Η διαδικασία της επιλογής ειδήσεων Η δημοσιογραφία απέχει πολύ από το χαρακτηριστεί «ρομαντικό» επάγγελμα, όπου επιλέγονται και προβάλλονται οι πιο σημαντικές ειδήσεις Το δημοσιογραφικό επάγγελμα λειτουργεί πάνω σε μια συνεχή διαδικασία επιλογής Πολλά θέματα μπορεί να έχουν καταγραφεί, αλλά ορισμένα είναι αυτά που τελικά θα δημοσιευτούν (με οποιοδήποτε τρόπο) Τα κριτήρια επιλογής των θεμάτων είναι πολλαπλά:

Ενδεικτικά κριτήρια επιλογής ειδήσεων Προσωπικά (π.χ. κλίση του δημοσιογράφου προς συγκεκριμένα θέματα, προσωπική συμμετοχή του δημοσιογράφου, ιδεολογική του τοποθέτηση) Δημοσιογραφικά- βάσει δημοσιογραφικών αξιών που μπορεί να διαφέρουν ανά δημοσιογραφικό οργανισμό (π.χ. σπουδαιότητα πληροφορίας, πόσο «πουλάει» το θέμα κλπ.) Οργανωσιακά (τρόπος λειτουργίας δημοσιογραφικού οργανισμού, ρουτίνα, διαθέσιμος χρόνος για έρευνα, ιδεολογική κατεύθυνση, ειδίκευση ή μη σε συγκεκριμένο είδος ειδήσεων, έξωθεν πιέσεις και ικανοποίηση συγκεκριμένων συμφερόντων) Θεσμικά (κατά πόσο κάποιο θέμα αφορά κυρίαρχους θεσμούς κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, όπως κράτος, κυβέρνηση, πολιτικές παρατάξεις, ζητήματα διεθνών σχέσεων κλπ.) Κοινωνικά (πόσο αφορά κάθε θέμα την κοινωνική ζωή, πόσο επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων, πόσους ενδιαφέρει κλπ.)

Οργανωσιακή δομή- ρουτίνα- κυριαρχία της ποσότητας Τα περισσότερα θέματα που παρουσιάζονται στις εφημερίδες και την τηλεόραση δεν είναι ούτε καινοτόμα εγχειρήματα, ούτε αποτελέσματα αξιόλογης δημιουργικότητας, αλλά καθημερινές διαδικασίες στη συλλογή και επεξεργασία ειδήσεων (κυριαρχία ρουτίνας) Η πίεση για άμεση παραγωγή ειδήσεων μειώνει τη δυνατότητα για ανάληψη πρωτοβουλιών και δημιουργικότητα Π.χ. ανάγκη για συνεχή ροή ειδήσεων σε 24ωρα ειδησεογραφικά δίκτυα Το περιθώριο για δημιουργικότητα εξαρτάται και από την κουλτούρα του κάθε οργανισμού

Στροφή προς συγκεκριμένες πηγές ειδήσεων Υπό το καθεστώς συνεχούς πίεσης οι δημοσιογράφοι στρέφονται σε συγκεκριμένες πηγές ενημέρωσης Εξάρτηση από επίσημες πηγές: κυβέρνηση, κρατικές υπηρεσίες (π.χ. αστυνομία), επίσημοι φορείς που ασκούν επιρροή στο κοινό Εξάρτηση από ειδησεογραφικά πρακτορεία (χοντρέμποροι των ειδήσεων), τα οποία παρουσιάζονται ως φτηνά (σε σχέση με την πληρωμή ανταποκριτών και απεσταλμένων) και αντικειμενικά (μολονότι έχουν κι αυτά τη δική τους ατζέντα ειδήσεων) Οι πηγές αυτές προσφέρουν και βεβαιότητα στην παραγωγή ειδήσεων (θα βρεθεί ικανός αριθμός «σημαντικών» θεμάτων) Διευκολύνουν το δημοσιογράφο να ανταποκριθεί σε πιεστικές προθεσμίες

Η τεχνολογία στη συλλογή ειδήσεων Παλιότερα οι ρεπόρτερ δούλευαν με τρία μόνο στοιχεία: το σημειωματάριο, τη δεοντολογία και ένα ζευγάρι αυτιά… Τώρα πλέον οι διαδικασίες συλλογής πληροφοριών- ειδήσεων έχουν αποκτήσει μεγαλύτερες δυνατότητες μέσω των διαφόρων τεχνολογιών (από τα κασετοφωνάκια, μέχρι το διαδίκτυο) Τελικά, είναι καλό αυτό ή κακό; Μπορεί να μπει συγκεκριμένο πρόσημο, είτε θετικό, είτε αρνητικό;

