ΘΕΜΑ: ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ: ΔΟΥΚΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ 1ο ΓΕΛ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ ΘΕΜΑ: ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ: ΔΟΥΚΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΡΧΑΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΕΩΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΘΕΡΙΝΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΦΛΟΓΑ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΥΜΝΟΣ Η ΑΦΗ ΤΗΣ ΦΛΟΓΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΠΡΩΤΟΙ ΛΑΜΠΑΔΗΔΡΟΜΟΙ Ο ΚΟΤΙΝΟΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΛΗΞΗΣ

Ολυμπιακοί Αγώνες Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι αθλητική διοργάνωση πολλών αγωνισμάτων που γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια. Η καταγωγή των αγώνων είναι η Αρχαία Ελλάδα, και έχουν αναβιωθεί από τον Γάλλο βαρώνο Πιέρ ντε Κουμπερτέν και τον Δημήτριο Βικέλα στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι Αγώνες της Ολυμπιάδας, γνωστοί και ως Θερινοί Ολυμπιακοί, τελούνται κάθε τέσσερα χρόνια από το 1896 και μετά, με εξαίρεση τις χρονιές κατά τη διάρκεια των Παγκόσμιων πολέμων. Το 1924 άρχισαν οι ειδικοί Ολυμπιακοί Αγώνες και οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί, για χειμερινά αθλήματα. Από το 1994 οι χειμερινοί αγώνες δεν γίνονται πια την ίδια χρονιά με τους Θερινούς Ολυμπιακούς.

Αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες Ο πρώτος καταγεγραμμένος εορτασμός των Ολυμπιακών Αγώνων στην αρχαιότητα ήταν στην Ολυμπία, το 776 π.Χ. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτή δεν ήταν και η πρώτη φορά που γίνονταν οι Αγώνες. Τότε οι Αγώνες ήταν μόνο τοπικοί και διεξαγόταν μόνο ένα αγώνισμα, η κούρσα του σταδίου. Από το 776 π.Χ. και μετά οι Αγώνες, σιγά-σιγά, έγιναν πιο σημαντικοί σε ολόκληρη την αρχαία Ελλάδα φτάνοντας στο απόγειο τους κατά τον πέμπτο και έκτο αιώνα π.Χ. Οι Ολυμπιακοί είχαν επίσης θρησκευτική σημασία αφού γίνονταν προς τιμή του θεού Δία, του οποίου το τεράστιο άγαλμα στεκόταν στην Ολυμπία. Ο αριθμός των αγωνισμάτων έγινε είκοσι και ο εορτασμός γινόταν στην διάρκεια μερικών ημερών. Οι νικητές των αγώνων θαυμάζονταν και γίνονταν αθάνατοι μέσα από ποιήματα και αγάλματα. Το έπαθλο για τους νικητές ήταν ένα στεφάνι από κλαδιά ελιάς. Οι Αγώνες σιγά σιγά έχασαν την σημασία τους όταν οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την Ελλάδα και όταν ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι Ολυμπιακοί θεωρούνταν πια σαν μία παγανιστική γιορτή, και το 393 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος απαγόρευσε την διεξαγωγή τους. Με αυτό τον τρόπο τελείωσε μια περίοδος χιλίων χρόνων κατά την οποία οι Ολυμπιακοί διεξάγονταν συνέχεια κάθε τέσσερα χρόνια.

Αναβίωση των Αγώνων Είναι γνωστό ότι κατά τον 17ο αιώνα γινόταν κάποια γιορτή η οποία έφερε το όνομα "Ολυμπιακοί αγώνες" στην Αγγλία. Παρόμοιες εκδηλώσεις ακολούθησαν στους επόμενους αιώνες στην Γαλλία και Ελλάδα οι οποίες όμως ήταν μικρής έκτασης και σίγουρα όχι διεθνείς. Το ενδιαφέρον για τους Ολυμπιακούς μεγάλωσε όταν ανακαλύφθηκαν τα ερείπια της αρχαίας Ολυμπίας από Γερμανούς αρχαιολόγους στα μέσα του 19ου αιώνα. Ο Κουμπερτέν ήθελε να ενώσει της εθνότητες και να φέρει μαζί την νεολαία με τον αθλητισμό παρά να γίνονται πόλεμοι. Πίστευε ότι η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων θα πετύχαινε. Σε ένα συνέδριο στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης στο Παρίσι που έγινε από τις 16 μέχρι τις 23 Ιουνίου, το 1894 παρουσίασε τις ιδέες του σε ένα διεθνές ακροατήριο. Την τελευταία μέρα του συνεδρίου αποφασίστηκε να διεξαχθούν οι πρώτοι μοντέρνοι Ολυμπιακοί αγώνες το 1896 στην Αθήνα, την πόλη και την χώρα που τους γέννησε. Έτσι γεννήθηκε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) για να διοργανώσει τους Αγώνες με πρώτο πρόεδρο τον Μακεδόνα Δημήτριο Βικέλα, γενικό γραμματέα τον βαρώνο Πιέρ ντε Κουμπερντέν και μέλη προσωπικότητες από διάφορα κράτη. Οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Αν και οι αθλητές που πήραν μέρος δεν ξεπερνούσαν τους 250, ήταν η μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση που έγινε ποτέ. Οι Έλληνες αξιωματούχοι και το κοινό ήταν ενθουσιασμένοι και ζήτησαν να έχουν το μονοπώλιο των αγώνων. Η ΔΟΕ όμως αποφάσισε διαφορετικά και οι δεύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν το 1900 στο Παρίσι (Γαλλία).

Σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες Μετά, όμως από την αρχική επιτυχία, οι Ολυμπιακοί είχαν σοβαρά προβλήματα. Στους εορτασμούς στο Παρίσι (1900) και στο Σεντ Λούις (1904) οι αγώνες επισκιάστηκαν από τις διεθνείς εκθέσεις στις οποίες είχαν περιληφθεί. Οι επόμενοι Μεσολυμπιακοί Αγώνες έγιναν το 1906 για να γιορτάσουν τα δέκατα γενέθλια των αγώνων. Αν και είχαν διοργανωθεί από την ΔΟΕ, μια μετέπειτα απόφαση της κήρυξε ότι δεν ήταν επίσημοι Ολυμπιακοί αγώνες. Οι αγώνες του 1906 όμως ξανά προσέλκυσαν ένα μεγάλο αριθμό από παγκόσμιες συμμετοχές. Το 1904 το 80% των συμμετοχών ήταν Αμερικάνοι αθλητές και σηματοδοτούν την αρχή της ανάπτυξης των αγώνων σε δημοσιότητα και μέγεθος.

Χειμερινοί Αγώνες Όταν εγκαθιδρύθηκε η ΔΟΕ, ένα από τα αγωνίσματα που προτάθηκαν για το πρόγραμμα αγώνων ήταν το πατινάζ ταχύτητας. Όμως το αγώνισμα αυτό δεν διεξήχθη μέχρι τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1908 στο Λονδίνο, στους οποίους διεξήχθησαν τέσσερα αγωνίσματα καλλιτεχνικού πατινάζ. Η ιδέα για την οργάνωση ξεχωριστών Ολυμπιακών αγώνων για χειμερινά αγωνίσματα προτάθηκε αλλά απορρίφθηκε από Σκανδιναβικές χώρες που προτιμούσαν την δική τους διοργάνωση τους λεγόμενους Σκανδιναβικούς Αγώνες. Για το 1924 αποφασίσθηκε να οργανωθεί μια "Διεθνής εβδομάδα χειμερινών αγώνων" στο Σαμονί της Γαλλίας υπό την προστασία της ΔΟΕ, και σε συνδυασμό με τους Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1924 στο Παρίσι. Αυτή η "Εβδομάδα" είχε μεγάλη επιτυχία και το 1925 η ΔΟΕ αποφάσισε να δημιουργήσει ξεχωριστή διοργάνωση για Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες η οποία δεν θα συνδέεται με τους Θερινούς Αγώνες. Η διοργάνωση του 1924 χαρακτηρίστηκε, αργότερα στην συνάντηση της ΔΟΕ το 1926, ως οι πρώτοι Χειμερινοί Ολυμπιακοί. Όλα τα αθλήματα στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς διεξάγονται πάνω σε πάγο ή χιόνι όπως επιβάλλει το καταστατικό των Ολυμπιακών, το σύνταγμα της ΔΟΕ. Ο αριθμός των αθλητών σε χειμερινούς Ολυμπιακούς είναι κατά πολύ μικρότερος από αυτό των θερινών. Στο Σολτ Λέικ Σίτι 2,400 αθλητές αγωνίστηκαν στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 2002 σε 78 αγωνίσματα. Μέχρι το 1992, οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες διεξάγονταν την ίδια χρονιά με τους Θερινούς. Αλλά το 1993 η ΔΟΕ αποφάσισε οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί να γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια δύο χρόνια μετά τους Θερινούς. Έτσι οι επόμενοι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν το 1994 κι είχαν απόσταση δύο χρόνια μόνο απ' τους προηγούμενους.

