσχα εβραίων (το πρώτο Πάσχα) υπόψη προηγείται της διάβασης. Η Διάβαση της Ερυθράς  Η ευχαριστήρια ωδή Πορεία στην έρημο, τιμωρίες – θαύματα Οι Δέκα εντολές  Επιμέρους εντολές Επικύρωση της Διαθήκης Η Σκηνή του Μαρτυρίου, Κιβωτός της Διαθήκης, περί κατασκευής και λειτουργίας αυτών Η λατρεία του χρυσού μόσχου Η ανανέωση της Διαθήκης Ολοκλήρωση κατασκευής της Σκηνής του Μαρτυρίου, του θυσιαστηρίου και εγκαίνια αυτών

ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΔΑΒΙΔ Ο Δαβίδ[1] αποτελεί εξέχουσα Βιβλική προσωπικότητα. Υπήρξε ποιμένας, μουσικός, ποιητής, στρατιωτικός διοικητής, προφήτης και βασιλιάς. Το όνομά του (στα Εβρ. דָּוִד‎) σημαίνει «Αγαπητός». Ήταν ο δεύτερος κατά σειρά μετά τον Σαούλ Βασιλιάς της Ιουδαϊκής δυναστείας στην Ιερουσαλήμ που βασίλευσε για 40 χρόνια πιθανώς από το 1033/1077 π.Χ. ως το 993/1037 π.Χ. ΣΟΛΟΜΩΝΤΑΣ Σολομών (εβρ. εβραϊκά: שְׁלֹמֹה‎), γιος του Δαβίδ (5ο τέκνο) και της Βηρσαβεέ, 3ος Βασιλιάς του Ισραήλ, ανέβηκε στο θρόνο του Ισραήλ στα 972 π.Χ. και βασίλεψε επί 40 χρόνια, ο δε προφήτης Νάθαν, στον οποίο εμπιστεύθηκε την ανατροφή του ο Δαυίδ, τον ονόμασε Ιεδιδία 

ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ Ο Ναός του Σολομώντα κατασκευάστηκε σύμφωνα με ακριβή σχέδια που ο Θεός έδωσε στον Δαβίδ. Ο Δαβίδ ήλπιζε να τον οικοδομήσει, αλλά ο Θεός του είπε πως ο γιος του θα ήταν αυτός που θα ολοκλήρωνε τον Ναό. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του ο Δαβίδ άρχισε την συγκέντρωση των οικοδομικών υλικών και πολύτιμων μετάλλων που θα απαιτούνταν για την οικοδόμηση του Ναού. Ο Ναός θα εξυπηρετούσε ως τόπος λατρείας του Γιαχβέ και ως μόνιμη στέγη για την Κιβωτό της Διαθήκης. Ο πρώτος Ναός κατασκευάστηκε με τη βοήθεια μελών και από τις 12 φυλές του Ισραήλ, αφού όλες οι φυλές ήταν ενωμένες κάτω από την ηγεμονία του Δαβίδ και του Σολομώντα. Ο δεύτερος Ναός οικοδομήθηκε από μέλη της φυλής του Ιούδα και μόνο.

ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ Βαβυλώνια αιχμαλωσία ονομάζεται ο εκτοπισμός σε εδάφη της Βαβυλωνίας πολυάριθμου πλήθους ιουδαίων στα τέλη του 6ου αι. π.Χ.[1], μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον βασιλιά των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσορα (605-562 π.Χ. Ο θάνατος του βασιλιά Σολομώντα σήμανε τη διάσπαση του ενιαίου ισραηλιτικού βασιλείου (922 π.Χ.)[2]. Δέκα από τις δώδεκα φυλές του ισραηλιτικού έθνους, δημιούργησαν το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ και οι υπόλοιπες δύο, του Ιούδα και του Βενιαμίν, το νότιο βασίλειο του Ιούδα με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Η ασύνετη πολιτική των περισσοτέρων βασιλέων ενθάρρυνε επιθέσεις γειτονικών λαών και μαζί με την ηθική κατάπτωση οδήγησε γενικά σε αποσταθεροποίηση και αποδυνάμωση των βασιλείων[3][4]. Το βασίλειο του Ισραήλ καταλύθηκε από τους Ασσυρίους το 722 π.Χ.[5] και την ίδια τύχη είχε αργότερα και το βασίλειο του Ιούδα με την υποταγή του στους Βαβυλώνιους το 586 π.Χ.. Τότε, η πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ υπέστη σοβαρές καταστροφές, ο Ναός του Σολομώντα λεηλατήθηκε και κάηκε, ενώ πολυάριθμοι αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν σε εξορία στη Βαβυλώνα γεγονός που έμεινε γνωστό ως βαβυλώνια αιχμαλωσία και κράτησε 48 χρόνια (586-538 π.Χ.)[6]. Το γεγονός ότι οι βαβυλώνιοι εγκατέστησαν τους εξόριστους σε οριοθετημένες περιοχές, στις οποίες υπήρχε μέχρις ενός σημείου η δυνατότητα αυτοδιαχείρισης, βοήθησε ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα να αποκτηθούν κάποια δικαιώματα ιδιοκτησίας και να πραγματοποιηθούν παραχωρήσεις πολιτικού χαρακτήρα που βοήθησαν στη διατήρηση της φυσικής και πνευματικής συνέχειας αλλά και της εθνικής ταυτότητας. Θεωρήθηκε ότι η βαβυλώνια αιχμαλωσία εκπλήρωσε τις προφητείες για την τιμωρία του Ισραήλ και απέδειξε ότι ο λαός είχε ανάγκη εντονότερης προσήλωσης στο Θεό

Μαθημα θρησκευτικα Οι μαθητεσ του α2 δημιουργησαν την εργασια αυτη !☻