Τα θετικά Όλα τα παρακλάδια της δημοσιογραφίας ωφελήθηκαν από τις τεχνολογίες της πληροφορίας και της επικοινωνίας Γρήγορη χρήση και αποθήκευση τεράστιων ποσοτήτων πληροφορίας Αύξηση ταχύτητας συλλογής ειδήσεων μέσω δορυφορικών και διαδικτυακών τηλεπικοινωνιακών συστημάτων Δυνατότητα παραγωγής και διανομής ειδήσεων με οποιαδήποτε μορφή (ακουστική, οπτικοακουστική, «γραπτή») από σχεδόν οποιοδήποτε σημείο του κόσμου Επιτρέπει την ενοποίηση της ηλεκτρονικής συλλογής ειδήσεων με βάσεις δεδομένων και δίκτυα υπολογιστών (π.χ. 24ωρη συλλογή και εκπομπή ειδήσεων) Πολλαπλή επιρροή διαδικτύου (πληθώρα πηγών, αμεσότητα με κοινό, δυνατότητα άμεσης διασταύρωσης πληροφοριών κ.α.)

Ο σκεπτικισμός Φέρνει η τεχνολογία δημοσιογραφία υψηλότερης ποιότητας; Δυναστεία του «χρόνου» και της βιασύνης… Ελλιπής επαλήθευση πληροφοριών πριν τη δημοσίευσή τους Εξαιρετικά μεγάλος βαθμός εξάρτησης από την τεχνολογία

Η θεωρία της ημερήσιας διάταξης των Μέσων (agenda setting) Η έννοια της «πλαισίωσης» (δημοσιογραφική εστίαση και σχολιασμός επικαιρότητας)

Αποτέλεσε μια από τις πιο ισχυρές ερευνητικές και θεωρητικές αντι-προτάσεις στη θεωρία περί ελαχίστων επιδράσεων των μέσων στο κοινό. Ηδη το 1922 ο Walter Lippmann ανέφερε ότι «(ο τύπος) είναι σαν τη δέσμη ενός προβολέα που κινείται ολόγυρα ακατάπαυστα, φέρνοντας το ένα επεισόδιο μετά το άλλο από το σκοτάδι, στην κοινή θέα», Το 1963, ο Bernard Cohen επισημαίνει ότι «ο τύπος μπορεί να μην σημειώνει τόση επιτυχία στο να λέει στους ανθρώπους τι να σκεφθούν αλλά σημειώνει εκπληκτική επιτυχία στο να λέει στους αναγνώστες περί τίνος να σκεφθούν» (υπογραμμισμένο στο πρωτότυπο). Όπως συνοψίζει ο Δεμερτζής τα μέσα συντελούν στην αποκρυστάλλωση των πολιτικών πεποιθήσεων και απόψεων, ενώ το κοινό δεν θεωρείται παθητικό, αλλά μέσα από την χρήση και την ενεργοποίηση επιλεκτικών μηχανισμών ως προς την έκθεση, την πρόσληψη, την προσοχή και την απομνημόνευση μπορεί να «αντισταθεί» στα μηνύματα των μέσων.

Στην πολιτική ανάλυση, η agenda είναι ένα γενικό σύνολο πολιτικών αντιπαραθέσεων, που, σε τρέχοντα χρόνο, νομίμως απασχολούν και εμπίπτουν στη δικαιοδοσία των οργάνων της πολιτείας και συγκροτείται:

από τη θεματολογία των μέσων (media agenda-Η ιεράρχηση των θεμάτων που προβάλλουν τα ΜΜΕ), τη δημόσια θεματολογία (public agenda-Τα διάφορα δημόσια θέματα που η κοινή γνώμη κατατάσσει σε μια σειρά προτεραιότητας) και την πολιτική θεματολογία (policy agenda-Οι προτεραιότητες των πολιτικών ελίτ προκειμένου να ακολουθήσουν και να εφαρμόσουν συγκεκριμένες πολιτικές (policies)).

Οι Dearing και Rogers υποστηρίζουν ότι η γενική θεματολογία διαμορφώνεται από τη θεματολογία των μέσων, που επηρεάζει τη δημόσια θεματολογία, που με τη σειρά της επιδρά στον καθορισμό της πολιτικής θεματολογίας.