Πολιτική παρέμβαση Σε αντίθεση με τι πίστευε ο Κουμπερτέν, οι Ολυμπιακοί δεν απέτρεψαν τους πολέμους και έτσι διακόπηκε η διεξαγωγή τους κατά τον πρώτο και δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολιτικά ζητήματα επηρέασαν επίσης αρκετές Ολυμπιάδες. Το 1936 στο Βερολίνο οι Ολυμπιακοί χρησιμοποιήθηκαν για πολιτική προπαγάνδα από τον Αδόλφο Χίτλερ και τους Ναζί. Κατά τις δεκαετίες του '70 και '80, επηρεάστηκαν από μποϋκοτάζ. Αφρικανικά κράτη μποϊκόταραν τους Ολυμπιακούς του 1976 επειδή η Νέα Ζηλανδία μετείχε σε αγώνες rugby στην Νότια Αφρική. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και άλλα κράτη του δυτικού κόσμου αρνήθηκαν να αγωνιστούν στους Ολυμπιακούς του 1980 στη Μόσχα επειδή η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στο Αφγανιστάν. Η Σοβιετική Ένωση και άλλες ανατολικές χώρες μποϊκόταραν τους Ολυμπιακούς του 1984 στο Λος Άντζελες. Η Βόρειος και η Νότιος Κορέα συμμετείχαν με κοινή αποστολή στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2000 και 2004.

Ολυμπιακοί Αγώνες Νέων Στις 6 Ιουλίου 2007, στη συνδιάσκεψη της ΔΟΕ που έγινε στη Γουατεμάλα, έπειτα από πρόταση του προέδρου Ζακ Ρογκ, αποφασίστηκε η διεξαγωγή Ολυμπιακών Αγώνων Νέων για αθλητές και αθλήτριες από 14 ως 18 ετών από το 2010. Οι Αγώνες Νέων έχουν αρκετά κοινά στοιχεία στο αγωνιστικό και τελετουργικό μέρος με τους Θερινούς και Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται τα ίδια αθλήματα αλλά τα αγωνίσματά τους είναι προσαρμοσμένα στις ηλικίες των αθλητών. Σε ορισμένα ομαδικά αγωνίσματα (π.χ. ομαδικό μοντέρνου πεντάθλου, ομαδικό τοξοβολίας, διπλό τένις) προβλέπεται η δημιουργία ηπειρωτικών αντί εθνικών ομάδων, με αθλητές από διαφορετικές χώρες. Επίσης, δεν ανακρούονται οι εθνικοί ύμνοι των χωρών των νικητών, ούτε γίνεται έπαρση σημαιών. Κατά τα άλλα υπάρχει το τελετουργικό με τη φλόγα, η τελετή έναρξης στην οποία η Ελλάδα παρελαύνει πρώτη τιμής ένεκεν, η τελετή λήξης, το ολυμπιακό χωριό, η απονομή χρυσών, ασημένιων και χάλκινων μεταλλίων κλπ. Οι 1οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες Νέων διεξήχθησαν στη Σιγκαπούρη από 14 ως 26 Αυγούστου 2010 και οι επόμενοι έγιναν το 2014 στο Ναντζίνγκ της Κίνας. Οι 1οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες Νέων διεξήχθησαν το 2012 στο Ίνσμπρουκ της Αυστρίας.

Ιδιαίτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες Οι Ιδιαίτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι οι Παραολυμπιακοί Αγώνες για τα άτομα με ναπηρία οι οποίοι έλαβαν χώρα το έτος 2004 στην Αθήνα, οι Ειδικοί Ολυμπιακοί Αγώνες για τα άτομα με νοητική υστέρηση και πολλαπλές αναπηρίες οι οποίοι έλαβαν χώρα το έτος 2011 στην Αθήνα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες των κωφών οι οποίοι επρόκειτο να λάβουν χώρα το έτος 2013 στην Αθήνα, όμως ακυρώθηκαν εξαιτίας της Ελληνικής κρίσης χρέους.

Ημερομηνίες Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων: Τόκιο (Ιαπωνία) 1964 Αθήνα (Ελλάδα) 1896 Παρίσι (Γαλλία) 1900 Σεντ Λούις (ΗΠΑ) 1904 Λονδίνο (Ηνωμένο Βασίλειο) 1908 Στοκχόλμη (Σουηδία) 1912 Αμβέρσα (Βέλγιο) 1920 Παρίσι (Γαλλία) 1924 Άμστερνταμ (Ολλανδία) 1928 Λος Άντζελες (ΗΠΑ) 1932 Βερολίνο (Γερμανία) 1936 Λονδίνο (Ηνωμένο Βασίλειο) 1948 Ελσίνκι (Φινλανδία) 1952 Μελβούρνη (Αυστραλία)1956 Ρώμη (Ιταλία) 1960 Πόλη του Μεξικού (Μεξικό) 1968 Μόναχο (Γερμανία) 1972 Μοντρεάλ (Καναδάς) 1976 Μόσχα (Ρωσία) 1980 Λος Άντζελες (ΗΠΑ) 1984 Σεούλ (Νότια Κορέα) 1988 Βαρκελώνη (Ισπανία) 1992 Ατλάντα (ΗΠΑ) 1996 Σίδνεϊ (Αυστραλία) 2000 Αθήνα (Ελλάδα) 2004 Πεκίνο (Κίνα) 2008 Λονδίνο (Ηνωμένο Βασίλειο) 2012 Ρίο ντε Τζανέιρο (Βραζιλία) 2016 Τόκιο (Ιαπωνία) 2020

Ημερομηνίες Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων Σαμονί (Γαλλία) 1924 Σεν Μόριτζ (Ελβετία) 1928 Λέικ Πλάσιντ (ΗΠΑ) 1932 Γκάρμις-Παρτενκίρχεν (Γερμανία) 1936 Σεν Μόριτζ (Ελβετία) 1948 Όσλο (Νορβηγία) 1952 Κορτίνα Νταμπέτσο (Ιταλία) 1956 Σκουά Βάλλεϊ (ΗΠΑ) 1960 Ίνσμπρουκ (Αυστρία) 1964 Γκρενόμπλ (Γαλλία) 1968 Σαπόρο (Ιαπωνία) 1972 Ίνσμπρουκ (Αυστρία) 1976 Λέικ Πλάσιντ (ΗΠΑ) 1980 Σαράγεβο (Γιουγκοσλαβία) 1984 Κάλγκαρυ (Καναδάς) 1988 Αλμπερβίλ (Γαλλία) 1992 Λίλεχαμερ (Νορβηγία) 1994 Ναγκάνο (Ιαπωνία) 1998 Σολτ Λέικ Σίτυ (ΗΠΑ) 2002 Τορίνο (Ιταλία) 2006 Βανκούβερ (Καναδάς) 2010 Σότσι (Ρωσία) 2014 Πιεονγκτσάνγκ (Νοτια Κορέα) 2018

Τα κύρια Ολυμπιακά σύμβολα είναι τα εξής: Η Ολυμπιακή σημαία:H Ολυμπιακή σημαία, το σύμβολο των Ολυμπιακών Αγώνων έχει πέντε συμπλεκόμενους μεταξύ τους κύκλους χρώματος μπλε, κίτρινου, μαύρου, πράσινου, κόκκινου σε ένα λευκό υπόβαθρο. Κάθε κύκλος από αυτούς αντιστοιχεί και σε μια από τις πέντε κατοικήσιμες ηπείρους και αντίστοιχα: Μπλε -> Ευρώπη Κίτρινο -> Ασία Μαύρο -> Αφρική Πράσινο -> Ωκεανία Κόκκινο -> Αμερική

Τα κύρια Ολυμπιακά σύμβολα είναι τα εξής: Το λευκό πλαίσιο αναπαριστά το γεγονός πως οι αθλητές θα αγωνιστούν με τίμια μέσα, και ο σκοπός τους είναι αγνός: Ο αγώνας αυτός καθ'αυτός. Η σημαία των ολυμπιακών αγώνων έχει και ένα άλλο παγκόσμιο ενωτικό χαρακτήρα. Οι σημαίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των κρατών του κόσμου αποτελούνται από τον συνδυασμό 2 ή περισσότερων χρωμάτων από τα έξι της ολυμπιακής σημαίας π.χ. Ελλάδα -> λευκό-μπλε, Ισπανία -> κίτρινο-κόκκινο, Η.Π.Α. -> λευκό-κόκκινο-μπλε κτλ. Οι πέντε Ολυμπιακοί κύκλοι σχεδιάστηκαν το 1913, υιοθετήθηκαν το 1914 και παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας το1920.

Η Ολυμπιακή Φλόγα Το Ολυμπιακό Σύνθημα: Η Ολυμπιακή Φλόγα είναι ένα από τα σύμβολα του Ολυμπιακού Κινήματος με οικουμενική απήχηση και σημασία. Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων καίει μέρα και νύκτα σε ειδικό βωμό μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο της πόλης που τους φιλοξενεί. Η παρουσία της σε περίοπτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, θυμίζει σε όλους τον αρχαίο ελληνικό μύθο του Προμηθέα και της κλοπής της φωτιάς από τον Δία, με την οποία οι άνθρωποι, λαμβάνοντάς την ως δώρο και ύψιστη ευεργεσία, μπόρεσαν να ελέγξουν την Φύση και να δημιουργήσουν Πολιτισμό. Συν τοις άλλοις, η Ολυμπιακή Φλόγα αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στους σύγχρονους και τους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες, παραπέμποντας στην ιερή φλόγα της θεάς Εστίας που έκαιγε άσβεστη στο Πρυτανείο της Ολυμπίας, στον κοινό βωμό όλων των Ελλήνων. Η Ολυμπιακή Φλόγα εμφανίστηκε και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Άμστερνταμ το 1928, ενώ η τελετή αφής και η λαμπαδηδρομία εισήχθησαν κατά τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936. Το Ολυμπιακό Σύνθημα: Citius Altius Fortius! (Γρηγορότερα Ψηλότερα Δυνατότερα!)

Ο Ολυμπιακός Ύμνος: Ο Ολυμπιακός Ύμνος είναι μια μουσική σύνθεση που συντέθηκε για τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896 από τον Κερκυραίο συνθέτη Σπύρο Σαμάρα, σε ποίηση και στίχους του Κωστή Παλαμά. Ο Ολυμπιακός Ύμνος έχει μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες, ωστόσο είναι αρκετές οι διοργανώτριες χώρες που προτιμούν να ακουστεί στην ελληνική. Στίχοι Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού Κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ πέρα στη δόξα της δικής σου γης και τ' ουρανού Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι Στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή Και με το αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί Κάμποι, βουνά και θάλασσες φέγγουνε μαζί σου σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός Και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου Και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός, κάθε λαός Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός

Αφή της Φλόγας Η Αφή της Ολυμπιακής φλόγας γίνεται πριν από κάθε Ολυμπιάδα στο χώρο της αρχαίας Ολυμπίας και αναγγέλλει την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων.Το λιτό και συμβολικό τελετουργικό πραγματοποιείται στο βωμό που υπάρχει στο χώρο του ναού της Ήρας (Ηραίον). Η Πρωθιέρεια, με επίκληση στο θεό Απόλλωνα ανάβει τη δάδα με τη βοήθεια κοίλου κατόπτρου. Για πρώτη φορά έγινε το 1936 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου με τη βοήθεια κοίλου κατόπτρου, το οποίο ανήκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και είχε κατασκευαστεί στη Γερμανία. Επιστημονικός υπεύθυνος αυτής της πρώτης αφής ήταν ο καθηγητής φυσικής Σαλτερής Περιστεράκης.

Ιστορική αναδρομή Για πρώτη φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων, πραγματοποιήθηκε αφή της Ολυμπιακής φλόγας, το 1936, στους Ολυμπιακούς αγώνες του Βερολίνου.[1] Εμπνευστής της ιδέας φέρεται ο Γερμανός καθηγητής Καρλ Ντιμ.[2] Η καινοτομία αυτή, αν και κατηγορήθηκε ότι αποτελεί δημιούργημα έμπνευσης του ναζιστικού καθεστώτος της Γερμανίας\[3], κατάφερε όχι μόνον να διασωθεί αλλά και να αποτελεί σήμερα κορυφαία στιγμή για κάθε ολυμπιακή διοργάνωση, κυρίως χάρη στον βαθύτερο συμβολισμό της. Πιο συγκεκριμένα, η φλόγα, σύμφωνα και με τον μύθο του Προμηθέα, είναι σύμβολο του ανθρώπου και της ανθρώπινης εφευρετικότητας, μα κυρίως αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στους αρχαίους και στους σύγχρονους Ολυμπιακούς αγώνες.[2] Ο Γερμανός καθηγητής Norbert Muller υποστήριξε σχετικά, ότι ένας από τους σκοπούς του Ολυμπισμού είναι να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους σε μία Ολυμπιακή κίνηση και σίγουρα η αφή της φλόγας και η λαμπαδηδρομία είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος για την επίτευξη αυτού.\l

Πρώτοι Λαμπαδηδρόμοι 1936: Κωνσταντίνος Κονδύλης (διπλωμάτης) 1948: Κωνσταντίνος Δημητρέλλης (στρατιώτης) 1952: Χρήστος Παναγόπουλος (ιδιώτης) 1956: Διονύσιος Παπαθανασόπουλος (ιδιώτης) 1960: Τάκης Επιτρόπουλος (αθλητής δεκάθλου) 1964: Γιώργος Μαρσέλλος (αθλητής 110 εμπ. και ύψους) 1968: Χάρης Αϊβαλιώτης (αθλητής 100 μ.) 1972: Γιάννης Κιρκιλέσης (ιδιώτης από την περιοχή, 19 ετών) 1976: Τάσος Ψυλλίδης (αθλητής 110 εμπ.) 1980: Θανάσης Κοσμόπουλος (μαθητής από την περιοχή, 17 ετών) 1984: --- 1988: Θανάσης Καλογιάννης (αθλητής 400 εμπ.) 1992: Σάββας Σαριτζόγλου (αθλητής σφυροβολίας) 1996: Κώστας Κουκοδήμος (αθλητής μήκους) 2000: Λάμπρος Παπακώστας (αθλητής ύψους) 2004: Κώστας Γκατσιούδης (αθλητής ακοντισμού) 2008: Αλέξανδρος Νικολαΐδης (αθλητής τάε κβο ντο) 2012: Σπύρος Γιαννιώτης (αθλητής κολύμβησης) 2016: Λευτέρης Πετρούνιας (αθλητής γυμναστικής) Ιδιαίτερα τιμητική είναι η επιλογή του πρώτου και του τελευταίου λαμπαδηδρόμου. Από το 1936 μέχρι το 1956 οι πρώτοι λαμπαδηδρόμοι δεν ήταν αθλητές. Στη συνέχεια καθιερώθηκε να είναι αθλητής εκτός από το 1972 και το 1980. Το 1984 δεν έγινε λαμπαδηδρομία επί ελληνικού εδάφους, ως διαμαρτυρία για την εμπορευματοποίησή της από τους διοργανωτές της ολυμπιάδας του Λος Άντζελες. Ως το 2004 οι πρώτοι λαμπαδηδρόμοι ήταν αθλητές στίβου. Μόλις το 2008 επιλέχτηκε από άλλο άθλημα (τάε κβον ντο). Ως τώρα δεν υπήρξε γυναίκα πρώτη λαμπαδηδρόμος.

Ο Κότινος Ο Κότινος είναι ένα στεφάνι αγριελιάς το οποίο έπαιρναν οι αθλητές όταν διέπρεπαν σ' ένα άθλημα. Ο κότινος προέρχονταν από την Αρχαία Άλτη που βρισκόταν στον ναό του Ολύμπιου Διός στην Αρχαία Ολυμπία. Η θέση της Αρχαίας Άλτης ήταν στην βορειοδυτική πλευρά του οπισθόδομου του ναού. Από εκεί οι Ελλανοδίκες έπαιρναν στεφάνια ελιάς και δημιουργούσαν τον κότινο.