Μελετώντας τον τρόπο με τον οποίο οι πολιτικές καμπάνιες καλύπτονταν από τα ΜΜΕ, οι Shaw και McCombs βρήκαν ότι η βασική επιρροή των μέσων ήταν ο καθορισμός της ημερήσιας διάταξης, που λέει στους ανθρώπους όχι τι να σκεφτούν, αλλά για ποιο πράγμα να σκεφτούν. Ο όρος agenda setting έχει επίσης μεταφραστεί ως σειρά προτεραιότητας και καθορισμός θεμάτων.

Οι Dearing και Rogers (1996) ορίζουν τη διαδικασία του καθορισμού της ημερήσιας θεματολογίας ως ένα συνεχή ανταγωνισμό ανάμεσα στους πρωταγωνιστές των ζητημάτων για να κερδίσουν την προσοχή των δημοσιογράφων, του κοινού και της πολιτικής ηγεσίας

Η θεωρία της ημερήσιας διάταξης εξηγεί, με άλλα λόγια, την αντιστοιχία που υπάρχει ανάμεσα στο βαθμό με τον οποίο τα μέσα καλύπτουν ένα γεγονός και στο βαθμό που οι άνθρωποι θεωρούν σημαντικό αυτό το γεγονός. Δηλαδή, τα θέματα που προβάλλονται από τα ΜΜΕ είναι αυτά που το κοινό (τηλεοπτικό ή αναγνωστικό) θεωρεί ως τα πιο σημαντικά, χωρίς κάτι τέτοιο να ισχύει πάντοτε στην πράξη. Φυσικά (και κύρια), ισχύει και το αντίστροφο, δηλαδή το κοινό έχει άγνοια και δεν θεωρεί σημαντικά τα θέματα που δεν προβάλλονται από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας.

Φυσικά, δεν μπορεί να υπάρχει μία και αποκλειστική ημερήσια διάταξη των μέσων, αλλά πολλές, που διασταυρώνονται ή και επικαλύπτονται, γιατί τα επιμέρους μέσα έχουν διαφορετικές προτεραιότητες στην παρουσίαση της ειδησεογραφικής τους ύλης.

Διεύρυνση της θεματολογίας Οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν «πληροφοριοποιηθεί» λόγω της έκρηξης στην παραγωγή, διακίνηση και κατανάλωση πληροφοριών. Οι πληροφορίες εμφανίζονται και λειτουργούν ως ποιοτικά ισοδύναμες, ανεξαρτήτως του περιεχομένου και του ποιοτικού τους προσδιορισμού, ακόμα κι όταν ανήκουν στις πλέον ετερογενείς κατηγορίες κειμένων. Διευρύνεται εξαιρετικά το τεκμηριωτικό (μη μυθοπλαστικό) περιεχόμενο. Σχεδόν οποιοδήποτε συμβάν έχει πλέον πολλές πιθανότητες να αποτελέσει περιεχόμενο των ειδήσεων. Διευρύνεται σημαντικά ο αριθμός των ανθρώπων που παράγουν και καταναλώνουν ειδήσεις

Διεύρυνση της θεματολογίας Τη μερίδα του λέοντος στα τεκμηριωτικά περιεχόμενα καταλαμβάνουν οι ειδήσεις, ως πληροφορίες για «επίκαιρα γεγονότα», ανεξαρτήτως σε ποια γεγονότα αναφερόμαστε. Για την ακρίβεια σε μια κοινωνία επικοινωνιακής αφθονίας διευρύνεται πολύ το περιεχόμενο του όρου «επίκαιρα γεγονότα» Στην «κοινωνία της ενημέρωσης», τα μηνύματα δεν οργανώνονται με κάποια ιεραρχία, ούτε υπακούουν σε κάποιο κώδικα. Οι πληροφορίες παρουσιάζονται με τη χρηστική τους αξία, εξισωμένες ως προς τις λειτουργικές τους ιδιότητες (και όχι με ποσοτικά ή σημειωτικά κριτήρια).