Τελετές Λήξης Η τελετή λήξης σε αντίθεση με αυτή της έναρξης έχει έναν πιο χαλαρό χαρακτήρα. Κύρια σημεία της είναι: Καλλιτεχνικό πρόγραμμα Η είσοδος των σημαιών των χωρών που συμμετείχαν. Συνήθως μπαίνουν όλες μαζί, αλλά στην κορυφή της πομπής βρίσκονται οι σημαίες της διοργανώτριας χώρας, της επόμενης χώρας που θα τους διοργανώσει και της Ελλάδας. Η είσοδος των αθλητών που συμμετείχαν, οι οποίοι μπαίνουν σαν μια ομάδα και όχι κατά έθνος, γεγονός που συμβολίζει την ενότητα και την φιλία. Η ανάκρουση των Εθνικών Ύμνων της Ελλάδας (ως φόρος τιμής για την χώρα που γέννησε τους Αγώνες-καθιερώθηκε το 1928), της χώρας που διοργανώθηκαν και της χώρας που θα διοργανωθούν οι Αγώνες. Η τελετή της σημαίας με πρώτο στάδιο την είσοδο της Ολυμπιακής σημαίας της Αμβέρσας, την οποία φέρνει μέσα στο στάδιο ο δήμαρχος της διοργανώτριας πόλης, ο οποίος την παραδίδει στον πρόεδρο της ΔΟΕ. Η παράδοση της Ολυμπιακής σημαίας στην επόμενη διοργανώτρια πόλη. Ο πρόεδρος της ΔΟΕ απευθύνει χαιρετισμό και την παραδίδει στον δήμαρχο της πόλης. Η παρουσίαση ενός μικρού καλλιτεχνικού δρώμενου από την επόμενη διοργανώτρια πόλη. Ο Πρόεδρος της ΔΟΕ κηρύσσει επίσημα την λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων και καλεί όλη την νεολαία της γης να συγκεντρωθεί στην επόμενη διοργανώτρια πόλη και τον εορτασμό των Αγώνων της Ολυμπιάδας. Η Ολυμπιακή φλόγα σβήνει αρμονικά στον βωμό και η ολυμπιακή σημαία μεταφέρεται έξω από το στάδιο. Καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

Η οργάνωση των αγώνων   Οι Ολυμπιακοί αγώνες ετελούντο κάθε τέσσερα πλήρη χρόνια, ήταν δηλαδή πεντετηρικοί. Το διάστημα που μεσολαβούσε από τη λήξη των αγώνων ως την αρχή των επόμενων ονομαζόταν Ολυμπιάς, όρος που χρησιμοποιείτο για να δηλώσει και τους ίδιους τους αγώνες. Οι αγώνες γίνονταν την πρώτη πανσέληνο μετά το θερινό ηλιοστάσιο (Ιούλιο-Αύγουστο). Ως το 684 π.Χ. που τα αγωνίσματα ήταν έξι, οι αγώνες γίνονταν σε μια μέρα. Όσο όμως αυξάνονταν τα αγωνίσματα (στην κλασική εποχή είχαν φτάσει τα 18), αυξάνονταν και οι μέρες διάρκειας των αγώνων.  Δικαίωμα συμμετοχής είχαν όλοι οι ελεύθεροι Έλληνες πολίτες, που δεν είχαν διαπράξει φόνο ή ιεροσυλία. Απαγορευόταν η συμμετοχή στους βάρβαρους και στους δούλους. Οι Ρωμαίοι αργότερα, προκειμένου να λάβουν μέρος στους αγώνες, προσπάθησαν να αποδείξουν την ελληνική τους καταγωγή. Οι γυναίκες είχαν δικαίωμα συμμετοχής στους ιππικούς αγώνες μόνο ως ιδιοκτήτριες των ίππων. Όλοι όμως, εκτός από τις γυναίκες, είχαν δικαίωμα να παρακολουθήσουν τους αγώνες ακόμα και οι βάρβαροι και οι δούλοι. Μόνο η ιέρεια της θεάς Δήμητρας Χαμύνης μπορούσε να τους παρακολουθήσει καθισμένη στο βωμό της θεάς, που βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του σταδίου. Η τιμωρία των γυναικών που θα παρέβαιναν τον απαγορευτικό νόμο ήταν ο θάνατος.

Η οργάνωση των αγώνων Κατά τη διάρκεια των αγώνων ήταν ντυμένοι με κόκκινο μανδύα και κάθονταν στην εξέδρα που βρίσκεται στη νότια πλευρά του Σταδίου. Η αναγγελία των αγώνων γινόταν από τους σπονδοφόρους, οι οποίοι κρατούσαν κλαδιά ελιάς και μετέφεραν το μήνυμα της ιερής εκεχειρίας από πόλη σε πόλη. Κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας (αρχικά ένας μήνας, αργότερα τρεις, ενώ μερικοί αναφέρουν και το διάστημα των δέκα μηνών), σταματούσε κάθε εχθροπραξία, απαγορευόταν η είσοδος στην Ηλεία σε οπλισμένο άνδρα ή σε ομάδα στρατού και απαγορευόταν η εκτέλεση οποιασδήποτε θανατικής καταδίκης. Αξίζει να σημειωθεί ότι στα 1200 περίπου χρόνια που διήρκεσαν οι αγώνες οι παραβιάσεις του θεσμού ήταν ελάχιστες και ασήμαντες. Αυτό ακριβώς δείχνει ότι ήταν ένας θεσμός ισχυρός, απόλυτα σεβαστός από όλους.  Οι αγώνες ήταν γυμνικοί, ιππικοί και αργότερα προστέθηκαν και μουσικοί. Οι γυμνικοί αγώνες γινόντουσαν στο στάδιο και οι ιππικοί στον ιππόδρομο. Από τα πέρατα του ελληνικού κόσμου έρχονταν θεατές για να παρακολουθήσουν τους αγώνες. Το πλήθος που έφτανε στην Ολυμπία για την παρακολούθηση των αγώνων, έστηνε τις σκηνές του κατά μήκος των ποταμών ή κάτω από τα δέντρα. Επίσης επιφανείς πολίτες και έφερναν πλουσιότατα δώρα στο Ιερό.Οι αθλητές έπρεπε να πάνε στην Ήλιδα, τη διοργανώτρια πόλη των αγώνων ένα μήνα πριν την έναρξή τους, για να προπονηθούν κάτω από την επίβλεψη των Ηλείων κριτών.  Την εποπτεία για την τήρηση των κανονισμών είχαν οι Ελλανοδίκες. Αρχικά ο θεσμός των Ελλανοδικών ήταν κληρονομικός και ισόβιος. Αργότερα όμως (ίσως από το 584 π.Χ.) η εκλογή τους γινόταν με κλήρο ανάμεσα σε όλους τους Ηλείους πολίτες. Εκλέγονταν για μια Ολυμπιάδα και η εκπαίδευσή τους διαρκούσε δέκα μήνες. Το διάστημα αυτό έμεναν στην Ήλιδα στον Ελλανοδικαιώνα, όπου μάθαιναν τους κανονισμούς των αγώνων. Επίσης, εκτός από την οργάνωση και τη διεξαγωγή των αγωνισμάτων έργο τους ήταν και η απονομή των βραβείων. Μπορούσαν επίσης να επιβάλουν ποινές χρηματικές και σωματικές, ή και να αποκλείσουν ακόμα αθλητές από τους αγώνες. 

Το πρόγραμμα των αγώνων Στο διάστημα της προετοιμασίας των αθλητών στην πόλη της Ήλιδας, οι Ελλανοδίκες τους χώριζαν, ανάλογα με την ηλικία τους, σε κατηγορίες (ανδρών και παίδων). Δύο ημέρες πριν την έναρξη των αγώνων, αθλητές, κριτές και επίσημοι ξεκινούσαν σε πομπή από την Ήλιδα και έφταναν στην Ολυμπία διανύοντας την Ιερά Οδό. Πρώτη ημέρα: Την πρώτη ημέρα το πρωί γινόταν η τελετή ορκωμοσίας για την τήρηση των κανόνων εκ μέρους των αθλητών, των συγγενών τους και των κριτών στο Βουλευτήριο, μπροστά στο άγαλμα του Ορκίου Διός. Στη συνέχεια γινόταν η καταγραφή των αθλητών, ο χωρισμός τους κατά αγωνίσματα, και η κλήρωσή τους κατά ζεύγη ή τη σειρά που θα αγωνίζονταν. Έπειτα, κοντά στην είσοδο του σταδίου πραγματοποιούνταν οι αγώνες των κηρύκων και των σαλπιγκτών. Το απόγευμα τελούνταν θυσίες στην ιερή Άλτη και χρησμοδοσίες. Επίσης φιλόσοφοι, ιστορικοί και ποιητές απήγγειλλαν λόγους και γίνονταν διάφορες συναθροίσεις. Δεύτερη ημέρα: Το πρωί όλοι οι αθλητές και οι Ελλανοδίκες σε πομπή πήγαιναν στο στάδιο, όπου τους περίμενε συγκεντρωμένο το πλήθος. Οι αγώνες άρχιζαν με το αγώνισμα του σταδίου δρόμου, ακολουθούσε η πάλη παίδων, η πυγμή και το παγκράτιο.  