Διεύρυνση της θεματολογίας Μαζί με τη διεύρυνση του τεκμηριωτικού περιεχομένου σημειώνεται ακριβώς η αντίθετη εξέλιξη. Στην οργάνωση των τεκμηριωτικών περιεχομένων υπεισέρχονται όλο και περισσότερο μυθοπλαστικές, ψυχαγωγικές ρηματικές (discoursive) στρατηγικές ή, τα μυθοπλαστικά – ψυχαγωγικά περιεχόμενα αγκιστρώνονται όλο και πιο πολύ σε «επίκαιρα γεγονότα» Με άλλα λόγια, παρατηρείται ποιοτική εξομοίωση κειμένων και αντικειμένων στο πρότυπο της «ευχάριστης πληροφόρησης» ή «ενημέρωσης, η οποία αποτελεί ίσως τον πυρήνα του τρόπου επικοινωνίας στην ύστερη νεωτερικότητα.

Priming Το «priming» αποτελεί εξ ορισμού θεωρητική σύλληψη περί των επιδράσεων των μέσων αφού οριοθετείται ως το σύνολο των αλλαγών στα κριτήρια που τα υποκείμενα χρησιμοποιούν για τον σχηματισμό πολιτών αξιολογήσεων. Υπό αυτό το πρίσμα, το «priming» αποτελεί άμεση επίδραση της ημερήσιας θεματολογίας, καθώς η προσλαμβανόμενη συγκριτική υπεροχή συγκεκριμένων θεμάτων επηρεάζει την αξιολόγηση των πολιτικών δρώντων Όσο πιο έντονη σε ένταση και συχνότητα είναι η προβολή ενός θέματος από τα μέσα, τόσο πιο πιθανό είναι να χρησιμοποιηθεί αυτό το θέμα ως βάση για την αξιολόγηση ενός πολιτικού

Η πλαισίωση Η έννοια του πλαισίου αντλείται από τον κινηματογράφο και την αρχιτεκτονική και χρησιμοποιείται ως ένα μεταφορικό σχήμα για να ερμηνεύσει τον ρόλο των μέσων στην διαδικασία παραγωγής, προβολής και διάχυσης πληροφορίας, καθώς και για να αναδείξει τι σηματοδοτεί αυτή η διεργασία στο κοινό Ο όρος χρησιμοποιείται με διαφορετικό τρόπο, σε διαφορετικά επιστημονικά αντικείμενα, προκειμένου να περιγράψει διαφορετικές έννοιες και απόψεις και να οδηγήσει σε διαφορετικά επιστημονικά και ερευνητικά αποτελέσματα Ερμηνευτικά σχήματα (schemata of interpretation), τα οποία παρέχουν το πλαίσιο για την κατανόηση της πληροφορίας και δίνουν τη δυνατότητα στο υποκείμενο να εντοπίσει, να προσλάβει, να ταυτοποιήσει και να χαρακτηρίσει έναν θεωρητικά άπειρο αριθμό μεμονωμένων περιστατικών.

Το πλαίσιο ως μεταφορά έχει κατά αναλογία παρόμοια λειτουργία με το πλαίσιο/κάδρο της φωτογραφίας, καθώς απομονώνει συγκεκριμένο υλικό και συνεπακόλουθα δίνει έμφαση σε αυτό, ενώ το υπόλοιπο κομμάτι της εικόνας δεν περιέρχεται σε κοινή θέα.

Entman vs. D’ Angelo Ο Entman τη θεωρεί θεωρητική σύλληψη που χαρακτηρίζεται από διασπορά (scattered conceptualization) και ένα Παράδειγμα (Paradigm) στο οποίο κυριαρχούν ετερόκλητες και μη σαφώς προσδιορισμένες θεωρητικές παραδοχές (fractured paradigm) D’Angelo υποστηρίζει πως δεν πρέπει να θεωρηθεί παθογένεια ο κατατμημένος χαρακτήρας του θεωρητικού και ερευνητικού πεδίου που ασχολείται με την πλαισίωση. Ως θετικά στοιχεία αυτής της πολυδιάσπασης αναφέρει, την προσφορά ενδιαφέροντων, έστω και ετερόκλητων, ερευνητικών αποτελεσμάτων και αφετέρου το γεγονός ότι κατά αυτόν τον τρόπο έχει επιτευχθεί εστίαση σε διαφορετικές πτυχές της έννοιας. Ένα πολυπαραδειγματικό ερευνητικό πρόγραμμα (multiparadigmatic research program)

3 υπο-παραδείγματα Το γνωστικό παράδειγμα (cognitive paradigm) και ασχολείται με την επίδραση των πλαισίων στην επεξεργασία της πολιτικής πληροφορίας. Βασικά στοιχεία μελέτης είναι τόσο η διαπραγμάτευση που συντελείται την στιγμή αλληλεπίδρασης του πλαισίου με την πρότερη γνώση, όσο και η δημιουργία συναφειών στα γνωστικά σχήματα του υποκειμένου