Το πρόγραμμα των αγώνων Τρίτη ημέρα. Το πρωί διεξάγονταν οι αρματοδρομίες και τα ιππικά αγωνίσματα στον ιππόδρομο. Το απόγευμα στο στάδιο γινόταν το αγώνισμα του πεντάθλου (άλμα, δίσκος, δρόμος, ακόντιο, πάλη). Το βράδυ της ίδιας μέρας έκαναν θυσίες προς τιμήν του Πέλοπα και ακολουθούσαν εορταστικά δείπνα. Τέταρτη ημέρα. Όλοι οι αθλητές, οι Ελλανοδίκες, οι θεωρίες σε πομπή που ξεκινούσε από το γυμνάσιο έφτανε στο μεγάλο βωμό του Διός, όπου έκαναν θυσία 100 ζώων (εκατόμβη). Μετά το τέλος της λαμπρής αυτής τελετής, γίνονταν οι αγώνες δρόμου των ανδρών, της πάλης, της πυγμής και του παγκρατίου. Η μέρα τελείωνε με την οπλιτοδρομία. Πέμπτη ημέρα. Η τελευταία μέρα ήταν αφιερωμένη στην βράβευση των αθλητών. Οι νικητές πήγαιναν προς το ναό του Διός, όπου τους στεφάνωναν οι Ελλανοδίκες. Ακολουθούσε επίσημο γεύμα στο πρυτανείο και εορταστικές εκδηλώσεις που διαρκούσαν μέχρι το βράδυ.

Τα ολυμπιακά αγωνίσματα Δρόμος Το παλαιότερο και σημαντικότερο άθλημα των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ο δρόμος. Ο νικητής του σταδίου δρόμου ήταν εκείνος που έδινε και το όνομά του στην Ολυμπιάδα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες υπήρχαν τα παρακάτω είδη δρόμων: Το στάδιο: δρόμος ταχύτητας ενός σταδίου, δηλαδή 600 ποδιών (αντιστοιχεί στο σημερινό δρόμο των 200 μ.). Το μήκος του σταδίου της Ολυμπίας μεταξύ των δύο βαλβίδων είναι 192,28 μ. Ο νικητής του δρόμου αυτού λεγόταν σταδιονίκης. Πρώτος σταδιονίκης στην Ολυμπία ήταν ο Ηλείος Κόροιβος. Ως τη 13η Ολυμπιάδα (728 π. Χ.) το στάδιο ήταν το μοναδικό αγώνισμα στην Ολυμπία. Ο δίαυλος: επίσης δρόμος ταχύτητας, με διπλή διαδρομή του σταδίου, απόσταση δηλαδή 1200 ποδιών. Αντιστοιχεί με το σημερινό δρόμο των 400 μ. Ο δίαυλος εισήχθη στους Ολυμπιακούς Αγώνες στη 14η Ολυμπιάδα (724 π.Χ.). Ο δόλιχος: (= μακρός). Δρόμος αντοχής 7 έως 24 σταδίων. Τις περισσότερες φορές η απόσταση ήταν καθορισμένη στα 20 στάδια, δηλαδή 3550-3800 μ. Το αγώνισμα εισήχθη στην 15η Ολυμπιάδα (720 π.Χ).

Τα ολυμπιακά αγωνίσματα Ο οπλίτης: Εισάγεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 520 π.Χ., δηλαδή στην 65η Ολυμπιάδα. Πρόκειται για δρόμο ταχύτητας, όπου ο δρομέας έτρεχε φορώντας χάλκινη αμυντική πανοπλία (κράνος, κνημίδες, ασπίδα). Η διαδρομή του οπλίτη δρόμου ήταν 2 έως 4 στάδια (συνήθως 2 στάδια, όπως ο δίαυλος). Ο οπλίτης δρόμος θεωρείται ως επικήδειος αγώνας προς τιμήν κάποιου νεκρού ήρωα. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι στην Ολυμπία, στο ναό του Διός φυλάγονταν 25 χάλκινες ασπίδες τις οποίες μοίραζαν στους οπλιτοδρόμους για την τέλεση των αγώνων. Το πένταθλο: Αποτελείτο από πέντε αγωνίσματα: το άλμα, το δρόμο, το ακόντιο, το δίσκο και την πάλη. Η παράδοση αναφέρει ότι πρώτος ο Ιάσων δημιούργησε το πένταθλο, την ένωση δηλαδή πέντε διαφορετικών αγωνισμάτων προς τιμήν του φίλου του Παλέα, ο οποίος είχε νικήσει στην πάλη, στους αγώνες που τέλεσαν οι Αργοναύτες στη Λήμνο, αλλά είχε έλθει δεύτερος σε όλα τα υπόλοιπα αγωνίσματα. Το άλμα, το ακόντιο και ο δίσκος αποτελούσαν αγωνίσματα μόνο του πεντάθλου, ενώ ο δρόμος και η πάλη διεξάγονταν και ξεχωριστά με δικό τους έπαθλο. Ο νικητής του πεντάθλου θεωρείτο και ο πιο σπουδαίος. Μάλιστα ο Αριστοτέλης τον θεωρεί ως «τον κάλλιστον των Ελλήνων». Ωστόσο άγνωστος παραμένει ο τρόπος ανακήρυξης του πενταθλητή.

Τα ολυμπιακά αγωνίσματα Το άλμα: Στην Ολυμπία το άλμα αποτελούσε πάντα αγώνισμα του πεντάθλου, το οποίο γινόταν στο στάδιο, σε ένα τετράπλευρο σκάμμα μήκους 50 ποδιών (16 μ.), γεμάτο με μαλακό χώμα. Όπως και σήμερα, στη μία πλευρά του σκάμματος υπήρχε ο βατήρ, όπου πατούσαν οι αθλητές. Μετά το άλμα του αθλητή στο σημείο που ακουμπούσαν τα πόδια του, τοποθετούσαν το σημείον, για να ξεχωρίζει η επίδοσή του, την οποία μετρούσαν με ξύλινο κοντάρι, τον κανόνα. Κατά την εκτέλεση του άλματος οι αθλητές χρησιμοποιούσαν τους αλτήρες, λίθινα ή μολύβδινα βάρη προκειμένου να εξασφαλίσουν οι άλτες καλύτερη επίδοση. Σύμφωνα με μαρτυρίες που υπάρχουν, κατά τη διεξαγωγή του άλματος παιζόταν αυλός, και η μουσική βοηθούσε καλύτερα τον άλτη να αποκτήσει ρυθμό στις κινήσεις του. Ο δίσκος: Στους Ολυμπιακούς Αγώνες ο δίσκος εισήχθη το 632 π.Χ. και αποτελούσε πάντα αγώνισμα του πεντάθλου. Οι δίσκοι που χρησιμοποιούσαν οι δισκοβόλοι αρχικά ήταν λίθινοι, αργότερα όμως ήταν από χαλκό, μολύβι ή σίδερο. Όπως και σήμερα ήταν στρογγυλοί. Οι δίσκοι που διασώθηκαν ως τις μέρες μας, έχουν διάμετρο από 0,17 έως 0,34 μ. και βάρος από 1250 έως 6600 γραμμάρια. Οι επιδόσεις των δισκοβόλων σημειώνονταν με πασσάλους ή καρφιά, τα σημεία, και έπειτα μετρούσαν το μήκος της ρίψης με κοντάρι ή με σχοινί. Οι αθλητές χρησιμοποιούσαν τον ίδιο δίσκο στους αγώνες.

Τα ολυμπιακά αγωνίσματα Το ακόντιο: Δύο ήταν τα είδη του ακοντισμού: ο εκήβολος, δηλαδή βολή του ακοντίου σε μήκος, και ο στοχαστικός, δηλαδή βολή σε προκαθορισμένο στόχο. Στην Ολυμπία αγώνισμα του πεντάθλου αποτελούσε ο εκήβολος ακοντισμός. Το ακόντιο ήταν ένα μακρύ ξύλινο κοντάρι μήκους 1,50-2 μ., με μυτερή την άκρη του, χωρίς μεταλλική αιχμή και πιο ελαφρύ από το πολεμικό. Ακόντια με αιχμή χρησιμοποιούσαν στο στοχαστικό ακοντισμό. Μία λουρίδα από δέρμα, η λεγόμενη αγκύλη, μήκους 0,40 μ. σχημάτιζε θηλειά στο κέντρο βάρους του ακοντίου. Στη θηλειά αυτή ο αθλητής περνούσε το δείκτη και το μέσο δάκτυλο του χεριού. Στα υπόλοιπα η τεχνική ρίψης του ακοντίου δεν διέφερε από τη σημερινή. Η πάλη: Από τα πιο αγαπημένα αγωνίσματα στην αρχαία Ελλάδα ήταν η πάλη. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες η πάλη εισήχθη ως ανεξάρτητο αγώνισμα στη 18η Ολυμπιάδα (708 π. Χ.), αλλά και ως αγώνισμα του πεντάθλου. Από την 37η Ολυμπιάδα (632 π.Χ) άρχισαν και οι παίδες να αγωνίζονται στην πάλη. Υπήρχαν δύο είδη πάλης : η ορθία πάλη ή ορθοπάλη ή σταδαία πάλη και η αλίνδησις ή κύλισις ή κάτω πάλη. Στην πρώτη αρκούσε ο παλαιστής να ρίξει κάτω τον αντίπαλό του τρεις φορές (οπότε λεγόταν τριακτήρ). Στη δεύτερη μετά την πτώση εξακολουθούσε ο αγώνας μέχρι ο ένας εκ των δύο αντιπάλων να παραδεχτεί την ήττα του, να κάνει δηλαδή την κίνηση του απαγορεύειν (ύψωνε το ένα ή τα δύο δάχτυλα του ενός χεριού). Ο ορισμός των αντιπάλων κατά (5 έως 8) ζεύγη γινόταν με κλήρο. Οι αθλητές της πάλης αγωνίζονταν με το σώμα αλειμμένο με λάδι, γυμνοί μέσα στο σκάμμα.

Τα ολυμπιακά αγωνίσματα Η πυγμή: Η πυγμή ως αγώνισμα στην Ολυμπία εισάγεται στην 23η Ολυμπιάδα (688 π.Χ.), και για τους παίδες στην 41η (616 π.Χ.). Οι αντίπαλοι αγωνίζονταν έως ότου ο ένας από τους δύο πέσει αναίσθητος ή παραδεχτεί την ήττα του. Και στη πυγμή, όπως και στην πάλη, τα ζεύγη των πυκτών καθορίζονταν με κλήρο. Το παγκράτιο Από τα πιο θεαματικά αγωνίσματα το παγκράτιο ήταν συνδυασμός πυγμής και πάλης. Η παράδοση αναφέρει ότι πρώτος ο Θησέας συνδύασε πάλη και πυγμή για να σκοτώσει το Μινώταυρο. Στην Ολυμπία εισάγεται στη 33η Ολυμπιάδα (648 π. Χ.). Το αγώνισμα διακρινόταν στο άνω ή ορθοστάνδην παγκράτιο (όταν οι αθλητές αγωνίζονταν όρθιοι) και στο κάτω παγκράτιο (όταν οι αντίπαλοι έπεφταν και συνέχιζαν κάτω).

Τα ολυμπιακά αγωνίσματα Αρματοδρομίες: Τα αγωνίσματα αρματοδρομιών στην Ολυμπία ήταν: Το τέθριππο: το άρμα, ένα μικρό ξύλινο δίτροχο όχημα, συρόταν από τέσσερα άλογα. Το μήκος της διαδρομής ήταν δώδεκα γύροι του ιπποδρόμου. Το τέθριππο εισάγεται στην 25η Ολυμπιάδα (680 π. Χ.) και διεξάγεται έως και το 241 μ.Χ. Η απήνη: εισάγεται στους Ολυμπιακούς αγώνες το 500 π.Χ. στην 70η Ολυμπιάδα και καταργήθηκε το 444 π.Χ. στην 84η Ολυμπιάδα. Το άρμα έσερναν δύο ημίονοι. Η συνωρίδα: άρμα που έσερναν δύο άλογα. Εισάγεται στην 93η Ολυμπιάδα (408 π.Χ.). Το τέθριππο πώλων: εισάγεται στην 99η Ολυμπιάδα (348 π.Χ.). Το μήκος της διαδρομής ήταν οκτώ γύροι του ιπποδρόμου. Η συνωρίδα πώλων: εισάγεται ως αγώνισμα στην 128η Ολυμπιάδα (268 π.Χ.). Τα ιππικά αγωνίσματα: Τα ιππικά αγωνίσματα εισάγονται για πρώτη φορά στην Ολυμπία στην 33η Ολυμπιάδα το 648 π.Χ. με τις ιπποδρομίες των τελείων κελήτων, το οποίο ήταν αγώνισμα με αναβάτη σε άλογο που έκανε έξι φορές το γύρο του ιπποδρόμου. Το 469 π.Χ. (71η Ολυμπιάδα) εισάγεται η κάλπη (ιπποδρομίες φοράδων) και το 256 π.Χ. (131η Ολυμπιάδα) η ιπποδρομία των πώλων. Στις ιπποδρομίες ο αναβάτης ίππευε γυμνός, δίχως εφίππιο και αναβολείς κρατώντας το μαστίγιο και τα ηνία

Οι τιμές στους ολυμπιονίκες Οι αγώνες ήταν στεφανίτες. Το άθλο, δηλαδή, ήταν ένα στεφάνι από κλαδί αγριελιάς, ο κότινος. Σύμφωνα με την παράδοση, τον κότινο ως έπαθλο των αγώνων καθιέρωσε ο Ίφιτος, ύστερα από σχετικό χρησμό του μαντείου των Δελφών. Τα κλαδιά για τα στεφάνια των νικητών έκοβαν από την Καλλιστέφανο ελιά που ήταν νοτίως του ναού του Διός. Ένας «παις αμφιθαλής» (που ήταν δηλαδή στη ζωή οι γονείς του) με χρυσό ψαλίδι έκοβε τα κλαδιά. Στη συνέχεια τα πήγαινε στο ναό της Ήρας και τα ακουμπούσε επάνω σε μία χρυσελεφάντινη τράπεζα. Από εκεί τα έπαιρναν οι Ελλανοδίκες για να στεφανώσουν τους νικητές. Για βραβείο χρησιμοποιούσαν ακόμη μάλλινες ταινίες τις οποίες έδεναν στο μέτωπο ή σε άλλα μέρη του σώματος των αθλητών. Ανυπολόγιστη, όμως, ήταν η ηθική σημασία της νίκης στην Ολυμπία. Τις νίκες αυτές ύμνησαν μεγάλοι ποιητές, όπως ο Συμωνίδης, ο Βακχυλίδης και ο σπουδαιότερος όλων, ο Πίνδαρος. Ο Ολυμπιονίκης όταν επέστρεφε στην πόλη του απολάμβανε μεγάλες τιμές. Κατεδαφιζόταν ένα τμήμα των τειχών της πόλης, εφόσον πόλη που γέννησε Ολυμπιονίκη δεν είχε ανάγκη από τείχη, και από τη νέα είσοδο έμπαινε ο νικητής στην πόλη, ανεβασμένος σε ένα μεγαλόπρεπο τέθριππο άρμα. Στη συνέχεια ο νικητής πρόσφερε θυσία στο θεό προστάτη της πόλης και του αφιέρωνε το στεφάνι του. Ακολουθούσε εορταστικό δείπνο στο οποίο καθόταν όλη η πόλη. Άλλα προνόμια που έδιναν στους νικητές ήταν η ισόβια σίτισή του με δημόσια δαπάνη, η ατέλεια (φορολογική απαλλαγή), ενώ στην Αθήνα ο Σόλων θέσπισε και χρηματικό βραβείο. Στη Σπάρτη ο νικητής αποκτούσε το δικαίωμα να πολεμάει δίπλα στο βασιλιά. Στις δημόσιες εκδηλώσεις είχαν πάντα τιμητική θέση, ενώ πολλές φορές το όνομά τους χαρασσόταν πάνω σε στήλες που τοποθετούσαν σε περίοπτη θέση. Σε μερικές πόλεις οι Ολυμπιονίκες λατρεύονταν σαν ήρωες μετά το θάνατό τους.