3 υπο-παραδείγματα Το κριτικό παράδειγμα (critical paradigm) εστιάζει στη σχέση δημοσιογράφων με τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, καθώς και στις εργασιακές νόρμες, αξίες και τον τρόπο εργασίας που χαρακτηρίζουν το δημοσιογραφικό επάγγελμα, στοιχεία που με τη σειρά τους καθορίζουν τον τρόπο επεξεργασίας της πολιτικής πληροφορίας και αιτιολογούν την επιλογή του εκάστοτε πλαισίου Βασική προκείμενη των μελετών που εντάσσονται σε αυτό το παράδειγμα είναι ότι τα πλαίσια που κυριαρχούν στις ειδήσεις, κυριαρχούν ως ερμηνευτικές δομές και στο κοινό

3 υπο-παραδείγματα Το κονστρουξιονιστικό (constructionist paradigm), το οποίο αντιλαμβάνεται τους δημοσιογράφους ως επεξεργαστές πληροφορίας και δημιουργούς ερμηνευτικών πακέτων (interpretive packages) τα οποία απορρέουν εν μέρει από πολιτικούς χορηγούς. Τα πλαίσια, σε αυτή τη θεώρηση, λειτουργούν ταυτόχρονα ως καθρέφτες και κατασκευαστές του υπό έρευνα θέματος.

Τα πλαίσια ως βασικές γνωστικές δομές συντελούν στην πρόσληψη και την απεικόνιση της πραγματικότητας, ενώ ως οργανωτικές δομές βοηθούν το υποκείμενο να δομήσει τις αντλούμενες από την πραγματικότητα εμπειρίες Η διαδικασία αυτή δεν είναι γραμμική, αλλά ιδιαίτερα σύνθετη και περιλαμβάνει ένα σύνολο διεργασιών Ο Entman δίνει έμφαση στα δυο διακριτά είδη πλαισίων, Τα πλαίσια των μέσων (media frames) εννοούνται ως χαρακτηριστικά των ειδήσεων, ενώ τα ατομικά πλαίσια (individual frames) ως σχήματα επεξεργασίας της πληροφορίας.

Γνωστικά και πολιτισμικά/ στρατηγικά οργανωτικά πλαίσια Τα πρώτα οδηγούν μέσω ορισμένων τρόπων προβολής των γεγονότων (θετικός/αρνητικός, ατομικός/συλλογικός, περιπτωσιολογικός/θεματικός κ.λπ) σε συγκεκριμένες γνωστικές διεργασίες από την πλευρά των υποκειμένων και άρα υπαγορεύουν έναν συγκεκριμένο τρόπο ερμηνείας. Η δεύτερη κατηγορία πλαισίων, δεν έχει απλά τη δυνατότητα οργάνωσης της παρεχόμενης πληροφορίας σε γνωστικό επίπεδο, αλλά προσφέρει ένα λογικό πλαίσιο κατανόησης, το οποίο άπτεται των ευρύτερων πολιτισμικών διαδικασιών. Τα πολιτισμικά ή αλλιώς στρατηγικά πλαίσια (strategic frames) αποτελούν πολιτισμικούς δείκτες ερμηνείας της κοινωνικής πραγματικότητας και ταυτόχρονα συντελούν στον ορισμό και τη διαμόρφωσή της.

Συγκεκριμένα, κατά τον Goffman, η πλαισίωση συνίσταται σε ερμηνευτικά σχήματα (schemata of interpretation), τα οποία παρέχουν το πλαίσιο για την κατανόηση της πληροφορίας και δίνουν τη δυνατότητα στο υποκείμενο να εντοπίσει, να προσλάβει, να ταυτοποιήσει και να χαρακτηρίσει έναν θεωρητικά άπειρο αριθμό μεμονωμένων περιστατικών Τα πλαίσια ως βασικές γνωστικές δομές συντελούν στην πρόσληψη και την απεικόνιση της πραγματικότητας, ενώ ως οργανωτικές δομές βοηθούν το υποκείμενο να δομήσει τις αντλούμενες από την πραγματικότητα εμπειρίες

Στο πεδίο των μέσων Ο Gitlin αντιλαμβάνεται την πλαισίωση ως μια διαδικασία η οποία μπορεί να μελετηθεί διττά, είτε ως η διαδικασία επιλογής πλαισίων από τα μέσα είτε ως οι συνέπειες αυτής της επιλογής στο υποκείμενο – δέκτη της πληροφορίας