Οι τιμές στους ολυμπιονίκες Οι τιμές και τα προνόμια των Ολυμπιονικών ποίκιλλαν από πόλη σε πόλη. Ωστόσο η σημαντικότερη τιμή του Ολυμπιονίκη ήταν το δικαίωμα του να τοποθετήσει το άγαλμά του στην ιερή Άλτη και ο επινίκιος, ο ύμνος δηλαδή που γραφόταν για να εξυμνήσει τη νίκη του. Οι δύο αυτές τιμές εξασφάλιζαν τη δόξα του και το όνομά του έμενε γνωστό για πάντα.

ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ

ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ ΣΠΥΡΟΣ ΛΟΥΗΣ: Η παγκόσμια δημοφιλία, που απέκτησε ο Σπυρίδων Λούης (1872 – 1940), ο κλειστός τύπος από το Μαρούσι, όταν στα 24 χρόνια του κέρδισε τον Α’ Ολυμπιακό Μαραθώνιο υπήρξε φανταστική. Αθλητικός μέντοράς του ο Διοικητής του στο Στρατό, Συνταγματάρχης Παπαδιαμαντόπουλος που τον ανακάλυψε. Προσόντα του η σεμνότητά του, η ανθεκτικότητα και η καθημερινή άσκηση. ΠΥΡΡΟΣ ΔΗΜΑΣ: Ο μοναδικός όλων των εποχών σε όλο τον κόσμο με 3 Χρυσά και 4 συμμετοχές. Ορθόδοξος Χριστιανός από την Χιμάρα πολύ γρήγορα υλοποίησε το παιδικό του όνειρο και πριν ολοκληρώσει την εφηβεία εγκαταστάθηκε στην πατρίδα των προγόνων του. Αναδείχθηκε Χρυσός Ολυμπιονίκης τα έτη 1992 – 1996 – 2000, ενώ το 2004 μετά τρία χρόνια αποχής και 3 εγχειρήσεις (βασικά στο γόνατο) κατετάγη 3ος.

«ΝΗΡΕΥΣ» και ΝΤΡΑΓΚΟΝ: Το πρώτο Χρυσό Ολυμπιακό Μετάλλιο στην Ιστιοπλοΐα και αντίστοιχα το πρώτο μετά 48 χρόνια. Μέλη του σκάφους ο (τότε) Διάδοχος Κωνσταντίνος (20 ετών) Κυβερνήτης πληρώματος και μέλη οι Οδυσσέας Εσκιτζόγλου (28 ετών) και Γιώργος Ζαΐμης (23 ετών). Κανένας τους δεν είχε Ολυμπιακή εμπειρία, αλλά όμως μεγάλη αγάπη οικογενειακή ή ατομική για το Σπορ. Επίσης είχαν μόλις 6 μόνο μηνών πείρα της κατηγορίας τους και άρχισαν μέτρια τον Ολυμπιακό αγώνα. ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΥΓΙΑΚΗΣ: Στα 62 κιλά φυσικά πρέπει να είσαι μικρόσωμος, αλλά η ψυχή του αθλητή δεν έχει μέγεθος. Στην Ελληνορωμαϊκή είχαμε μια παράδοση, που ο Μυγιάκης τη συνέχισε με λαμπρό τρόπο, καθώς το 1980 στα τότε 10 Ολυμπιακά Μετάλλια της Πάλης ήρθε να προσθέσει το πρώτο Χρυσό. Στον πρώτο του μόλις αγώνα ο Μυγιάκης νίκησε τον Χρυσό Ολυμπιονίκη του 1976 Καζιμίρς Λίπεν (από τον οποίο είχε χάσει το 1976) και τον έστειλε στην 5η θέση. Στη συνέχεια αφού κέρδισε Γκουλάμ (Αφγανιστάν), Μόλκβιοτ (Σουηδία), Κρομορένκο (ΕΣΣΔ) έπαιξε στον τελικό με τον Ούγγρο Ίστβαν Τοτ. Η νίκη του Μυγιάκη τον έφερε στο διεθνές προσκήνιο, αλλά και στην κορυφή της ελληνικής Πάλης και των επιτυχιών της.

ΒΟΥΛΑ ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ: Χρυσή Ολυμπιονίκης το 1992 στη Βαρκελώνη με 12 ΒΟΥΛΑ ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ: Χρυσή Ολυμπιονίκης το 1992 στη Βαρκελώνη με 12.64 στα 100μ. εμπόδια. Μεγάλη έκπληξη δεδομένου ότι δεν υπολογίζετε ούτε σαν αουτσάιντερ. Την προηγούμενη του αγώνα η Βούλα είχε βελτιώσει το ατομικό της ρεκόρ (12.96) για να φθάσει διαδοχικά (μετά και από ένα 12.78) στη νίκη, μετά και την πτώση της Γκέιλ Ντέβερς (ΗΠΑ) στο τελευταίο εμπόδιο. Η Βούλα (Παρασκευούλα) είναι αυτή που αναφώνησε το ιστορικό «Για την Ελλάδα βρε γαμώτο» . Η επίδοση των 12,64 της Πατουλίδου εξακολουθεί να αποτελεί Πανελλήνιο ρεκόρ, πιστοποίηση της αξίας της. ΣΟΦΙΑ ΜΠΕΚΑΤΩΡΟΥ: Κατάκτησε το Χρυσό Μετάλλιο το 2004 στην Αθήνα και το Χάλκινο Μετάλλιο στο Πεκίνο το 2008. Η Σοφία Μπεκατώρου (σήμερα Υπολοχαγός Μηχανικού) ξεκίνησε την Ιστιοπλοΐα το 1985 σε ηλικία 8 ετών. Το 1991 στα 14 χρόνια της ήταν πρωταθλήτρια Βαλκανίων στα Όπτιμιστ. Το 1996 ένωσε τις δυνάμεις της με την κατά 4 χρόνια μεγαλύτερή της Αιμιλία Τσουλφά στα 470 και το 1998 κατακτήσανε την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο. Το 2001 και 2002 οι δυο τους κέρδισαν διεθνώς τα πάντα. Το δίδυμο κέρδισε 4 παγκόσμιους τίτλους και 3 ευρωπαϊκούς.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ Άννα Κορακάκη: Έίναι Ελληνίδα σκοπεύτρια και ολυμπιονίκης. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο πιστόλι 25 μέτρων και το χάλκινο μετάλλιο στο αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων και έγινε ο δεύτερος Έλληνας αθλητής μετά τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα το 1912,και η πρώτη γυναίκα Ελληνίδα αθλήτρια στην ιστορία των Ελληνικών Ολυμπιακών Ομάδων, που κατακτά δύο μετάλλια στην ίδια διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων. Είναι αθλήτρια του Ωρίωνα Θεσσαλονίκης και προπονητής της είναι ο πατέρας της, Τάσος Κορακάκης. Αθλείται στη σκοποβολή από το 2009. Κατερίνα Στεφανίδη: Είναι Ελληνίδα πρωταθλήτρια του άλματος επί κοντώ και χρυσή ολυμπιονίκης. Διαγωνίσθηκε στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2012 και του 2016. Έχει ρεκόρ 4,86 μέτρα στον ανοιχτό και 4,90 μέτρα στον κλειστό στίβο. Το 2016 έφτασε στην κορυφαία στιγμή της καριέρας της αφού χρίστηκε χρυσή Ολυμπιονίκης στο Ρίο ντε Τζανέιρο με άλμα στα 4,85 μ. Επίσης αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 2016 του Άμστερνταμ με άλμα 4,81 μ. και πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Κλειστού 2017 με άλμα στα 4.85. Άλλες σημαντικές επιτυχίες, ήταν το 2016 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου όπου βγήκε τρίτη και η δεύτερη θέση το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2014 και στο Ευρωπαϊκο Πρωτάθλημα Κλειστού το 2015.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ Λευτέρης Πετρούνιας :Είναι Έλληνας γυμναστής, ολυμπιονίκης και διακρίνεται ιδιαίτερα στο αγώνισμα των κρίκων. Στις αρχές του 2015, και συγκεκριμένα τον Φεβρουάριο, η αρμόδια επιτροπή της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας έδωσε το όνομα του Λευτέρη Πετρούνια σε μία άσκηση στους κρίκους. Η άσκηση αυτή αξιολογήθηκε με βαθμό δυσκολίας Ε, δηλαδή 0,50 βαθμούς. Ο Λευτέρης Πετρούνιας εκτέλεσε τη συγκεκριμένη άσκηση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Σόφια της Βουλγαρίας. Ο πρωταθλητής προκρίθηκε στον τελικό των κρίκων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο και στις 15 Αυγούστου 2016 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, με 16.000 πόντους. Ο Έλληνας πρωταθλητής της ενόργανης γυμναστικής κατέλαβε την πρώτη θέση στο στο παγκόσμιο κύπελλο ενόργανης “AGF Trophy 2017” με 15,466 βαθμούς, αφού εκτέλεσε εξαιρετικά το πρόγραμμά του με συντελεστή δυσκολίας 6,30.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ Παναγιώτης Μάντη: Είναι Έλληνας αθλητής της ιστιοπλοΐας. Γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1981 στην Αθήνα. Ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το συγκεκριμένο άθλημα από την ηλικία των 8 ετών. Συμμετείχε για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες το 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο στο αγώνισμα 470 με τον Παύλο Καγιαλή και κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο. Η κοινή τους πορεία στον αθλητισμό ξεκίνησε το 2008, και η πρώτη κοινή τους επιτυχία ήρθε το 2010 με το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα 470. Παύλος Καγιαλής: Είναι Έλληνας αθλητής της ιστιοπλοΐας. Γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου 1984 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στην Χαλκιδική. Πλέον είναι αθλητής του Ναυτικού Ομίλου Κατοίκων Βουλιαγμένης, ενώ ανήκει στο ίδιο πλήρωμα με τον Παναγιώτη Μάντη από το 2008.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ Σπύρος Γιαννιώτης: Είναι Έλληνας πρωταθλητής της κολύμβησης. Είναι αργυρός ολυμπιονίκης στα 10 χιλιόμετρα κολύμβησης ανοικτής θαλάσσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Ήταν 5ος και 7ος ολυμπιονίκης (2004) της κολύμβησης, ο μοναδικός Έλληνας με τριπλή παρουσία σε τελικούς Ολυμπιακών Αγώνων. Ανήκει στον Ολυμπιακό. Προπονητής του είναι ο Νίκος Γέμελος. To 2011 κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 10 χλμ σε ανοιχτό νερό και αναδείχθηκε Αθλητής της Χρονιάς από τον ΠΣΑΤ. Κατόπιν επιλέχθηκε από τη FINA ως υποψήφιος για κορυφαίος αθλητής στον κόσμο για το 2012 στην ανοιχτή θάλασσα.

ΞΕΝΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ Νάντια Κομανέντσι: Το 1976, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ, η Νάντια Κομανέντσι κατάφερε να εισάγει την έννοια του απολύτου σε ένα σπορ βασισμένο στην υποκειμενική και συχνά αμφιλεγόμενη βαθμολογία των κριτών. Τελειώνοντας το πρόγραμμα της στους κρίκους ο ηλεκτρονικός πίνακας έγραφε «1.0» γιατί οι διοργανωτές δεν είχαν προβλέψει ότι κάποιος αθλητής θα μπορούσε να πάρει ξερό «10». Η Κομανένστι επανέλαβε την επίδοση της έξι φορές στους ίδιους αγώνες. Μαρκ Σπιτς: Εφτά αγωνίσματα, εφτά χρυσά μετάλλια, εφτά παγκόσμια ρεκόρ. Τάδε έπραξε ο αμερικάνος κολυμβητής Μαρκ Σπιτς, στους αιματοβαμμένους Ολυμπιακούς του 1972. Το ρεκόρ του θα προσπαθήσει να καταρρίψει ο Μάικλ Φελπς.

ΞΕΝΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ Τζέσε Όουενς: Τέσσερα χρυσά μετάλλια στους ίδιους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι ένα αξιοσημείωτο κατόρθωμα. Τέσσερα χρυσά, όμως στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου, το 1936, για ένα μαύρο αθλητή είναι μια υπεράνθρωπη επίδοση. Ο Τζέσε Όουενς ξεπέρασε τους συναθλητές τους, ξεπέρασε τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ και δημιούργησε το πρώτο ρήγμα στις θεωρίες περί της ανωτερότητας της Αρείας φυλής. Μπομπ Μπίμον: Το ρεκόρ των ρεκόρ σημειώθηκε το 1968 στους Ολυμπιακούς του Μέξικο Σίτι. Τα 8,90 μέτρα του Μπομπ Μπίμον στο άλμα εις μήκος παρέμειναν παγκόσμιο ρεκόρ για 23 χρόνια. Στα 40 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει έχουν ξεπεραστεί μόνο μια φορά.

ΞΕΝΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ Αμπέμπε Μπικίλα: Σε ένα άθλημα που μια ατέλεια στο παπούτσι μπορεί να στοιχίσει στον αθλητή το νύχι του, ο Αμπέμπε Μπικίλα κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο μαραθώνιο, σημειώνοντας παράλληλα παγκόσμιο ρεκόρ, ξυπόλητος. Το επίτευγμα αυτό έλαβε χώρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης το 1960. Πάβο Νούρμι: Σε τρεις ολυμπιάδες (1920, 1924, 1928), ο «Ιπτάμενος Φινλανδός» κέρδισε 9 χρυσά μετάλλια σε αγωνίσματα δρόμων από 1500 έως 10 χιλιάδες μέτρα και 12 μετάλλια στο σύνολο.Ο Νούρμι πιθανότητα θα επέκτεινε το ρεκόρ του και στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λος Άντζελες (1932) αλλά αποκλείστηκε ως επαγγελματίας. Μάικλ Τζόνσον: Όταν κατεβαίνεις στους Ολυμπιακούς φορώντας χρυσά παπούτσια σίγουρα πρέπει να κάνεις κάτι ανεπανάληπτο για να μη γίνεις περίγελος. Ο Μάικλ Τζόνσον, το 1996 στην Ατλάντα, έκανε το πρώτο αντρικό νταμπλ στα 200 και 400 μέτρα. Τα 19, 32 δευτερόλεπτα παραμένουν και σήμερα το παγκόσμιο ρεκόρ του αθλήματος.

ΞΕΝΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ Ντικ Φόσμπερι: Ο Ντικ Φόσμπερι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μέξικο Σίτι, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο ύψος με 2.24 μέτρα. Το έκανε όμως με τη δική του προσωπική τεχνική την οποία άρχισε να αναπτύσσει από 16 ετών. Τελικά, το περίφημο «Φόσμπερι Φλοπ» είναι πλέον η κυρίαρχη τεχνική στο άθλημα του ύψους. Εμιλ Ζάτοπεκ: Δύο χρυσά μετάλλια, στα 5 και 10 χιλιάδες μέτρα , θα ήταν μια εξαιρετικά επιτυχημένη παρουσία σε Ολυμπιακούς για οποιονδήποτε δρομέα. Αλλά ο Ζάτοπεκ, στο Λονδίνο το 1952, αποφάσισε εν ριπή οφθαλμού να τρέξει και το μαραθώνιο. Κέρδισε και εκεί το χρυσό αν και δεν είχε τρέξει μαραθώνιο ποτέ του. Η επίδοση του πιθανότατα δε θα ξεπεραστεί ποτέ.

ΞΕΝΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ Γιουσέιν Μπολτ: Είναι Τζαμαϊκανός αθλητής. Είναι κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στο αγώνισμα των 100 μέτρων, των 200 μέτρων και στο αγώνισμα των 4 x 100 μέτρων. Στο δεύτερο αγώνισμα κατέχει και το παγκόσμιο ρεκόρ εφήβων. Προπονητής του είναι ο Γκλεν Μιλς. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, το 2008, έγινε ο πρώτος άνθρωπος που έτρεξε τα εκατό μέτρα σε χρόνο 9,63 δευτερολέπτων. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016 κατέκτησε άλλα τρία χρυσά μετάλλια (σε 100μ, 200μ και σε 4Χ100 σκυταλοδρομία), φτάνοντας τα εννέα ολυμπιακά μετάλλια στο σύνολο.

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα Βιβλιογραφία Εμμανουήλ Γιαννόπουλου, «Η επανίδρυσις των Ολυμπιακών Αγώνων», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τομ. Θ, σελ.576-577 Εξωτερικοί σύνδεσμοι Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ολυμπιακοί Αγώνες http://www.sporting-heroes.net/ http://www.olympiakoi.org/ ολυμπιακοί αγώνες http://www.olympic.org/ Επίσημος ιστοτόπος ΔΟΕ http://odysseus.culture.gr/a/1/11/ga112.html http://odysseus.culture.gr/a/1/11/ga115.html link link 2 link 3 Link Diabasma LINK: OI ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ ΤΟΥ ΡΙΟΥ LINK: ΔΙΑΣΙΜΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