Για τον Entman ο όρος πλαισίωση αναφέρεται στη διεργασία επιλογής ορισμένων πλευρών της υποκειμενικής, προσλαμβανόμενης πραγματικότητας και στον συνακόλουθο τονισμό τους κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να προβληθεί ένας συγκεκριμένος ορισμός της κατάστασης, μια αιτιολογική ερμηνεία, μια αξιολογική κρίση και μια υπόδειξη για τον χειρισμό των υπό εξέταση θεμάτων δίνει έμφαση στα δυο διακριτά είδη πλαισίων, ορίζοντας μεμονωμένα το καθένα από αυτά. Επισημαίνει πως τα πλαίσια των μέσων (media frames) εννοούνται ως χαρακτηριστικά των ειδήσεων, ενώ τα ατομικά πλαίσια (individual frames) ως σχήματα επεξεργασίας της πληροφορίας

Τα πλαίσια μπορούν να μελετηθούν ευρύτερα με δυο τρόπους: Ως πλαίσια των μέσων (media frames), όπου η έρευνα προσανατολίζεται στην μεθοδική ανίχνευση των πλαισίων, στην ερμηνεία της διαδικασίας επιλογής των συγκεκριμένων πλαισίων και στην διάδραση των δημοσιογράφων με οικονομικές, πολιτικές ελίτ και άλλα δρώντα πρόσωπα Ως πλαίσια του κοινού (audience frames ή individual frames), όπου η έρευνα εστιάζεται στους συγκεκριμένους τρόπους με τους οποίους τα πλαίσια επηρεάζουν τις γνωστικές διεργασίες του εκάστοτε υποκειμένου και συγκεκριμένα στο πως η αλληλεπίδραση των πλαισίων με την πρότερη, υπάρχουσα γνώση επηρεάζει την ερμηνεία, την ανάκληση πληροφοριών, τη διαδικασία λήψης αποφάσεων και την αξιολόγηση των πληροφοριών και των γεγονότων

Παραδείγματα πλαισίων (Iyengar, Neumann) Θεματικό vs. Περιπτωσιολογικό Διπολικός και συγκρουσιακός χαρακτήρας των ειδήσεων (conflict frame) Της αδυναμίας (powerlessness frame), στο οποίο μεταδίδεται η αίσθηση της ηθελημένης και ενσυνείδητης κυριαρχίας συγκεκριμένων δυνάμεων πάνω σε αδύναμους και αβοήθητους ανθρώπους ή ομάδες Της ανθρώπινης διάστασης (human impact frame), κατά το οποίο οι ειδήσεις υιοθετούν ένα προσωποποιημένο τρόπο εξιστόρησης του γεγονότος Της ηθικής (morality frame) τα μέσα εγείρουν έμμεσα ερωτήματα ηθικής φύσεως και σχολιάζουν την ηθική διάσταση των θεμάτων

Παραδείγματα πλαισίων (Semetko, Valkenburg) α) το συγκρουσιακό πλαίσιο (conflict frame), που δίνει έμφαση στη σύγκρουση ανάμεσα σε μεμονωμένα άτομα, ομάδες ή θεσμούς, β) το πλαίσιο του ανθρώπινου ενδιαφέροντος (human interest frame), το οποίο προσθέτει μια συναισθηματική χροιά στην είδηση μέσα από τους μηχανισμούς της δραματοποίησης και της προσωποποίησης, γ) το πλαίσιο των οικονομικών συνεπειών (economic consequences frame), που προσεγγίζει το θέμα από την πλευρά του οικονομικού αντίκτυπου που θα φέρει ή έχει ήδη φέρει στους πολίτες, σε ομάδες, θεσμούς, περιοχές ή χώρες, δ) το ηθικό πλαίσιο (morality frame), το οποίο ανάγει το θέμα στη σφαίρα των αξιών και το αντιμετωπίζει ως παρέκβαση ή ως δυνάμει κίνδυνο για την εκτροπή από την καθιερωμένη ηθική βάση και ε) το πλαίσιο της ευθύνης (responsibility)

Αλληλουχία Σύμφωνα με τον Weaver τόσο η πλαισίωση, όσο και το «priming» μπορούν να νοηθούν ως φυσικές θεωρητικές επεκτάσεις του μοντέλου της ημερήσιας θεματολογίας.